Allemaal kadogies…….

Als je bijna jarig ben en ook een portemonnee vol hebt van al die pasjes krijg je ook weer aanbiedingen, kortingen of cadeautjes.
Vaak heb je er weinig aan want dan moet je weer bijvoorbeeld eerst voor minimaal 50,00 iets kopen om 5,00 korting te krijgen zoals bij de ANWB en MS Mode. Dan denk ik ook, steek het lekker in je……. je weet wel wat heb je daar nou aan dat is toch geen cadeautje.
Nee dan de Hema haha, hoezo bevooroordeeld maar daar kreeg ik gisteren 2,50 korting omdat ik daar een zorgverzekering heb en vanmorgen kreeg ik een gratis tompouce in een mooi doosje voor mijn verjaardag.
Smaakte heerlijk.  Gisteren viel ik ook nog in de prijzen bij het klaverjassen in mijn stamcafé.  Eigenlijk altijd wel een van de leukste kaartavonden van het jaar.
Iedereen toch wel in een goede stemming, gezelligheid, geen “mes op tafel” mentaliteit.
Zelf had ik dit keer niet zo heel goed gekaart maar van de 36 was ik 14e geworden. Ik won daarmee nog wel een kip.
Mijn zusje die er ook was met haar man viel heel goed in de prijzen bij de verloting, ze won een gourmetstel, een rollade en een kalkoen van 3 kg.  Nu had ze al tegen haar man gezegd van te voren als we kip of kalkoen winnen dan geven we het weg of laten we het doordraaien dus de kalkoen kwam mijn kant op.  Dat wordt morgen dus slachten en braden. Bij een goede slager vandaan en beesten die een goed leven gehad hebben (voor de vega’s etc )
Kreeg ook nog een mailtje van het vrijwilligerswerk dat ik een kerstpakket op kan halen, begreep dat het geen eten is maar een soort code dat je iets kan bestellen, ik zie het wel maandag.
En van Wim had ik een bon gekregen voor een gratis kaartje voor Mergelland, wat was dat leuk zeg maar daar later een blogje over. Toch ook 7 euro waard. Vandaag de laatste boodschappen gedaan, had het dit jaar goed gepland, gewoon iedere keer als ik in de winkels was al wat meenemen, geen gestress, gedoe zoals je zoveel ziet momenteel. Vanmiddag reden ze me bijna van de sokken om een parkeerplaats te bemachtigen, zo druk was het overal. Dan ben ik toch maar weer blij met mijn fietsje en heb daar geen last van.
Maar het mooiste cadeautje lag vandaag in mijn brievenbus. Gisteren schreef ik over mijn oude huisarts en vandaag lag er een kaartje in de brievenbus waarin stond:
Het was eergisteren een fijn gesprek met je, mooi dat je zo van je leven kunt genieten. Ook van Margriet (zijn vrouw) een goede kerst en een gelukkig 2019.  Dat is toch superleuk……

