Warm, rood,Nat en Lief……

Zaterdag was het geen weer om te gaan fietsen of wandelen, te veel wind, regen, een mooie dag om naar een museum te gaan en op ons verlanglijstje stond “Het natuurhistorisch museum” in Rotterdam.
Wim had ook heel veel zin er in dus zaterdag op tijd op pad gegaan, Wim heeft niet veel vertrouwen (en terecht) in mijn stratenkennis van Rotterdam maar binnen een uur stonden we voor het museum, nog te vroeg zelfs want het ging om elf uur pas open.
Ik wist precies waar het was omdat mijn zwager daar in een revalidatiecentrum heeft gezeten dus was ik er vaak geweest met bus en metro. (Wim hoeft niet alles te weten, laat hem maar een beetje zweten zo nu en dan)
Het is geen groot museum maar het was wel ontzettend leuk om daar rond te lopen, te lezen en te kijken.
Er was ook een tentoonstelling over Leo Vroman met de titel “Warm, rood, nat en Lief”.
Wikipedia: Leo Vroman (Gouda, 10 april 1915 – Fort Worth, 22 februari 2014) was een Nederlands-Amerikaans dichter, (toneel)schrijver, tekenaar, schilder, bioloog en hematoloog. In Nederland is hij vooral bekend als dichter. Zelf beschouwde hij zich allereerst als wetenschapper. Vroman woonde en werkte vanaf 1947 in de Verenigde Staten en werd in 1951 Amerikaans staatsburger. Toch geldt hij als een van de belangrijkste Nederlandse dichters. In 1964 ontving hij de P.C. Hooft-prijs.
Hij deed veel onderzoek naar bloed en dat verklaart ook de titel van deze tentoonstelling.
Een paar uur lopen kijken en struinen in het museum en daarna nog maar de stad even ingegaan, veel wind nog steeds dus een rondje markthal is dan ook wel leuk om te doen. Genoeg eet- en drinktentjes om even te vertoeven ook.
Er waren ook studenten bezig met alles op het gebied van hersenen, nu zijn Wim en ik beide niet zo heel nieuwsgierig hoe alles er van binnen uit ziet dus hebben we maar niet meegedaan aan die onderzoeken. Er waren ook pathologen met een aantal open gesneden hersenen, getver.

Heb nog wel even staan praten met een van hen maar toch ik hoef er niet zo nodig naar te kijken. Gelukkig mochten daar geen foto’s gemaakt worden.
Deze mooie dag afgesloten met uit eten gaan bij een Italiaans restaurant in Krimpen Bella Milano, waar we heerlijk uitgebreid hebben zitten eten. Op de terugweg naar huis hadden we nog mazzel, het blijkt dat de bussen ’s avonds een andere route nemen. (normaliter stopt ie bij mij in de straat) Gelukkig zag ik het nog net op tijd anders hadden we nog helemaal vanaf de Loet weer naar huis moeten lopen. Nu konden we eerder uitstappen en bleef de schade beperkt tot een kwartiertje lopen naar huis.