Soms loopt een weekend heel anders dan gepland en dat was dit weekend ook wel het geval in ieder geval, het werd een vreemd en bizar weekend zo.
Wim zou het weekend dus naar mij toekomen maar vrijdagochtend belde hij op dat hij bericht had gekregen dat een van zijn jeugdvrienden (ze hebben een clubje van 5) op sterven lag en hij daar naar toe wilde gaan. Logisch natuurlijk en ik zei kijk maar hoe het loopt of je nog komt. Hij was er ’s morgens naar toe gegaan maar hij lag al in coma en het had ook verder weinig zin om daar bij te blijven, de week ervoor was hij ook al geweest toen hij opgenomen was in het ziekenhuis en eigenlijk hadden ze toen al afscheid genomen. Dus in de loop van de middag kwam hij toch bij mij. Hij had slecht geslapen, toch het afscheid van die vriend in zijn hoofd, even de omschakeling van ik kom naar hem naar hij komt naar mij, dus hij was best heel moe.
I
k had ’s morgens nog gewerkt met letterlijk pijn en moeite al ging het gelukkig iets beter, veel smeren en niet teveel bukken. En daarna nog in een zorgcentrum foto’s gaan maken van de Kerstman met de bewoners en personeel, allemaal liefdeswerk oud papier maar zo ontzettend leuk om te doen.
Zaterdagochtend krijg ik een telefoontje. Mijn beste vriendin heeft een zoon die ze niet meer ziet door allerlei moeilijke dingen die er gebeurd zijn en die zoon die had kanker.
Een nichtje van de vrouw van die zoon belde mij op dat hij donderdag overleden was, ik schrok me best een hoedje. De vrouw zei, ik weet niet wat ik moet doen, ik durf haar niet te bellen om het te vertellen en ik weet niet of ze het al weet. Ik wist zeker dat ze het nog niet wist anders had ze me al lang gebeld. 
Ik ga het haar wel vertellen antwoordde ik want ik zou het vreselijk vinden als ze iemand op straat tegenkomt en haar gaat condoleren terwijl ze het nog helemaal niets weet terwijl ik het wel weet. Dat lijkt me zo vreselijk erg. Terwijl ik zat te bellen kreeg Wim ook een belletje dat zijn vriend overleden was. Hoe bizar eigenlijk dus ik besloot mijn vriendin maar te bellen al was ik er liever zelf naar toe gegaan maar kon ook Wim niet aan zijn lot overlaten vond ik. Ik belde haar op en nu wil het toeval dat haar zoon ook Wim heet dus ik vertelde haar dat Wim overleden was en zij dacht dus dat het “mijn” Wim was. Nou ja natuurlijk meteen dikke tranen en voelde me rot dat ik haar niet even vast kon pakken. Maar ze was ook zo blij dat ik haar gebeld had en dat ze het nu wist.
Nou ja zo begon ons weekend.
Zaterdagavond begon het hier al een beetje te sneeuwen en zondag toen we opkwamen sneeuwde het flink, bus en treinverkeer helemaal in de war. Wim bleef maar hier en maandag was het idem dito en bovendien zou Wim dinsdagmiddag afscheid gaan nemen voor de crematie van zijn vriend met de andere samen en anders moest ie alleen maar heen en weer rijden naar Apeldoorn en weer terug naar Utrecht waar zijn vriend in de buurt woont. 
Zo hadden we opeens onverwacht een lang en ondanks de vele sneeuw een heel warm weekend met een vracht van emoties en verhalen die langskwamen. Maar het was goed zo, vanmiddag is hij weer vertrokken en eigenlijk is het best stil in huis nu even. Vanmiddag meteen naar mijn vriendin gegaan die vanzelfsprekend heel verdrietig was, vandaag zou haar zoon ook gecremeerd worden. Ze was wel heel blij dat ik gebeld had om het haar te vertellen. Haar eigen zus had wel een kaart gehad en haar niet eens gebeld toen ze het wist. Wat kunnen mensen het elkaar soms toch moeilijk maken. Dan denk ik ook wel eens aan mijn eigen zus hoor die ik ook al weer zo’n 1 1/2 jaar niet meer gezien heb. Waarom gaan die dingen soms zo…
Het kwam er niet van het weekend om wat foto’s te maken van de sneeuw. 
Gisterenavond was de tuin echt een sprookje maar kon het even niet opbrengen om er wat goede foto’s van te maken. Vandaag was ik echt wel een beetje afgedraaid en durfde ook nog niet echt op de fiets te stappen, de straten hier waren toch nog wel flink glad terwijl het wel prachtig weer was om even de polder in te gaan. Ach wie weet krijgen we nog wel een keer deze winter een pak sneeuw. Of krijg ik morgen nog herkansing er ligt nog sneeuw genoeg…………
Even maar wat foto’s dus uit mijn archief…… Het zal er niet veel anders uitgezien hebben…. 😉 😉
Wat een heftig weekend werd het op deze manier. Wel fijn dat je er voor Wim kon zijn en gelukkig heeft hij wélafscheid kunnen nemen van z’n vriend.
