Pas op voor zonnende adders…..

Weer een heerlijk weekend bij Wim doorgebracht. Even lekker niet in de troep maar genieten van het prachtige weer, de kleurrijke bossen, terrasjes, rust en last but nog least het samenzijn met elkaar.
Gisteren zijn we een mooi eind gaan fietsen.
We kozen er voor om een keer weer naar Assel te gaan fietsen. Daar was vroeger een stationnetje, dat is er niet meer maar op die plaats is er wel een mooi terras waar we eigenlijk ieder jaar wel een keer neerstrijken.
Een prachtige omgeving om te zijn, hele bergen met bladeren, kleurige bossen en heel veel paddenstoelen die ik niet gefotografeerd heb al had ik er nog wel een extra dagje voor willen blijven om dat wel te doen.

Maar dan wel met een E-bike want het was flink bikkelen om daar naar toe te gaan. Best veel klimwerk en dat valt soms echt niet mee en dat is een understatement.
Een keer ben ik afgestapt en een stukje gelopen en een keer schakelde ik verkeerd waardoor ik opeens stilviel en gewoon om ging. Ik stond praktisch stil en aan de zijkant een dikke laag bladeren zodat ik er weinig van merkte.
Maar het was het waard om daar te kijken. Zo prachtig en natuurlijk het mooie weer er bij. Niet volop zonnig maar weinig wind en gewoon warm.
We hebben een keer zitten fonduen dat was echt heel veel jaren geleden dat ik dat gedaan had. Het was heel leuk om te doen, zo lekker smikkelen en kletsen op ons gemakkie samen.

Vandaag weer thuis gekomen en in de trein trof ik nog een bekendheid. Ze zat een bank voor me en heel stiekem heb ik toch even een foto gemaakt. Het was Hedy ‘d Acona. Op een of andere manier zou ik verwachten dat ze 1e klas zou rijden. Maar misschien doet ze dat juist bewust niet. Ze zat te lezen en daarna zag ik haar ook wat schrijven. Toch leuk…. had best een praatje willen maken maar het was zo enorm druk in de trein dan lukt dat ook niet.
Nu weer thuis, ook weer lekker al is het de eerste avond altijd weer stil. Mijn klokken staan allemaal nog op zomertijd en dat laat ik maar even zo, voor ik ga slapen verander ik het wel om morgen weer op de goede tijd wakker te worden.
Onderweg kwamen we nog een bijzonder verkeersbord tegen langs het fietspad met daarop “Pas op voor zonnende adders”. Ondanks dat het weer er wel naar was zijn we ze niet tegenkomen..

Fietsen op het baronnenlijntje

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Weer een mooie weekend bij Wim gehad, getroffen op vrijdag met het fietsen naar Gouda, een klein buitje onderweg maar het viel allemaal wel mee.
Zaterdag was het beter weer althans het was droog en weinig wind maar de zon liet het wel afweten, het was aardig grijs.
Toch zijn we wel gaan fietsen, hadden een route uitgezocht rondom Apeldoorn, zo´n 40 km fietsen leek om een leuke ronde.
Afwisselend maar het eerste deel van de route vonden we niet echt heel boeiend, ging richting IJsselvallei, weinig bossen te vinden daar. Op een gegeven moment kwamen we op een fietspad dat was gemaakt op een oude spoorlijn het z.g. baronnenlijntje. Ontstaan op voorspraak van een aantal burgemeesters uit omliggende plaatsen (dat waren allemaal baronnen). Een mooi stuk om te fietsen was het daar wel.
Onderweg kwamen we eigenlijk nergens iets van horeca tegen om een bakje te doen tot we per ongeluk (doordat we het verkeerde nummer gekozen hadden) in een piepklein dorpje terrecht dat De Vecht heet en verdraaid daar was ook een terras en een mooie zaak binnen ook. Op Wiki las ik het volgende over dit dorpje:
De Vecht is een klein dorp in de gemeente Voorst, in de Nederlandse provincie Gelderland. De Vecht heeft circa 180 inwoners en ligt aan de Grote Wetering, halverwege Apeldoorn en Terwolde, in een agrarische omgeving. Het dorp heeft onder meer twee kerken (de voormalig rooms-katholieke Antoniuskerk en een gereformeerde gemeente), een café, een manege en een monumentale hoeve genaamd Avervoorde. Nabij deze hoeve, die een restant is van een 17e-eeuwse havezate, in noordelijke richting, staat een hagelkruis uit 1570.
En dan denk je ook twee kerken op 180 inwoners dat is toch wel apart. Maar goed de momumentale hoeve hebben we niet gezien, wisten we ook niet natuurlijk.
Doorgefietst langs vliegveld Teuge waar we ook nog wat parachutisten gelost zagen worden. Brr moet er niet aan denken. Wim heeft in zijn diensttijd 15 sprongen moeten maken maar hij vond het echt niet leuk om te doen. De route vervolgd en nog een stukje in de wat meer bosrijke omgeving gaan wandelen. De Veluwe begint al een beetje te kleuren nog niet volop maar het begint te komen. Denk over 4 weken dat we volop kunnen genieten van de kleurenpracht daar in de bossen. Onderweg kwamen we nog velden vol “kerstbomen” tegen, heb er vast eentje gereserveerd.
Al met al toch best een mooie afwisselende route hadden we zo, werd wel iets meer dan 40 km. En ’s avonds hebben we ons weer helemaal uitgeleefd met Triviant
We zijn aardig aan elkaar gewaagd alleen Wim weet echt alles van topografie, dat is echt bizar hoor. Dat is juist mijn zwakke punt. Ik weet daarentegen vaak weer meer over amusement. Het zijn oude Triviant kaarten dus de vragen zijn ook zo uit de 2e helft van de vorige eeuw (wat klinkt dat lang geleden) en in die tijd is er toch wel meer blijven hangen blijkbaar bij me. Beide dus een potje gewonnen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Park Sonsbeek

