Eigenlijk bestaat het hele leven uit afscheid nemen en dat begon al toen ik geboren werd en afscheid moest nemen van mijn warme badje waarin ik zo lekker rond kon zwemmen zonder zorgen.
En daarna doorliep ik het hele scholentraject, afscheid nemen van de kleuterschool, lagere school, middelbare school, vervolgopleiding, iedere keer wordt weer wat afgesloten.
Het eerste baantje, ergens anders gesolliciteerd en aangenomen worden, met tranen in mijn ogen afscheid genomen want zo’n leuke baan zou ik nooit meer krijgen, onzin natuurlijk want baan twee was veel leuker en zo gaat het door. Iedere nieuwe baan heeft weer zijn leuke en minder leuke dingen.
Dan komen de vriendjes, vriendinnen, ze komen en gaan tot de prins op het witte paard komt en ik dacht het geluk voor mijn hele leven gevonden te hebben.
Kinderen krijgen, afscheid nemen van kinderen, 
gelukkig hoeft niet iedereen dat, het ergste dat iemand kan overkomen.
Een kind krijgen dat ook aan hetzelfde proces begint als ik zelf gehad heb en ook dat betekent voor me weer afscheid nemen, hem begeleiden naar zelfstandigheid en een opvoedperiode afsluiten al blijf ik hem altijd nog gewild of ongewild een beetje bemoederen. 😉
Afscheid nemen van mijn vader die komt te overlijden en ook afscheid nemen van mijn man door een scheiding, afscheid nemen van mijn broer die overlijdt.
Zo gaat het eigenlijk bij iedereen in zijn of haar leven, bij de een iets meer en bij de andere iets minder maar altijd is er wel iets of iemand waar je afscheid van neemt.
Het mooie is echter dat er na ieder afscheid ook wel weer een nieuw begin van iets anders komt, althans zo heb ik het tot nu toe altijd wel ervaren.
Nieuwe mensen in mijn leven, nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden, ik probeer ze te blijven zien en te pakken als ze zich voordoen.
Hieraan liep ik tenminste vanmorgen te denken toen ik bij mijn moeder in de tuin aan het werk was met het poten van wat plantjes en het verwijderen van bergen onkruid.
Daar werkend in de tuin kan het niet anders of ik denk aan mijn broer omdat deze tuin zijn alles was, iets waar hij zoveel tijd en liefde in gestoken heeft.
Ik krijg hem niet terug door daar in de tuin te werken maar ik heb wel het gevoel dat hij dan even nog dicht bij me is terwijl hij over een paar dagen al weer twee jaar geleden overleden is. 
En na vier uur zwoegen en net voordat de natte moesson weer begint ziet in ieder geval de voortuin er weer mooi uit, zijn de bakken weer gevuld met plantjes en weet ik dat ik het werk van de tuinman liever zelf doe.
En als mijn moeder als ik naar huis ga zeg “wat zal Kees daar weer blij mee geweest zijn dat zijn tuin er weer zo mooi uitziet” weet ik dat het zo is:
Na ieder afscheid komt er ook weer iets moois voor terug.
Plaatjes internet.
Mooi verwoord, Anneke.
Dank je wel Marja.
Een ontroerend mooi blog…. fijn weekend gewenst Anneke!
De dierbaren wonen in je hart, ze zijn er altijd bij.
Zo is het en jij ook een fijn weekend.
Ik ken het gevoel.
Vanmorgen ook weer een afscheid meegemaakt.
Van mijn portomonnee.
Hij was stuk gegaan………………………………………zo zielig!
En nu heb ik een nieuwe en daar kunnen zelfs pasjes in.
Die konden niet in mijn oude want toen bestonden er nog geen pasjes, zo oud was hij!
