Gisteren kwam ik lopend naar huis en er kwam een begrafenisstoet aanrijden. Eigenlijk een soort automatisch stopte ik met lopen en wachtte tot hij voorbij was.
Vroeger was dat de gewoonte, een ongeschreven wet, als er een rouwstoet langskwam dan bleef je stil staan, stapte je zelfs van je fiets af uit respect voor diegene die overleden was.
Althans zo werd het mij in ieder geval wel geleerd en veel mensen deden dat. En eigenlijk was het ook wel heel mooi. Even een paar minuten stilstaan en beseffen dat het leven eindig is en eigenlijk niemand weet wanneer dat is.
Plaatje internet
Gewoon Ik 
Mooi verteld Anneke! Zo zou het moeten gaan! Ik herinner me het ook zo, netjes even wachten tot de hele stoet langs was…
Dat herinner ik me ook. Tegenwoordig mag je al blij zijn als de rouwstoet niet wordt onderbroken door een onbeschofte automobilist.
O ja, en dan namen de heren de hoed af, tot de stoet voorbij was. Wij woonden dicht bij een katholieke kerk en op weg naar school ( of terug) zagen we dus vaak een stoet bij de kerk.