Een druk gezin met vijf kinderen. Mijn vader was eigenlijk altijd rustig ook al zaten we wel eens te kibbelen tijdens het eten of zo. Normaal was mijn moeder wel die de wind er wel onder had maar toen ze een keer ziek was en wij zaten te ruziën zag mijn vader blijkbaar dat het haar allemaal teveel werd. Hij pakte zijn volle bord klapte het op tafel en zei, nou is het over. We waren meteen doodstil en heel erg geschrokken. En aten snel verder zonder wat te zeggen. Papa’s bord in tweeën maar het had wel indruk gemaakt.
Gewoon Ik 
Dat kan ik me heel goed voorstellen.
Ik kan het me ook goed voorstellen. Dat was wel even heftig zeg…
Mijn vader zei ook nooit zoveel als wij aan het kibbelen waren, die las rustig zijn boek of krant… En dan zei mijn moeder wel eens “zeg ook eens wat jij” en dan zei hij met luide stem… “ik zeg het”. We moesten dan altijd lachen en het gekibbel was meteen over hahaha.
Ja meestal was het opvoeden toch de taak van de moeder in die tijd en als pa dan wat zijn kwam het wel binnen.