Vaderliefde…….

Afgelopen week ging ik een keer een avondrondje fietsen in de polder, kijken of er nog wat leuks te fotograferen was.
Maar zoals het regelmatig gaat en dat is helemaal niet erg, ik geniet toch wel, zag ik wel mooie dingen maar vloog het weg, zat het omgekeerd op een paal (een grutto) en was het eigenlijk ook wel wat rustig waar ik was.
Ook niet erg. Ik dacht ik loop nog een weiland verder en dan ga ik weer naar huis toe.
Had even mijn nieuwe lens op mijn camera gezet om uit te proberen.
En opeens hoor ik een enorme herrie achter me, ik kijk en zie twee futen aan het vechten zijn. Verderop zie ik een mama fuut met een bijrijder op haar rug, een jonkie dus.
Ik verwissel snel mijn lens en ga staan fotograferen. Het eerste stuk had ik wel last van het riet dat er voor stond maar de futen trokken zich niks van me aan en kwamen in een ander stuk water waar geen riet stond. En daar kon ik een mooie serie foto’s maken. Had ook wel de neiging om ze uit elkaar te halen en weg te jagen maar je moet de natuur toch haar eigen gang laten gaan vind ik.
Afijn mooi kort blogje zo en deze fotoserie komt bij mij in mijn top 10 te staan, vond het spectaculair om te zien. En als pa fuut gewonnen heeft en naar vrouw en kind terug gaat lijkt het (of misschien is het ook zo) dat pa vertelt wat ie gedaan heeft en ma antwoordt dat ze zo trots op hem is……… ach ja

Polderen…….

Twee dagen had ik niet gefietst en heel gek dan heb ik opeens een soort drempel om weer op te stappen, een soort bang of het wel weer goed zal gaan.
Maar gisterenavond dacht ik, kom op, niet zo kinderachtig, stap weer op en dat heb ik gedaan en het ging gewoon zo gemakkelijk met heel weinig moeite en zonder pijn.
En vandaag ben ik weer een stukje verder gegaan, lekker de polder in en ook nu ging het gewoon zo goed. En echt ik ben daar zo ontzettend dankbaar voor dat het gewoon weer kan. Ik geniet daar dan ook dubbel van.

Hoef helemaal geen speciale of spectaculaire dingen te zien maar de geluiden horen van de polder, de weidevogels, de broedende vogels te zien. Twee aalscholvers die in de sloot aan het jagen waren, een visdiefje en een fuut die lekker midden in de sloot zat te broeden.
Het was een lekkere dag vandaar dat ik ook nog wat in de tuin wilde gaan doen. Er is gewoon nog veel te doen in de tuin en daar ben ik vanmiddag mee begonnen.
Had voor het eerst rode bieten gezaaid en die deden het goed en moesten uitgepoot worden. Een heel klusje en ik moet daar nog mijn weg in vinden hoe ik dat het beste kan doen. Zittend op mijn knieën zoals ik dat altijd deed kan niet meer.

Staande voel ik het na een poosje wel aan mijn rug, een alternatief vind ik in het zitten op mijn tuinrollator zoals ik hem altijd noem. Een soort bankje waar je met twee standen op kan zitten. Dat gaat aardig goed. Ik beperk me wel tot een gedeelte te doen (geheel tegen mijn gewoonte in) en dat is ook prima.
Lekker in het zonnetje zitten met een boek is ook wel heerlijk hoor, muziekje er bij op de achtergrond. Morgen weer een stukje doen dan komt het vanzelf wel weer goed.
Achter in de tuin is het inmiddels echt een allegaartje van van alles dat door elkaar groeit en dat laat ik maar even zo. Het staat niemand in de weg al zal ik de framboos en de varens wel wat tot de orde moeten roepen.
Bij de Lidl had ik deze week nog een paprikaplant gered van de dood zeg maar, halve prijs maar ook half verlept dacht ik, eigenlijk teveel geld voor zo’n plant maar ik neem hem toch mee.

