Familie krijg je vrienden zoek je uit…….

Een paar weken geleden kreeg ik opeens een appje van mijn nichtje, de dochter van mijn oudste zus.
Na het overlijden van mijn moeder heeft mijn oudste zus besloten geen contact meer met ons te willen hebben.
Gelukkig was ze nog wel bij de begrafenis met man en twee kinderen met aanhang, maar bij de broodmaaltijd daarna waren ze niet meer aanwezig.
Mijn nichtje en petenkind koos voor haar moeder en dat snap ik best hoor dus die zag ik ook niet meer terwijl we het altijd best goed met elkaar konden vinden.
Ook haar kinderen zag ik niet meer, vond het best jammer. Kan me nog zo goed herinneren dat ik toen mijn nichtje haar tweede kindje kreeg ik samen met mijn oudste zus fluisterend naast dat bedje stond en tegen elkaar zeiden hoe mooi dat toch was.
Ik paste een enkele keer ook wel op haar kindje, heb nog een prachtig filmpje van haar dat we samen chocolaatjes aan het maken waren. Toen ik even weg was om een vormpje te pakken en de camera aan had laten staan zag ik dat ze het flesje met chocolade uitlikte. Ik zei je bent een chocolade monster en zij zei, ik vind chocolade gewoon lekker. Denk dat ze toen 5 jaar oud was.
Met mijn nichtje had ik de afgelopen jaren nog wel eens contact. Sprak haar nog een paar keer in een winkel en ik appte haar altijd nog als ze jarig was of een van de kinderen. En zij appte mij dan ook.
Een tijdje geleden had ze via via gehoord dat ik geopereerd moest worden en ze appte hoe het met met ging.
En een paar weken geleden appte ze dus weer en vroeg hoe het ging met me. We zaten zo wat heen en weer te appen en daarna vroeg ze of ze een keer langs mocht komen.
Ik antwoordde dat ze altijd welkom was, tenslotte heb ik de deur nooit voor ze dicht gedaan. Mijn zus heeft er zelf voor gekozen.
Ik weet nog toen mijn eerste kleinkind werd geboren dat ik dacht wat had ik het leuk gevonden om net zoals bij haar ook nu bij mijn kleinkind aan het bedje te staan met mijn zus.
Maar helaas ze heeft mijn kleinkinderen nog nooit gezien, nooit kennis gemaakt met Wim want inmiddels is het al weer 7 jaar dat ik ze niet gesproken heb. Hooguit een keer onderweg dat we elkaar tegen kwamen en dat we dan wel gewoon hallo tegen elkaar zeggen.
Ik denk twee jaar geleden net voor Kerstmis had ik alle foto’s uitgezocht van mijn moeder een ook nog van mijn broer. Ik had alle foto’s van mijn zus er uit gehaald en in een enveloppe gedaan.

Ik wilde ze niet wegdoen en gewoon bij haar in de brievenbus gooien, ze woont twee straten verderop. Maar de enveloppe was zo dik dat hij niet paste dus ik dacht, dan bel ik maar aan. Mijn zus deed open, natuurlijk heel verbaasd en ze zei, ik weet niet wat ik met je aan moet. Ik antwoordde, je hoeft niets met me maar ik wilde deze foto’s niet weggooien. Prettige kerstdagen en ben weg gegaan.
Ben heel benieuwd of mijn nichtje ook echt langs zal komen. Heb voorlopig nog niets gehoord maar ik zie het wel en mijn deur staat open voor haar.

Een leuk gesprek….

Twee weken geleden, zaterdag ging ik even naar de braderie in ons dorp. Prachtig weer en het werd druk bezocht.
Ik ging even op een terrasje van de bakker zitten om een ijsje te eten.
Het is er druk maar bij een paar kinderen zijn nog een paar stoelen vrij en ik vraag of daar iemand op zit en of ik er een mag hebben.

