Vroeger moesten we altijd bidden voordat we naar bed gingen. Op ons knietjes voor het bed.
Eigenlijk vond ik ze wel mooi en ze konden ook gezongen worden en dat deed ik het liefst.
Sluit mijn oogjes
Vouw mijn handjes
Buig mijn knietjes voor u neer
Trouwe vader in de hemel
Zie op mij in liefde neer
Laat mij vroeg u kindje worden
Neem mij aan schoon jong en klein
Laat mij van uw grote kudde
Ook een heel klein schaapje zijn.
En soms wens ik nog wel eens dat intens rustige gevoel terug waarmee ik toen in slaap viel.
Plaatje internet
Gewoon Ik 
Mijn ervaring met gebeden was toch meer dat het gewoon het afraffelen van steeds hetzelfde dreuntje was waardoor de tekst nauwelijks tot je doordrong.
Ja dat had ik ook meestal hoor, maar soms gaf het me wel een heel rustig gevoel.
Haha, Riet, zo deden wij het thuis ook.
Later werd het zelf een soort van vage zwaai met onze recherhand waarbij we iets mompelden van ‘vader, zoon, h-ligeest-men’.
Ik bid nu nooit meer voor het eten.
Mijn moeder ook niet.
Mijn moeder bidt nog wel voor het eten. Maar verder eigenlijk ook niet meer.