Zo fietsend door de polder vanmorgen bedacht ik dat ik toen ik klein was altijd heel graag ging wandelen in het weiland gewoon. Lekker in het gras lopen, zo nu en dan in het gras gaan liggen kijken naar de wolken.
Soms ging ik helemaal een aantal weilanden doorlopen naar waar mijn vader werkte op de boerderij en dan mocht ik terug met hem meerijden achterop de fiets. Heerlijk vond ik dat.
Bloemen plukken en meenemen voor mijn moeder die ze altijd in een vaasje zette al waren ze meestal zo weer verdord en uitgebloeid. Mooie tijden waren dat toen.
Gewoon Ik 
Je bent en blijft een grasligger Anneke 😉
Dat klopt wel, ik vind het nog steeds heerlijk om in het gras te liggen dromen.
je zou iéder kind zo’n jeugd gunnen maar waar kán dat nog!
Ja dat is ook zo, hier in het dorp nog redelijk goed.