Het impulsen boek

Wat een grijze dag vandaag. Heb nog hier en daar gezocht naar een tijdje dat het droog zou zijn om nog een rondje te fietsen maar kon geen inspiratie vinden om toch nog op de pedalen te gaan. Het bleef gewoon heel de dag regenen en grijs zijn.
Een mooie dag om verder te gaan met opruimen van dingen.
Vandaag eerst mijn dagboek afgerond, uitgedraaid, bewaar ook altijd een papieren versie naast mijn digitale versie.
Daar stop ik ook van alles in, entree bewijzen, kaarten, papieren van uitjes, bonnetjes van uit eten gaan (niet ieder Hema bonnetje hoor).  Kopieer mijn blogs er naar toe.
Allemaal van dat soort dingen. Dus nu ook al mijn kerstkaarten.
Heb daarvoor allerlei mapjes gevonden de meeste bij de kringloop waar de kaarten zo in kunnen en dan in de mappen.
Begin het jaar ook altijd starten met een nieuw Dagboek. Kies altijd door de data een nieuw lettertype, leuk om te doen.
Jarenlang begon mijn dagboek met een foto van de Nieuwjaarsduik maar sinds ik drie jaar al Oud en Nieuw in Apeldoorn heb gevierd kom ik daar niet meer. Wel een beetje jammer was altijd zo’n leuke gelegenheid om veel mensen te ontmoeten, Nieuwjaar te wensen onder het genot van een bakje erwtensoep of hete punch. Foto’s maken natuurlijk blijft altijd leuk als die helden, zoals ik ze noem,  het koude Lekwater induiken.
Peter komt onverwacht nog even langs, hij heeft een feestje bij een vriend van hem die een paar huizen verder op bij mij in de straat woont. Gezellig.
Ik kom ook mijn impulsenboek tegen.
Toen ik net gescheiden was bijna al weer 12 jaar geleden was ik begonnen om zonder na te denken al mijn gevoelens mooi of niet mooi op de schrijven in een oud poëzie album dat ik ooit eens gekocht had.  Van diep verdrietig tot eindeloos opgelucht op te schrijven in een soort dichtvorm zonder dat het hoefde te rijmen.
Precies zoals ik me toen voelde. Soms deep down en soms sky hight. Iets daartussen leek toen niet te bestaan.
Vanavond heb ik het uit zitten tikken om het ook toe te voegen aan mijn dagboeken uit die tijd. Heb er ongeveer 14 maanden in geschreven tot ik een vaste baan kreeg, mijn leven weer aardig op de rit was.
Ik ben weer even terug in die tijd en dan ben ik best trots op mezelf dat ik het toch destijds na 35 jaar huwelijk in mijn uppie zo gered heb. Met ups en veel downs.. toch gekomen waar ik nu ben.
Goed om het even uit te tikken, de bladzijden er uit te scheuren en te vernietigen en dat dit boek voorgoed te sluiten.

Schrijven…….

