Zit een vrouw bij de Hema

Gisteren lag ik op 10 uur al op bed, niets voor mij maar ik heb bijna het klokje rond geslapen, had het even nodig.
Toch nog maar even langs mijn moeder gegaan vandaag, ze had wel veel pijn en ze lag nog veel op bed vertelde ze.  Niet zo gek natuurlijk.
Bij de Hema een bakje koffie gaan drinken en een broodje eten. Naast me komt een mevrouw zitten, ik ken haar als zoveel mensen uit het dorp, niet heel persoonlijk maar ik heb wel eens eerder met haar zitten praten toen ze aan het fietsen was. Ze is denk ik al een flink eind in de zeventig en een goed ontwikkelde vrouw die eigenlijk over van alles wel mee kan praten.
Hallo zeg ik, ook even een bakje bij de Hema doen.
Ja zegt ze, ik dacht dat er misschien iets speciaals vandaag zou zijn omdat het Valentijnsdag is maar dat is niet zo. En nu miste ik de bus dus heb ik mezelf maar verwend met een appelpunt. Ik vind het altijd zo leuk om iets te krijgen, het hoeft geen waarde te hebben en maar een hebbedingetje te zijn. Gek eigenlijk hé.
Zo raken we in gesprek. Ze vertelt me dat ze ook regelmatig naar Rotterdam naar de markt gaat, gewoon zegt ze, even verstand op nul en die drukte geeft me het gevoel dat ik ergens bij hoor. Ik weet niet hoe ik dat precies kan vertellen hoe dat voelt.
Maar ik snap precies wat ze bedoelt, dat soort dingen heb je gewoon als je alleen bent, geen zin hebt om altijd binnen te blijven zitten dan ga je die dingen opzoeken.
Ze vertelt met nog een mooi verhaal over haar schoonmoeder die helemaal niet van bossen bloemen hield en als ze er een kreeg altijd zei, hoe krijg ik straks die vaas weer schoon als je uitgebloeid zijn en de rommel er van.
Ik vond haar altijd maar een zeur, zei ze, maar nu denk ik precies hetzelfde dan krijg ik van die grote takken die ik een grote vaas moeten en dan denk ik hoe krijg ik die zware vaas met al dat water weer leeggegoten als alles uitgebloeid is.
Hoe ouder ik word hoe vaker het lijkt alsof ik in de spiegel kijk en mijn moeder zie. En soms heb ik ook het idee dat ik mijzelf verloochen om met de tijd mee te doen, zegt ze heel openhartig.
Wil je soms ook een punt appeltaart vraagt ze aan me, maar ik bedank, heb net een broodje gegeten zeg ik tegen haar.
We zitten zo nog even te praten over dingen in het dorp, de vrouwendag waar ik nog naar toe moet gaan. Verschillende culturen, godsdiensten, onze kinderen.
Met een goed gevoel stap ik even later op de fiets en ga naar mijn volgende adresje, een vrouwendag dus waar ik even foto’s ga maken en een gesprekje voor een verhaal er bij.
Onderweg bedacht ik me dat ik ook nog een verjaardag had vandaag dus meteen daar maar naar toe gegaan. Ze vragen of ik blijf eten en ik denk, waarom ook niet, gezellig toch en ik hoef zelf niets te doen.
Nu ik toch on tour ben ga ik meteen even naar mijn vriendin en haar man, heb voor hen een kleinigheid gekocht omdat ze er gewoon ook altijd voor mij zijn en het Valentijnsdag is vandaag. Ze gaat met mij mee kijken voor iets nieuws op de vloer aankomende week.
Mijn laatste klusje voor vandaag is een toneeluitvoering, ik kom een half uur voor de pauze binnen maak wat foto’s. Ik vind het een aardig saai stuk, kom nog wel wat bekenden tegen en drink even een wijntje en maak een praatje over het stuk met de regisseur.
Zo was het wel weer welletjes voor vandaag, heel de dag op pad zonder thuis geweest te zijn en dat in mijn “vrije” weekend. Nu nog even met de beentjes op tafel, glaasje wijn en detective kijken.