Vorige week op vakantie waren we ’s morgens naar 
Zwolle gaan fietsen, ze hadden eigenlijk de dag ervoor slecht weer opgegeven maar het zonnetje scheen dus wij toch maar op de fiets gestapt. Overgevaren in de buurt van Hattem en daarna waren we al snel in Zwolle eigenlijk.
Toen we ’s middags weer terug gingen begon het wel te regenen, dus capes om en fietsen verder. In Hattem aangekomen even op een terras wat gaan drinken. Overdekt met grote parasols. Toen we daar zo zaten kwam er een man aanrijden in een rolstoel en vroeg of hij onder de parasol bij ons mocht zitten en natuurlijk zeiden we ja.
Zijn spraak was blijkbaar aangetast en hij had last van spasmen. 
Hij vroeg of wij wat van hem wilden drinken maar we hadden allebei net iets genomen ook, bestelde zelf een cappuccino en begon een praatje met ons. Het bleek dat hij MS had al een aantal jaren en daardoor steeds minder zelf kon. Hij was blijkbaar een bekende op het terras want hij kreeg zijn cappuccino met een rietje en vroeg of we hem wilden helpen met drinken. Inmiddels was het opgehouden gewoon te regenen en leek er wel een wolkbreuk losgebarsten te zijn boven Hattem.
Ik voelde me weer even terug in de tijd toen mijn zwager (die een hoge dwarslaesie had en vanaf zijn nek verlamd was) ook zelf niets meer kon en hem daarbij hielp. En ik vertelde deze man, die vertelde Bauke te heten, hierover. Opeens hadden we best een serieus gesprek kwaliteit van leven, euthanasie. Hij vroeg of ik uit zijn tas een boekje wilde pakken en dat deed ik, het bleek een gedichtenbundel te zijn die hij geschreven had en ik las er een aantal. Best heftige gedichten soms die zijn onmacht, strijd om het te accepteren en alles weergaven. Ik heb een positieve eigenwijsheid zei Bauke. Hij had inmiddels drie gedichtenbundels gemaakt. Het werd voor hem steeds moeilijker vanwege zijn coördinatie om op de computer te schrijven. Dus ik vertelde hem over de spraakcomputer waar mijn zwager destijds mee bezig was.
Mijn zwager was destijds opgenomen in Zandvoort een kliniek die gespecialiseerd was in MS patiënten en als ik daar wel eens op hem moest wachten als ik op bezoek was vanwege een behandeling sprak ik regelmatig met andere bewoners daar waarvan de meeste de hevigste vorm van MS hadden. Ik weet nu nog dat als ik toen naar buiten na een bezoek ik altijd dacht, je mag nooit meer ergens over zeuren Anneke, er is maar een ding belangrijk gezondheid. Het kan soms geen kwaad om daar weer eens bewust van te worden. Maar goed ik vertelde dat deze instelling midden in de duinen lag, mijn zwager zag de reeën vaak voor zijn ramen staan en kon zo gaan rijden daar. Ik zou ook nog graag een keer naar zee willen zei Bauke. Ik zocht even op internet het adres voor hem op en schreef het in zijn agenda op. Ik wist ook niet of het mogelijk was om daar tijdelijk bijvoorbeeld een paar weken te zijn, bij sommige instellingen kan dat wel dus daar zou hij zelf naar moeten informeren. Het is in ieder geval een instelling die bekend is met zijn ziekte, hoop voor hem dat het kan en gelukt is. Hij vertelde wel dat hij met de Zonnebloem mee uit geweest was. En over de eerste keren dat hij ging zwemmen en zelfs duiken, hoe hij zich opeens in het water weer zo vrij voelde en minder gevangen in zijn lichaam. Een heel indrukwekkend gesprek vond ik het wel. 
Inmiddels was het regenen wat minder geworden en wilden we weer verder gaan fietsen. Nadat ik nog even het taxibedrijf gebeld had of ze hem eerder op konden halen namen we afscheid. Ik wenste hem veel sterkte voor zijn verdere leven en beslissingen die hij zou nemen.
En voor degene die iets meer over hem willen weten:
http://www.makaske.nl/weblog/index.php/index.php?itemid=1933
Een mooi mens…..
Inderdaad Anneke, gezondheid is een belangrijk onderdeel van een gelukkig leven.
Heel zeker weten Edward. Hoe ouder je wordt hoe meer je dat gaat beseffen, ik wel tenminste.