Heb momenteel gewoon echt zo’n drive om te schrijven, waar het ooit van vandaan gekomen is om te gaan schrijven dat weet ik niet eens meer maar het begon al heel vroeg, nog voordat ik mijn dagboek begon op 13 jarige leeftijd.
Het begon ooit met het schrijven van kleine briefjes in suikerzakjes die ik altijd meenam als er ergens wat gedronken werd in een restaurant. Nu kwam dat natuurlijk in mijn jeugd zelden voor. Alleen bij de reizen naar Friesland en de reisjes van de reisvereniging waar mijn ouders lid van waren. Overal “pikte” (ik vroeg er altijd netjes om onder het mom van ik spaar suikerzakjes) ik suikerzakjes die plakte ik in een schrift en daar deed ik dan kleine briefjes in met waar het was geweest en met wie ik daar was geweest.
Eenmaal een dagboek begon ik er regelmatig in te schrijven en ik vond het leuk, zo’n dagboek met een slotje dat als je dat wilde met een paperclips open te maken was.
Na mijn digitalisering van alle dagboeken heb ik helaas die twee oude dagboekjes ook weggedaan.
Misschien geinspireerd door de boeken die ik altijd las, kan beter zeggen verslond, er staan nog een heel stapeltjes letterlijk kapot gelezen boekjes in mijn kast. En ook in de bieb was ik wekelijks te vinden.
Schrijven was dus al vroeg mijn ding al moet ik zeggen dat ik voor mijn opstellen helemaal geen hoge cijfers scoorde en ik ook voor vreemde talen een hoger cijfer had dan voor Nederlands.
Bij al het vrijwilligerswerk notuleerde ik meestal. Bij de haven, naast de kantinediensten maakte ik ooit een voorlichtingsboekje over de haven dat alle passanten aangeboden kregen. In het clubblad maakte ik een jaarverslag over het vaarseizoen.
Dat zorgde er ook voor dat ik gevraagd werd om voor de krant te gaan schrijven, iemand uit de haven had mijn naam doorgegeven. Ik vond het best wel eng in het begin, zeker in die tijd werd het huis aan huis blad niet gelezen maar verslonden en zo taalvast vond ik mezelf nu ook weer niet. Maar aldoende leerde ik het wel en het heeft me echt zoveel moois gebracht, bij zoveel mensen over de vloer, bedrijven, winkels, gemeente, andere fotografen. Kortom best een groot netwerk van mensen die ik ken(de).
Na mijn scheiding dus gaan bloggen en dat doe ik nog steeds met zoveel plezier.
Momenteel nog interviews voor de Pet, het huisblad van de zorginstelling, deze maand had ik weer drie interviews. In vergelijking met het aantal voor de krant natuurlijk niet veel maar het zijn wel de interviews die ik altijd het leukste vond om te doen namelijk verhalen van mensen. Zoals dit keer over een 100 jarige, iemand die nieuw in dienst is gekomen en een 96 dame die in Duitsland woont en hier weer een weekje op bezoek was.
Prachtig vind ik het die verhalen te lezen, er over te schrijven zonder druk, pressie of deadline. (nou ja wel een beetje natuurlijk maar veel meer ruimte dan voor de krant)
En na de zomervakantie gaan kijken of we het op kunnen zetten om levensverhalen te gaan schrijven met mensen. Een nieuwe uitdaging dus maar kijken wat daar uitkomt en hoe het uitpakt, lijkt me wel leuk voor de herfst en wintermaanden die toch niet helemaal mijn ding zijn.

Het begint op werken te lijken…..

Een paar maanden geleden heb ik me aangemeld bij de Huurderbelangenvereniging en inmiddels al een vergadering bijgewoond en ik moet zeggen, ik vind het ontzettend boeiend en interessant.
Kreeg wel meteen een heel pakket met documentatie toegestuurd en ben nu bezig me een beetje in te lezen.  Het begint zowaar op werken te lijken.
Afgelopen vrijdag zelfs al een fotosessie gehad bij een vakfotograaf voor het ‘clubblad’.
Op mijn opmerking dat ik niet in het bestuur zit en verder nog weinig gepresteerd heb en dus eigenlijk nog niet op die foto hoorde was het antwoord “Als je op de foto staat, ga je tenminste niet meer weg”.
Ja daar heb je wel een punt eigenlijk want je zal het altijd zien, zo heb ik me aangemeld bij iets of er komt weer wat anders op mijn pad.
Hemelvaartsdag liep ik op het parcours en dan kom ik altijd veel mensen tegen die ik ken, ook deze man, zelf eigenaar van een reclamebureau, die mij aansprak met de woorden “He, jou moest ik net hebben, iemand vroeg aan mij of ik hier niet iemand kende die bekend is met het “krantenwereldje in de regio” en toen moest ik meteen aan jou denken”. Ik zei, hier heb je mijn kaartje, geef het hem maar dan hoor ik het wel wat hij zoekt.
Vanmiddag werd ik dus al gebeld door die man. Hij geeft verschillende bladen uit waarin verhalen staan van ondernemers, bedrijven maar ook wat algemenere verhalen en daar zocht hij iemand voor die daarover wilde schrijven hier in de regio.
Beetje wat ik ook deed voor de krant maar toch wel anders. Ik weet nog wel bij mijn werk voor de krant artikelen over de bedrijven niet echt zo mijn ding waren, heb er zat geschreven maar ik vond de verhalen over jubilea e.d. veel boeiender om te doen.
Zeker als de bedrijven er voor moeten betalen zijn ze nog kritischer en ik weet niet of ik daar nou echt op zit te wachten of eigenlijk weet ik het wel. Dat ga ik mezelf niet meer op de hals halen.  Hij zocht ook nog iemand voor de acquisitie en dat heb ik meteen afgekapt, dat is totaal mijn ding niet. Heb het ooit een paar jaar gedaan voor de feestweek en best veel advertenties binnen gehaald maar nee dat ga ik echt niet meer doen. (terwijl ik dit zit te schrijven bedenk ik opeens iemand die nog wel zulk werk zoekt en daar ook wel voor geschikt zal zijn, misschien naar haar doorschuiven, zij zoekt ook al heel lang werk)
Het vrijwilligerswerk voor de Pet, het blad voor de zorginstelling vind ik leuk om te doen, die verschijnt zo 4x per jaar en dan doe ik 2 of 3 interviews of verslagen dan blijft het leuk. Geen druk geen pressie. Eigenlijk zoek ik dat niet meer die deadlines. Vind het heerlijk relaxed nu zo.
Samen met de Huurderbelangenvereniging is dat mooi te combineren. Maar grappig is het wel dat nu ik met pensioen ben opeens iedereen me weet te vinden voor zowel betaald als vrijwilligerswerk. Het kan verkeren……..