Mensen die er toe doen……

Schreef ik in een vorig blogje nog over mijn fietsenmaker, deze week had ik echt nog een paar van die momenten dat ik dacht wat is het toch eigenlijk leuk (niet altijd maar meestal wel) om in een klein dorp te wonen waar veel mensen me dan ook nog kennen.
Zoals vanmiddag, ik was lekker wat in de tuin aan het werken toen ik mijn uitgebloeide viooltjes zag in twee bakken en dacht, laat ik meteen even naar het tuincentrum gaan, heel schuin tegenover me in de straat, om er een paar nieuwe plantjes te kopen.
Het is een tuincentrum dat alleen van april tot en met juni geopend is en deze week bleek het dus al weer de laatste week te zijn dat hij open was.
Ik zocht wat plantjes uit en ging naar binnen om af te rekenen en maakte een praatje met de eigenaar. Ken hem al heel erg lang en kom er altijd graag.
Nu had ik ooit flessen plantenmest gekocht en ook mest voor groentes en fruit en vroeg aan hem of daar nu erg veel verschil in zat. Want van die voor planten had ik nog een paar volle flessen. Daar zit geen verschil in zei hij, dat kan je ze gewoon ook geven.
Maar zei hij die planten die je voor je huis in die bakken heb staan moet je ook voeding geven, die hebben bruine randjes en dat is een gebrek aan voeding.
Dat vind ik dan zo leuk aan het dorpse, dat hij dat gewoon ziet en als hij me ziet het toch even zegt tegen me. Heb ze vanavond meteen voeding gegeven. Kijken of ze er van opknappen. Ik weet het zelf gewoon aan het feit dat ik een poosje wat minder aandacht voor mijn tuin had.
En nog een voorbeeld. Eergisteren was ik bezig in mijn voortuin, nou ja voortuin, meer voor straat want ik heb hem toen ik ging werken helemaal betegeld.
Maar ook daar komt onkruid op dus even weer aanpakken en als ik in de voortuin werk komen er altijd mensen langs die wel een praatje maken.
Zo kwam ook mijn vroeger huisarts langs, een vrouw die samen met haar man een praktijk had en die ik denk al weer zo’n 15 jaar of langer geleden gestopt zijn.
Zij hadden net als wij veel ellende met kinderen krijgen gehad, een kindje zwaar gehandicapt maar een uur geleefd, een kindje met wiegendood na drie maanden en nog ook miskramen. Maar ook nog drie gezonde zonen gekregen daarna.
Ze liep met haar kleinzoon van ik schat zo rond een jaar of 12. En ik zei, zo gezellig met je kleinzoon op stap.  Ja leuk hoor zei ze.  Geniet je ook zo van je kleinkind vroeg ze daarna aan mij, hoe oud is ze nu.  Ik zei ja, het is geweldig en ze was gisteren al weer 5 maanden oud, ze wordt nu helemaal zo leuk. 
“Was je ook zo bang” vroeg ze opeens. Touché, iemand die me precies begreep, het zelf zo ook had gevoeld. “Ik durf nog niet op te passen” zei ik tegen haar.
“Dat komt helemaal goed hoor zei ze, let maar op”.  Een ervaringsdeskundige dus en dat voelde zo lekker aan. Iemand die het zo goed weet hoe dat voelt en dat ook met je deelt.
Een klein dorp, soms ook wel het idee dat ze alles van je weten of willen weten maar soms ook zo heerlijk om daar bij te horen met zulke betrokken mensen erbij.

Ziekenhuisperikelen..