Wat een ontzettend triest verhaal van je vriendin, wat zal zei het moeilijk hebben met het feit dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen. Heel lief dat je haar even een schouder gaf.
Dat laatste was wel het minste wat ik kon doen voor haar (en haar man die niet de biologische vader is) en inderdaad daar had ze zo’n moeite mee dat het nu definitief was. Ze hoopte altijd nog dat ze hem nog een keer mocht zien. Via haar kleindochter kreeg ze sporadisch nog wel eens een berichtje maar dit zat ook tussen twee vuren dus had nu niet gebeld. Ja het was een bijzonder weekend zo inderdaad….
Ja, soms lopen de dingen zo. En heb je er totaal geen grip op net als een gladde besneeuwde weg.
Fiets maar niet, want van vallen wordt je niet beter.
Inderdaad dat is gewoon “het leven” .. Niet fietsen dat zei Wim ook alleen vorig jaar brak ik mijn arm toen ik gewoon lopend ergens over struikelde en viel ik met mijn fiets met gladheid en had alleen een blauw plek…….. haha…. Maar inderdaad hier op de weg lagen nog van die hopen sneeuw en ik zoek het ook niet op.
Goed geluisterd naar mij! 😊
Ben zo’n gehoorzaam meisje whahaha ….. maar morgen houdt niemand me meer tegen hoor.
Nou, dan hoop ik dat je een goed regenpak hebt.
Een hagelpak. Viel mee,buitje tussendoor kon de fietspret niet drukken vandaag……
Blijft een fijn iets, fietsen!
Sterkte met je laatste werkloodjes. Gewoon naar de receptie gaan hoor. Hou de eer aan jezelf. En nu niet opeens van die ellenlange logjes gaan schrijven hé? 😉
Zoiets heeft toch een behoorlijke impact Anneke. Rustig aan met je rug hoor!
Met mijn rug gaat het gelukkig wat beter. Misschien heeft de rust van het weekend wel goed gedaan.
Zo, dat was een heel ander weekend dat normaal zeg!! Heftig voor Wim, een vriend verliezen ….. weet er alles van. Fijn dat hij jou had en omgekeerd, natuurlijk.
Ja ik kende hem wel niet persoonlijk maar voor Wim was het inderdaad een verlies. Ondanks alles was het toch een mooi weekend zo samen.
Mens, wat een emoties. Kom maar lekker tot rust. Fijn dat jullie elkaar konden steunen.
Ja was een heftig weekendje zo al kende ik die vriend van Wim dan niet persoonlijk, hem greep het wel aan.
Gecondoleerd met jullie verlies. Triest hoe dingen kunnen lopen…
Wel veel dingen tegelijk, Anneke. Een beetje “op de plaats rust” zal je goeddoen.
Sterkte en een knuffel
Dank je wel. Ja ben ook wel even toe aan wat rust. Nog een weekje NN Kerstmis jarig Oud en Nieuw en dan even relaxen hoop ik…….. haha
Inderdaad, een heftig weekend. Fijn dat je het kon delen met elkaar.
Gelukkig wel, eigenlijk was het prima dat Wim hier was kon ie ook zijn verhaal kwijt en mijn vriendin…… was heel triest.
Heftig allemaal Anneke, misschien moet je even een beetje gas terug nemen.
Gaat vanzelf he haha. Vanavond dit weekend minder werk, nog ff de drukke kerstdagen en dan kan ik een paar weken bijkomen en mijn camera weer eens pakken hoop ik.
Zo jammer zoals het soms gaan kan, maar je kunt er vaak niets mee. Soms loopt het leven ff iets anders dan je zou willen en dat kan heel heftig en triest zijn.
Een rollercoaster weekend dus.
Ja soms zou ik meer willen doen maar het enige wat ik kon doen was een luisterend oor en arm om hem heen bieden…… dat is ook belangrijk.
Zeker. Dat is zelfs heel erg belangrijk. Met aandacht luisteren en een kopje koffie inschenken is kunt.
Zeker. Een kopje koffie inschenken en met aandacht luisteren is nu misschien wel het belangrijkste.
Nou zeg, wat een rare samenloop van omstandigheden. Vreselijk voor je vriendin ook en die vriend van Wim zal ook nog niet zo heel oud zijn zeker. Sterkte met alles. En kijk uit op de weg. Ik ga vanmiddag maar lopend naar het centrum..
Och wat een emotie’s in 1 weekend, jammer dat mensen niet wat milder zijn, erg voor de moeder om haar zoon niet te zien maar je weet soms niet wat zich af heeft gespeeld. Prachtige foto’s
Ik heb het van zo dichtbij meegemaakt en kan er een boek over schrijven. Maar het is heel triest dat het zo afgelopen is. Dat gun je niemand.