Vroeger als er iemand overleden was in de naaste familie werden bij ons thuis de glasgordijnen afgehaald en de overgordijnen of blinden gedeeltelijk gesloten als teken van rouw. Soms werden er ook witte lakens opgehangen.
De overledene werd thuis opgebaard en op zondag werd er rouw in de kerk gebracht.
Op de begrafenis ging iedereen zo donker mogelijk gekleed.
Geen bloemen op de begrafenis en cremeren heb ik in mijn jeugd nooit meegemaakt al zal het misschien toen ook al wel plaatsgevonden hebben.
Ik denk dat die rituelen ook wel een functie hadden, bewust rouwen en afscheid nemen van iemand.
Gewoon Ik 
De lakens voor de ramen kwamen in mijn jeugd ;o;ok nog wel voor maar ik woonde in Den Haag en in grote steden was dat toch al gauw minder dan op het platteland.
Mijn vader werkte rond begin jaren 50 als doodgraver, kan me nog herinneren dat hij een dag een excursie had naar Velsen ( als ik me goed herinner) waar het eerste crematorium van Nederland toen in werking was.
Op het platteland rondom ons dorp gebeurde dat inderdaad ook wel, maar bij ons in het dorp niet. En ja die donkere kleding was normaal, alleen vond mijn moeder het altijd verschrikkelijk. Ze hield van kleurige kleding en wij hebben dit bij haar overlijden (bijna 8 jaar geleden) op de kaart laten zetten en iedereen droeg vrolijke kleding, was wel heel apart…
In mijn omgeving weet ik eigenlijk niet meer of dat ook gebeurde. Ik weet nog wel dat het zowel bij het overlijden van mijn opa en oma gebeurde, nu waren die wel heel streng christelijk. Als kind vond ik het eigenlijk best eng.