Acht en twintig jaar geleden werd ik 
’s morgens wakker, 39 weken zwanger, en herkende meteen met grote schrik het gevoel dat ik je kwijt was en ’s avonds werd je geboren zonder buiten mij geleefd te hebben.
Niemand vroeg hoe we je wilden noemen,dat was niet gebruikelijk in die tijd en er was geen sprake van dat ik mee kon naar de begrafenis. Dus je papa ging je alleen begraven.
In die tijd werden deze dingen maar het liefst “doodgezwegen” dan ben je het zo snel mogelijk vergeten. Net zoals het gegaan was met onze eerste dochter. En dat gebeurde nu ook.
Jaren laten toen doodzwijgen niet betekende dat we jullie konden vergeten kregen we het advies om jullie een naam te geven en we noemden jou Hanna en je zusje Sanne.
Toen ik alleen kwam en ook alleen was op deze geboortedagen heb ik twee mooie fotolijstjes gekocht en daarin twee kaarten met een vlinder er op gedaan aan jullie gericht waarin ik schreef wat jullie voor mij betekend hebben en nog betekenen en hoe welkom jullie zouden zijn geweest.
Op jullie geboortedagen lees ik ze altijd weer opnieuw en wat ik geschreven heb blijft nog steeds van toepassing, ik brand een kaarsje er bij, laat een traantje en morgen ga ik weer verder met mijn leven.
Maar lieve Hanna vergeten zal ik je nooit.
Ja, nu weet ik toch echt even niet wat ik moet zeggen… Want al is het dan zo lang geleden, vergeten kun je dit nooit. Erg sterk hoe je daar mee omgaat.
Dank je wel
Sterkte, want dit zullen altijd moeilijke dagen blijven.
Dank je wel Minoesjka
Vreselijk om je kinderen te verliezen en dan ook niet eens op een goede manier afscheid van te kunnen nemen. Ik wens je veel sterkte op dit soort dagen. Mijn volgend logje voelt nu wel heel ongepast.
Bedankt voor je reactie. Nou Marja wat iemand in een ander blog schrijft maakt mij echt niet uit hoor. Heb dit ook weer met heel wat aarzelingen geschreven maar mij lucht het op en daar is mijn blog voor bestemd. Dus doe gewoon je ding hoor, mij stoort dat echt niet. 😉
Lieve Anneke, ik lees wel bij je, reageer niet zo vaak meer (bij bijna niemand trouwens)
Juist op dit blogje wil ik reageren, je bent zo’n positief ingesteld mens, nog steeds, na al het verdriet wat je hebt meegemaakt. Het is niet te bevatten hoe jij je in die tijd moet hebben gevoeld. Een dikke knuffel van mij.
Liefs, Geesje
De zusjes leven voor altijd voort in jouw hart, in jouw leven.. Koester de meisjes… En sterkte…
Wat een mooi logje Anneke! Dat je 2 keer moet meemaken een kindje te verliezen voor de geboorte lijkt me vreselijk! Het zal een ontzettend moeilijke tijd zijn geweest. Maar ook deze dochtertjes zullen altijd in je hart en gedachten zijn. Sterkte vandaag! X
Ik voel helemaal met je mee, vooral met het geen afscheid nemen. Dat blijft voor mij ook het moeilijkste, ook de crematie heb ik niet meegemaakt. Sterkte deze dagen en eens zien jullie elkaar weer, daar ben ik van overtuigd.
Wat een ontroerend mooi stuk, Anneke. Wat waren ze vroeger onnadenkend. En wat heb jij er, op je eigen wijze, een warme, zinvolle herdenking van gemaakt. Dat ze voor altijd bij je zullen zijn en dat ze van harte welkom waren geweest. Je bent een prachtig mens.
wat doet het zoveel jaar later dan nog pijn he?
veel sterkte en knap dat je het opgeschreven hebt, zo worden ze zeker nooit vergeten
*is even stil en stuurt een knuffel*
Ik stuur je een verlegen glimlach en voel de knijper in mijn hart. Fijn dat je er zo mee leerde omgaan Anneke!!! Zo open en waarom ook niet.
@allemaal dank voor alle lieve reacties
Je bent al de tweede die ik tegenkom met dit verdriet , wat vreselijk toch dat men er in die tijd zo kil mee omging. En je hebt het dan óók nog een tweede keer meegemaakt zodat alle net een klein beetje geheelde wonden weer open getrokken werden !
Gelukkig is er ondertussen veel veranderd en zullen de ouders het makkelijk een mooi plaatsje kunnen geven dan jij destijds. Niet dat het makkelijk is of zal worden maar het mógen rouwen geeft wel troost zoals je zelf ervaart maar dat heb jij dus helaas zelf uit moeten vinden!
Wat een mooie namen heb je je kinderen gegeven. Wat een rare tijd was dat toch; niet meer aan denken, zeker niet over praten, verbloemen, zand erover, letterlijk. En dat je het twee keer hebt moeten meemaken, vreselijk, wat een verdriet. Wat heb je er voor jezelf een mooie ceremonie van gemaakt; kaarten met vlinders en een persoonlijke tekst. Je lijkt me een sterke vrouw!
Bron van veronderstellingen
wat had kunnen zijn
en wat is
dat moeten we accepteren als iets mysterieus
hoe het gebeurde
het leven ook ontkleurde
we hebben geen andere keus
al rollen de tranen
tot de laatste dag langs onze wangen en neus
Ik wens je veel sterkte, Anneke.
Lenjef