Count my blessings…..

Vandaag had ik van een vrijwilligersorganisatie waar ik hier en daar wat dingen voor doe een vrijwilligersochtend.
We kregen een workshop “communiceren vanuit je hart” en heel eerlijk gezegd had ik van te voren al zoiets wat zal het zijn. En inderdaad dat klopte haha. Op zich natuurlijk best leuk hoor ook wat testjes doen, iemand die je niet kent in de ogen kijken en kijken wie het langst volhoudt. Ik was naast iemand gaan zitten toen ik binnenkwam die ik niet kende, een leuke vrouw. We hadden al even met elkaar zitten praten. Met dit testje werden we er echt een beetje giebelig er van op een gegeven moment. Onder het mom van oogcontact is heel belangrijk. En tegenover gaan staan en na een paar minuten zeggen wat je intuïtie je over diegene ingaf.
Ik stond toen tegenover een vrouw die duidelijk met dit testje geen raad wist, ze keek een beetje nerveus en wist of durfde ook niets over mij te zeggen. (Wat ik dan wel weer jammer vond) Volgens mijn intuïtie vond ze die testjes doen maar niets en dat klopte dus ook wel. Ik probeerde haar een beetje op haar gemak te stellen. Tenslotte zijn we geen examen aan het doen toch.
Nou ja op zich leuk maar toch……. had er niet zo heel veel mee.
Tussendoor kregen we een high tea en was het heel gezellig. Tegenover me zat een man die ik (voor zover ik wist) niet kende. Hij sprak me met mijn naam aan en zei “Weet je niet meer wie ik ben”.  Ik piekerde er op los maar kon hem echt niet thuisbrengen. Toen hij zijn naam zei kende ik hem inderdaad nog wel van vroeger en hadden we een leuk gesprek over mijn geboortedorp waar hij nog steeds woont. Zijn vader was organist in de kerk waar wij ook altijd naar toe gingen.
Na afloop van de ochtend sta ik met nog wat mensen te wachten om even gedag te zeggen, goede wensen voor Kerstmis en het nieuwe jaar en niet onbelangrijk (haha) wachten op een attentie die we allemaal meekrijgen. Een leuk pakket met producten uit onze eigen Krimpenerwaard.
Ik sta met een vrouw te praten die ik ook ken, ze woont bij me in de straat. Haar zoon voetbalde altijd met mijn zoon, schelen zelfs maar een dag in leeftijd en ze zijn ook nog steeds bevriend met elkaar.
Drie jaar geleden werd ze oma en ze was supertrots. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, ik hoor het verhaal maar van een kant maar ze heeft geen contact meer met haar zoon, schoondochter en kleinkind. Ik vind het echt heel triest voor haar. Ze vertelt dat ze haar kleinkind een keer zag op een fietsje in een winkelcentrum. En dat ze daarna zo verdrietig was dat ze gewoon uren heeft lopen en zitten huilen.
Het lijkt me echt verschrikkelijk.
Als ik thuiskom ligt de brief van het bevolkingsonderzoek op darmkanker er. Andere keren was ik er echt niet zo mee bezig maar na het gerommel van mijn darmen vorig jaar bij mijn operaties was ik gewoon zenuwachtig voor de uitslag. Hoewel ik eigenlijk helemaal geen klachten heb maar gewoon onzekerheid.
De uitslag is gelukkig goed, ze hebben niets afwijkends kunnen vinden. Ik ben enorm opgelucht.
Ik ga nog een rondje fietsen, heb bij de Hema nog een leuk gesprek met een vrouw waarbij ik jaren geleden nog een paar jaar in de huishouding gewerkt heb.
Als ik naar huis fiets voel ik me echt een gelukkig mens.  De zon schijnt en het is helder weer, wel koud. Heb gewoon een lieve schoondochter die trouwens vandaag 31 jaar geworden is. ( Zaterdag is het feestje) Een geweldige zoon, mijn lief, mijn vrienden en familie.
Zie mijn kleindochter heel vaak en behalve wat gezeur van mijn knie die steeds vervelender wordt voel ik met eigenlijk best goed gezond en kan ik nog van alles doen.
And I count my blessings……..