Veel meisje hebben het wel gehad denk ik zomaar, een poëzie album of een poesiealbum zoals dat genoemd werd.
Natuurlijk moesten je vader en moeder er in schrijven als eerste, daarna broers en zusjes en daarna de meesters en juffen en natuurlijk al mijn vriendinnetjes.
Ik heb ze nog steeds, ze ja, want ik had er twee, zo merk ik wel dat ik schrijven en lezen altijd al leuk gevonden heb want alle meisjes uit mijn klas hebben er in geschreven en dat is toch best heel leuk eigenlijk hoor, met plaatjes er bij ingeplakt, sommige mooie tekeningen er bij. (wordt vervolg)
Gewoon Ik 
Mijn poesiealbum is iets waar ik heel zuinig op ben! Heel speciaal om af en toe die versjes weer eens te lezen…
Leuk. Ik heb hem ook nog hoor.
De voorloper op FB;-)
Hij wordt me steeds dierbaarder.
Helaas, ik had er dolgraag een willen hebben maar nooit gekregen. Bij kinderen en kleinkinderen heb ik er natuurlijk graag in geschreven en altijd zelf iets bedacht i.p.v. de voor gebakken rijmpjes.
Oh ja 😀 Hij ligt in de kast en ik kan ‘m zo pakken. Hoe ouder, hoe mooier…
Heb er wel één gehad,maar ik denk verloren gegaan tijdens de verhuizingen in mijn jeugd,best jammer eigenlijk.