Een levensboek…

Ik zoek al een tijdje naar vrijwilligerswerk wat een beetje aansluit bij mijn interesses en vond dat al bij het maken van interviews voor de Pet, het blad van een zorgcentrum bij ons in het dorp. Heel leuk om te doen maar het komt maar 4x per jaar uit dus heel veel tijd gaat daar niet inzitten.
Gisteren kreeg ik opeens een mailtje van een Stichting die hier van alles organiseert voor mensen in de vorm van cursussen en waar mensen ook informatie kunnen krijgen over instanties en allerlei andere zaken.
En daarin werd gevraagd of ik het leuk zou vinden om mensen te gaan begeleiden bij het maken van hun eigen levensboek.
Wat is een levensboek, ik zocht even op www en vond dit als korte beschrijving er van:

Wat is een levensboek?

Een levensboek is een zeer persoonlijk geschiedenisboek, een levensverhaal met foto’s, met opmerkingen, met gedichten, met liederen, met geboortekaartjes, voedselbonnen uit de oorlog, rouw- en trouwkaarten, kortom met informatie over hoe iemand over bepaalde zaken zoals geloven of levensbeschouwing denkt, enzovoort. Een levensboek is een verlengstuk van iemands geheugen.Angelika Koot-Fokkink, in: Levensboeken

Een fotoalbum, een verzamelalbum, autobiografie en poëziealbum in één. Verzameling van dierbare en waardevolle herinneringen, die je helpen terug te blikken op je leven. Als je een levensboek maakt, verzamel je gaandeweg fragmenten uit je leven. Het is alsof je een ketting aan het rijgen bent. Elke keer vind je weer een kraaltje dat je mooi vindt en zo wordt de ketting langzaam maar zeker groter en groter met heel verschillende soorten kraaltjes. Bijvoorbeeld de aankondiging van een feest en een foto van jou op het feest, met daarbij jouw verhaal over het feest. Of een verhaal over iets dat je graag doet, zoals toneelspelen. Of een herinnering aan iets van vroeger.

Iedereen is alleen maar een individu en kan zich eigenlijk ook alleen voor het individuele interesseren. Maar het individu gaat verloren, de herinnering aan het individu verdwijnt. Misschien is het daarom dat het voor de mens belangrijk is de herinnering te behouden en zijn eigen biografie te schrijven.Goethe

Afijn ik heb meteen gereageerd dat ik er wel een gesprek over wil hebben. Volgende week wordt er een wordshop gegeven door een journalist waar ik gratis naar toe mag dus daar heb ik me sowieso voor opgegeven.
Of ik het kan weet ik niet, dat zal de tijd leren maar het lijkt me wel ontzettend leuk om te doen en mensen misschien wat tips te geven. Dit is voor mij net iets wat ik zoek eigenlijk.

