Zonder mijn hemd op te lichten. Zo luidt in ieder geval het spreekwoord. Ik heb me wel eens gewaagd aan wat gedichten en sommige zijn best mooi vind ik. In die tijd viel het me wel op dat ik mooiere (in mijn ogen dan) gedichten maakte als ik me verdrietig voelde of intense tijd beleefde. Alsof ze dan rechtstreeks uit mijn hart kwamen en dat zal ook wel zo. Zoals deze uit 2006. Het jaar van mijn scheiding.
Verlangen
Alle lichtjes maken me niet vrolijk
Voel van binnen toch zo’n pijn
Weet echt niet wat ik verder moet doen of laten
Bellen, sms-en, schrijven of praten
Mijn kop zit vol, mijn hoofd doet pijn
Zou zo graag even bij je willen zijn
Nx zeggen nx doen, gewoon twee armen om me heen
Dan voel ik me niet meer zo alleen
Helaas, helaas dat kan nu niet
Daarom heb ik vandaag verdriet
De regen valt, mijn tranen doen mee
En al dat water loopt naar de zee
Waar ik zo graag met jou langs wil gaan lopen
Ik blijf er stilletjes op hopen
Als vrienden wandelen op het strand
Praten, lachen, hand in hand
Stilstaan even bij de zee
Die geef ik dan mijn tranen mee
Wil weer lachen blij en vrolijk zijn
En niet meer denken aan die pijn
In blijde tijden dicht ik eigenlijk nooit, nou ja of er zoveel aan verloren is gegaan dat weet ik dus niet hoor….. hou het momenteel maar bij de Sinterklaasgedichten.
Voor het boekje van de HBV zetten we op de achterkant altijd een gedicht en daarvoor ging ik een tijdje zitten googelen om een wat winters gedicht te vinden. En zo lezende kwam ik best grappige dingen tegen die niet geschikt zijn voor op de achterkant van het krantje maar toch wel leuk zijn om te delen.
Vandaag hier een paar die ik gevonden heb en oftewel mooi oftewel grappig vond…..
Gewoon Ik 