• 

• 

• 

Weer een mooi WWeekend achter de rug in Apeldoorn, het leek of we weer even vakantie hadden. Mooi weer, weinig zon dat wel maar geen regen, droog en goede temperatuur dan mag je niet klagen eind september toch…..
We gingen zaterdag naar Park Sonsbeek in Arnhem, met de bus er naar toe. Daarom geen fietsen dit weekend en dat betekende wel alles lopen.
Van het station naar Wim zijn huis is al ruim een half uur lopen en na een dagje wandelen moeten we dat ook weer terug natuurlijk wandelen.
Maar goed we gingen op weg en de bus stopte voor het park waar we meteen al begroet werden door een aantal damherten die daar in een deel van het park liepen (wel achter hekken) niet echt wild gespot maar wel mooi om te zien.
Een prachtig park ik het, we vonden het verrassend mooi, Wim was er ook nog nooit geweest, wel een aantal keren met de bus langsgereden vandaar dat hij er wel eens wilde kijken.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Aardig wat horeca gelegenheden maar ook mooie wandelpaden, onderwachte waterpartijen zoals de waterval die we tegen kwamen. Zo leuk om te zien, omringd door grote zwerfkeien, mooi gemaakt en alles op loopafstand van de drukke stad.
We hebben daar lekker rondgestruind, best veel gewandeld natuurlijk maar ook een keer even bij de horeca neergestreken.
Denk dat we ongeveer de helft van het park gezien hebben. Er was een grote vlindertuin, wat een bloemenzee nog en veel vlinders (momenteel veel atalanta’s en dagpauwogen op doortocht die nog even wat eten op komen slaan). Wel grappig die atalanta die op het informatiebord ging zitten. Er waren nog moestuinen al was er weinig “moes” te vinden maar had zo’n 70 % een bloementuin. Duidelijk zitten we tussen twee seizoenen oftwel tussen vlinders en paddenstoelen haha. De paddenstoelen blijven nog even wat achter bij andere jaren te droog, verwacht als het gaat regenen ze als paddenstoelen uit de grond gaan schieten.
Na zo’n 4 uur rondwandelen had ik het echt wel gehad en zijn we naar de stad gaan lopen en op een terras neergestreken. Het was gewoon nog heerlijk en we besloten nu het nog kon om daar maar te eten ook. Ik had inmiddels mijn QR code op mijn app maar Wim nog niet, toen hij naar het toilet ging stonden ze het nog toe zijn inentings papieren te tonen maar hij moet voor het gemak het ook maar op papier aanvragen, hij heeft geen smartphone.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Op het terras was het vrij en werd er verder niet naar gevraagd. Heerlijk gegeten maar toen ik thuis was weer had ik het wel even gehad ,mijn stappenteller gaf 10,5 km loopafstand aan, steken in mijn knie en zal best nog wel een paar dagen voelen maar het was het waard. We gaan vast nog een keer voor de andere helft en dan echt in vlindertijd, dat lijkt me prachtig om daar te zien dan.