Wie schrijft blijft…….

Maandag werd ik wakker met een zere keel, voor de rest voelde ik me wel prima hoor maar wel vervelend.
En sinds gisterenochtend ben ik snip en snip verkouden dus kwam het lekker los in ieder geval. Gisterenmiddag dus maar een beetje binnen blijven hangen en me weer bezig gaan houden met mijn oude dagboeken opleuken. Vandaag weer lekker wezen fietsen en heerlijk snotterend in de tuin aan het werk geweest.
Alle kaarten die in een grote map zitten ga ik van alle jaren in fotomapjes doen, echt een leuk werkje om te doen.
En maandag had ik nog geluk, ik wip best regelmatig even bij de kringloop binnen en nu vond ik een map met daarin 40 van die bladen waar je kaarten en foto’s ook natuurlijk in op kan bergen.
Die mapjes zijn best nog wel duur en voor deze 40 met multomap betaalde ik maar 50 cent dus ik kon weer even lekker vooruit.
Drie jaren weer gedaan. 
En dan kom ik kerstkaarten tegen van mensen waarvan ik denk, wie waren dat nou weer in vredesnaam. Ik weet het echt niet meer. De meeste wel maar er zitten namen bij dat ik denk “zijn dat mijn kaarten wel?”.
Als ik naar het jaartal krijg ga ik er vanuit dat het collega’s van mijn exgenoot zijn die een kaartje gestuurd hebben. En al die namen zitten echt niet zo goed in mijn database opgeslagen.
Wat ook wel leuk was om te zien hoe in een bepaalde periode kaarten ook veranderen zoals de jaren die ik nu deed 1998, 1999 en 2000. Daar zitten echt veel eigengemaakte kaarten bij. En zelf maakte ik in die tijd ook voor iedere gelegenheid zelf een kaart.
Op de computer toen dus ook. Eigenlijk wist ik het ook niet meer maar voor de millenniumwisseling had ik best een leuke kaart gemaakt vind ik zelf (zei ze).
Daar had ik namelijk 2000 woorden opgezet voor het nieuwe jaar. Niet zo maar woorden wel met een woordenboek naast me uit zitten zoeken weet ik nog wel. Maar wel woorden waar ik “iets” mee had. Dus niet zo maar per letter de eerste 76 woorden uit het woorden boek genomen. (76×26+4 is 2000 woorden) En zo fijn dat Word de woorden automatisch telt 😉 .
Ik weet nog dat het een hele klus was om alles woorden op de kaart te krijgen, het lettertype. Wilde er ook nog de gebruikelijke wens natuurlijk inzetten….. en ik had mooie gevlamde kaarten gekocht. Kortom een van mijn betere kunstwerkjes.
Vanmiddag ook even een kunstwerkje op het schrijfgebied nog gedaan. Ik werd gisteren gebeld door een directeur van een kleine woningcoöperatie van seniorenwoningen. De huismeester van deze complexen ging met pensioen en hij moest een toespraak houden.
Nu was het schrijven van een toespraak niet zo zijn ding dus belde hij mij of ik een toespraak wilde maken voor hem. Vanmorgen langs geweest om er over te praten en vanmiddag geschreven en hij was er dik tevreden over. Omdat ik hem persoonlijk ken zei ik dat ik er niets voor hoefde te hebben. Vond het ook wel leuk dat ie me vroeg er voor en vond het ook wel een uitdaging. Ik had geen zin om voor een paar euro’s weer wijzigingen aan de gemeente door te geven. Hij zei dat hij wel een cadeaubon zou kopen voor me, nou dat is dan wel weer leuk natuurlijk.
Nu ik het weet dat je dat ook kan kom ik misschien ook nog wel voor de Nieuwjaarstoespraak, zei hij nog.  Ik wacht het maar af. Gewoon leuk om te doen zulke onverwachte dingen toch……..

Een andere donderdagavond….