Ja hoor zeiden ze dat mag best wel. Even later zag ik de moeder van twee van de kinderen aan komen lopen en ik kende haar.
De vader van haar man kocht onze dierenwinkel, ze waren onze overburen dus ik kende haar man al vanaf jongs-af-aan. De vader die daarvoor vrachtwagenchauffeur was vond het leven als winkelier toch niet zijn ding en zijn zoon (haar man) nam het over.
Jarenlang deed hij dat alleen met een hulpje in de winkel tot hij haar leerde kennen en ze trouwden. Zij is journaliste en we hebben in die tijd regelmatig leuke gesprekken gehad.
Een aantal jaren geleden stopten ze met de winkel, ze zouden hem of helemaal moeten moderniseren en daar hadden ze geen zin meer in. Best jammer vond ik het maar ik snapte het wel. Het is gewoon een hoop werk zo’n dierenwinkel. Altijd iemand nodig om de dieren te verzorgen.
Een deel van de winkel werd overgenomen door een tuincentrum en het (ons voormalige) huis werd omgebouwd tot 3 appartementen.
Afijn dat was even een stukje geschiedenis.
We stonden zo even te praten met elkaar op die braderie, ik vroeg of ze de winkel niet miste. Zij vertelde dat haar man die nu ook chauffeur geworden is het was jammer vindt minder thuis te zijn en het regelen en bestellen en organiseren wel het mooiste vond) Dat kwam me bekend voor dat had ik ook hoor toen wij stopten. Ik deed ook altijd de bestellingen, facturen maken, de boekhouding. Dat was best even wennen toen we stopten. Zij ging met het jongste kind en een vriendje weer naar huis.

Het meisje van ik schat een jaar of 10/11 bleef nog zitten en begon zelf een praatje. Het is wel gezellig he zei ze de braderie. Ik zei, dat is het zeker. Ik vertelde haar dat hun dierenwinkel vroeger van ons was en dat vond ze wel leuk. O zei ze, ik dacht dat u misschien dieren had en daarom mijn moeder kende.
Nee die heb ik niet meer zei ik, alleen nog maar vissen in mijn vijver. Wij hebben kikkervisjes vertelde ze en ik zei er ook heel wat te hebben. Ze vroeg waar ik woonde en vertelde ook waar ze zelf nu woonde.
Ze duidde het precies uit, aan het einde van die en die weg met die grote roodgekleurde boom voor het huis. Wat een leuk kind was het, zo open. Ik vroeg of ze ook nog naar de kermis ging volgende week als ie bij ons staat.
Ja dat ging ze wel doen, ze had er al voor gespaard. En ik ga nog een paar klusjes doen voor mijn moeder en dan krijg ik ook 5,00. Ik vraag wat ze dan moet doen. Boodschappen zei ze of onkruid in de tuin wieden. Vind je dat leuk ? Nou dat niet echt maar ja voor wat hoort wat he begreep ik wel.
Ze vroeg ook nog waar ik woonde en hoe groot mijn vijver is.
Wat een leuk kind zeg, soms heb je dat zomaar. Had dat vroeger in het Huttendorp ook altijd al, er waren altijd een paar van die kinderen die er uitsprongen. Soms hele leuke kinderen maar heel vaak waren het ook de bengels (ouderwets woord) waar de ondeugd uit hun ogen spatte waar ik zo’n lol mee en om kon lachen om de verhalen die ze vertelden.

Herinneringen ….

Een schrijfuitdaging van Plato schrijf een verhaal van 300 woorden zonder het themawoord te noemen er in. Deze maand is het woord HERINNERINGEN


Gelukkig heb ik het sterke geheugen voor feiten en zaken van mijn moeder geërfd, zij had dat ook.

Het eerste dat ik nog weet is toen ik een jaar of 3 moet zijn geweest, mijn jongste zusje was geboren, er kwam een zuster in huis.  We hadden voor het eerst een stofzuiger en ik vond dat eng en verstopte me in de bedstee als ie aanging.

De keer dat mijn zusje (die het eerste jaar veel ziek was met haar oren en regelmatig in het ziekenhuis lag) er weer last van had en de huisarts kwam en in haar oren ging kijken.  Ik zat buiten in de zandbak te spelen en ik hoorde haar zo ontzettend hard huilen.