Vandaag even een goed gesprek met hem gehad en wat afgesproken. Ik geef hem extra voeding, een warme plaats in mijn kas en hij levert mij veel lekkere gele paprika’s waar ik dol op ben.
Ik heb me aan mijn afspraak gehouden, nu hij nog, ik wacht het even af wat ie gaat doen. Ach zo rommel ik lekker door en wissel wat doen af met weer wat zitten en lezen. En mijn plantjes doen ook hun best. Als ik bij de vijver zit hoor ik bij mijn oor een zoemend geluid, ik sla om het weg te jagen maar het geluid blijft. Ik doe mijn leesbril af en dan valt er een schildwants op mijn been, dat was de herrieschopper, best een leuk beestje en hij mag blijven in mijn tuin. De tuin wordt steeds groener en dat is weer mooi om te zien. Laat het maar zo lekker blijven (mag nog wel wat warmer hoor 😉 )

Gewoon genieten…..

Ja natuurlijk een graad of 25 warmer nog beter maar toch dit weer zoals vandaag dat is toch schitterend.
Zon en een strak blauwe lucht en voor het eerste deze winter spring ik wat eerder uit mijn bed dan normaal.
(niet zoveel hoor, ga ook weer niet overdrijven)
Had voor in mijn kasje twee rekken besteld om mijn kweekbakken op te zetten en die werden mooi op tijd al bezorgd.
Na het eten gauw die rekken in elkaar gaan zetten. Was nog even bang dat ze niet zouden passen maar wel hoor, alsof ze er speciaal voor gemaakt waren. Ook weer gebeurd.
Ik moest nog zaken bij de fietsenmaker gaan regelen en naar de apotheek om het een en ander op te halen om de operatie voor te bereiden.
Maar ja dacht ik, toch maar eerst toch testen voor ik me helemaal weer in het sociale leven stortte, was ook wel benieuwd en gelukkig de test was duidelijk negatief. Best een opluchting.

Zo kon ik zonder schuldgevoelens om iemand te besmetten even wat zaken afhandelen weer en voor mij ook belangrijk, het weekend weer naar Wim. Mijn achteruitkijkspiegel over gezet, de sleutelhanger die ik van kleindochter had gekregen er af gehaald en mijn bel want op deze fiets zat geen bel en ik kreeg de reserve accu mee. Nou ja nu maar hopen dat ik hier nog een tijdje mee vooruit kan.

Vond het vandaag prachtig weer maar wel te koud om met de hogedrukreiniger de rest van de straat te doen, morgen maar kijken en anders volgende week.
Vanmiddag een mooi eind door de polder gaan fietsen, echt zo heerlijk. Opvallend veel mensen die aan het wandelen en fietsen waren en met zulk weer zijn de (meeste) mensen ook vrolijker, zeggen sneller gedag tegen elkaar.
Zag de eerste futen weer baltsen wat een mooi gezicht blijft dat toch altijd. Een ander mannetje kwam ook een kansje wagen maar werd weggejaagd door de baltsende fuut. Zijn kraag en veren opzetten was genoeg om de andere fuut het nakijken te geven.
Afijn heerlijk een rondje van een km of 30 gefietst…… veel zilverreigers ook in de polder en zag ook nog een naar prooi zoekende buizerd. Altijd wel wat te zien in de polder.

Er was eens……

Of moet ik zeggen er waren eens, dat komt eigenlijk beter uit, hoewel alle sprookjes beginnen toch met “er was eens”.
Oké dus ook deze dan. Er was eens een paar handschoenen, samen met nog heel veel ander paren handschoenen hingen ze in een winkel van de Hema.
Op een dag, nog niet zo lang geleden, stonden er twee zussen voor het rek waar zij hingen te kijken, te overleggen, te passen en te voelen of ze lekker warm waren en blijkbaar vielen we in de smaak want beide kochten een paar dezelfde handschoenen, lieten meteen de prijsjes er af halen want het was koud en trokken ons aan op de fiets.
Sinds die tijd had de ene zus geen koude handen meer op de fiets en was wij waren in een goed huis terecht gekomen.
Bij thuiskomst mochten we heerlijk op de verwarming liggen en dagelijks werden we gebruikt en regelmatig hoorde we haar zeggen, wat een heerlijke handschoenen zijn dit, ik heb helemaal geen koude handen meer”

