Had er al een tijdje naar uitgekeken naar de wintergasten in de polder en vanmiddag ging ik een eindje fietsen en hoorde het bekende geluid van de smienten. Altijd in grote groepen bij elkaar en het was voor het eerst dat ik ze zag dit jaar.
Het voelde koud en winters aan vandaag, een harde oostenwind, ik was blij dat ik mijn handschoenen aangetrokken had.
Na een uurtje extra slapen vannacht werd ik vanmorgen best verkwikt (wat een ouderwets woord hé) weer wakker.
Rustig aan nog gedaan met eten geen uitgebreid ontbijtje zoals ik gewend ben op zondag met eitje, beschuitje, sjuutje en kopje thee.
Het zonnetje schijnt lekker dus toch nog maar de wassen buiten opgehangen, mijn dekbed buiten gehangen. Frisse lucht in huis doet ook goed.
En opeens alsof er een emmer leeggegoten wordt begin ik zomaar ineens te huilen en ik kan echt niet stoppen, ik blijf maar doorgaan, terwijl ik toch iemand ben die nauwelijks huilt. Precies op dat moment belt Peter ook nog, hij hoort meteen aan mijn stem dat er iets aan de hand is. Wat is er mam en mijn hele verhaal komt er uit, het lucht ook wel wat op.
Wij zien jou echt niet anders dan de andere oma’s hoor mam, zegt hij en dat weet ik ook wel.
Hij belde juist om te zeggen dat hij onderweg was naar me dus ik gauw nog even een was opgehangen, even snel wat gestofzuigd, had de laatste dagen niet veel gedaan en daar waren ze al. Meestal ga ik eigenlijk naar hen toe omdat dat voor Yenthe ook gemakkelijker is/was zeker toen ze nog zo klein was maar nu kan ze al zitten, sterker nog ze trekt zichzelf al op aan de tafelrand en gaat staan, verplaatst zich en al weer gaat zitten en dan is het ook leuk om hier te komen.
De krat met het schone speelgoed staat er nog steeds en dat komt nu mooi uit. Op een kleed zit ze lekker de nieuwe dingen te ontdekken. Haal nog een paar boekjes ook van Peter die ze gaat zitten bekijken. En het voelt gewoon zo goed aan.
Het is echt zo’n kleine imitator als ik met mijn handen op tafel tikt, doet ze alles na, zwaaien, dansen…..nou ja zoals alle kindjes zijn natuurlijk.
En ook dat net niet doen wat papa of mama zeggen dat ze al kan doen. Zoals Peter zei, mam dit doet ze altijd na en hij gaat met zijn vingers langs zijn lippen maar Yenthe niet hoor, ze ziet veel te veel om aandacht aan haar vader te geven. Zo herkenbaar, kinderen lijken je altijd een soort voor gek te zetten.
Vanmiddag dus toch even de polder ingegaan hoewel mijn bank en dekentje er ook wel aanlokkelijk er uit zagen. Maar het deed me goed om even tegen de wind in langs de Lek te fietsen en terug met de wind in mijn rug en het zonnetje in mijn gezicht weer naar huis te fietsen.
Oef, een dipje. Gelukkig kon je even lekker uitwaaien om je hoofd leeg te maken.
Hoop dat je weer een beetje bijgekomen bent.
Ja gelukkig wel, de herfst is ook niet zo mijn tijd hoor zeker als het zo grijs is. Maar gewoon toch naar buiten gaan doet me altijd wel goed.
Iedereen heeft dat wel eens denk ik. Fijn dat het met de kleine meid goed gaat. Mooie eenden zijn het.
Ja hoor het is een schatje al weer 9 maanden oud….. het gaat zo hard.
Goedzo meissie!
Huilen is hartstikke goed.
Maar HHHH
Hulken Huilen Het Hardst!
Wilde soms dat ik kon huilen, lukt me niet zo vaak maar als het dan gebeurt lijken de tranen niet te stoppen. Luchtte wel op.
Na een keer goed huilen, knap je vaak op Anneke, en het is geen schande hoor.
Dat is zo doe het misschien te weinig, het luchtte wel goed op.
Oh jee, maar goed dat je het er eens even uit moest gooien! En wat goed dat zoon met gezin je juist op dat moment wilde komen bezoeken! Geniet van die kleine.. Hoe oud is ze nou? Gaat snel hè, een klein ontdekkertje!
Die huilbui en het eens een keer uiten tegen Peter heeft me zo goed gedaan. Ze is al weer 9 maanden echt zo’n droppie hoor……. geniet er enorm van.
Je zou er ook niet alleen mee moeten blijven lopen. Dus goed hoor. Oh heerlijk hè.. geniet maar! 👍😊
Loop er inderdaad vaak te veel mee maar wil ook niet altijd “zeuren” en de herfst is ook mijn ding niet zo als het zo grijs is tenminste.
We zijn nou eenmaal allemaal anders. Mij maakt het echt niks uit. Kijk een week regen is ook niet leuk, en sneeuw al helemaal niet, maar verder.. alles is goed.
Het zal bést opgelucht hebben die huilbui! Het moest gewoon zo zijn dat het gezinnetje net naar je onderweg was. Het is goed dat ze weten met welke gevoeligheden je soms toch nog zit. Maar dat Yenthe er even was om je haar kunstjes te vertonen is natuurlijk een dikke pleister op de wond.
Ja dat viel precies goed allemaal….. Zo blij met die drie en inderdaad die kleine maar dat weet je dat blijft genieten toch……die mensjes in de dop
Feestje he!
Zeker weten….