Wat een grijze dag vandaag. Heb nog hier en daar gezocht naar een tijdje dat het droog zou zijn om nog een rondje te fietsen maar kon geen inspiratie vinden om toch nog op de 
pedalen te gaan. Het bleef gewoon heel de dag regenen en grijs zijn.
Een mooie dag om verder te gaan met opruimen van dingen.
Vandaag eerst mijn dagboek afgerond, uitgedraaid, bewaar ook altijd een papieren versie naast mijn digitale versie.
Daar stop ik ook van alles in, entree bewijzen, kaarten, papieren van uitjes, bonnetjes van uit eten gaan (niet ieder Hema bonnetje hoor). Kopieer mijn blogs er naar toe.
Allemaal van dat soort dingen. Dus nu ook al mijn kerstkaarten.
Heb daarvoor allerlei mapjes gevonden de meeste bij de kringloop waar de kaarten zo in kunnen en dan in de mappen.
Begin het jaar ook altijd starten met een nieuw Dagboek. Kies altijd door de data een nieuw lettertype, leuk om te doen.
Jarenlang begon mijn dagboek met een foto van de Nieuwjaarsduik maar sinds ik drie jaar al Oud en Nieuw in Apeldoorn heb gevierd kom ik daar niet meer. Wel een beetje jammer was altijd zo’n leuke gelegenheid om veel mensen te ontmoeten, Nieuwjaar te wensen onder het genot van een bakje erwtensoep of hete punch. Foto’s maken natuurlijk blijft altijd leuk als die helden, zoals ik ze noem, Â het koude Lekwater induiken.
Peter komt onverwacht nog even langs, hij heeft een feestje bij een vriend van hem die een paar huizen verder op bij mij in de straat woont. Gezellig.
Ik kom ook mijn impulsenboek tegen.
Toen ik net gescheiden was bijna al weer 12 jaar geleden was ik begonnen om zonder na te denken al mijn gevoelens mooi of niet mooi op de schrijven in een oud poëzie album dat ik ooit eens gekocht had. Van diep verdrietig tot eindeloos opgelucht op te schrijven in een soort dichtvorm zonder dat het hoefde te rijmen.
Precies zoals ik me toen voelde. Soms deep down en soms sky hight. Iets daartussen leek toen niet te bestaan.
Vanavond heb ik het uit zitten tikken om het ook toe te voegen aan mijn dagboeken uit die tijd. Heb er ongeveer 14 maanden in geschreven tot ik een vaste baan kreeg, mijn leven weer aardig op de rit was.
Ik ben weer even terug in die tijd en dan ben ik best trots op mezelf dat ik het toch destijds na 35 jaar huwelijk in mijn uppie zo gered heb. Met ups en veel downs.. toch gekomen waar ik nu ben.
Goed om het even uit te tikken, de bladzijden er uit te scheuren en te vernietigen en dat dit boek voorgoed te sluiten.
Al de herinneringen verzameld. Mooi!
Ja was mooi om even terug te lezen en dan maar af te sluiten ook.
Knap dat je weer zover gekomen bent Anneke, eerst staat je leven op zijn kop, ik kan er over meepraten.
Ja dat klopt hoor als ik het dan zo teruglees ben ik blij dat het al weer een tijd achter me ligt.
Daar was het prima weer voor! En dat schrijven een prima uitlaatklep is wanneer je leven even niet op rolletjes loopt is wel duidelijk.
Voor mij zeker hoor, had vooral mijn dagboek nooit willen missen.
‘Schrijven helpt de meeste mensen wel alles op een rijtje te krijgen maar niet iedereen heeft er zoveel plezier in als jij!
Weet niet of Peter later ook blij zal zijn met zoveel banden volgeschreven haha.. Ja ik heb er echt heel veel plezier in. Zelfs na een operatie eens was het eerste wat ik vroeg pen en papier….. haha. De zuster (toen heette dat nog zo) was helemaal verbaasd.
Ja, soms is het goed om eens even te kijken waar je vandaan komt. Dat herken ik wel.
Klopt hoor en dan gauw dichtdoen en genieten van de nieuwe dingen.
Uit alle zware levensomstandigheden, kom je sterker uit.
Hoewel de ‘wonden’ nog altijd pijnlijk kunnen zijn.
Het proces van accepteren…….pffff!
Ja dat klopt wel hoor…. maar had er best een paar willen missen hoor 😉
Tja, ik had na jou log ook weer even last.
Blijft een deel van je leven….
Dat was niet mijn bedoeling van dit blogje. Maar goed ik heb de herinneringen soms ook hoor. Gelukkig overheerst het geluk en de dankbaarheid wat ik nu heb en mag ervaren.
Hier ook een geweldig mooi leven nu.
Dat kan dus ook! 😊
Het is jullie van harte gegund….. 😉
Je hebt een soort schrijftherapie gedaan. Zeker weten dat je je vrouwtje staat!
Dat was het toen inderdaad wel zo. Nog steeds misschien wel hoewel mijn leven momenteel in wat rustiger vaarwater zit.