Heel lang ging ik bijna altijd samen met mijn zusje naar mij
n moeder toe, heel gezellig maar nu zij weer een nieuwe liefde in haar leven heeft en mijn broer wat zorgtaken aan ons overgedaan heeft ga er ik de meeste keren alleen heen. De laatste tijd belt mijn moeder me ook heel vaak op, iets wat ze voor de ziekte van mijn broer eigenlijk nooit deed. Ik moet zeggen dat ik me soms ook wel mateloos aan haar erger als ze niet van haar onderwerp af kan komen en steeds opnieuw begint maar ik heb ook vaak hele mooie gesprekken met haar. En dan geniet ik enorm van de verhalen die ze vertelt. Nestel me onderuit met een kopje thee en laat haar heerlijk vertellen, sommige verhalen weet ik al maar soms komen er opeens ook weer nieuwe dingen naar voren.
Wat ze eigenlijk nooit gedaan heeft, haar onzekerheden, dingen waar ze over na zit te denken delen met haar kinderen.
Ik herken het ook wel, herken ook heel veel dingen in haar manier van denken, misschien omdat we hetzelfde sterrenbeeld zijn, ik weet het niet. Zelf doen was ook altijd haar credo.
Maar ik snap het gevoel van haar dat ze steeds meer dingen over moet geven omdat ze het gewoon niet meer kan, niet zo gek als je bijna 99 jaar oud bent natuurlijk.
Soms denk ik ook wel, zou ik wel zo oud willen worden eigenlijk?
Zou mijn zoon later ook zo blij zijn om toch nog naar zijn moeder toe te gaan of me zien als een last, tenslotte staat hij er maar alleen voor.
Is dit leven zoals mijn moeder leeft nog waard om geleefd te worden. Ik vind van wel, eigenlijk leer ik momenteel soms meer van haar dan ik ooit daarvoor gedaan heb.
Geschreven voor de WE300 uitdaging van Plato met deze maand als thema Kwaliteit. Schrijf een verhaal van 300 woorden over dit thema zonder het themawoord te noemen. Meer verhalen op: http://platoonline.wordpress.com/2014/10/13/we-300-oktober-2014/
Gewoon Ik 