Dit wordt een moeilijk verhaal, soms snap ik dit soort dingen ook zelf niet helemaal, maar het is wel zo. Kijk dat is al de eerste moeilijke nietszeggende zin dus.
Ik probeer het uit te leggen zonder al te veel af te dwalen en zijsporen te pakken.
Vanmorgen ging ik werken bij mijn ieniemienie baantje. Ik nam mijn fototas mee want daarna had ik een 100 jarige waar ik naar toe zou gaan voor de krant.
Toen ik klaar was stopte ik mijn telefoon in mijn tas, altijd op dezelfde plaats, en zeg tegen mijn werkgever, hé mijn portemonnee zit er niet in. “Ik zie hem ook nergens” zegt hij “maar moet je betalen aan die 100 jarige voor haar verhaal” grapt hij nog tegen me.
Ik lach en antwoord dat hij dan wel thuis zal zijn.
Ga naar de 100 jarige en daarna weer naar huis en ga wel meteen op zoek.
Nu ben ik iemand van kastjes, laatjes, kastjes en nog eens kastjes om alles op te ruimen zodat het uit het zicht is maar nergens te vinden. Onder de bank tussen de bank, afijn iemand die ooit zijn portemonnee kwijt is geweest weet hoe dat werkt.
Noppes, ik ben helemaal niet in paniek, er zat niet veel geld in hooguit 20 euro maar wel natuurlijk al mijn pasjes en dat soort dingen, rijbewijs. Nou ja niet echt lekker dus.
Voor alle zekerheid ga ik mijn bankpas maar blokkeren, had wel gekeken op mijn rekening en niets geks gezien. (behalve dat ze weer eens een keer mijn ww niet op tijd gestort hadden).
Nog steeds ben ik er van overtuigd dat ik mijn portemonnee niet verloren ben of ergens heb laten liggen, ik kan dat gevoel niet verklaren, dat gewoon weten dat het zo is.
Ik bel mijn zus en die zegt, heb je al je wichelroede gebruikt. Die kochten we ooit bij een heks en daarmee kan je volgens zeggen alles opsporen wat je kwijt bent. Wij gebruiken het regelmatig als grapje samen als we weer eens wat kwijt zijn, een familiaire kwestie.
Maar de vorige keer vond ik wel mijn portemonnee er mee. Tja misschien raak ik daarom niet zo gauw in paniek, het is al eerder gebeurd.
Nu komt dus het ingewikkelde van het verhaal. Ik geloof niet dat de wichelroede mijn portemonnee kan vinden maar wel geloof ik dat wanneer je zo’n wichelroede pakt, je daarna gaat “aarden” en ontspannen en daardoor ga je volgens mij anders denken.
Dat probeerde ik vanmiddag ook te doen, zonder wichelroede. Ik ging op de bank zitten en ging visualiseren wanneer ik mijn portemonnee voor het laatst gebruikt had en kwam uit bij een winkel waar ik gisteren wat gekocht had. Als een film zag ik dat ik de bon in mijn portemonnee opborg en meenam. Dat kon dus niet.
Ik volgde het spoor van mijn portemonnee in gedachte verder en bedacht dat vanmorgen toen ik mijn telefoon in mijn tas stopte mijn portemonnee er nog inzat, anders zou ik het toen al opgemerkt hebben.
Hij moest dus toch op mijn werk zijn. Ik stapte op de fiets, belde aan en liep zo naar de plek toe waar hij lag. Op een of andere manier wist ik gewoon waar hij lag. Mijn werkgever zei verbaasd hoe weet je dat. Ik zei het kon niet anders dan dat hij hier was.
Eigenlijk was ik helemaal niet verrast om hem daar te vinden. Ik denk dat het zo werkt dat wanneer je gaat lopen zoeken je denkt ik ben hem kwijt je negatief denkt en wanneer je even probeert te ontspannen je gedachten weer beter en positief gaan werken.
Heel blij dat ik hem weer gevonden had natuurlijk. Vanmiddag boodschappen gaan doen, helemaal geen erg in dat mijn pas het niet meer deed dus net genoeg geld nog in mijn portemonnee gelukkig ;). Zal ff wennen zijn zonder pas deze week want ik ben echt een pinner. Maar goed dan kan ik ook niet veel uitgeven,dat is dan weer mooi meegenomen.
