Op een mooie Pinksterdag…..

Eigenlijk is Pinksteren, voor mij althans, zoiets van ja wat is het eigenlijk. Natuurlijk weet ik na twee Christelijke scholen en 20 jaar naar de kerk echt wel waar het Pinksterfeest voor staat maar toch vroeger thuis ook altijd al het was toch wel wat minder “Christelijk” dan Kerstmis of Pasen. Er mocht meer zo gingen we vroeger altijd op 2e Pinksterdag naar de autocross op de fiets. Dat zou met Pasen of Kerstmis niet mogen dus.
Dit weekend had ik dat ook en zeker vandaag, was eigenlijk gewoon verbaasd dat de Hema niet open was haha…. wel een gemiste kans voor ze trouwens vond ik. Tegenwoordig zijn ze zo nu en dan wel op zondag al open. Niet dat er dan veel aan is hoor, er zijn in het winkelcentrum waar ik kom maar een paar winkels open en het is er dan een dooie boel.
Maar tweede Pinksterdag is het in Krimpen Bloemenmarkt, dan komen echt honderden mensen naar die markt toe om bloemetjes te kopen te kijken en als je dan ergens naar het toilet kan en een bakje doen zou het best lopen denk ik.
Vanmorgen was ik ook op de fiets gestapt om naar de bloemetjesmarkt te gaan, niet dat ik wat nodig had maar ik vind het kijken sowieso al leuk om te doen. Bovendien had Wim nog gevraagd om te kijken naar zaadjes voor een Spaanse peper plant.
Het was heerlijk weer om lekker te lopen snuffelen, zag best veel mooie planten maar ik ben best prijsbewust en zie dan wel dat veel planten gewoon duurder zijn dan in het tuincentrum waar ik meestal kom. Toch laat ik me verleiden om twee planten te kopen, meer zou ook niet kunnen want ik wilde ook nog even een paar boodschappen doen.
Een fiets is een goede rem om te veel te kopen dus. Nog steeds iedere tweede Pinksterdag mis ik mijn broer. Wij gingen altijd samen naar de bloemenmarkt. Ik haalde hem op met de auto. In die tijd had ik nog een voortuin met planten en nog geen moestuin dus veel meer bloemen en planten in mijn tuin.
We deden dan een rondje, brachten ze naar de auto, die snijdenden plastic tasjes aan je handen want je auto in de buurt parkeren lukte meestal niet. Dan gingen we tussendoor even een bakje doen bij een restaurant daar en gingen we nog voor een tweede ronde. Het waren altijd leuke ochtenden, vaak kochten we dezelfde planten of we deelden ze (meestal bieden ze aan 3 of 4 voor zoveel) . En dan ’s middags als het weer het toeliet alles gaan poten in de tuin. Vandaag had ik het weer dat ik aan hem moest denken, moest zelfs nog even rekenen hoelang geleden hij al weer overleden is, al weer 8 jaar geleden, wat vliegt de tijd zeg. Gek dat zulke dingen op deze dag altijd terug komen maar het mag hoor, word er echt niet verdrietig van maar herinner me gewoon die leuke dingen die we samen deden, onze gedeelde liefde voor het tuinieren. Altijd als ik daar kwam een rondje tuin, in het kasje kijken dat ik nu heb. Sweet memories.
Vanmiddag ook heerlijk in de tuin gewerkt, het was prachtig weer, een paar druppels regen tussendoor maar die kwamen amper op de grond. Een mooie tweede Pinksterdag.
Plaatjes www.