Tot ruim een week geleden de vrouw van de handschoenen een To Good to Go pakket ging ophalen in een dorp zo’n 10 km verderop. Met een fietstas vol met producten ging ze nog even naar een andere winkel om een boodschap te doen. Het was een dag met een flinke koude wind. Omdat ze maar een paar boodschapjes nodig had legde ze even de handschoenen boven de tas met boodschappen.
En zoals het wel vaker gaat, ze kocht toch weer meer dan ze gedacht had en de andere fietstas werd ook volgeladen. Ze zette het karretje weer terug en wilde ons weer aantrekken maar tot haar schrik kon ze er maar een meer vinden. Waar ze ook keek, ze zag mijn rechterhelft niet meer.

Ze ging de winkel nog in, vroeg het nog bij de kassa, niemand had wat gevonden. Keek nog een keer in haar karretje, ook niet, laadde alle boodschappen nog een keer uit, ging voor alle zekerheid de route naar de vorige winkel nog een keer fietsen maar onderweg zag ze wel hier en daar ook een eenling handschoen liggen maar niet mijn rechterhelft.
Ze ging maar weer naar huis, balend dat ze mijn bijna nieuwe rechterhelft kwijt was geraakt, fietsend met alleen mij aan haar linkerhand en ik werd in een la gegooid, ze kon me niet meer gebruiken.
Vandaag ging ze weer eens fietsen, het was koud en grijs weer, ze had al heel lang zitten dubben ga ik nog een rondje doen of niet maar ging toch. Een paar half versleten handschoenen trok ze aan en ging fietsen. Ze had van te voren bedacht welke route ze zou nemen maar toen ze daar de stoep naar beneden moest nemen zag ze dat er nog veel sneeuw lag en misschien gladdigheid. Ze besloot een stuk verder over de Lekdijk door te fietsen. Ze heeft tegen wind en dat vindt ze prettig zodat ze terug het windje in de rug heeft. Als ze bijna bij het dorp is waar ze vorige week mijn rechterhelft verloor kreeg ze opeens een Eureka moment en dacht, zal ik toch nog eens op de parkeerplaats van die supermarkt kijken, de vorige keer was de parkeerplaats vol met auto’s en wie weet was mijn rechterhelft daar onder gewaaid. Ze fietst er naar toe en gaat lopen kijken, ziet een handschoen liggen op de grond maar dat is ie niet.

Ze loopt nog een rondje verder en opeens, dicht bij het rek waar de karretjes staan ziet ze opeens mijn rechterhelft in een boom hangen. Blijkbaar heeft iemand hem gevonden en daar opgehangen. Ze in er ontzettend blij mee en ook een beetje vol ongeloof dat ze toch mijn rechterhelft weer heeft terug gevonden.
De sneeuw zit op zijn vingers en hij is koud en nat maar dat maakt haar niet uit, heel blij stopt ze hem in haar fietstas, nu de rits dicht, ze heeft er van geleerd.
Bij thuiskomst mag ie meteen op de verwarming liggen, ze vist mij op uit de lade waar ze me ingegooid had (ze moest nog wel even goed denken welke dat ook al weer was) en ze legt me naast mijn rechterhelft en duim in duim liggen we daar nu te wachten tot ook hij weer warm en droog is.
En ze heeft beloofd voortaan beter op te letten, de rits dicht te doen zodat dit niet meer kan gebeuren…..

En we leefden nog lang en gelukkig….

