Wintergasten……

Had er al een tijdje naar uitgekeken naar de wintergasten in de polder en vanmiddag ging ik een eindje fietsen en hoorde het bekende geluid van de smienten. Altijd in grote groepen bij elkaar en het was voor het eerst dat ik ze zag dit jaar.
Het voelde koud en winters aan vandaag, een harde oostenwind, ik was blij dat ik mijn handschoenen aangetrokken had.
Na een uurtje extra slapen vannacht werd ik vanmorgen best verkwikt (wat een ouderwets woord hé) weer wakker.
Rustig aan nog gedaan met eten geen uitgebreid ontbijtje zoals ik gewend ben op zondag met eitje, beschuitje, sjuutje en kopje thee.
Het zonnetje schijnt lekker dus toch nog maar de wassen buiten opgehangen, mijn dekbed buiten gehangen. Frisse lucht in huis doet ook goed.
En opeens alsof er een emmer leeggegoten wordt begin ik zomaar ineens te huilen en ik kan echt niet stoppen, ik blijf maar doorgaan, terwijl ik toch iemand ben die nauwelijks huilt. Precies op dat moment belt Peter ook nog, hij hoort meteen aan mijn stem dat er iets aan de hand is. Wat is er mam en mijn hele verhaal komt er uit, het lucht ook wel wat op.
Wij zien jou echt niet anders dan de andere oma’s hoor mam, zegt hij en dat weet ik ook wel.
Hij belde juist om te zeggen dat hij onderweg was naar me dus ik gauw nog even een was opgehangen, even snel wat gestofzuigd, had de laatste dagen niet veel gedaan en daar waren ze al.  Meestal ga ik eigenlijk naar hen toe omdat dat voor Yenthe ook gemakkelijker is/was zeker toen ze nog zo klein was maar nu kan ze al zitten, sterker nog ze trekt zichzelf al op aan de tafelrand en gaat staan, verplaatst zich en al weer gaat zitten en dan is het ook leuk om hier te komen.
De krat met het schone speelgoed staat er nog steeds en dat komt nu mooi uit. Op een kleed zit ze lekker de nieuwe dingen te ontdekken. Haal nog een paar boekjes ook van Peter die ze gaat zitten bekijken. En het voelt gewoon zo goed aan.
Het is echt zo’n kleine imitator als ik met mijn handen op tafel tikt, doet ze alles na, zwaaien, dansen…..nou ja zoals alle kindjes zijn natuurlijk.
En ook dat net niet doen wat papa of mama zeggen dat ze al kan doen. Zoals Peter zei, mam dit doet ze altijd na en hij gaat met zijn vingers langs zijn lippen maar Yenthe niet hoor, ze ziet veel te veel om aandacht aan haar vader te geven. Zo herkenbaar, kinderen lijken je altijd een soort voor gek te zetten.
Vanmiddag dus toch even de polder ingegaan hoewel mijn bank en dekentje er ook wel aanlokkelijk er uit zagen. Maar het deed me goed om even tegen de wind in langs de Lek te fietsen en terug met de wind in mijn rug en het zonnetje in mijn gezicht weer naar huis te fietsen.