Verken de Veluwe…….

Al weer een mooi weekend in Apeldoorn achter de rug. Een reis met hindernissen want er was een treinstoring waardoor ik een uurtje later in Apeldoorn was. Kon gelukkig Wim nog op tijd bellen zodat hij niet op het station een uur hoefde te wachten tot ik kwam. ( hij is altijd bang dat ik na ruim 5 jaar nog niet weet hoe ik bij zijn huis moet komen 😉 maar het blijft leuk als iemand je op staat te wachten bij de trein) Zelf heb ik de tijd gekort op een terrasje bij het station in Amersfoort, ook niks mis mee.
Zaterdag hebben we een fietstocht gemaakt richting Vaassen, Wim had eigenlijk iets anders op het oog waar we naar toe zouden gaan maar we kwamen echt in een gebied waar nergens knooppunten of richtingsbordjes stonden, midden in de bossen, onverharde fietspaden en dan ben je snel de richting kwijt.
Op een gegeven moment zei ik, het lijkt wel of we een rondje gereden hebben, dat voelde ik aan de wind die we opeens mee hadden maar volgens mijn postduif en routebepaler geen rondje maar een hoefijzer…..
Wat betekende dat we ongeveer weer ergens waren waar we een half uurtje er voor ook al waren.
Ach wat maakt het uit de tijd aan onszelf.

In Vaassen op een terras zitten lunchen en daarna doorgereden naar Epe. Daar waren we wel eens eerder geweest. Onderweg in Emst kwamen we nog een Curiosa, Brons en Funart winkeltje tegen. Een heel enthousiaste mevrouw begroette ons en vertelde iets over haar werken.
Later in de folder die we meenamen zagen we dat ze al 78 jaar oud was, dat hadden we haar echt niet gegeven.
Ze maakte van kringloopspullen kunstwerken, echt zo leuk om te zien. Daarnaast had ze ook nog eigen bronsbeelden die ze gemaakt had en een hele boel curiosa. Heel leuk om te zien. Let op de naam op de naaimachine.
In Epe aangekomen was het daar ontzettend druk, mooi weer al vakantie of weekendtoeristen natuurlijk ook maar we vonden nog een plaatsje op een terras.

• 

• 

• 

En via de snelste weg weer terug naar Apeldoorn. Toch zo’n 50 km gefietst en zonder ondersteuning en heuveltje op en af maar het ging eigenlijk prima zo. Het went al weer een “gewone” fiets, ik weet dat veel mensen denken dat je op een E bike vanzelf gaat maar zonder te trappen kom ik echt geen meter verder. En doordat ik toch iedere dag wel zo’n 25 km minimaal rij heb ik die fietsbewegingen toch wel in mijn benen zitten al ga je op een gewone fiets natuurlijk veel langzamer. Maar dat vind ik ook eigenlijk wel prettig.
Zondag op tijd naar huis gegaan, had nog wat dingen te doen. Eerst vanuit Gouda naar huis gefietst. Verrast worden door het grote aantal rijpe aardbeien.

Mijn wassen gedraaid en weer naar Peter gefietst om zijn plantjes water te gaan geven. Daarna thuis de tuin sproeien. De wassen weer opruimen het droogde enorm snel. Eten en ’s avonds had ik afgesproken om met een aantal mensen naar het Nederlands Elftal te kijken. Heel gezellig was het daar en ze wonnen, wat spannend was het nog even. Het wel het gevoel dat ik er gisteren twee dagen op had zitten op een dag maar al met al een superleuk weekend.

Een pingo ruïne..