Of die keer dat ik al wat ouder was, had van mijn moeder een mooi nieuw jurkje gekregen, wit met roze konijntjes er op. Was toen al wat ouder en ermee de trap naar de dijk opgeklommen en daar gaan zitten kijken. Ze hadden net de dijk geasfalteerd en ik kwam onder de teervlekken thuis. Daar was ze niet blij mee.

Mijn moeder ging met mijn zusje naar het ziekenhuis in Gouda en nam mij ook mee.  Een wachtkamer met banken en hoge ramen erin. 

Natuurlijk druk met een gezin met vijf kinderen kwam ze bij de dokter vandaan, de bus willen halen en ze vergat mij mee te nemen uit de wachtkamer. Ik stond voor het raam te kijken op de bank en zag haar gaan. Gelukkig was er een mevrouw die mijn moeder kende die snel naar buiten liep om haar te roepen.

In gesprekken met mijn broer en zus blijkt trouwens wel dat ieder zijn eigen beleving heeft  zodat het regelmatig voorkomt dat we verschillende verhalen hebben over dezelfde gebeurtenis. Waarmee bewezen is dat geheugen geen absolute waarheid is.

Meer lezen : https://platoonline.wordpress.com/2023/05/31/we-300-juni-herinneren/

Een oude liefde….

Ik ben echt altijd een lezer geweest, heb heel wat boeken verslonden. Mijn moeder zei altijd Anneke zit in een hoekie met een boekie. Dat was ook zo, iedere week naar de bieb. En ik had ook van die buien, soms romantische boeken, tijdje horror van Stephan King, science fictie, ook literaire boeken. Kortom best een veelzijdige interesse. Bij een van de vorige blogjes had ik een link naar een blogje in het begin van mijn bloggen gezet. Ik zag dat er verschillende mensen daarna ook niet alleen dat blogje maar nog verder ook blogjes gingen lezen en dat heb ik zelf ook gedaan. Pff wat een herinneringen van leuke en minder leuke dingen. Best hectisch in die tijd. Maar in die blogjes las ik ook dat ik in die tijd nog heerlijk weg kon duiken met een boek.
De laatste jaren lees ik amper meer, alleen als het zomer is dan vind ik het heerlijk in de tuin om te zitten lezen.
Terwijl ik in de winter er in principe veel meer tijd voor heb lijkt het wel of ik me dan geen tijd gun om een boek te pakken. En in de zomermaanden (natuurlijk als al mijn verplichte werkzaamheden in huis gedaan zijn 🤣😂😅) en zeker nu met dit mooie weer leef ik gewoon helemaal buiten .Ik ontbijt nog wel binnen maar lunchen en mijn avondeten doe ik lekker in de tuin.

De laatste weken heb ik al heel wat boeken gelezen, geen literatuur maar simpele boeken kreeg van iemand een stapel vijflingen van Agatha Christie en ben nu al aan de derde bezig. En ik vind het heerlijk alsof ik een oude liefde weer terug gevonden heb. En nu maar het goede voornemen hebben om ook in de wintermaanden mezelf dit te gunnen want het is gewoon zo heerlijk ontspannen. En in mijn kelder onder de trap liggen nog een stapel andere boeken van allerlei wat die ik nog lezen moet……

De wasknijper…..

Gisterenmiddag stonden er twee meisjes voor de deur met een wasknijper in hun hand. “We doen een ruilspel” zeiden ze “wilt u deze wasknijper ruilen voor wat anders” . Ach ik vond het wel grappig en zei , wat wil je dan, iets van snoep of zo. De andere meiden hebben al nagellakremover gehad, zei een van de meisjes. Dat was blijkbaar al heel wat. Ik zei, ik ga even kijken voor jullie. Vond een tube handcrème in een la, ooit een keer gebruikt maar geen fijne crème, zelf ook een keer gehad ergens bij of zo. Zag er nog uit als nieuw. Dus ik zei hier meiden deze mogen jullie wel meenemen. Helemaal blij gingen ze weer weg.
Blijkbaar was voor hun zo’n tube meer waard dan een wasknijper.
En daar ging ik eens over na zitten denken, is dat nou eigenlijk wel zo en wie is nou eigenlijk de uitvinder van de wasknijper. Ik vond het op internet: Best wel een slimme uitvinding natuurlijk, je moet er maar op komen.