Leeg

Vanmorgen met mijn broer de laatste twee aanhangers vol met afval van gesloopte kasten, vloerbedekking en andere dingen naar de stort gebracht.
Het huis is nu, op een aantal elektrische apparaten na, helemaal leeg. Het klinkt gek in het huis, alles zo hol zoals een leeg huis ook klinkt natuurlijk. En eigenlijk voel ik mezelf ook wel zo’n beetje.
De laatste week heel hard gewerkt, mijn broer ook, en ik moet zeggen dat bracht ons ook wel best een stuk dichter bij elkaar dan dat we altijd geweest zijn. Zo rijdend naast elkaar in de auto vertelt hij ook dingen die ik nooit geweten heb. Merk ik dat hij ook zijn kwetsbare dingen heeft hoewel hij altijd wel lekker stoer doet en de grote broer speelt.
En dat is ook wel fijn om te merken.
Als hij weer weg is gegaan ga ik voor mezelf nog even een bakje thee zetten en buiten op het randje in de tuin zitten. Een stoel om op te zitten is er niet meer natuurlijk.
Even wat zitten mijmeren over hoe het allemaal gegaan is. En het voelt ook wel goed aan eigenlijk. Beetje weemoedig ook wel.
Morgen komt mijn buurman de blokhut nog afbreken, hij wilde hem graag hebben maar iedere keer had ie wel weer een smoes dat hij niet kon dus heb hem nu een ultimatum gegeven. Donderdag weghalen of het gaat niet door. Eergisteren kwam er nog iemand die hem graag wilde hebben uit de buurt van mijn moeder. Dus als hij morgen weer niet op komt dagen of een smoesje heeft is het klaar. Wil best iemand helpen maar ze moeten er zelf ook wel wat voor doen natuurlijk. Ook stom van hem want afgelopen zaterdag toen we met elkaar afgesproken hadden dat hij ook zou komen waren mijn zoon en neef er ook en die hadden hem best wel geholpen als het nodig was en ook een keer extra heen en weer gereden om hem over te brengen. Nu moet hij dat allemaal nog gaan regelen. Maar goed dat is zijn pakkie an verder.
Ik ga alleen nog een aantal planten uit de tuin overpoten naar mijn eigen tuin. Maar dat kan ik allemaal op mijn gemakkie volgende week nog doen. Dan gaan we ook het huis nog schoonmaken en dan is het echt klaar allemaal. De weken werken in het huis hebben mij goed gedaan, de manier waarop het ging ook en nu nog de papieren afhandeling verder gaan doen. Ook nog wel even werk maar goed dat kan ik gewoon thuis doen.
En dan is alles klaar, sleutel inleveren. Ik weet zeker dat ik de ritjes ga missen, het prachtige uitzicht achter haar huis. Ik weet dat niets mij tegenhoudt om daar gewoon eens langs te rijden maar ik weet ook dat ik dat niet zal gaan doen. Het is goed zo.