Vandaag weer heerlijk wezen fietsen, was gewoon blij dat ik weer even op pad kon gaan hoewel het weer nog niet was om naar huis te schrijven, ik nog een hagelbui op mijn kop kreeg en een prachtige hagelboog zag boven de polder.
Zon en buien wisselden elkaar af maar mijn bakkie bij de Hema smaakte weer heerlijk.
Ja het restaurant was er gewoon nog, zo zie je maar soms denk ik wel dat mijn kopje koffie het in stand houdt 😉 maar niets is minder waar. Als ik niet meer kom draait alles gewoon door.
En zo gaat het dus in het hele leven denk ik filosofisch dan maar zoals ook de donderdagavond die bij mij 20 jaar lang de avond van de deadline was. Dan moest ik mijn stukken voor de krant inleveren. Meestal op het scherpst van de snede schreef ik mijn artikelen, een compliment voor KPN is wel op zijn plaats want het is nooit gebeurd dat ik mijn stukken niet door kon sturen door een computerstoring of iets dergelijks.
En dat was maar goed ook want het gebeurde zeer regelmatig dat ik pas om een uur of 3 alles doorstuurde, zeker de laatste 10 jaar dat ik gescheiden ben. De eerste tien jaar schreef ik mijn stukken altijd overdag om niet gestoord te worden door man en kind. Alleen las ik ze dan ’s avonds nog een keer door op foutjes, verkeerd lopende zinnen, nog wat dingen nakijken enz.
De laatste jaren toen alles veel digitaler werd allemaal kwam ook de zondag er nog bij om actueler te zijn. Daar was ik niet altijd blij mee dat ik iedere zondagavond ook nog zat te schrijven en mailtjes te lezen en door te sturen. Dus die zondagavond zal ik niet echt gaan missen.
De donderdagavond zal echt wel even wennen worden. Morgenochtend heb ik echt mijn laatste afspraak voor de krant staan. Ja hoor een gratis ontbijtje, why not, lijkt me een leuk idee om het zo af te sluiten. Vanavond moet ik nog mijn dankwoord schrijven, ik ga het maar kort houden denk ik.
Werd vandaag nog wel door mijn collega gebeld omdat het afgelopen week nog niet vermeld stond in de krant dat ze er mee gaan stoppen. Speelt er ergens nog iets vroegen wij onszelf af dat het toch nog doorgaat met een andere eigenaar en is dit gewoon een manier om ons er uit te wippen of ben ik nu te wantrouwig.  Ik bel nog een “spin in het web” van de media in de Krimpenerwaard of hij er iets over gehoord heeft. Hij is helemaal verrast had er nog niets over gehoord en zei ook dat hij anders wel contact met me zou hebben opgenomen. En ik weet dat hij zo is, we werken niet voor niets als 20 jaar samen voor weliswaar verschillende kranten maar zonder concurrenten van elkaar te zijn. Vorige week leverde ik hem ook nog een keer een foto aan en andersom is dat ook wel gebeurd.
Ik vind het wel raar dat ze het nog niet gemeld hebben in de krant maar aan de andere kant verbaast niets me ook meer.  Ik stuur het dankwoord gewoon op met de restrictie erbij dat het dan ook wel echt de laatste keer is geweest anders sta je natuurlijk ook helemaal voor aap. Ga me nog beraden of ik wel naar de drukkerij ga op de 28e als we voor mijn gevoel als reactie op onze mails een afscheidsborrel hebben aangeboden. Als het nou nog spontaan gegaan was.
Maar goed…….. aan alle mooie dingen komt een einde dus ook aan mijn schrijverij voor de krant. Zondag verstuur ik mijn laatste mailtje en dan is het voorbij. Tijd voor wat nieuws…… ik ga het zien. Eerst maar even de feestdagen en alles weer achter de rug zijn en dan kijken wat ik ga doen. Want dat ik niet thuis blijf zitten weet ik in ieder geval zeker………
PS. Ik kom gauw weer lezen bij jullie maar had even mijn hoofd er niet zo naar staan……straks tijd genoeg haha……..

