Ik 
wilde nooit mijn rijbewijs halen tot bij een bedrijvenbeurs waar wij opstonden ook een autorijschoolhouder stond en mijn ex zei, ga toch ook eens je rijbewijs halen. En de rijschoolhouder bood aan dat ik een keer gratis mocht proberen of het echt niets voor me was zoals ik altijd beweerde.
Ik ging en eigenlijk ging het meteen goed en begon ik met de rijlessen, mijn theorie had ik zo en mijn rijbewijs haalde ik de derde keer. Ik weet nog hoe ongelooflijk blij ik er mee was.
Ik reed eigenlijk overal naar toe in de omgeving behalve als we verder gingen reed mijn ex altijd dus op de grote weg reed ik eigenlijk nooit.
Na een paar jaar kreeg ik een hyperventilatie aanval in de auto en ik werd bang, soms zelfs panisch voor autorijden en ik vermeed het zo veel mogelijk. Ik bleef wel rijden maar meestal alleen als we ergens naar toe gingen en ik terug reed als mijn ex wat gedronken had.
Net voor mijn scheiding toen de spanningen heel hoog opliepen in ons huwelijk raakte ik helemaal in paniek een keer, liet de auto staan en ben naar huis gegaan en reed helemaal niet meer.
Het bedrijf waar ik ging werkte ging verhuizen, met openbaar vervoer was geen optie (4 ½ uur onderweg) en ik mocht de auto van mijn zus gebruiken. Had al bijna twee jaar niet meer gereden. Ik stapte in de auto en het voelde goed maar ik had nog heel wat te overwinnen voordat ik iedere dag naar mijn werk ging. En een enkele keer sloeg de onzekerheid nog wel een toe. Hard meezingen met een CD van Paul de Leeuw hielp me deze angsten te overwinnen.
Na een half jaar kon ik de auto van mijn zus kopen, had het geld er voor gespaard, ik was er trots op, had nog nooit zelf een eigen auto gehad. Mijn mooie blauw VW Polo, 4 jaar jong.
En wat ik nooit voor mogelijk gehouden had, ik ging rijden zelfs leuk vinden, het gevoel van vrijheid dat het me gaf hoewel ik nog steeds niet op de grote weg reed.
Vorig jaar verloor ik mijn baan en werd mijn auto eigenlijk een beetje overbodig, ja voor het gemak en de fun eigenlijk maar niet echt nodig voor dagelijks gebruik. En deze zomer kwam ie eigenlijk helemaal niet meer van stal omdat ik altijd ging fietsen.
Ik speelde al lang met de gedachte om de auto te verkopen, krijg er nu nog een goede prijs voor en ik moet het gewoon nuchter bekijken zoals ik altijd naar auto’s keek “Het is gewoon een stuk blik”.
Maar dat is het eigenlijk niet voor me, het is meer geworden, het is het bewijs dat ik mezelf kon overwinnen om dingen te doen die ik niet meer durfde. Het geeft me een stuk vrijheid om ergens naar toe te gaan zonder van een ander afhankelijk te zijn en dat is voor mij heel belangrijk.
Toch heb ik de beslissing genomen om mijn auto te verkopen en het feit dat mijn zoon hard nodig een andere nodig heeft, deed mij de knoop doorhakken en vorige week heeft hij hem vast meegenomen en binnenkort gaan we het officieel maken.
Zo blijft “mijn meissie” toch nog een beetje in de buurt en als het nodig ik kan ik hem dan nog wel eens gebruiken van hem. Ook mijn zus die zelf ook praktisch nooit rijdt heeft gezegd dat ik haar auto mag gebruiken.
Maar ik weet dat ik er weinig gebruik van zal gaan maken, ik ken mezelf, hoe lief het allemaal ook bedoeld is. Ik wil onafhankelijk blijven en zal alleen als het niet anders kan er een beroep op doen.
Wel heb ik afgesproken als we samen ergens naar toe gaan dat ik zal blijven rijden want als ik dat niet bij blijf houden is mijn routine op een gegeven moment ook weg.
Een heel moeilijke beslissing en toen ik vandaag helemaal kleddernat geregend was realiseerde ik me opeens dat dit mijn voorland is, weer of geen weer fietsen om ergens te komen of openbaar vervoer. Het zal heel erg wennen worden…………..
Ik word van dit weer altijd hebberig, in die zin dat ik gewoon van alles wil doen maar vooral buiten wil zijn.
Gisteren was ik al begonnen met verfwerk maar halverwege was mijn pot verf leeg, eigenlijk had ik geen zin maar toch vanmiddag maar het klusje afgemaakt. Duurde langer dan ik gedacht had dus van nog even lekker in de zon zitten kwam niet zoveel.
