Woorden kunnen je opbeuren, verdriet doen, troosten, kwetsen. Het hangt er maar vanaf wie en op welke manier ze gezegd worden.
En soms kunnen woorden ook herinneringen naar boven halen, wonden waarvan je dacht dat ze dicht waren weer openscheuren, het verdriet weer laten voelen en dat had ik gisteren.
Dat is dan zo’n dag dat ik het helemaal opeens niet meer naar mijn zin heb, voel ik me onverwacht triest, spelen herinneringen mij parten en dan zonder aanleiding lijkt het wel biggelen de tranen over mijn wangen.
En waarom precies weet ik dan eigenlijk ook niet.
Terwijl dat gebeurt begint op mijn computer het nummer van Guus Meeuwis te spelen: Wees maar niet bang……alsof het voor mij geschreven is en precies op het goede moment afspeelt vanaf mijn afspeellijst.
Ik luister naar de tekst en speel het nog een paar keer af, het trieste gevoel gaat niet weg maar toch doet deze muziek me goed.
Ik spreek mezelf eens goed toe en stap op de fiets en ga zo’n 30 km achter elkaar fietsen zonder te stoppen, ik lijk wel gek.
Meestal als ik ga fietsen komt bij mij de rust de relativering, ga ik ergens zitten om wat foto’s te maken maar deze middag gebeurt het niet.
Ik zie alleen gezellig mensen samen fietsen en ik voel me gewoon alleen. Vergeet voor het gemak even dat ik ook veel alleen fietsende mensen tegenkom en als ik thuiskom ga ik liggen slapen in de tuin. Ik hoor de buren thuiskomen en hou me stil, heb zelfs geen zin in een praatje.
Gelukkig was het gevoel vanmorgen toen ik opstond weer verdwenen, de voortuin eens goed schoongemaakt met de hogedrukreiniger, gepoetst en vanmiddag weer gaan fietsen. Een ander mens zou misschien dolgelukkig zijn met zoveel vrijheid, gaan en staan waar ie wil en ook nog prachtig weer. Soms voel ik dat ook wel maar ik mis gewoon een doel, een ritme in mijn leven. Ik moet weer eens wat nieuwe klussen opzoeken om te gaan doen of op zoek naar vrijwilligerswerk want alle dagen zonder veel te doen te hebben is gewoon niets voor mij.
Guus Meeuwis – Wees maar niet bang
Er lopen tranen op je wangen, zo ontroostbaar en zo bang.
Zo gekwetst en zo verlaten, huil gerust ga maar je gang.
Je wilt er niet meer over praten want je bent de liefde moe.
En als je mij om hulp zou vragen, kom ik vanavond naar je toe!
Ik zie de onmacht in je ogen, ik hoor de twijfel in je stem.
Je denkt dat alles je teveel is, het is maar goed dat ik hier ben.
Geniet eens van de mooie dingen en de mensen om je heen.
Je hebt zoveel om voor te leven en je bent nooit alleen!
De wereld heeft jou zo bedrogen, beloofde veel maar jij kreeg niets.
Je kijkt me aan met grote ogen en daarin lees ik je verdriet.
Je worstelt met herinneringen, van onmacht, wanhoop en de pijn.
Je kijkt niet naar de mooie dingen, je had iemand anders willen zijn!
Wees maar niet bang, overwin dat gevoel, ’t gaat niet vanzelf, ik weet precies wat je bedoelt.
Nu heb je angst, weet je niet hoe het moet. Wees maar niet bang, het komt vanzelf weer goed!
En zo is het, het komt vanzelf wel weer goed…………
Ja, het komt wel weer goed. Maar wat kunnen die momenten pijn doen.. Daar kan zelfs 30 km alleen fietsen (en dat met deze temperaturen) nets aan veranderen..
Ja zo is het Rianne al werkt het soms bij mij goed zoals vandaag was het weer heerlijk ontspannend. Maar zo’n dag mag ook van mezelf zo nu en dan. Hopenlijk niet te veel
Het is nu de tijd om eens te kijken of er nog leuke cursussen beginnen in september. Nieuwe ideeën, nieuwe mensen ontmoeten. Altijd weer spannend!
Ja daar ga ik ook eens aan beginnen, moet gewoon wat actiever op dat gebied worden.
O,o, het is zo herkenbaar Anneke!! Ook ik heb van die dagen, meestal als ik moe ben en die dag geen afspraken gepland heb staan. Dan komt er weer een stukje verdriet naar boven, welk stukje weet ik niet, rouw om alle verliezen? rouw om het verloren werk? Wie zal het zeggen, maar soms heb ik gewoon zulke dagen even nodig, om het verder weer naar mijn zin te hebben en te kijken hoe ik mijn dagen nuttig en plezierig doorkom.