Een koude douche…

Vandaag weer eens een keer afgesproken met een vriendin om te gaan zwemmen. We hebben dat jaren gedaan tot zij last kreeg van haar oren en niet meer mocht zwemmen, dat gaat nu weer beter dus wilde ze het graag weer proberen.
Bij binnenkomst zei de badjuffrouw dat de douches koud waren, nou ja, we keken elkaar aan, dan douchen we thuis maar even na daar zullen we ook niets van krijgen, we gaan niet onder een koude douche staan.
Weer wat baantjes getrokken, best lekker wel weer maar ik merk nog steeds dat ik sinds ik mijn arm vorig jaar gebroken het toch nog steeds niet helemaal 100% is maar goed een half uurtje baantjes trekken lukte me wel, al waren mijn bovenarm en schouder wel pijnlijk.
En daarna wilden we lekker het warme bubbelbad in, dat is normaal een behoorlijk warm bad en dan is het altijd even pff warm maar zo lekker ook. Alleen vandaag toen we in stapten was het echt brrr fris zeg, nog kouder dan in het gewone zwembad.
Van de badmeester hoorden we dat het ook hier nog niet helemaal goed was, maar goed we hebben het toch twee sessies uitgehouden maar misten daarna wel onze warme douche om even af te spoelen. Brr wat was het koud daar. Ach de volgende keer zal het wel weer gemaakt zijn.
Mijn vriendin wilde nog even naar de Action en weer eens ouderwets naar de Action in Rotterdam geweest, zelf ga ik tegenwoordig meestal naar Capelle aan den IJssel waar ook een Action zit. Maar goed ik had niets nodig maar zij vond wat ze zocht van die nepkaarsen, ik hou daar niet zo van. Ben meer van de echte kaarsen en echt kerstboom.
Het was bij ons inmiddels prachtig weer geworden dus thuis nog een uurtje gaan fietsen, stond wel een flink windje maar een zonnetje erbij maakt het voor mij al gauw goed.
Had deze week weinig eigen artikelen voor de krant en hoorde dat er vanavond een diner was voor alles vrijwilligers van het zorgcentrum en dat leek me ook wel goed om eens over te schrijven. Tenslotte doen die mensen allemaal best goed werk daar, er zouden ruim 100 mensen komen eten.
Bij binnenkomst werd ik best enthousiast begroet door de coördinator vrijwilligerswerk en hij zei meteen, je eet toch lekker mee, er is eten genoeg.
Nou ja ik had net erwtensoep uit de vriezer gehaald en dacht, dat kan ik morgen ook nog wel opeten natuurlijk dus ik schoof bij een van de tafels aan. Tijdens het eten een aantal dames en heren geïnterviewd tenslotte moest ik wel werken voor deze maaltijd.
Het was echt heerlijk hoor, een uitgebreid warm en koud buffet met veel vis en daar hou ik wel van. Zo leuk om ook die verhalen te horen van de vrijwilligers. Nog een lekker toetje toe en een groot applaus voor de kok die het klaar gemaakt had.
Die onverwachte dingen zijn meestal het leukste en dat was ook dit keer wel het geval en ook mooi meegenomen, hoefde niets af te wassen en op te ruimen na afloop….. Nu nog een mooi verhaal er van maken. En morgen dan maar aan de snert….
P.s. Die foto maakte ik ooit in photoshop als grapje voor mijn lief….. na een opmerking die hij gemaakt had…………en vond het wel bij het onderwerp zwemmen passen.

Een andere weg…..