Zo’n jaar of 12 geleden voelde ik opeens een bultje in mijn buik, nu hou ik helemaal niet van bultjes dus ik zat al snel bij de huisarts. Een vetbultje zei ze, ga maar naar de chirurg om naar de laten kijken.
Dat deed ik en ook die constateerde een vetbult, ik kan hem weghalen zei hij maar nodig is het niet. Nou ben ik al een bangerik en als het niet nodig is om te snijden dan maar niet dus ik liet het maar zo.
Een paar jaar later kreeg ik opeens weer de kriebels van ja hij zit er nog steeds, het zou toch niet… dus weer de route huisarts chirurg en hetzelfde verhaal.
Nou ja die bult zat er dus nog steeds maar hij groeide wel, eerst zag je er niets van maar op een gegeven moment ging hij wel een beetje uitpuilen, een heel beetje.
Dus weer naar de huisarts een paar jaar geleden en die zei, ja dat is een aardige bult geworden maar ik denk dat je meer last hebt als je hem weg laat halen dan wanneer je hem laat zitten.
Nou ja ik heb ooit een buikoperatie gehad en ik weet nog hoeveel pijn ik daaraan gehad heb dus ik dacht laat maar lekker zitten.
Maar zo nu en dan zit ie toch wel aardig in de weg zeker als ik aan het tuinieren ben dan heb ik er best last van. Niet dat ie zeer doet maar het voelt dan niet lekker aan dus maar weer naar de huisarts, mijn eigen huisarts en die zei, die moet je nu echt wel weg laten halen.
Dus weer een afspraak gemaakt in het ziekenhuis en om 11 uur kon ik vanmorgen terecht.
Mijn vriendin zou rijden maar ik had de verkeerde tijd doorgegeven, dacht dat ik er om 10 uur al moest zijn dus kwart voor 10 waren we er al.
U heeft pas een afspraak om 11 uur zei de heel vriendelijke assistente. O stom zei ik, dat klopt nou dan gaan we wel even een bakje doen.
De wachtkamer zat stampvol, nu is dat niet alleen de wachtkamer voor de dokter waar ik moest zijn maar ook voor andere artsen.
Wacht maar zei die assistente, ik ga wel even bellen of je er misschien eerder tussen kan, ze belde en zei ga maar zitten hoor dan wordt je wel opgeroepen.
Ik ging nog even naar het toilet en ik zat nog niet eens toen ik al opgeroepen werd.
Nu heb ik bij een chirurg altijd wel een man in gedachte maar het was een vrouw, hoogzwanger zo te zien, een heel aardige dokter.
De bekeek de bult van alle kanten en zei dat hij inderdaad wel groot geworden was dus ze twijfelde of hij wel met plaatselijke verdoving nog weggehaald kon worden. Dus wilde ze eerst nog even een MRI scan maken om te kijken waar ie precies zat verder. Dus dat moet ik volgende week gaan doen. Maar je niet ongerust zei ze, ik twijfel er echt niet aan dat het iets anders is dan een vetbult maar ik wil wel zeker weten hoe groot ie precies is.
Dat was hetzelfde als mijn huisarts had gezegd dus ik was best gerustgesteld.
Nou ja volgende week maar voor een MRI scan een week daarna weer terug voor de uitslag.
Ik vroeg of ze zelf nog opereerde met die buik, ze vertelde dat ze nog een peuter thuis had van 2 jaar en als ze een dag thuis was ze het zwaarder had met spelen op de grond, weer opstaan e.d. dan wanneer ze opereerde. Ze was 32 weken zwanger vertelde ze maar over twee weken ging ze op zwangerschapsverlof dus zou ze die bult zelf niet weghalen maar een collega van haar.
Ik zei dat mijn schoondochter zwanger was en dat ik pas na de geboorte geopereerd wil worden maar voor die tijd komt het er toch niet van, zei ze. Dus maar even het medisch circuit in. Heb er geen last van verder, geen pijn aan dus maak met niet echt bezorgd maar op een of andere manier mag het voor mij nu wel gedaan worden. Dan ben ik er maar weer vanaf.  Had hem gewoon 12 jaar geleden weg moeten laten halen, maar goed dat is allemaal achteraf geklets en daar schiet ik ook niets meer op natuurlijk. Nog even de leuke assistente bedankt dat ze het geregeld had voor me, nog een bakje gedronken en daarna weer naar huis. We waren gewoon om 11 uur al weer thuis…… een duim omhoog voor het Groene Hart Ziekenhuis Gouda dus.

 

Een goed gesprek…..

