Eigenlijk vind ik het altijd mooi bij de dodenherdenking, dat als het stil is ik altijd een merel hoog boven in een boom of op een dak hoor zingen.
Het is ook echt ongeveer de tijd dat de merels nog even een riedeltje laten horen voordat het donker wordt.
Het was weer heel indrukwekkend de dodenherdenking met mooie gedichten die schoolkinderen gemaakt hadden en voorlazen in een bijeenkomst voorafgaande aan de kranslegging.
Een mijnheer vertelde hoe hij de oorlog had ervaren, het begin en het eind, het emotioneert hem nog steeds.
Wat ik dus nog wel een beetje dubbel vond was dat ik bij binnenkomst in de kerk, het embleem de brandende fakkel kreeg op een kaartje. Toen ik het omdraaide stond daar reclame voor de musical ” Soldaat van Oranje”. Hmm dacht ik de commercie heeft hier ook al weer toegeslagen blijkbaar. Is er nou niets meer heilig.
En ik moet eerlijk zeggen dat tijdens de twee minuten stilte een van de muzikanten een onbedwingbare hoestbui kreeg die voor mij het altijd toch wel emotionele moment, een beetje minder emotioneel maakte.
De man had het moeilijk en probeerde met alle geweld zijn hoest in te houden, wat dus niet lukte. Hij vond het zichtbaar vervelend ook.
Een rare dag vandaag, normaliter hou ik de zondag altijd wel vrij van dingen voor de krant maar vandaag had ik er wel twee waar ik naar toe ben geweest. En vanmiddag nog met mijn zus naar mijn moeder gaan fietsen.
Normaal ga ik op zondag sinds zij weer samenwoont met haar vriend altijd alleen even naar mijn moeder fietsen. Lekker door de polder, hier en daar wat foto’s maken, ik miste het gewoon een beetje want mijn zus heeft echt niets met al die beestjes en bloemen die ik wel zie onderweg. 
Maar goed het was toch een rare zondag dus ook niet zo erg hoewel ik de spectaculaire duiken van de visdiefjes wel eens wat langer had willen bekijken.
En misschien ook het gevoel van dat ze normaal als haar vriend er is geen tijd heeft en nu haar vriend een paar dagen met een vriend op stap was ik opeens weer wel in the picture was, een beetje een dubbel gevoel.
Nou ja moeders was blij dat we samen even een bakje kwamen doen en dat gaf dus wel weer een goed gevoel.
Gewoon Ik 
Ook hier floten de merels vrolijk door, maar gelukkig waren alle buren toevallig stil. Dat lukt niet altijd, want zij beseffen niet dat Nederlanders op 4 mei hun doden herdenken. Pure mazzel dus.
Ja zelfs in Nederland doet niet iedereen mee hoor. Maar ik hoorde wel dat in België ergens nog iedere dag de last post wordt gespeeld voor de gesneuvelden dat is toch ook wel bijzonder eigenlijk.
Elke avond wordt het verkeer onder de Menenpoort te Ieper stilgelegd. Om 20 uur precies wordt de Last Post geblazen door de klaroeners van de vereniging: een eenvoudig, maar ontroerend eerbetoon ter nagedachtenis van soldaten die hier tijdens de Eerste Wereldoorlog sneuvelden ter verdediging van de stad. Alle leden van de vereniging doen dit op vrijwilligersbasis. Het is met de tijd uitgegroeid tot één van de bekendste vormen van herinneringscultuur en publieke rituelen ter wereld.
Hier in de straat was het ook rustig, ik zag zelfs geen jeugd voorbij fietsen, dus iedereen heeft zich echt wel aan die 2 minuten stilte gehouden uit respect, mag ik hopen.
Je begint er toch ook al wel aan te wennen hè Anneke, om nog vaker alleen dingen te doen zonder je zus zoals voorheen… Maar ik snap niet waarom ze niet af en toe zo’n ritje naar je moeder doet met jou ook al is haar vriend thuis… Nou ja, we zijn niet allemaal hetzelfde hè…Als moeders blij is zou ik het al gauw goed vinden hoor.