Uitvinder David M. Smith vond in 1853 de wasknijper uit. Hij maakte twee gelijke delen en verbond deze met een voorgespannen veer. Door aan de achterzijde beide delen samen te knijpen opent de bek van de wasknijper en kun je iets tussen de houten delen klemmen.

Want ja is een handcrème nou wel belangrijker dan een wasknijper? Zelf heb ik zelden droge handen, vroeger toen ik nog schoonmaakte in het café wel eens maar nu eigenlijk zelden hooguit in de winter eens een keer. (niet dat ik nu niet meer schoonmaak in huis hoor maar beperk best wel het gebruik van te veel schoonmaakmiddelen). Dus handcrème gebruik ik amper.
En voor mij is een wasknijper eigenlijk best een nuttig ding. Zoals vandaag was ie weer onmisbaar, twee wassen gedraaid en opgehangen aan de waslijn. Zou ik dat zonder knijpers doen zou de helft de vijver in gewaaid zijn vandaag. En nu was alles in no time droog geworden met de zon en wind.

En halve zakjes eten er mee dicht maken, ik zet ze ook op de zakjes met zaadjes als ik er uit gebruikt heb en zo kan ik nog wel meer dingen bedenken.
In het Huttendorp gingen we er mee knutselen en werden er de mooiste bouwwerken van gemaakt.
Eigenlijk is de knijper dus veel waardevoller dan een tube crème maar goed dat zullen die meiden niet zo gezien hebben, die waren daar blij mee.
Mijn wasgoed waaide dankzij de knijpers vandaag niet de vijver in maar een knijper overkwam dat wel (dat gebeurt wel vaker trouwens). Dat wordt weer vissen en over vissen gesproken als je op de foto van de knijper goed kijkt zie je dat er net een klein schooltje visjes in dit geval stekelbaarsjes overheen zwemmen.

Het tuinfeest…..

Wat kan een mens nog meer wensen als ie een tuinfeest organiseert dan een dag met dit weer, heel de dag volop zonnig, dat is boffen.
Zoonlief heeft een diepe tuin waarvan het laatste stuk is ingericht voor de kinderen om te spelen, daar hebben ze een stuk kunstgras in gelegd. Daar staat een klein glijbaantje, buitenspeelgoed, een trampoline, een krijtbord. Kortom genoeg te doen voor de kinderen die zouden komen deze middag.
In de rest van de tuin is door hegjes een aantal grasveldjes (gelukkig echt gras) waar een aantal staan tafels stonden en verder een lounge set en nog een hoge tafel met stoelen. Kortom ruimte om te zitten voor wie willen en te staan voor het jongere gedeelte.
Mooi ingericht met een ballonnenboog met een tafel met de taart er op, kortom, zoals je dat mijn schoondochter wel toe kan vertrouwen was alles goed georganiseerd.
Vanmorgen heb ik heel rustig aan gedaan want ik wilde dolgraag gaan fietsen naar het tuinfeest, mijn been voelde beter aan dan gisteren maar was toch een beetje gespannen of het wel zou gaan lukken.
Anders met de bus was ook een optie hoor.
Het ging boven verwachting goed en het was heerlijk om er fietsend naar toe te gaan. Onderweg nog een keer gestopt en op een bankje gaan zitten in een natuurgebied en daarna weer verder gegaan.
Een van de dingen die ik dolgraag wilde op KD2 haar verjaardag er zelf naar toe fietsen lukte me prima en wat is het mooi onderweg met als die bloemen langs de fietspaden.
Ik had een klein cadeautje gekocht en de rest geld gegeven want ze krijgt toch al zo veel, snapt er toch nog niks van verder. Vond zoals alle kinderen op die leeftijd de strikjes en het pakpapier leuker om mee te spelen dan de cadeautjes zelf. 😉
Ik denk dat er zo’n 12 kinderen waren in de leeftijd van 4 maanden tot een jaar of 10 en er werd volop gespeeld.