Vandaag schrijf ik mijn 2500ste blog, bizar eigenlijk dat zijn er best veel en dit keer bespaar ik jullie een terugblik van het hoogste bezoekersaantal en dergelijke.
Het enige wat ik er eigenlijk over wil zeggen is dat ik die 2500 blogs in negen jaar en 10 maanden  geproduceerd heb en dat zijn er dan zo’n 5 per week, ben begonnen na mijn scheiding met mijn eerste blog. Tenslotte zijn cijfertjes en cijferen niet voor niets mijn grote liefde. Waarbij ik denk ook regelmatig aardig in herhaling ben gevallen zeker wat betreft mijn fietstochten door de polder, mijn tuin bij de wisselingen van de seizoenen en mijn klusverslagen.
Soms denk ik ook wel een andere weg inslaan wat betreft mijn blogs, aan de andere kant het zijn de dingen die ik tegenkomen en waar ik enorm van geniet toch ook weer in die categorieën vallen.
Ooit wandelend met mijn vriendin zei ze dat je na je 50e iedere dag eigenlijk iets anders moet doen. En dat nam ik toch wel ter harte. Zo nam ik als ik naar Krimpen aan den IJssel fietste toch vaak een andere route, nu zijn er niet zo heel veel mogelijkheden maar in het dorp Krimpen zelf dus wel en zo heb ik dit dorp waar ik vroeger op school zat toch weer voor een groot gedeelte herontdekt.
De laatste tijd zat de klad er een beetje in en koos ik toch weer vaak voor dezelfde routes maar afgelopen week pikte ik het weer op en nam een eerdere afslag in Krimpen aan de Lek, mijn buurdorp, ik wilde even naar mijn zus. Moest wel even kijken waar ik was maar verdwalen in Krimpen aan de Lek lijkt me echt een kunst. En heb ik iets nieuws ontdekt, zeker hoor, anders zou ik nooit geweten hebben dat daar een Annetje Ockersstraat bestond. Ik heb nog nooit gehoord van Annetje Ocker, het was in de buurt van de Walvisvaardersnamen. Via Google krijg ik dus te lezen dat uit het tweede huwelijk van Annetje met Jan Jansz Helleman de walvisvaarder/commandeur Bruyn Jansz Helleman werd geboren. Ze werd geboren in 1639 en overleed in 1696. Dus dat zal dan wel de connectie zijn. Zo zie je sla eens een andere  weg in en je leert weer wat bij, mijn vriendin had gelijk.
Dus misschien met mijn blog ook eens kijken of ik een iets andere weg in kan slaan maar of dat lukt, ik weet het gewoon niet. Ik vind het nog steeds leuk om ’s avonds een uurtje even wat te schrijven en bloggen, blogjes lezen (soms te weinig). Soms zou ik wel meer blogs willen lezen en als ik hier en daar wel eens “shop” kom ik best mooie mensen tegen met interessante blogs. Maar heb daar toch te weinig tijd voor om die allemaal te volgen.
Afijn vanmorgen had ik hard in huis lopen zwoegen, kamerplanten verpoten, ramen zemen, stofzuigen, dweilen, schoonmaken dus vanmiddag mocht ik van mezelf wel gaan fietsen en in het bos gaan wandelen.  Het was echt schitterend weer en ik kwam echt van die kleine mini zalmzwammetjes tegen zo prachtig om te zien met die druppels er allemaal aanhangend……Heerlijk gewoon daar een uur zitten fotograferen en kijken. Zo zie je maar al weer die paddenstoelen….. en dat nog wel op mijn 2500 ste blog…..

Kerstkaarten…..

