Dodenherdenking vandaag. Toen ik klein was gingen we ook altijd naar de dodenherdenking, dat was bij een oude begraafplaats.
Ik weet dat ik het altijd heel indrukwekkend vond, niet dat mijn ouders toen ik klein was veel over de oorlog vertelden. Dat kwam pas later dat mijn moeder er verhalen over ging vertellen. Dat haar broers ondergedoken zaten en zij er een stiekem mocht bezoeken.
De spanning of alles goed met ze zou gaan, gelukkig hebben ze de oorlog overleefd. Bijzonder vond ik het altijd wel, met die muziek er bij en de kransen die gelegd werden bij het monument.
Gewoon Ik 
Wij gingen als kind altijd voor aan de straat kijken (we woonden in een huisje in het dorp wat achteraf) of mensen wel stopten die langs kwamen met fiets en auto… We mochten het doen van mijn vader, maar mochten zelf ook echt niet praten en moesten heel stil blijven staan… En dat deden we ook, ik vond het altijd wel indrukwekkend…
In grote steden was dat vroeger toch ook meer iets dat binnenshuis gedaan werd. Er werd verder niet over gesproken maar je moest w;el stil zijn.
Vroeger ging ik vaak naar de stad (Rotterdam) voor dodenherdenking. Zo’n massa mensen en dan die 2 minuten stilte in de stad, vond ik indrukwekkend.