Het was ook leuk om weer eens bij te praten met een aantal mensen. Schoondochter heeft nog een oma en dat is ook zo’n lief mens die altijd wel in is voor een praatje.
Afijn het lukte me om met een witte broek schoon aan te komen en weer mee naar huis te komen, ik heb er enorm van genoten. KD2 nog voor zitten lezen uit een boekje. Met KD1 gesnoept van de tomaatjes die we allebei zo lekker vinden haha.
Op een gegeven moment was KD2 van hand tot hand gegaan en werd ze het helemaal zat. Ze wilde ook op de grond spelen en even later zag ik mijn zoon met haar in een hoekje zitten, ze zat zo zoet te spelen en zag hem er ook zo van genieten. Wat mooi is dat toch.
Bijna aan het einde van het feest kregen alle kinderen een ijsje. Ze waren allemaal in een hoekje gaan zitten met hun ijsje. Echt een plaatje om te zien.
Ook terug naar huis in een keer gefietst ging het goed, de eerste 20 km zit er op. P,s Onderweg nog selfie zitten maken…..

Inhalen, onthalen, binnen halen……..

Ach eigenlijk zijn alle drie de woorden van toepassing op waar ik vanavond was, namelijk bij de avondvierdaagse waarbij KD1 en mijn schoondochter aan meegedaan hebben. Zelf ook vroeger heel vaak de avondvierdaagse gelopen en ook mijn kind heeft dat aardig wat keren gedaan. Ik vind het heel leuk en wilde ze graag inhalen zoals wij dat altijd noemden. Hoewel inhalen voor mij momenteel heel lastig is. En inhalen ook iets hebberigs heeft. Maar ik hoor ook de term binnen halen, hoezo binnen halen, ze lopen gewoon buiten toch.
Onthalen zou ook nog kunnen want natuurlijk krijgen de sportieve lopers een beloning aan het einde van de 4e dag.
Mijn plan was er vanmiddag op mijn gemakkie naar toe te gaan fietsen, daar wat te eten dan in het winkelcentrum en iets te kopen voor de lopers.
Gisteren had ik een betere dag, bij de fysio geweest en ’s middags nog bij mijn zusje gaan kijken hoe het ging. Had beloofd voor haar te strijken maar ze had niets en vroeg of ik dan de bedden wilde verschonen.
Natuurlijk heb ik het gedaan voor haar maar het is niet mijn hobby en vond het best lastig, ben altijd al blij als het thuis weer voor elkaar is en dan heb ik nog overal handige bandjes in genaaid die het makkelijker maken.
Ook nog langs een tuincentrum een paar eetplantjes gekocht.

Vanmorgen wilde ik nog een paar boodschappen doen en nam mijn fiets maar het ging voor geen meter, kreeg mijn knie niet voldoende rond. Zo dat stukje naar huis lukte het nog wel maar zag het niet zitten om 10 km te gaan fietsen. Helaas pindakaas…… ik baalde wel maar dacht, dan maar met de bus er naar toe.
Hier in het dorp is nog geen avondvierdaagse dus ook geen leuke dingen daarvoor te koop daarom heb ik zelf maar wat verzonnen. Weet dat de ouders niet zo van heel veel snoep houden vandaag dat ik een aantal spetterballetjes kocht en toch natuurlijk wel een paar zakjes snoep. Ik bewerkte een foto die ik van KD1 gekregen had tijdens het lopen gemaakt maar hand in hand met een jongetje. Die heb ik er even afgehaald en de foto uitgedraaid en op karton geplakt. Gauw een ketting gehaakt en daar aan alles vastgemaakt. Voor schoondochter een bosje bloemen, dat hoort er ook bij.
Het was onwijs druk maar ik had toch een goed plaatsje kunnen vinden waar ik ze goed aan zag komen.
Wat een leuk gezicht, mijn zoon liep de laatste avond ook mee en KD2 was er ook bij. Ik heb een app samen met mijn zoon zodat we van elkaar kunnen zien waar we zijn en zo kon ik precies zien dat ze er aan kwamen.