Het voordeel is wel als je een nieuwe portemonnee koopt dat het overdoen van alles makkelijk gaat want je oude portemonnee is dan meteen leeg 😉
Afscheid nemen is
met zachte vingers
wat voorbij is dicht doen
en verpakken
in goede gedachten der herinnering…
(volgens mij is het van Toon)
Ik wens je een fijn weekend en wat een mooi verwoord blog.
Dank je wel Dieneke, mooi gedichtje. Jij ook een fijn weekend.
Jahaaaa zo gaan we allemaal door die periodes heen. Mooi blog heb je geschreven. ..Fijne Pinksteren, liefs Ria
Dank je wel Ria ook fijne Pinksterdagen.
Mooi, Anneke. Momenteel zit ik weer middenin zo’n proces van afscheid nemen en loslaten. Maar, net als jij, beschouw ik het ook weer als een nieuw begin.
Ja Nanda en ik weet dat het niet makkelijk is. Hou je moed er in joh al valt het soms niet mee.
Heel mooi verwoord.
Afscheid nemen is altijd moeilijk, en vaak blijft het moeilijk. Fijn dat je het zo wel een plekje kan geven…
Dank je doe mijn best, lukt niet altijd hoor 😉
Tranen in mijn ogen. Wat een mooi blog heb je geschreven Anneke.
Dank je wel Rianne.
Mooi geschreven. En ja, zelfs het laatste afscheid is een nieuw begin.
Fijne Pinksteren.
Voor jou ook Isis hoop dat jij binnenkort eens afscheid mag nemen van de pijn in je rug. 😉
Je hebt helemaal gelijk Anneke, we hadden het er al eerder over. Het is niet altijd makkelijk maar er komt inderdaad meestal iets leuks, goeds, spannend, in ieder geval iets anders voor in de plaats. Ik heb dit met veel gevoel gelezen! Mooi verwoord!
Dank je wel Trees.
Je telt duidelijk je zegeningen, maar het verdriet is er niet minder om. Je bent een sterk mens dat overal het beste van maakt, en dat is en blijft een kunst!
Fijne dagen, Anneke en liefs
Kakel
Lukt me ook niet altijd hoor Mirjam heb ook mijn mindere dagen/weken…… haha maar goed gewoon doorgaan met ademhalen zeg ik altijd maar. Jij ook fijne Pinksterdagen.
Een mooie overpei(ij)nzing Anneke. Bijna je hele leven passeert de revue.
Fijn Pinksterweekend. Salu2 de A&M
Dank je wel. Ja soms heb je van die melancholische overpeinzingen. Jullie ook fijne Pinksterdagen.
Ik kan me voorstellen dat als je in de tuin bij je moeder bezig bent, weer even het gevoel hebt wat dichter bij je broer te zijn……….. is dat al weer bijna 2 jaar geleden dat hij overleed? Ja, joh, de tijd draait door. En ja, elk afscheid is het begin van iets nieuws, maar soms duurt het even voor wij het met onze mensenogen kunnen zien en voelen.
Ja het is makkelijk gezegd van me dat ieder afscheid een nieuw begin is, maar ik heb er wel heel erg moeite mee momenteel om dat ook zo te zien. Dank je wel.
Tot de pen leeg is
afscheid nemen, de wereld verandert totaal
op een keer
is niets hetzelfde meer
een nieuwe bladzijde in ons vervolgverhaal
Hoeveel afscheid kan een mens aan, Anneke?
Prachtig geschreven!
Lenjef
Dank je wel. Ja dat vraag ik me ook wel eens af hoeveel. Heb ook wel het idee momenteel dat ik echt op een draad loop waar ik zo af kan vallen. Maar misschien valt het mee en gaat de zon letterlijk en figuurlijk weer een beetje schijnen, het liefst allebei.
Anneke, heb jij nu het idee dat, naarmate je ouder wordt, je wat routine in dat afscheid nemen bespeurt (even los van het mooie dat er weer voor terugkomt)? Dat het niet meer zo moeilijk is. Of juist het tegenovergestelde?