Het zit in de genen

Vandaag Blue Monday, nou toen ik opkwam had ik wel zoiets van pff weer die regen zeg, ik word het toch zo ontzettend zat.
Heb nog boven twee raamkozijnen te verven maar dan moet het wel droog zijn zodat ik de ramen even open kan zetten en dat was nu niet het geval.
Tja wat dan en opeens dacht ik, ik heb nog steeds een doos van mijn zoon staan met allemaal kaartjes, briefjes en andere dingen uit de tijd dat hij zijn eerste vriendinnetje had.
Nooit meegenomen die dingen maar ik denk wel iets waar hij wat later nog wel met goede herinneringen aan terug zal denken.
Ik ga het uitzoeken en alles netjes in mapjes doen in een multoband. Ik hou daar van en vind dat zo leuk om te doen.
Heb van die hoesjes waarin je kaarten of visitekaartjes kan doen in twee maten dus.
En daarin doe ik wat er in past. Ook nog een stapeltje medailles zitten erbij. Zes van de avondvierdaagse, de Hemelvaartsloop waar hij altijd aan meedeed en nog meer medailles voor sportwedstrijden.
Dan zie ik ook nog een zakje met allerlei sleutels en ik denk, hoe herkenbaar, heb ook nog heel lang een hele doos met sleutels gehad. Jaren nog de sleutel van het gemeentehuis waar ik destijds werkte bewaard. Was in die tijd zo maf dat ik er dan een bij liet maken en er een van bewaarde. Ook van de huizen waarin ik gewoond had deed ik dat. Nou ja een paar jaar geleden heb ik ze allemaal weggegooid.
Ik zie aan zijn sleutels nog waar ze van zijn, van fietsen, van zijn scooter, inderdaad ook van het oude huis waar we woonden.
Maar ik kom ook reisdocumenten tegen van zijn vliegreis naar New York en nog nadere bestemmingen. En ik denk oeps hij heeft toch ook wel wat van mijn genen geërfd om zulke dingen te bewaren.
Een oud rijbewijs, bankpasje. Destijds was hij bestolen in Rotterdam waar hij werkte in de vakantie, uit een busje was zijn rugzak, telefoon en al zijn pasjes en net gehaalde rijbewijs gestolen.
Ik weet het nog precies, twee dagen erna moest hij op vakantie en heb ik voor hem misbruik gemaakt van mijn connecties die ik voor de krant wel had bij de gemeente zodat hij toch nog op tijd weer een nieuw paspoort en rijbewijs had. Toen hij op vakantie was werd ik gebeld door een winkelier in Rotterdam, hij had in de buurt van zijn winkel de pasjes en het paspoort van mijn zoon gevonden en die zijn we toen op wezen halen. Zo aardig dat die man deze moeite had gedaan. Inmiddels waren er wel nieuwe al maar vooral zijn OV kaart en nog wat andere pasjes ook weer terug gelukkig. De dieven hadden de rugzak, telefoon en geld uit portemonnee gehouden en de rest weggegooid in een bouwput. Afijn alle herinneringen komen boven zoals ook als ik de toegangskaarten die van de Lama’s.

Destijds heel populair en hij had van zijn vriendin kaartjes daarvoor gekregen. Dat moest lang van te voren geboekt worden en toen de datum dichtbij kwam kon hij de kaartjes nergens meer vinden. Hij durfde het nauwelijks tegen zijn vriendin te vertellen. Hij had alles nagezocht op zijn kamer en ging daarna trainen bij de voetbal.
Ik zat niet rustig en dacht, toch nog maar eens gaan zoeken, nadenken hoe het ook al weer gegaan was. En opeens zag ik een verjaardagskaart en dacht, wie weet, hij kreeg het voor zijn verjaardag en ja hoor daar zaten de kaarten in. Meteen op de fiets gestapt naar de voetbal waar hij aan het trainen was en zelden zo’n gelukkig en blij kind gezien.
Ach het was weer even terug in de tijd en ik weet zeker dat hij op een gegeven moment als hij dit onder ogen krijgt ook diezelfde herinneringen weer terug zal krijgen.
Vanmiddag klaarde het weer op en ben ik zo’n 25 km gaan fietsen. Voor het eerst weer eens foto’s gemaakt met mijn camera. Honderden ganzen kwamen over vliegen, reigers onderweg, een aalscholver en torenvalkje in een boom . Eigenlijk niets bijzonders maar toch zo heerlijk om weer even te doen.
De dag afgesloten met een bakje doen in het café waar ik gewerkt heb, ik wilde een koffiezetapparaat lenen en dat is gelukt, meteen weer even bij gepraat.
Blue monday kreeg mij er vandaag niet onder……….

Visualiseren….