Al met al was het toch de moeite waard al moest ik in mijn dorp nog een stuk lopen omdat deze bus anders dan overdag niet bij mij in de straat stopt. En nu maar hopen dat het morgen wel lukt om naar het tuinfeest te gaan fietsen……

Mijn antidepressiva

Je hoort het zo vaak dat mensen verslaafd raken aan antidepressiva het soms jaren achter elkaar slikken. Pas zag ik een uitzending er over en ik was echt zo verbaasd en ook wel geschokt hoeveel van die antidepressiva er voorgeschreven werden en dus ook geslikt.
Ik weet nog in de periode dat ik net gescheiden was, ik nog geen vaste baan had dus afhankelijk van een uitkering. Dat was geregeld destijds en ik zou een jobcoach krijgen er bij en opeens werd dat teruggedraaid en werd ik verplicht om in een sociale werkplaats te gaan werken anders zou ik geen uitkering krijgen.
Ik schoot meteen helemaal in de stress destijds, nou voor wie het wil lezen https://gewoonanneke.wordpress.com/2008/02/03/mijn-eigen-brood/ zelf wil ik het zo snel mogelijk vergeten.
Maar ik was toen wel naar de dokter geweest en had ook inderdaad iets rustgevends meegekregen.
Nou had ik in die tijd eigenlijk best een flinke aversie tegen medicijnen slikken en was er ook bang voor.
Had best last van paniekstoringen en vond het zelfs eng om langs de Lek te lopen, of langs sloten fietsen, alsof ze trokken aan me. (in gelukkig helemaal over gegaan)
Toch bleven de medicijnen ongebruikt in mijn la liggen en ging ik in een nacht dat ik weer niet kon slapen een lange brief schrijven aan de juridische dienst van de gemeente dat je zo niet met mensen om mag gaan. Dat deed me goed en zeker toen ik al snel antwoord kreeg en in het gelijk werd gesteld.
Hoe kwam ik hier zo opeens weer op. De laatste weken eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed met mijn been, eigenlijk niet eens zo’n last van mijn nieuwe knie maar de spieren allemaal in dat been die zo vermoeiend en irritant zeurderig zeer doen.
Gisteren was ik wat aan het werken in de tuin en dan kon ik net even wat doen en moest ik weer even pauze nemen. Ik werd er helemaal depri van…. getver wat vervelend allemaal. En dacht als het niet beter dan zo wordt heb ik echt heel veel spijt dat ik die operatie ooit heb laten doen.
Hoewel ik natuurlijk die andere hele nare pijn in mijn knie wel kwijt ben. Maar op zo’n moment vergeet ik dat dan maar even.
En opeens kreeg ik een gratis antidepressiva. In mijn koude bak had ik nog vier koolplanten staan. Ik wist niet beter of het waren twee spitskolen en twee groene kolen.
Aan het einde van mijn tuin missie keek ik even goed naar die kolen want ik wil in de bak weer wat anders poten. En wat zag ik in twee kolen twee mini bloemkooltjes zitten. Wat een verrassing en heel gek kreeg meteen weer een goed gevoel.

Niet dat daarmee die zeurende pijn over was maar toch….
Vandaag weer bij de fysio therapeut geweest en hij vertelde ook dat doordat ik zolang verkeerd gelopen heb omdat mijn knie zo’n pijn deed het ook wel wat langer kan duren voordat dit weer helemaal in orde is.
De orthopeed had ook gezegd dat de revalidatie van 6 weken tot 6 maanden zou kunnen duren. Maar heel optimistisch dacht ik, dat klaar ik wel in 6 weken. Helaas is dat niet het geval. Maar het gesprek met de fysio had me wel weer wat opgepept. Hij vertelde ook dat ik gerust wel op mijn knieën mag zitten (op een foam tuinbankje, niet zo op de stenen) zolang ik de goede hoek maar aanhoud. Niet op mijn hurken gaan zitten maar een hoek van 90 graden aanhouden.
Thuis natuurlijk meteen even geprobeerd. Het ging, dat maakt voor mij het werken in de tuin meteen weer een stuk makkelijker.
Ach zo hobbel ik maar weer verder…… en nog een paar weken en dan kan ik mijn antidepressiva oogsten, ze zullen extra lekker smaken……