Eigenlijk dacht ik het in het leven momenteel wel aardig voor elkaar te hebben. Heb de laatste jaren geleerd om over van alles te praten en ook over te schrijven, vroeger was ik echt iemand die van alles oppotte en zo had ik nu toch wel het gevoel dat alles wat er gebeurd is een plekkie had.
Tot ik afgelopen zaterdag opeens iets verdrietigs te horen kreeg waarvan mijn hele wereld weer helemaal op zijn kop stond en ik opeens weer terug bij af leek te zijn.
Met de nadrukkelijke wens om er niet over te praten met wie dan ook (behalve Wim maar voor hem staat het toch veel verder af dat is logisch) en ik begreep waarom dat was en natuurlijk hou ik me daar aan. En mijn blog is ook openbaar al heb ik het niemand in mijn kring de naam gegeven maar goed je zal net zien dat iemand in mijn omgeving het per ongeluk leest.
Het is gewoon moeilijk als je ergens vol van bent, het me gewoon persoonlijk ook ontzettend raakt,  ik er niet kan en mag over praten of schrijven en dat viel me best zwaar.
Zeker als ik met mijn zus op stap ben, wij hebben eigenlijk nooit geen geheimen voor elkaar en ik zag dat ze wel wat aan mij merkte en dat is dan best rot eigenlijk.
Dus gisteren toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts, tenslotte heeft zij een beroepsgeheim en kan ik daar wel dingen vertellen, mijn verhaal even kwijt en daarom ook maar een dubbele afspraak gemaakt. Weet niet hoelang er normaal voor een “klant” staat trouwens hoor.
Mijn huisarts is een vrouw en zij kent me denk ik nu een jaar of 15 of zo en ik ben geen vaste klant, het was al weer een jaar geleden dat ik er voor het laatst was en dat is gewoon een goed teken natuurlijk.
Ik vertelde haar wat me dwarszat en ze nam echt alle tijd voor me, keek in mijn geschiedenis van wat er nog bewaard is gebleven, draaide alles voor me uit zodat ik het op mijn gemak thuis nog een door kon lezen.
Het is echt een geweldig mens, het deed me onwijs goed om even mijn hart te luchten al zullen de patiënten die na mij kwamen er niet zo blij mee zijn geweest want ben meer dan een half uur binnen geweest.
Wat kan een gesprek toch veel goed doen en ik voelde me best opgelucht. Het verdriet gaat er niet weg mee maar ze snapte in ieder geval wel wat er in mij omging.
En langzamerhand begint het ook wel weer te zakken, ik ben maar gaan doen wat mij altijd geholpen heeft werken.
Dus mijn laatste flinke klus begonnen, de bijkeuken opknappen. Het prachtige weer doet voor mij ook wel veel goed hoor, gewoon de deur open zetten als ik aan het klussen ben en tussendoor een bakje in het zonnetje buiten drinken.
En eindelijk weer volop zon na zo’n grijze week zoals vorige week.  Het is nog een aardig klusje maar heb ook al wel veel gedaan.
Volgende week ga ik weer verder, morgen maar even mijn huis een beetje opruimen want het vrijdag komt mijn lief weer en dat kan ik wel even goed gebruiken een luisterend oor en een dikke knuffel.

Een mooi gesprek….

Gisteren had ik een feestje dicht in de buurt en op een gegeven moment vroeg iemand of ik wat foto’s wilde maken. Had eens een keer geen camera bij me dus ik zei, ik ga hem wel even halen.
Terwijl ik weer terugliep kwam ik mijn vroegere huisarts tegen en zij begon een praatje met me.
Zij en haar man waren allebei huisarts en ik ging meestal naar haar toe, zeker als ik iets te bespreken had. Hij was voor mij meer voor de technische kwalen.
We hadden altijd een goede band omdat we veel dingen deelden, ook zij had kinderen verloren als baby’s en dat zorgde er voor dat ik bij haar altijd terecht kon maar ook wel andersom, want zij vertelde dan ook vaak dingen.  We zijn wat dat betreft lotgenoten.
Nou ja, ze vroeg hoe het met me ging en al gauw kwam het gesprek toch weer op onze kinderen, de manier waar op mensen er toen op reageerden, de manier waarop ze nu nog altijd in onze herinnering zijn.
Het voelde goed aan.  Ik weet nog dat ik meestal zo omstreeks deze tijd, eind september, wisseling van seizoen maar ook bijna de geboorte datum van mijn dochtertje wel een keer ergens iets voelde of dacht iets te hebben en dan altijd een afspraak maakte bij haar. Zij wist dan meteen wat er aan de hand was en dat die dingen niet met een pil maar wel een een gesprek opgelost konden worden. Haar kinderen waren ook eind september overleden.
In ons gesprek vertelde ik ook dat het soms wel leek alsof ik er minder verdriet van had gehad dan mijn man en toen zei ze, wat fijn dat je dat zegt, want dat gevoel heb ik ook wel gehad. Dat het verdriet er om opeens als een blikseminslag opeens weer boven komt.
Omdat ik normaliter best een positieve inslag heb ook vind dat ik ondanks alles plezier mag hebben in het leven en genieten van leuke dingen. Sommige mensen snappen dat dan niet, denk dat je eerst zoiets meegemaakt moet hebben (en dat gun je je ergste vijand niet) voordat je dat kan begrijpen.
Maar ook dat we eigenlijk allebei pas later het besef kregen dat het ook een verlies voor de familie was, opa’s en oma’s en de rest. Op dat moment ben je gewoon teveel in je eigen verdriet om dat te beseffen. Zelf had ze ook een kleinkind gekregen dat dood geboren werd. ‘l Histoire se répète. Maar wel heel triest, het hele verhaal dat bij jezelf weer terugkomt en het verdriet dat het opnieuw met zich meebrengt. De onmacht dat je eigenlijk niets kan doen.
Ik vond het dan ook heel jammer toen ze stopten met hun praktijk. Heb nu ook een prima huisarts die goed kan luisteren maar het is anders.
Ik voelde me heel goed na dit gesprek alsof ik weer even “op spreekuur” geweest was.
Op het feestje snapten ze niet waar ik gebleven was omdat ik zo lang weg was gebleven maar ik had het er graag voor over.