Ik heb het altijd bij dingen die ik doe zoals klussen in huis of tuin dan visualiseer ik voor mezelf hoe het zal zijn als ik klaar ben. Alsof dat mij helpt een beetje om de klus te klaren.
Dat had ik ook altijd toen ik nog dagelijks van mijn werk via de toch op een gegeven moment wel saaie weg met zo’n 20 rotondes reed. Als ik dan naar huis ging dan visualiseerde ik dat als ik thuis kwam gauw de waterkoker aan en een heerlijke kop groene thee en even zitten voordat ik ging eten.
Vandaag had ik dat ook.
Wisselend weer maar gelukkig wel weer een zonnetje zo nu en dan te zien, een flinke wind zodat ik zelfs besluit de wassen die ik gedraaid heb (zon ja dan moet ik wassen voor mijn zonnepanelen 😉 dat doe ik trouwens altijd op zondagochtend dus zoveel maakt het nou ook niet uit) buiten op te hangen. Onder een afdak in de wind verwacht ik wel dat ze toch grotendeels droog zullen worden. (en dat ruikt zo heerlijk).
Dikke trui aan en nog wat klusjes buiten even doen, hapje eten en dan regent het weer.
Duik een uurtje op de bank en daarna heb ik toch wel zin om even lekker buiten in plaats van binnen op mijn trainertje te fietsen.
Nog wel steeds donkere wolken te zien maar ik waag het er maar op.
Heen kies ik een route door een natuurgebied, de wind tegen dat scheelt als er dan wat bomen onderweg staan maar wel droog.
Doe nog even een paar boodschappen en dan ga ik weer terug. Het regent maar niet voor lang.
Ik fiets weer verder en dan opeens vliegen de hagelstenen om mijn oren (auw dat voel je wel). Ik ben in de buurt van een surfplas zie links van me een heel donkere lucht en opeens achter me piept toch de zon nog tevoorschijn. Ik stap af want dit moet een regenboog opleveren, wat blijft dat toch altijd een prachtig gezicht en zeker deze die precies zo de surfplas omspant.
Ga weer met lekker de wind in mijn rug en het is weer droog verder en visualiseer hoe het straks thuis is. Gauw water opzetten voor een grote mok groene thee met een stukje donkere chocolade er bij. De open haard aan, verwarming aan voor het eerst vandaag, de foto’s bekijken, kaarsjes aan en langzaam de kamer op voelen warmen.
Mijn visualisatie kwam helemaal precies zo uit en zo dit blogje schrijvend ben ik blij toch even een eind te zijn gaan fietsen want dat is toch wel veel fijner dan het droogfietsen in huis.

Append de sloot in….

Ik zie ze zo vaak rijden de scholieren twee armen op het stuur en appen. Meestal gaat het goed maar soms ook niet zoals vanmiddag wel bleek.

Ik ging nog een rondje fietsen het was best lekker weer, weinig wind, spiegelende sloten, mist die al een beetje opkwam, ik hou van dit weer. Gewoon lekker warm aangekleed er op uit gaan.
Als ik terug door een natuurgebied fiets stap ik even af om op een bruggetje wat foto’s te maken van de opkomende mist.
Het lijken wel zwart wit foto’s zo donker is het daar, ik zie een meisje op een mooie blauwe fiets langsrijden en denk, dat ik een mooi contrast voor een foto en zet haar er in de verte bij op.
Wanneer ik verder fiets zie ik een stukje verder de fiets van het meisje in de slootkant liggen, ik weet niet hoe gauw ik er naar toe moet gaan. Gelukkig is ze zelf niet in de sloot gevallen maar ze is bezig haar schooltassen die wel de sloot ik waren gevallen er uit te vissen.
Het lukt om ze te pakken te krijgen en ik pak ze even aan voor haar. Ze is heel erg geschrokken en huilt. Ik zeg heb je zelf niets? Maar gelukkig dat niet. Kom op even kijken wat de schade is. In de ene tas zitten gymspullen, die kunnen wel de wasmachine in zeg ik.
We halen samen de andere tas leeg. Er zit onderin een hele laag water. We halen de boeken er uit die wat nat zijn geworden en doen ze in haar fietsmand voorop. Die drogen wel weer. Het regent toch niet. De rest van de spullen er ook uit gehaald. De schade valt mee. Het water uit de tas laten lopen.
Het meisje begint weer een beetje bij te komen van de schrik. Ik vraag, hoe kwam dat nou, gleed je uit op de bladeren. Maar op dat stukje lag praktisch geen blad. O ik snap het al zeg ik, je was zeker aan het appen…. en ze zegt, ik had nog maar net mijn telefoon gepakt.
Heb ook geen zin om er verder veel over te zeggen, ze is zo geschrokken dat ze het zelf ook wel weet.
Ik zet nog even haar stuur recht voor haar en dan kan ze weer verder fietsen.
Wat ben ik blij dat u achter me fietste zegt ze nog tegen me, dank u wel, mijn moeder is niet thuis maar mij oma is er wel. Ik zeg ga maar gauw naar huis dan kan je je verhaal kwijt. Als we daar zo staan komt er nog een scholier aan. Blijkbaar kennen ze elkaar. Ze vraagt wat er aan de hand is en samen gaan ze verder fietsen.
Even later hoor is ze al weer lachen, de ergste schrik is weer voorbij. Heb niet de illusie dat ze nooit meer zal appen op de fiets maar je weet het nooit, misschien heeft ze er toch nog wel wat van geleerd.