U staat al in mijn agenda

Ja het is momenteel een beetje kommer en kwel in de familie. Afgelopen maandag belde mijn broer me op over een tl die hij voor mijn moeder wilde kopen. Dat wilde hij bij de Hema doen want ik heb daar een kortingsbon van en hij vroeg of ik daar die dag nog naar toe ging dan konden we meteen even praten.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik nog nooit van mijn hele leven ooit ergens samen met mijn broer wat ben wezen drinken dus was ik wel wat verbaasd er over.
We spraken een tijd af en waren er allebei op tijd. Eerst gingen we kijken naar de lamp die hij zocht en toen zei ik zullen we even een bakje doen.
Eerst wat pratend over mijn moeder. Zelf staat ie nog op de lijst voor twee operaties, een in Leiden om zijn stembanden proberen te herstellen. Hij kan na zijn operatie aan zijn aorta nog steeds niet goed praten en hij heeft ook nog staar.
Ik moet je nog wat vertellen zei hij, ik heb een onderzoek gehad naar darmkanker en het was niet goed dus ik moet voor nader onderzoek.
Ik schrok er best van eigenlijk en zei Jeetje joh, dat kan er ook nog wel bij zeg, hoe voel je je er onder.  Hij zei zich best rustig te voelen en het maar af zou wachten maar ik zag best aan hem dat het weer flink aangekomen was.  Ik weet best dat het iets onschuldigs kan zijn dat gebeurt natuurlijk ook maar toch…… zo’n boodschap is niet leuk om te krijgen en dan weer van die vervelende onderzoeken.  We zaten zo nog een tijdje te praten en gingen toen onze eigen weg weer.
Dinsdagochtend werd ik al voordat ik naar mijn werk ging opgebeld door de coördinator  van mijn moeder die vertelde dat ze maandagavond gevallen was. Het ging wel weer redelijke goed maar ze had een heel blauw oog en ze vond ze wel wat apathisch en in de war. Ik vroeg of het nodig was om te komen maar dat hoefde niet, ze was weer op en wat opgeknapt.
Mijn zus zou er ’s middags naar toe gaan dus ik ging gisteren. Toen zat ze ook futloos in haar stoel.  De dingen die ze normaal in huis doet had ze niet gedaan en ze was wat verward en wazig.  Ik draaide maar even haar wasje, wat opruimen en schoonmaken, het bed verschonen. Ze vertelde dat ze ’s morgens zelf niet uit bed was gekomen maar dat ze zorg haar geholpen had maar nu voel ik me weer goed hoor zei ze nog.
Vanmorgen weer hetzelfde, mijn zus was er vandaag en belde dat de zorg toch de dokter had gevraagd langs te komen vanmiddag.  Samen met mijn zus besloot ik vanmiddag daar te blijven tot hij geweest was.  Toen ze net wakker werd schrok de dokter van haar, ze was helemaal in de war, herkende hem niet. Maar naar gelang ze goed wakker werd werd ze weer helderder ging ze beter vertellen wat er met haar was en zei de dokter ik weet het niet. Ik kan haar insturen naar het ziekenhuis voor een MRI scan want ze heeft een flinke bloeding in haar gezicht maar wat doen we dan??  Hij deed allerlei testen die uitsloten dat ze iets van een TIA had gehad.  Hij nam alle tijd er voor. Het is zeker ouderdom zei mijn moeder tegen hem, ze begon weer praatjes te krijgen, weet u dat ik bijna 100 bent zei ze.
De dokter pakte zijn agenda en sloeg hem open op 18 januari, ja kijk maar zei hij (niet dat ze het kan zien)het staat al in mijn agenda dat ik dan langs moet komen om u te feliciteren.
Het is echt een geweldige dokter deze man die ze al meer dan 25 jaar heeft. Morgen ga ik naar mijn moeder weer dan komt ie ’s middags nog een keer langs om te kijken hoe het gegaan is, of ze achteruit is gegaan. Hij ging ook meteen regelen dat de medicijnen voortaan door de zorg gegeven worden. Dat doet ze nu nog steeds zelf maar we vinden heel vaak de laatste tijd pillen op de grond.
Ze had ook een blaasontsteking en haar oren zaten helemaal dicht dus hij hoopte met het door spuiten van de oren en een antibioticakuur haar er weer bovenop te krijgen. Toen hij wegging vroeg hij nog, weet u nou wie ik ben. Ja natuurlijk zei ze dokter die en die en we moesten allemaal lachen.  We wachten het maar rustig af of hij die afspraak in zijn agenda na kan komen op 18 januari.

