Nog even op mijn poëzie album. Zoals ik in mijn eerste album las kreeg ik hem op mijn 10e verjaardag. Er stonden daar echt van die standaard versjes in maar een leraar schreef er ook een gedicht in. Ik snapte daar als meisje van 10 vast niet wat daar mee bedoeld werd maar nu ik het weer eens doorlas dacht ik wat mooi eigenlijk. Voor mijn gevoel was het geen gedicht door hem zelf gemaakt dus ik geen even zoeken op internet en kwam terecht bij Alice Nahon. Nooit van gehoord maar blijkt toch wel een bekende dichteres te zijn.
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
Nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien
Geen weemoed op een wezen lei
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten
Dat ik één droefenis genas
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was…
Dan voel ik, op mijn jonge lippen
Die goedheid lijk een avond-zoen…
‘t is goed in ‘t eigen hert te kijken
en zo z’n ogen toe te doen.
Gewoon Ik 
Dat ken ik nog. Leuk om terug te lezen.
Ik kende het niet, maar mooi is het zeker!