Mensen die er toe doen……

Schreef ik in een vorig blogje nog over mijn fietsenmaker, deze week had ik echt nog een paar van die momenten dat ik dacht wat is het toch eigenlijk leuk (niet altijd maar meestal wel) om in een klein dorp te wonen waar veel mensen me dan ook nog kennen.
Zoals vanmiddag, ik was lekker wat in de tuin aan het werken toen ik mijn uitgebloeide viooltjes zag in twee bakken en dacht, laat ik meteen even naar het tuincentrum gaan, heel schuin tegenover me in de straat, om er een paar nieuwe plantjes te kopen.
Het is een tuincentrum dat alleen van april tot en met juni geopend is en deze week bleek het dus al weer de laatste week te zijn dat hij open was.
Ik zocht wat plantjes uit en ging naar binnen om af te rekenen en maakte een praatje met de eigenaar. Ken hem al heel erg lang en kom er altijd graag.
Nu had ik ooit flessen plantenmest gekocht en ook mest voor groentes en fruit en vroeg aan hem of daar nu erg veel verschil in zat. Want van die voor planten had ik nog een paar volle flessen. Daar zit geen verschil in zei hij, dat kan je ze gewoon ook geven.
Maar zei hij die planten die je voor je huis in die bakken heb staan moet je ook voeding geven, die hebben bruine randjes en dat is een gebrek aan voeding.
Dat vind ik dan zo leuk aan het dorpse, dat hij dat gewoon ziet en als hij me ziet het toch even zegt tegen me. Heb ze vanavond meteen voeding gegeven. Kijken of ze er van opknappen. Ik weet het zelf gewoon aan het feit dat ik een poosje wat minder aandacht voor mijn tuin had.
En nog een voorbeeld. Eergisteren was ik bezig in mijn voortuin, nou ja voortuin, meer voor straat want ik heb hem toen ik ging werken helemaal betegeld.
Maar ook daar komt onkruid op dus even weer aanpakken en als ik in de voortuin werk komen er altijd mensen langs die wel een praatje maken.
Zo kwam ook mijn vroeger huisarts langs, een vrouw die samen met haar man een praktijk had en die ik denk al weer zo’n 15 jaar of langer geleden gestopt zijn.
Zij hadden net als wij veel ellende met kinderen krijgen gehad, een kindje zwaar gehandicapt maar een uur geleefd, een kindje met wiegendood na drie maanden en nog ook miskramen. Maar ook nog drie gezonde zonen gekregen daarna.
Ze liep met haar kleinzoon van ik schat zo rond een jaar of 12. En ik zei, zo gezellig met je kleinzoon op stap.  Ja leuk hoor zei ze.  Geniet je ook zo van je kleinkind vroeg ze daarna aan mij, hoe oud is ze nu.  Ik zei ja, het is geweldig en ze was gisteren al weer 5 maanden oud, ze wordt nu helemaal zo leuk. 
“Was je ook zo bang” vroeg ze opeens. Touché, iemand die me precies begreep, het zelf zo ook had gevoeld. “Ik durf nog niet op te passen” zei ik tegen haar.
“Dat komt helemaal goed hoor zei ze, let maar op”.  Een ervaringsdeskundige dus en dat voelde zo lekker aan. Iemand die het zo goed weet hoe dat voelt en dat ook met je deelt.
Een klein dorp, soms ook wel het idee dat ze alles van je weten of willen weten maar soms ook zo heerlijk om daar bij te horen met zulke betrokken mensen erbij.