Hiep hiep hoera

Vandaag is mijn tweede kleindochter al weer 1 jaar oud geworden. Wat gaat het toch allemaal snel. Natuurlijk wel feest maar vandaag werd het nog niet gevierd.
Aanstaande zaterdag hebben we een tuinfeest. KD2 is de eerste van onze gezinnen die in de lente/zomer jarig is. De rest is allemaal in de wintermaanden jarig en dan is een tuinfeest niet echt te doen natuurlijk.
Onverwacht kwam zoonlief toch nog even met KD1 langs om iets af te geven bij me. Heb namelijk een andere pomp voor in mijn vijver gekregen en hij had mijn hoge drukreiniger geleend en dat kwam hij allemaal even terug brengen.

Iedere keer als KD1 komt wil ze even wat kikkervisjes zien dus ik schepte er een paar voor haar uit de vijver, ze hadden nog geen pootjes maar waren wel goed gegroeid allemaal. Ze vindt het zo leuk om te zien steeds. En ik had nog een cadeautje voor haar voor het halen van haar eerste zwemdiploma. Momenteel loopt ze met mijn schoondochter de avondvierdaagse en ik hoop ze op vrijdagavond aan te zien komen en daar te staan met wat lekkers en bloemen, dat hoort er bij.

En nu maar op naar zaterdag, ze geven prachtig weer op dus dat kan een leuk tuinfeestje worden voor de verjaardag van KD1….

De boel glad strijken….

Een aantal jaren geleden en wel in 2014 was er in ons dorp een “lady’s night” in een restaurant waar van alles te beleven en te doen was.

Natuurlijk kleding, make-up, verzorging noem het maar op en daar was ook een mevrouw die een strijkservice had en daarvoor reclame maakte in de vorm van een strijkwedstrijd.
En laat ik nu strijken eigenlijk heel leuk vinden en vooral de wat moeilijkere dingen zoals overhemden, uniformen, dingen met ruches en kantjes. Recht aan recht toe strijken van lakens doe ik wel maar vind ik wat minder.
Maar natuurlijk ging ik meedoen aan die wedstrijd, wie in de snelst mogelijk tijd en natuurlijk ook netjes en glad een aantal overhemden kon strijken won en ja hoor ik won de wedstrijd….
Een groot pak wasmiddel en een pak knijpers waren de hoofdprijs maar het was wel grappig om te doen.
Vroeger toen mijn zussie bij ons op kamers woonde en in een bejaardentehuis werkte had ze altijd uniformen die gestreken moesten worden.
Wij hadden een deal gemaakt, ik streek haar uniformen en zij hing voor mij de was op, waar ik een hekel aan had/heb. Dat hebben we jarenlang gedaan zo.
Twee weken geleden belde mijn vriendin en ze vroeg of ik een paar overhemden van haar man wilde strijken, dat kan ze niet meer. En vandaag ben ik dat gaan doen, ze heeft een loodzware ongeveer antieke strijkplank en dito strijkijzer.
Ik neem dan altijd mijn eigen strijkijzer mee en die plank zet haar man even voor me op. Het strijken is ook zo gebeurd.
Afgelopen vrijdag was ik bij mijn zussie. Zij wil momenteel van alles wel weer zelf gaan regelen maar kan en mag dat nog niet doen. Ze had een gesprek met de dokter en die had gezegd dat ze gewoon wat dingen moest proberen te delegeren.
En zo had ze bedacht dat haar schoondochter en/of schoonzoon een keer per week de grote boodschappen zouden willen en kunnen doen en aan mij vroeg ze of ik een keer per week wilde strijken voor haar.
En lachend heb ik maar ja gezegd, zei bij mijn vriendin ga ik ook al strijken. Maar ik vind het niet erg, zij heeft ook nog een strijkijzer zonder stoom dus ook daar neem ik mijn eigen strijkijzer mee naar toe.
Ach zo ben ik ook bezig de boel glad te strijken en eerlijk gezegd ik doe het liever dan de bedden verschonen of zo, dat vind ik bij mezelf al vervelend genoeg om te doen………..