Voortaan eerst de wichelroede en dan pas blokkeren? Ik begrijp hoe het werkt. Op die manier help ik manlief vaak om van alles terug te vinden. Ik heb namelijk een beter geheugen.
Ja ik twijfelde ook wel om te blokkeren maar ja wilde toch het risico niet lopen dat er iets mis ging met mijn bankrekening.. Nou ja meteen een nieuwe pas, was er toch bijna aan toe.
Ik moest moeite doen om rustig te lezen en niet direct onder aan je blog te gaan kijken of de portemonnee al terecht was. 😉
Ik denk inderdaad dat het zo werkt als jij het beschrijft. Daarvoor roep ik ‘De Heilige Antonius’ aan als ik iets kwijt ben. Niet omdat ik erin geloof dat hij de spullen kan helpen terugvinden, maar juist ook omdat je het zoeken als het ware los laat, waardoor je geest ontspant en je ineens weer weet waar je zoeken moet. Zo heb ik al heel wat spullen terug gevonden.
Het enige wat ik maar niet kan vinden is een playmobil-onderdeeltje, dat mijn kleindochter hier kwijt raakte. Maar misschien duikt het op een onverwacht moment ineens op.
O grappig mijn vriendin doet dat ook altijd als ze iets kwijt is Heilige Antonius aanroepen. Ach wie of wat je ook aanroept of gebruikt als het maar helpt toch.
Wat een verhaal! Het is waar wat jij zegt: als je iets kwijt bent, denk je alleen maar: ik kan ‘m niet vinden, ik kan ‘m niet vinden, waardoor je constant tegen je hoofd zegt dát je ‘m ook niet gaat vinden. Goeie ingeving! Jammer van je geblokkeerde pas…
Fijn weekend en liefs,
Ja dat is wel zo. Lastig vooral maar vanmiddag weer de verleiding om een paar laarsjes te kopen moeten onderdrukken bij gebrek aan pas haha….. dus dat is weer het voordeel er van.
Ik herken dat helemaal. Geen wichelroede, maar wel dezelfde werkwijze en hetzelfde gevoel
Leuk is dat om te lezen dat zoveel mensen datzelfde ervaren of die oplossing er voor hebben.
Ja zo werkt het gewoon, niet als een dwaas alles om lopen gooien maar je nádenken !
Hier blijft Henk altijd alles ondersteboven halen en ik ga even denken waar ik ‘m voor t’laatst gezien heb., werkt áltijd!
Het onderbewustzijn kan je soms ook op het goede spoor zetten en dán lijkt het echt een wonder, dat maakte ik een paar jaar geleden mee en schreef er natúúrlijk een logje over.
http://rietepietz.wordpress.com/2009/09/10/rietepietz-uw-medium/
Heb het met plezier gelezen je verhaal. Ja zo gaan de dingen denk ik wel hoor. Je hebt het inderdaad onbewust wel opgemerkt en pas de klik komt dan als iemand zegt iets kwijt te zijn.
Meestal kijk ik tegenwoordig eerst in het toilet;-)
Haha mag ik er vanuit gaan dat je dan je portemonnee in je zak hebt en hij er uit valt ??
Nee, vaak moet ik nog ‘even’, net op het punt dat ik de deur uit moet. Vaak vind ik dan achteraf mijn sleutels en/ of portemonnee in het fonteintje.
O haha. Ja daar kan ik me iets bij voorstellen 😉
Waar liet ik nu mijn…
af en toe doen mensen handelingen op automatische piloot
leggen belangrijke dingen op een onwaarschijnlijke plek
zoals sleutels die ze blijven zoeken in een ander vertrek
de vindkans is kabouterklein, de wanhoop reusachtig groot
Gelukkig was het ongemak van korte duur, Anneke. 🙂
Lenjef
Je hield me wel in spanning hoor. Fijn dat hij terecht is. Ik denk dat de hersenen van mensen een soort computer zijn. Een archief, een kast met duizenden vakjes en laatjes. Soms zoek je iets in zo’n archief dat je niet direct kunt vinden maar met een beetje zoeken is het er opeens. In diezelfde kast zitten herinneringen in laatjes. Soms komt er een herinnering omhoog waarvan we zeggen: hoe is het mogelijk dat dit ons nu opeens te binnenschiet? We zitten vernuftig in elkaar!