Plaatjes internet.

Recht op zelfbeschikking

Twee weken geleden was de huisarts bij mijn moeder wezen praten of ze misschien een niet reanimeren verklaring in wilde vullen.
Mijn moeder snapte totaal niet waar die man het over had en de huisarts speelde de vraag door aan de zorg of die het duidelijk bij mijn moeder kon maken wat dat betekende en of ze dat wilde. Maar dat lukte ook niet gewoon omdat mijn moeder die dingen niet meer snapt wat het inhoudt.
Vorige week was ik er een keer in de tuin aan het werk toen er iemand van de zorg kwam om de medicijnen te doen en ik vroeg waarom ze dat nu terwijl mijn moeder daar niet meer over kan beslissen komen vragen.
Dat wist ze ook niet en ze vroeg dus hoe ik er over dacht.  Ik vind dat moeilijk, heel moeilijk en zei dat ik het er zeker met mijn andere zussen en broer over wilde hebben.
Ik wil mijn moeder niet kwijt maar ze is 99 1/2 en natuurlijk is het vandaag of morgen opeens een keer afgelopen en eigenlijk hoop ik gewoon dat ze een keer zomaar niet meer wakker wordt. Niet nog een ziekbed krijgt of helemaal dement wordt. Maar goed dat heb je niet voor het zeggen. Eigenlijk is ze best goed momenteel dus zolang ze zo is kan ze misschien wel 102 of zo worden en van mij mag ze, graag. Ik weet het niet en niemand weet dat wat er zal gebeuren.
Maar als ze iets zou krijgen waardoor ze alleen daarna nog maar eventueel in een verpleegtehuis terecht zou komen, niets meer wetend en niets meer kunnend, dat zou voor mij ook niet meer hoeven voor haar.
Ik heb in makkelijke woorden geprobeerd er met mijn moeder over te praten en ze snapte best een beetje nog waar het over ging en zei ook als ik niets meer kan. En even later weer maar ik weet het ook niet hoor.
Mijn broer en zussen dachten er wel iets makkelijker over dan ik, laat ze dat toch tekenen. Mijn oudste zus zei, vroeger nam mijn moeder soms beslissingen en nu moeten wij beslissingen voor haar nemen.  En dat te bedenken dat ze nooit bij haar moeder komt, met jaar verjaardag in januari is ze er het laatst geweest. Dan krijg ik ook wel een beetje een vieze smaak in mijn mond als ze dat zo makkelijk zegt.
Als ik vraag aan mijn moeder om te tekenen, zoals pas voor de toekenning van de zorg, dan doet ze dat. Lezen kan ze het niet meer maar de vertrouwt er op dat het klopt wat ik zeg.
Maar dit laat ik haar niet zomaar tekenen, ik vind dit iets anders dan bijvoorbeeld zeggen dat ze beter het gas niet meer kan gebruiken of de trap op gaan.
Dit is levensvisie waar ze niet meer over kan beslissen en ik vraag me ook af waarom een arts dit nu komt vragen en dat niet een jaar of 5 eerder gedaan heeft toen ze ook al oud was maar nog wel begreep waar het over ging.
En heel gemeen dacht ik ook wel even, wat is het volgende als ze 100 wordt een euthanasie verklaring want dan is het wel mooi geweest???

365 – 18 – 12

Dag 365 – 18 – 12 is geplaatst:   https://gewoonanneke.wordpress.com/365-december-2014/365-18-12/