Say yes to the suit

Gewoontes en dingen bij een trouwerij veranderen in de loop van de tijden en daar is ook niets mis mee hoewel sommige dingen vind ik wel een beetje jammer. Dat zal wel een ouderwetse opvatting zijn maar ik vond het toch wel iets hebben om “naar het stadhuis/gemeentehuis” te gaan om te gaan trouwen.
Momenteel mag er overal getrouwd worden, in zaaltjes, bij je thuis, ook leuk natuurlijk maar zoals ik al zei, het had wel wat plechtigs en als je iemand kende kon je ook even gaan kijken als ze aankwamen bij het gemeentehuis of stadhuis. Dat is allemaal niet meer of in veel gevallen in ieder geval niet meer. (Bij ons in het dorp had je ook dames die naar ieder huwelijk gingen kijken 😉 )
Nou ja zoon en schoondochter gaan dus ook niet op het stadhuis trouwen maar in de zaal waar we ook gaan eten en het feest vieren daarna. Ook wel praktisch qua vervoer natuurlijk.
Al weer even geleden had mijn schoondochter al haar trouwjurk uitgezocht en gekozen. Haar zus was vorig jaar getrouwd dus had ze al een soort generale repetitie gehad.
Samen met haar moeder, zus en oma gingen ze hem uitzoeken en zei ze “Yes to the dress”.
Hartstikke leuk natuurlijk, toen mijn zus trouwde ben ik ook mee geweest, was ook zo bijzonder om te doen. Paar keer opnieuw gaan passen en kijken wat er nog bij kwam aan accessoires. Afijn dat was al geregeld.
Nu moest zoon natuurlijk ook nog een pak hebben en ik vond het leuk dat hij op zijn trouwdag door mij aangekleed zou worden en dat wilde ik ze als cadeau geven. (wel met een bepaald budget natuurlijk).
Ik vroeg wel aan mijn schoondochter of ze het niet erg vond omdat het in dit geval wel meer een cadeau voor hem is en minder voor haar. Al is ze natuurlijk ook blij als hij er ook goed uitziet als ie naast haar loopt. Dat zou trouwens toch wel gebeurd zijn ook al had ik dit niet voorgesteld. Ze vond het helemaal niet erg zelfs hartstikke leuk.
Afgelopen zaterdag ging mijn zoon(blijkbaar doen mannen dat ook tegenwoordig zo) met zijn vader, zijn beste vriend en schoonvader het pak uitzoeken en stuurde hij me een appje met “Say yes to the suit” .  Het moet niet gekker worden toch.
Als ie me later belt vertel ik hem het verhaal hoe zijn vader aan zijn trouwpak kwam.
We hadden een mooi pak besteld bij best een goede kledingzaak in die tijd. Alleen de trouwdatum kwam dichter en dichterbij, drie weken voor het trouwen en zijn pak was er nog steeds niet. En op onze vraag of ze wel konden garanderen dat ie wel op tijd was kregen we niet echt een bevredigend antwoord. We besloten het pak bij die zaak te annuleren en gingen dezelfde vrijdagavond nog naar Rotterdam. Met de bus van 7 uur.
Kwamen bij HIJ weet niet of die zaak nog bestaat. We vonden echt een mooi pak, overhemd er bij en een zijden stropdas. Pico bello. Nog een paar schoenen in een andere winkel en geloof me om 9 uur waren we gewoon al weer thuis compleet aangekleed binnen twee uur tijd en meteen meegenomen ook alles want het paste zonder dat er iets aan gedaan hoefde te worden. Zelf had ik een jurk die door mijn zus gemaakt was.
Ik wist al heel jong dat ik niet in een “prinsessenjurk” wilde trouwen, dat leek me helemaal niets zo’n wit gewaad. Vandaar dat ik zelf nooit van die pas-sessies heb gehad of met iemand een jurk uit ging zoeken. Ja met mijn zus hebben we samen de stof uitgezocht en zij maakte voor mij een prachtige jurk daarvan. Zwart fluweel met de bovenkant geborduurd met roze roosjes. Zat heerlijk, stond leuk (vond ik zelf) en ik was er dik tevreden mee en ik heb hem nog steeds trouwens (al past ie niet meer inmiddels). Mooie lekker zittende schoenen er bij die ongeveer net zo duur waren als de helft van mijn jurk (had nog nooit zulke dure schoenen gehad) , die ik daarna ook gewoon nog kon dragen.
Ach ja zo gaat het gewoon, ik ben ook niet meer zo getrouwd als mijn vader en moeder en Pretty gaat het misschien ook ooit weer heel anders doen. Maar toch dat stadhuis/gemeentehuis, ik vond het wel wat hebben.