De bloemenmarkt

Afgelopen week is het al weer vier jaar geleden dat mijn broer overleed, wat vliegt de tijd.
Natuurlijk denk ik best nog wel regelmatig aan hem niet met heel veel verdriet, hij had er vrede mee, we hebben nog een mooie laatste maanden met elkaar gehad. Daar kan ik best vrede mee hebben.
Maar zoals tweede Pinksterdag, dat was altijd onze dag. Allebei gek op tuinieren gingen we dan naar een grote bloemetjesmarkt die in een naburig dorp al jarenlang op tweede Pinksterdag wordt georganiseerd.
Als we gingen was het altijd tegen elkaar, heb jij nog wat nodig, nee was ons antwoord altijd maar toch kwamen we dan wel weer met tassen vol plantjes terug naar huis.
We voelden elkaar goed aan, eerst gingen we een rondje doen en kijken, soms al wat kopen en het in de auto brengen.
Dan gingen we in het restaurant in de buurt altijd koffie met appeltaart nuttigen voordat we aan ons tweede rondje begonnen.
Ik weet nog de eerste keer dat hij net overleden was dat ik wel geweest ben maar het toch helemaal anders was, niet zo leuk meer. Mijn zus was wel meegegaan maar die heeft helemaal niets met tuinen, dan is het toch anders.
Maar ik sloeg nooit een jaar over tot gisteren, ik was al heel erg moe, last van mijn keel, gewoon een beetje niet lekker een paar dagen dus ik besloot om niet te gaan.
Bovendien is mijn tuin echt vol dus heb ik echt niets nodig, alleen gewoon daar rondlopen is dan nog wel leuk vind ik. Maar nu dus niet. En dat voelde best raar aan eigenlijk.
’s Middags ging ik naar mijn moeder op de fiets even, nam een route door de polder en kwam langs het kerkhof waar mijn broer en mijn vader begraven liggen. Nu ben ik niet zo’n kerkhof bezoeker, niet opgegroeid in die traditie maar een paar keer per jaar ga ik wel even kijken bij zijn graf en dat van mijn vader, eigenlijk pas sinds ik alleen ben.
Vorig jaar had ik op allebei de graven bakjes neergezet en daar plantjes ingepoot die uit mijn broer zijn tuin komen.
Dus ik ging gisteren even kijken daar, even de stenen schoonmaken en tot mijn grote vreugde stonden de plantjes uit zijn tuin daar volop in bloei.
En dat gaf me toch eigenlijk wel een goed gevoel, net alsof ik op tweede Pinksterdag gewoon heel even bij hem was.

Versnipperd……

Van de week was ik op zoek bij mijn moeder naar een pasfoto van haar voor een ID kaart. Heb heel wat dozen doorgespit en wel gemerkt dat ik erfelijk belast ben. Mijn moeder heeft echt ook overal kaarten van bewaard, niet zo gek als ik die alle kaarten die ik ooit kreeg heb bewaard maar wel degene die ze mooi en bijzonder vond blijkbaar. Best jammer dat ze zo slecht ziet dat ze dat allemaal niet eens een keer terug zou kunnen kijken of lezen.
Er was ook een hele doos nog met rouwkaarten van mijn vader en broer, op een of andere manier heb ik ook altijd moeite om dat soort dingen weg te gooien maar nu heb ik ze toch maar meegenomen naar huis.  Een aantal wel bewaard natuurlijk maar de rest moet toch een keer weg dus vanavond heeft de versnipperaar overuren gedraaid.
Het geeft me altijd een beetje weemoedig gevoel, ik weet dat dingen opgeruimd moeten worden maar vaak zijn het toch zaken die voor diegene zijn ziel en zaligheid betekende zoals voor mijn broer alle foto’s van zijn tuin.  Niemand wil ze hebben eigenlijk. Ik heb zelf een cd met foto’s van zijn tuin bewaard maar de rest zal toch opgeruimd moeten worden.
Dat is nog heel wat avondjes versnipperen te gaan want ze zo bij de oude kranten gooien dat kan ik gewoon niet.
Van mijn vader lagen ook alle condoleance kaarten er nog, die van mijn broer hebben we al eerder weggedaan. Het waren heel veel kaarten, denk wel zo’n 150 en met terugwerkende kracht geeft me dat toch een warm gevoel. Mijn vader was een heel aimabele man, altijd een grapje en grol, een beetje ondeugend en dat kan je teruglezen in die kaarten dat hij heel geliefd was.
Voordat ze de versnipperaar doorgaan lees ik ze allemaal nog een keer en het geeft me een warm gevoel al is mijn vader al bijna 24 jaar geleden overleden.
De laatste 1 1/2 jaar woonde hij in een verpleegtehuis omdat hij dementeerde door de vele tia’s die hij had gehad.
Mijn moeder ging er iedere dag naar toe met de bus naar Gouda waar hij woonde. En ook van dat tehuis waren er kaarten van bewoners en verzorgers. En van mensen waarmee ze iedere dag in de bus zat die ook naar hun man gingen. Een groepje van drie vrouwen was dat.
Van alles blijft niets anders over dan twee grote dozen met snippers maar het warme gevoel en de liefde voor mijn vader kan ook niet door een versnipperaar verdwijnen.

