Na het bingoën van gisteren moest ik opeens weer denken aan die keer, al jaren geleden (2007) dat ik voor de krant een stukje zou schrijven over een meisje dat als project in het verzorgingstehuis een dierenbingo ging verzorgen voor de bewoners of cliënten zoals ze tegenwoordig genoemd moeten worden.
Naast de bingo hadden ze ook gezorgd dat er wat dieren aanwezig waren.
De zaal was vol maar er waren eigenlijk te weinig vrijwilligers om de mensen te helpen met de bingo. Ik had verder toch niet zo veel te doen dus ik zei, ik ga ook wel bij een tafel zitten om te helpen.
Aan mijn tafel zat een dame die aan haar spraak te horen heel duidelijk uit Rotterdam afkomstig was. Hoezo dan, nou dan.
De bingo vond ze niet zo interessant hoor maar vertellen kon ze wel.
Over de tijd dat ze werkte in een naaiatelier. Ze had het er heel erg naar haar zin en ging zelfs een opleiding volgen tot coupeuse.
Zoals ze het zat te vertellen was het een mooie tijd met haar vriendinnen die daar ook werkten.
Er werd blijkbaar veel gelachen maar ook hard doorgewerkt. Er was nog geen 32 uren werkweek uitgevonden. Maar dat was gewoon, iedereen werkte hard en lang en zelfs als ze dan thuis kwam moesten de handen nog uit de mouwen gestoken worden.
Ze ging trouwen en het was over, vertelde ze, toen moest ze stoppen met werken. Voor haar kinderen naaide ze al hun kleding en ook nog voor anderen waarmee ze dan toch nog wat bij kon verdienen.
Ik hield haar bingokaart een beetje bij en ze won zelfs nog een pak koek.
Maar duidelijk was dat ze het vertellen van haar verhaal, het even terug zijn in de tijd mooier vond dan het winnen van een pak koek of de bingokaart bijhouden.
En dat vond ik ook eigenlijk wel. Door haar manier van vertellen, de anekdotes was ik even bij haar in dat atelier.
Jammer dat ze in de zorg daar momenteel totaal geen tijd voor hebben, ik denk wel eens als dat er wel was dat er misschien minder te zorgen was.
Maar dat is maar een gedachte van mij die niet op wetenschappelijk bewijs gebaseerd is. 🙂
Plaatje internet Foto @nneke
Gewoon Ik 
Ik denk ook dat het veel verschil zou maken.
Ach ja, je verhalen vertellen aan een luisterend oor is toch veel leuker dan bingo 😉 Maar inderdaad, zo zonde dat daar veel minder tijd voor is voor een stukje aandacht!
Ja dat is zeker hoor, dat vinden mensen nog belangrijker dan een beetje stof bij wijze van spreken.
Zonde he.. Dat het zo moet… 😦
Ja soms wel hoor. Al die oudere mensen allemaal zo lang mogelijk in hun eigen huisje hartstikke leuk hoor, mijn moeder ook en ze is er ook blij mee dat het nog kan maar ze mist wel vaak wat aanspraak, dat snap ik ook dan wel. Hoewel zij echt niet te klagen heeft hoor met haar kinderen en aanloop die ze heeft heel de week.
Ik weet zéker dat het veel verschil zou maken., als ik al bij Marion zie hoeveel goed het haar doet wanneer ik donderdag altijd helemaal voor haar ben en dagelijks een telefoonpraatje met haar maak,
Dat ze na haar laatste ziekenhuisopname weer bijna net zo sterkt is als daarvoor had héél anders gelopen zónder de extra aandacht .Ze was echt de moed verloren in het ziekenhuis en had niet gedacht nog ooit buiten te komen.
Ja precies zo is het ook Riet, het is heerlijk als er mensen zijn die dan doen voor een ander. Dat is zo belangrijk. En ik denk dat je er zelf ook veel voor terugkrijgt, tenminste dat vind ik dan wel hoor. Moet zeggen dat ik ook wel eens denk pff mijn moeder maar als ik er dan ben denk ik ook wat kost het je nou aan tijd en wat is ze er blij mee .
Dat denk ik ook ja, dat het heel veel verschil zou maken. Treurig dat dat niet meer in het kostenplaatje past.
Nee en ook dat de mensen erg voor zichzelf leven, kan soms niet anders hoor, druk gezin, baan en weet ik wat….. maar toch.
Dat heb je goed gezien, Anneke. Gelukkig niet wetenschappelijk bewezen, want dan had je toch weer te maken met mitsen en maren. Aandacht is het toverwoord in deze wereld. Voor elkaar.
Ja helemaal mee eens. Zit soms niet eens in de grote dingen.
Dat laatste zou wel eens heel waar kunnen zijn!