Zeg het (niet) met bloemen

Voor degene die mijn blog regelmatig leest weet dat ik heel erg veel van bloemen hou met een maar er bij, wel bloemen die buiten zijn of in de tuin of nog eigenlijk het liefst onderweg waar vaak de mooiste combinatie van bloemen te vinden zijn. Zoals ik deze week ook nog zag op de randen van baggerdepots. Echt een bloemenzee. Denk wel ingezaaid hoor, dit komt niet spontaan op. Maar een prachtig gezicht zeker zo diep in de herfst nog.
Voor mij dus geen bloemen in een vaas. Krijg ze en enkele keer wel hoor en dan zet ik ze ook netjes in een vaas maar meestal na een paar dagen denk ik “kan ik ze al met goed fatsoen weer weggooien?”
Mij zal je ook niet naar een dagje bollenvelden zien gaan het kan me niet bekoren die velden vol met dezelfde bloemen.
Nee geef mij in het voorjaar maar een weiland met de paarse hondsdraf, de gele velden vol met koolzaad of de mooie zuring onderweg.
Ik kijk tegenwoordig regelmatig naar Arjen Lubach. Soms vind ik hem zozo soms vind ik hem geweldig. En deze onderstaande uitzending over bloemen…. geweldig was het helemaal met hem eens……

Het kleinste kamertje..

Ja mijn kleinste kamertje is ook een heel klein kamertje. Qua badkamer en toilet hebben ze in dit huis niet veel ruimte voor vrijgemaakt.
Mijn toilet is een vierkant hokje en dat is het dan ook, hij zit in mijn bijkeuken.
Vandaag wilde ik beginnen met opruimen en soppen maar mijn luik dat in de vloer moet komen is er nog niet. Heb nog wel even gebeld en ze zei dat er aan gewerkt werd. Zolang dat er niet inzit kan ik weinig doen en vandaag wilde ik juist zoveel doen om op te gaan ruimen.
Heb me dus maar op mijn kleinste kamertje gestort om toch iets klaar te hebben. Ze moeten namelijk nog gaan frezen zodat het luik er dan echt invalt en mijn zeil er weer keurig overheen kan. Ik weet hoe dat gaat met frezen…… een ander woord er voor is stof…. In mijn toilet heb ik de bovenkant behangen en er was een stukje losgelaten. Had nog een restje plaksel zodat ik het meteen even kon herstellen. Dat wilde ik al heel lang doen. Mijn zeil erin moest ook nog op maat gesneden worden, de rest van de dingen zoals een klein pedaalemmertje, reserve toiletrollen, borstel en schoonmaakmiddel er weer in. Natuurlijk alle tegeltjes gezeemd, de stickers van de toiletpot gehaald (waarom er zoveel stickers op moeten zitten ?? ) . Alles ruikt weer lekker fris en nieuw en daar ben ik dan weer blij mee.
Verder nog wel de trap, halletje, kamer, keuken gestofzuigd en gedweild. Met al dat heen en weer geloop was dat wel hard nodig. Tussendoor nog even zitten facetimen met mijn kleindochters. Zelfs die kleinste zo lachen als ik tegen haar praat.