Familie krijg je…………

Pff ik word soms heel erg moe van mijn familieleden, wat kunnen die soms ontzettend moeilijk doen over dingen. Mijn broer ligt nu alles bij elkaar al bijna een week of drie in het ziekenhuis en iedere avond belt mijn schoonzusje mijn moeder op om te vertellen hoe het met hem gaat. Hartstikke lief van haar. Mijn moeder had nogal de gewoonte om hun regelmatig te bellen en zo is dat dus mooi opgelost, dat is ook meteen over. (Nu belt ze mij een paar keer per dag of mijn zus haha maar ik vind dat niet zo erg). Gisteren was ik met mijn zus lekker naar de stad geweest, naar Gouda in dit geval. Heerlijk even gewinkeld, weinig gekocht zo tussen de seizoenen maar het was prachtig weer dus geen straf om daar even rond te lopen, uitgebreid op een terrasje te lunchen. Nu ligt mijn broer in Gouda in het ziekenhuis en omdat we er toch waren zeiden we, laten we even langs wippen. Eigenlijk krijgt hij ’s middags nooit bezoek dus hij vond het heel leuk dat wel opeens voor zijn neus stonden. Toen we weer naar huis gingen reden we nog even langs onze moeder en vertelden we dat we bij mijn broer geweest waren. “Ik zou hem ook wel een keer willen zien” zei ze. Dus wij gingen zo even overleggen dat als hij nog lang daar moest blijven we haar wel eens een keer mee zouden nemen naar het ziekenhuis. Ik snap best dat ze haar kind, want dat blijft het toch altijd, ook wel een keer wil zien. ’s Avonds gaat de telefoon en mijn schoonzusje belt, nou doet ze dat heel vaak want ze zit dan ook alleen thuis en om een praatje verlegen. Dus ik vraag hoe het gaat, vond ie het leuk dat we geweest waren. Opeens zegt ze plompverloren “ik heb ma gebeld en ze zei dat ze naar het ziekenhuis ging maar dat gebeurt niet hoor”. Ik was perplex. Dat is veel te druk voor hem zei ze. Pff nou ja wat een flauwe kul, Jan en alleman komen daar op bezoek en dan zou een half uurtje ’s middags met mijn moeder te druk zijn. Dat kon ik me niet voorstellen en dat zei ik haar ook. Ook dat ik het me best voor kon stellen dat ze als moeder haar kind een keer wil zien ook al is zij al 98 en hij bijna 68. Dan nog. En mijn broer is momenteel aan de beterende hand, dus zag ik dat bezwaar niet zo. Ik zal het wel vanavond aan hem vragen, zei mijn schoonzusje dan hoor je het nog wel. Ik baalde er van eigenlijk, waarom zo moeilijk doen, wij rijden mijn moeder, ze hoeft er niets aan te doen, niets voor te laten. Waarom wil ze dat dan niet, om hem te beschermen, waartegen dan als andere wel mogen komen op bezoek. Vanavond heeft ze me niet gebeld voor de eerste keer, dus ga ik haar morgen toch maar even bellen. Had vanavond ook die behoefte niet, even vragen wat mijn broer er zelf van vond dan dat zijn moeder wil komen. Wat kunnen mensen toch problemen maken die er niet zijn zeg, ben benieuwd wat ze morgen te zeggen heeft.

365 – 23 -06

Dag 365-23-06 is geplaatst: https://gewoonanneke.wordpress.com/365-juni-2014/365-23-06/