
Ik heb 20 jaar lang voor een streekkrant gewerkt, had totaal geen journalistieke achtergrond maar ik schreef altijd wel heel graag. Zo schreef ik ieder jaar een leuk stuk in het clubblad van de watersportvereniging en schreef wel eens iets voor iemand maar veel had het niet om het lijf. Alleen de havenmeester van onze haven schreef voor deze streekkrant en had gehoord dat zijn collega in het dorp waar ik woon er mee stopte (moest stoppen omdat hij altijd te laat was met inleveren van zijn stukken) en had mijn naam doorgegeven aan de drukkerij en zei tegen mij. Ik heb je naam doorgegeven, ga er maar eens praten.
En dat deed ik, ging naar de drukkerij en had een sollicitatie gesprek, ze wilden me wel hebben en ik kon meteen beginnen. Heel spannend allemaal hoor vond ik het wel.

Vroeg me ook wel af hoe kom ik aan mijn informatie waar ik naar toe kan, waar ik over kan schrijven maar dat bleek al snel iets waar ik me helemaal niet druk over hoefde te maken. De mensen wisten me gauw te vinden. Veel mensen kenden me wel omdat we daar 13 jaar een winkel hadden gehad, dat scheelde ook wel.
Goh in die tijd, je kan het je nu niet meer voorstellen werden nog handgeschreven briefjes over activiteiten door de brievenbus gegooid. We hadden namelijk ook een agenda waar alle activiteiten die in de regio waren in stonden. Of aankondigingen van nou ja noem het maar op tentoonstellingen, open dagen heel veel dingen die mensen graag in de krant wilden hebben. Mijn taak om dat te digitaliseren en op floppy’s aan te leveren. Die moest ik op donderdagavond nog naar een naburig dorp brengen, die man nam het mee naar de drukkerij in Ridderkerk. Foto’s maakte ik er ook zelf bij, nog met een rolletje af laten drukken. Kortom het was best nog heel veel werk allemaal. Ook de krant was in die tijd heel dik, veel advertenties want de krant werd letterlijk gespeld leek het wel. Dus iedere week leverde ik in de begintijd toch wel zo’n 7 of 8 eigen stukken in en daarbij nog wat mensen bij me gedeponeerd hadden.
In die 20 jaren ben ik op zoveel plaatsen, bij verenigingen, bedrijven, instanties, gemeente, jubilea bij mensen die zoveel jaar getrouwd waren. Heel mooi en vaak zulke persoonlijke verhalen. Het mooiste verhaal in al die 20 jaar was bij een man die zo’n 20 jaar op het kerkhof het onderhoud had gedaan en daarmee stopte. Geïnterviewd op het kerkhof en met het respect en liefde dat die man daar over sprak was onvoorstelbaar indrukwekkend. Het interview kwam in de krant te staan, ik had er in geschreven wanneer hij er voor het laatst zou zijn. Later belde hij dat er zoveel mensen bij hem langs gekomen waren op het kerkhof met kaarten, bedankjes, bloemen en andere cadeautjes. Zoveel impact hadden sommige verhalen.
Maar heb ook best een aantal keren flink geblunderd, ooit een echtpaar dat zoveel jaar getrouwd was de namen door elkaar gegooid, wat waren die mensen begrijpelijk kwaad.
En een keer een harde les geschreven over een man die kanker had en zijn voetbalvrienden gingen iedere week i.p.v voetballen een avondje met hem biljarten. Een van die vrienden had ik geïnterviewd, die zei dat hij het verhaal mocht vertellen.

Dom dom dat ik niet verder geïnformeerd had want later hoorde ik van de vrouw van de man die kanker had dat ze iedere keer bij Appie of zo aangesproken werd hoe het ging en daar zat ze niet op te wachten. ik heb het wel met haar uit kunnen spreken hoe het gegaan is maar leuk was het niet voor die familie en een goede les voor mij om in zulke gevallen meer wederhoor te doen.
Afijn na 20 jaar stopte de krant er mee en eigenlijk vond ik het ook wel best. Was vaak weekenden bij Wim of hij bij mij en dan zou ik ook nog naar evenementen toe moeten, dus ik had er ook wel vrede mee en heel erg miste ik het ook niet.
Alleen zoals deze week dat ik zo’n ontzettend interessant interview weer had voor het krantje van de HBV dan denk ik nog wel eens, dat mis ik wel. Ook zeker in deze coronatijd. Gesprekken met andere mensen, niet in mijn eigen kringetje zoals nu toch wel veel, dat komt momenteel maar weinig voor. Niet weten bij wie en waar je terecht komt, soms heel verrast zijn over de verhalen. Verbaasd ook wel wat mensen je allemaal zomaar toevertrouwen. Dus heel soms………. dan mis ik dat wel.