Ze rolt zich al weer zelf helemaal om, ach wat gaat het toch hard allemaal al weer ruim 5 maanden is ze. Zo’n ander kindje als KD1 maar ook zo’n mooi meisje veel donkerder van haar en uitstraling als KD1 is en was. Dat is toch puur genieten en geeft mij als ik aan hen denk een enorme lach op mijn gezicht. Zo blij met die twee.

Nog even een rondje gaan fietsen en wat boodschappen gaan doen. Best veel gedaan maar ook wel een rustige dag even zo, heerlijk hoor. En vandaag niet van plan om te gaan fotograferen maar toen ik dit trio op een rijtje zag staan kon ik het toch niet laten om nog even af te stappen……. ach je bent paddoverslaafde of niet toch ???

De beste afleiding……

Gisterenavond had ik al een blogje voor vandaag geschreven, een heel depri blogje want vannacht en gisterennacht kwamen de ergste doemscenario’s langs. Dat mijn kasje in de weg stond, dat het toch asbest was, dat ze er een zootje van gaan maken noem het maar op.
Ik weet dat de soep nooit zo heet wordt gegeten als ie wordt opgediend vandaar dat ik vandaag dacht, ik moet gewoon even wat afleiding gaan zoeken. Even mijn hoofd leegmaken en aan wat anders denken.
En dat betekent voor mij fietsen en fotograferen en dat heb ik vandaag maar gecombineerd.
Ik weet heb al meerdere keren paddenstoelenfoto’s geplaatst maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan vandaar dat ik toch weer op paddojacht ging vandaag.
Momenteel ken ik al aardig wat plekken waar veel paddenstoelen te vinden zijn en natuurlijk hoop ik weer eens wat andere te spotten. En ik vind het leuk om ze proberen zo mooi mogelijk op de foto te zetten.
Eigenlijk wilde ik naar de Heemtuin om te kijken of de eieren van de inktviszwammen al weer uitgekomen waren. Dat is best een flink eind fietsen omdat ik om moet rijden. de straat er naar toe is afgesloten. De andere kant dan maar op gegaan. En daar kreeg ik geen spijt van.

Heb er echt 2 1/2 uur lopen struinen, kijken, genieten en even aan niets anders denken.
Vond ook weer soorten die ik dit jaar nog niet eerder gezien had zoals de hertshoornzwam, stinkzwam (een ei van de stikzwam, de stinkzwam is familie van de inktviszwam en komen beide uit eieren) parelstuifzwam en eigenlijk nog wel meer.
Maar vooral heb ik zo lopen genieten, was er echt helemaal alleen in dit natuurgebied, behalve een aantal vogels, eikels op mijn kop, gedwarsboomd worden door de venijnige uitlopers van bramen, brandnetels en hier en daar een kras en het gaf me zo’n rust. Ik weet dat stinkzwammen vaak geassocieerd worden met een mannelijk lichaamsdeel. Maar als ik de rechterfoto hier boven zie dan lijkt het toch nog een klein fragiel schemerlampje.
Als ik tegen een boom aan steun voel ik dat die boom zo zacht is. Er zit dus een laagje mos op. Ik zou er bijna een bomenfluisteraar van worden.
Helemaal gelaafd, gesloopt maar zo blij kwam ik weer thuis. De rest van mijn spullen die ik kon tillen vast uit de bijkeuken gehaald, het zeil voor de helft opgerold en dan maar kijken wat het morgen wordt. Overtuigd van het gelijk van die man ben ik nog steeds niet . Toevallig moest ik mijn exman nog even ergens over spreken en hij had het van onze zoon gehoord. Ook hij zei dat die riolering achter het huis liep.
Als ik Wim belt zegt ie vraag een second opinion. Laat ze niet binnen om zomaar te gaan hakken. Maar ik laat het maar gebeuren hoor, ben het helemaal zat om overal tegen te moeten vechten. En ben ik het helemaal zat dan verdwijn ik gewoon naar een paddoparadijs, zoveel er dit jaar zijn heb ik nog weinig meegemaakt en voor mij blijft dat genieten.