Ik ken in mijn directe omgeving meerdere mensen met deze nare ziekte. Zoals met zoveel mensen die (ernstig) ziek zijn, lees en ervaar ik altijd dat deze mensen zeer positief in het leven staan en met die instelling toch heel ver kunnen komen. Ik heb zojuist een kijkje genomen op zijn blog en voor wat ik gelezen heb, ik vind het een bijzondere man.
Ook niet iedereen hoor, heb ook wel een mevrouw daar gesproken die behoorlijk verbitterd was en geef haar eens ongelijk, die was binnen een half jaar van mobiel helemaal afhankelijk geworden. Maar deze man had dat inderdaad ook wel.
Wat een bijzondere man, met jou is trouwens ook niets mis mag ik wel even zeggen ! Maar je hebt gelijk gezondheid is het kostbaarste bezit dat we hebben en het is treurig dat er zoveel jeugd is die er slordig mee om gaat. Z/n blog ga ik op gemak bekijken, daar moet je de tijd voor nemen en niet even tussen neus en lippen door .
Het is niet zijn blog maar iemand die in zijn blog ook over hem heeft geschreven. En ik krijg van zulke gesprekken ook altijd iets terug van warmte, goed gevoel, besef dat je het ook minder getroffen zou kunnen hebben.
Fantastisch Anneke dat je hem gewoon kon helpen en een fijn gesprek met hem had. Zomaar op een terras over leven en dood praten met een wildvreemde. Hij zal het erg gewaardeerd hebben. Niet iedereen kan en wil zomaar een gehandicapte helpen is mijn ervaring. Terwijl ze het vaak zo nodig hebben om als een normaal mens aangesproken en behandeld te worden.
Het gekke is dat ik bijvoorbeeld nooit vrijwilliger zal worden in een zorginstantie of zo maar als het echt nodig is doe je het gewoon denk ik. En met mijn broer en zwager heb ik een goede leerschool gehad. Begonnen mensen ook tegen mij te praten alsof zij behalve hun lichamelijk handicap ook geestelijk niet helemaal in orde waren. Een kleine moeite dus en je krijgt er ook altijd iets voor terug in de vorm van warmte…. kan het niet precies beschrijven gewoon een goed gevoel.
Dus dat engelen beeld was niet een Hulk maar een Anneke die haar naaste lief had.
Nou een engel ben ik echt niet hoor en moest bij dat beeld wel aan de Hulk denken.. Maar het was een bijzondere ontmoeting met deze man, dat wel.
Wat een bijzondere ontmoeting met een indrukwekkend mens. Je schrijft er prachtig over.
Robberts oudste zus had MS vanaf haar 18e. Een vreselijke ziekte.
Dan ken jij ook van dichtbij wat een erge ziekte dit is. Was ook wel onder de indruk van de man zijn optimisme en eerlijkheid.
Heel mooi Anneke. Ik ben hier stil van.
Dank je Ria, ik moet nog steeds veel aan die man terugdenken en aan zijn gedichten.
Een indrukwekkend verhaal
Respectvolle groet,
Dank je wel. het was een bijzonder mens.
Wat ontmoet je soms toch bijzondere mensen hè.. jij al helemaal! Ook omdat je ervoor open staat.
Goh.. zo’n man.. ja je moet echt je gezondheid heel erg waarderen, ik doe het ook. Zie en hoor teveel ellende om me heen. Mooi logje Anneke!
Dank je. Ja hij kwam zo onze kant oprijden. Eigenlijk heeft ieder mens vaak wel een mooi verhaal. En deze man zal nog lang in mijn gedachten blijven.
Dat laatste kan ik me zeker voorstellen, een bijzonder man!
Wat een bijzondere ontmoeting zeg!! Mooi ook, dat zo’n man dan zomaar even je leven binnen komt, je dingen uit je leven deelt en uit je leven verdwijnt.
Zulke verhalen maken je nederig, maar ook blij met wat je wel hebt.
Bedankt voor het delen.
Graag gedaan, het was ook een bijzondere ontmoeting moet er nog vaak aan terugdenken.
Wie goed doet goed ontmoet. Wat een verhaal zeg, fijn dat de man een positieve kijk had op het leven. Ooit eens bij iemand gewerkt die verlamd was, kon zijn handen nog niet eens boven de tafel krijgen, die had een dingetje op zijn bril waarmee hij de computer kon bedienen zo kon hij nog de krant lezen, boodschappen bestellen e,d. Gezondheid is goud waard. Geniet ervan!
Mijn zwager ook die was tot zijn nek verlamd. Had kinbesturing en deed veel met stokje of rietje in zijn mond en een spraakcomputer
Erg he, wat zijn we toch gezegend met onze gezondheid.