Ja het moest er toch nog van komen om kerstkaarten te gaan versturen, dus vanmiddag maar begonnen anders zijn ze natuurlijk weer eens niet op tijd. Ik had bij mijn moeder vandaan nog een hele doos met kaarten meegenomen. Allemaal verschillende kaarten, hoe ze er aan gekomen is weet ik niet want de laatste jaren schreef ik altijd haar kaarten.
Zo te zien zijn de meeste van goede doelen waar mijn broer er nogal wat van had waar hij wat aan schonk. En mijn moeder bewaarde die allemaal in een doos.
Dus even uitgezocht welke ik aan wie ga sturen. Er zitten er nog een aantal bij met gezegende kerstdagen en een tekst er in. Die stuur ik maar naar mijn kerkelijke familieleden. Als ik een van de enveloppe open om een kaart er in te doen zit er een foto in van mijn moeder. Samen op de foto met haar tweede achterkleinkind, ach wat verrassend leuk om dat opeens tegen te komen. Een foto van al weer 15 jaar geleden.
Op de radio hoorde ik de slogan van de TNT post heet dat geloof ik momenteel, dat ik nog 3 dagen had om ze te versturen en dan zouden ze nog voor de kerstmis aankomen.
Nu heb ik niet zo heel veel vertrouwen in TNT post want wij hadden voor mijn moeder een doorstuurservice afgesloten voor een half jaar en in de tijd hebben ze zeggen en schrijven 1 brief netjes doorgestuurd en de rest kwam gewoon op het oude adres van mijn moeder aan en was de nieuwe bewoonster zo vriendelijk om even te bellen als er weer nieuwe post wat.
Zelfs na een aantal keren bellen en verzekeren dat het nu goed zou komen kwam het niet goed. Heb wel een gedeelte van het geld teruggestort gekregen, dat wel maar daar sluit je zo’n service toch niet voor af.
Dus of mijn kaarten op tijd zullen komen blijft een verrassing maar goed dan heb ik mijn best gedaan dus.
Ik zie steeds meer mensen die stoppen met kaarten sturen, sommige zeggen dan het geld dat ze besparen aan een goed doel geven, mooi initiatief dat wel als ze het doen.
Maar ik vind het nog steeds leuk om kaarten te sturen en te ontvangen ook. Sommige voorzie ik van een persoonlijke  boodschap. Er zijn altijd mensen waar ik weinig of geen contact verder mee heb zoals neven en nichten die overal in het land wonen, dat kan ik niet allemaal bijhouden. Maar toch vind ik het leuk om ze een kaart te sturen en wat terug te horen.
Ach iedereen moet het maar doen op zijn of haar eigen manier, dat doe ik ook tenslotte.

Het rode potlood..

Ik werk al bijna 20 jaar voor de krant, in het begin vond ik het onwijs spannend om mijn eigen verhalen te lezen in de krant. Me eigenlijk niet bewust dat ook heel veel andere mensen die verhalen lazen.
Regelmatig krijg ik reacties, gelukkig de meeste positief maar ik heb ook wel een paar artikelen afgeleverd dat ik niet goed in het verhaal zat die negatieve reacties opleverden en waarvan ik achteraf dacht helemaal terecht.
Nog steeds ben ik me er niet zo bewust van dat veel mensen het lezen wat ik schrijf, denk dat het ook wel het beste is.
Natuurlijk heb ik ook in de loop der jaren aardig wat ervaring opgedaan, is het internet een mooie aanvullende informatiebron als ik bijvoorbeeld artikelen over bedrijven of instanties schrijf.
Een paar weken geleden toen ik nog helemaal niet ergens heen kon vanwege mijn arm  kreeg ik van een collega journalist (al noem ik mezelf echt nooit zo hoor, een veel te dure naam voor iemand die gewoon wat stukjes schrijft in een regiokrant) zijn artikel over een bedrijf. Met de aantekening om het niet letterlijk over te nemen en dat snapte ik ook wel.
Ik vond het echt een sport om met zijn verhaal er een heel ander verhaal van te maken waarbij natuurlijk wel de feiten gebruikt werden en dat lukte helemaal.
Het lastigste vind ik nog als mensen vragen of ze van te voren het artikel mogen lezen, het lijkt wel of er dan een soort verlamming of vrees voor het rode potlood ontstaat die gewoon van invloed is op mijn schrijven. Het lijkt wel of die artikelen altijd “stijver” en formeler zijn dan ik normaal schrijf.
Afgelopen week had ik ook weer zo’n aanvraag. Donderdag had ik nog een telefonisch onderhoud met deze bedrijfsleider en was zelf bij de opening van de zaak geweest.
En toch stelde ik het maar steeds uit om het verhaal te schrijven, heel stom want vrijdag had ik tijd zat om het wel te doen. Maar het werd vanmiddag pas om 2 uur. En dan moet ik echt mezelf ook nog streng toespreken want anders had ik het misschien vanavond pas gedaan. Maar goed die man moest wel de gelegenheid krijgen natuurlijk om het even door te lezen.
Vanavond kreeg ik zijn reactie terug met de opmerking dat hij het een prima verhaal vond. Geen rode strepen. Een aanvulling die hij er nog graag bij wilde hebben, daar kon ik mee leven haha.
Het rode potlood gevoel, ik raak het gewoon niet kwijt.