We doen nog best iedere week iets samen hoor Trees, dat is echt niet verdwenen. Alleen in het weekend meestal niet meer dat snap ik ook wel hoor en dat went ook wel. Haar vriend heeft nog een dochter van 18 die regelmatig een weekend komt bij haar vader en ze werkt ook nog in het weekend om de week, dus dat begrijp ik wel.
Hier was het ook stil ,zelfs geen hondengeblaf, alleen de vogels zongen hun lied.
Anneke ik had een week mijn zus te logeren.Het was gezellig maar ook erg vermoeiend en ik begin nu pas weer een beetje bij te komen en kan weer lekker blogjes gaan lezen. Het gekke is dat je soms te veel aanloop krijgt en dan weer weken bijna niemand ziet.
Groetjes, Ria
Ja soms zou je wensen dat het wat meer gedoseerd was. Het is inderdaad gezellig visite maar inderdaad het kan heel vermoeiend zijn. Gewoon je eigen ding proberen te doen. Ik lees ook niet iedere dag blogs hoor dat komt er gewoon niet van.
Voor die man ook verschrikkelijk wie wil er nou op zón manier zo’n bijeenkomst verstoren , en dan lukt het helemáál niet meer die hoest te onderdrukken!
Die vogels storen dan weer helemaal niét, dat is juist prachtig!
Als een vogel zingt b ij een herdenking of bij een begrafenis, heeft dat altijd iets troostends. Ik weet niet of dat komt omdat iemand dat ooit eens bedacht heeft en opgeschreven of dat het echt zo is.
Ja ik word er ook altijd een beetje ontroerd van op zulke momenten als ik dan zo’n merel hoor zingen. Heb altijd zo’n gevoel, er is wel dood maar ook weer zoveel nieuw leven opnieuwe iedere keer. Weet niet precies hoe ik dat omschrijven moet.
Ja wat Tagrijn zegt vind ik ook…het troost een lied zonder woorden.
Tja en je zus zal wel weer bijtrekken mettertijd nu is die relatie nog vrij nieuw toch?
Ik doe nog wekelijks iets met mijn zus hoor, dat is niet verdwenen. Alleen het weekend is anders geworden, dat snap ik ook wel natuurlijk.
Wat Tagrijn zegt heb ik ook al eens zo gevoeld. Het geeft echt iets troostend, weet niet hoe dat komt. Sneu voor die man die zo moest hoesten – het leidt dan direct zo af ja. Het plechtige verdwijnt direct een beetje. Tja, en de man in het leven van je zus… Het trekt vanzelf wel weer bij, als het echte nieuwe ervan af is! (Meestal gaat dat wel zo).
Ach ja die man had het er zo slecht mee. Probeerde het in te houden en dan wordt het nog ergens volgens mij, had gewoon medelijden met hem. En inderdaad zo’n merel is zo mooi op zo’n moment.
Wij keken op RTL4 naar de Waalsdorpervlakte en ook daar hoorden we tijdens de twee minuten stilte ook vogels fluiten. Alsof het geluid wordt uitvergroot. Heel mooi.
Jammer dat je moeder je iets minder nodig heeft als haar vriend er is. Eigenlijk gaat dat bij de jeugd ook zo. Sinds een vriendin van mijn dochter een vriend heeft, heeft ze ook minder tijd voor Roos. Aan de andere kant ook wel weer begrijpelijk.
Visdiefjes kijken, is een feest. Zo pijlsnel en loodrecht als ze naar beneden kunnen schieten. Knap dat je er eentje op de foto hebt weten te zetten, ze zijn rap, die beetjes!
Wat zal die man het benauwd gehad hebben zeg!! Herinner mij nog goed een jaar of 10 terug.Wij spelen ook altijd op een herdenking, en die keer heb ik 2 minuten heel erg mijn best staan doen om niet te niezen,want wat had ik toen last van mijn hooikoorts. Helaas het lukte me niet …….. die 2 minuten hebben nog nooit zo lang geduurd, en de eerst volgende jaren, was ik altijd weer bang voor herhaling.