Onweer, gisteren was hier een flinke bui met hagel.
En terwijl ik even buiten bij de deur keek en de sleutels in de deur zag zitten dacht ik meteen hoe dat vroeger ging. Alles wat metaal was werd afgedekt, scharen of dingen een doek er over of in de la gelegd.
Allemaal werden we uit bed gehaald met zwaar weer.
Mijn vader nam ons ook mee naar buiten onder het afdak om samen te kijken naar het onweer, we keken zo de polder in en het was een prachtig gezicht en bij mijn vader voelde ik me echt heel veilig.
Plaatje wikipedia
Gewoon Ik 
Weer zo’n herkenbare herinnering. Bij mijn moeder thuis ging het precies hetzelfde en zij is dus verschrikkelijk bang voor onweer geworden en gebleven. Bij ons thuis gebeurde dat niet.
Mijn vader ging met ons voor het raam staan om naar de bliksem te kijken en er werd niets weggelegd. Een overwinning voor mijn moeder die veel alleen was met ons, maar ze heeft haar angst niet overgebracht. Toen ze eenmaal weer alleen woonde haalde mijn zusje die in hetzelfde dorp woonde haar meestal op als er onweer werd voorspeld want anders ging ze in een hoekje op de grond zitten tot het over was… Ze heeft haar wel eens zo gevonden toen ze haar kwam ophalen.