Ja ik snap dat jij hetzelfde heb Minoesjka. En met ons nog veel meer. En dat mag ook toch, iedereen heeft wel van die dagen denk ik. Het leven is nou eenmaal niet altijd feest.
Sterkte en een dikke knuffel van mij.
Dank je wel Marja.
Heel herkenbaar, Anneke. Gelukkig gaat het meestal weer over, dat gevoel. Knuffel ((((Anneke))))
Dank je wel, jij zal het ook inderdaad wel hebben en snappen.
Sterkte hoor!
Dank je wel, denk dat iedereen wel eens zo’n dag heeft.
Ah dat vervelende gevoel herken ik ook wel.
Soms is het er en wil het maar niet weg. Erg vervelend. Inmiddels heb ik mij er maar bij neer gelegd dat het leven inderdaad niet altijd feest is. En het gekke is, zolang ik er niet tegen vecht is het gevoel een stuk sneller verdwenen.
Sterkte ermee, en ik hoop dat er snel een leuke cursus gevonden wordt.. Al enig idee welke richting?
Het lijkt me heel leuk om iets met fotografie te gaan doen, weet er nog te weinig van af als zoiets hier in de buurt gegeven wordt. En inderdaad ik accepteer het tegenwoordig ook zo’n dag, weet dat het meestal de volgende dag weer over is.
Ah leuk!! Ik heb mijn fotocursus gevolgd bij de SKVR in Rotterdam. Erg gezellig en heel leerzaam. Er zat niet zo’n grote druk achter iedere les en huiswerkopdracht en daarom was het goed vol te houden. We hadden een erg leuke groep en zijn met die hele groep ook de vervolgcursus gaan doen. De cursus die daarna gegeven werd hebben ze speciaal voor ons in het leven geroepen omdat we met zo’n grote groep nogmaals een vervolg wilde doen. Een aanrader als u uit de buurt van Rotterdam komt iig.
Oke dank voor de tip, ik woon dicht in de buurt van Rotterdam en je hoeft geen u te zeggen hoor 😉
Hoi Anneke soms moet het eruit en dat was gisteren bij jouw zo.
Dat maakt je menselijk en het doet pijn , gelukkig dat je weet dat het kan en mag en weet er komt altijd weer een goede dag.
Dikke knuffel van mij xxx
Dank je wel Laura, zo werkt het wel. Maar soms vind ik het heerlijk om het even van mij af te schrijven.
Dat kan ik me goed voorstellen en knap dat je het ook hebt gedaan, de tekst van Guus Meeuws zegt daarbij ook veel .
Dikke hug voor de avond 😉
Heel herkenbaar. Kan ook op de gekste tijden in tranen uitbarsten. Nu is het verlies bij mij nog maar kort geleden, dus logisch die huilbuien. En ’t lucht nog op ook.
Alleen dat eind fietsen dat is niet (meer) herkenbaar. Ik ben namelijk vorig jaar heel raar met de fiets gevallen, gelukkig niks ernstigs verder gebeurd, maar ik durf niet meer op de fiets te stappen. Ben na die val (en niet door) in ziekenhuis beland en ben erg ziek geweest.
Fijn dat jij dat fietsen wel als een soort uitlaatklep hebt.
Ja dat is dan jammer dat je niet meer durft, moet zeggen dat ik de laatste jaren ook een paar keer flink gevallen ben maar was wel mijn eigen schuld en een lichte sportfiets die heel snel op mijn stuur reageerde. Heb nu een wat stabielere fiets en dat gaat beter, zou het fietsen niet graag willen missen. En logisch dat je na zo kortgeleden zo’n verlies gehad te hebben nog huilbuien heb. Het mag en lucht ook wel op. Sterkte in ieder geval.
Ik herken het ook wel na een jaar thuiszitten, zonder uitzicht op beter. Maar soms is het wel even goed om zo’n dag te hebben, ook al vind je dat op die dag zelf niet prettig. Het leert je wel te relativeren met wat je wel hebt en ach, je hoeft toch niet iedere dag het zonnetje in huis te zijn? Gelukkig gaat het vandaag weer beter.
Inderdaad, gelukkig duurt het meestal niet zo heel lang bij me, schrijven helpt me gewoon om het even van me af te zetten.
Sterkte ermee!
Dank je wel