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

Afgelopen weekend gingen we fietsen naar het Uddelermeer en daar een stuk wandelen. Ik had er nog nooit van gehoord een pingoruïne, voor Wim als cultuurhistoricus en jaren gewerkt als archeoloog bekend terrein. Voordat we het bord konden lezen had hij mij het hele verhaal over het ontstaan al verteld.
Ik heb de tekst maar overgenomen van de gemeente Apeldoorn waaronder Uddel valt. Leuk dat er naast de geologische verklaring ook een mythisch verhaal te lezen is. Naast de interessante verhalen was het er ook een prachtige omgeving, nog doorgefietst naar Elspeet en daarna via de kroondomeinen weer terug naar het stadscentrum. Echt een mooie route van een km of 40, wel heuveltje op en heuveltje af, wat ben ik blij dat ik ook daar een E-bike heb. 😉  Onderweg nog op een boom een vliegend hert gespot. De grootste keversoort in Nederland. En buiten op een terrasje wat eten met uitzicht op het Uddelermeer was ook niet verkeerd.

In de gemeente Apeldoorn vind je het Uddelermeer. Het Uddelermeer is geen gewoon meer maar een geologisch overblijfsel uit de laatste ijstijd. Het is een zogeheten pingoruïne, een ingestorte ijsheuvel. Naast het meer ligt de Huneschans, een middeleeuwse ringwalburg. Het meer en de burcht vormen samen al eeuwenlang een spannende combinatie waarbij de Dondergod, Donar, een belangrijke rol speelt.

De oorsprong van het Uddelermeer ligt in de laatste ijstijd, zo’n 15.000-20.000 jaar geleden. Het meer is circa  200 bij 300 meter. Het is een eigenaardig meer omdat het zich midden op de hoge zandgronden van de Veluwe bevindt, ver boven het eigenlijke grondwaterniveau.

Het meer ligt 24 meter boven zeeniveau en dat is voor een natuurlijke meer in Nederland erg hoog. Je zou verwachten dat het water hier onmiddellijk in de zandgrond zou wegzakken, maar blijkbaar gebeurt dat niet. Een ingestorte ijsheuvel, oftewel een pingoruïne en  één van de grootste in haar soort in Nederland. Daarnaast wordt het sediment op de bodem gebruikt als een ononderbroken geologisch archief van het klimaat vanaf de laatste ijstijd tot heden.

De naam pingoruïne stamt af van pingo, de taal van de eskimo’s, en betekent ‘heuvel die groeit’. Een pingo is een heuvel in het landschap waaronder zich een ijslens bevindt. Pingo’s bestaan daarom alleen in gebieden met een heel koud klimaat. Tegenwoordig vinden we deze pingo’s in bijvoorbeeld Alaska en Groenland.

Het Uddelermeer bleek voor de prehistorische mens een aantrekkelijke woonomgeving, want rond het meer zijn veel sporen gevonden uit de Trechterbekercultuur. De boeren verbouwden er op kleine akkers rondom hun huizen een van de vroegst gecultiveerde tarwesoorten genaamd eenkoorn en emmertarwe.

Pal naast het meer is nog steeds een immense aarden versterking (ringwalburg) uit de Middeleeuwen te zien. Deze Hunneschans lag strategisch op een kruispunt van routes. De grachten werden gevoed door het water uit het Uddelermeer.

De verhalen van Donar, de dondergod, over het ontstaan van het Uddelermeer 

Donar, de dondergod, is een belangrijk persoon in het ontstaan van het Uddelermeer en de Hunneschans. 

Sage Uddelermeer 

Volgens de sage zijn het Uddelermeer en het nabijgelegen Bleek Meer ontstaan toen Donar, de dondergod, de kop van een reuzenslang insloeg en daarbij zijn hamer verloor. Slang en hamer stortten neer en sloegen een gat in de grond van wel zeven mijlen diep. Donar raakte echter bedwelmd door de giftige adem van de slang. De dondergod viel
daardoor uit zijn strijdwagen en kwam vlak bij de slang op aarde terecht. Zo ontstond een tweede gat. Na een periode waarin een ontzaglijke winterreus opperheerschappij
voerde, bleven er twee meren achter. Het meer waar de slang en de hamer waren terecht kwamen noemde men het Uttiloch (Uddelermeer) en het andere
het Godenmeer of Witte Meer (Bleeke Meer).

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

SONY DSC

Sage Hunneschans 

De sage over het ontstaan van de Hunnschans grijpt terug naar de tijd dat er nog reuzen op de Veluwe woonden. De reus van Uddel schrok op een nacht wakker van een hevige donderslag, gevolgd door een ontzettend gekraak. Donar, de dondergod en ergste vijand van het reuzengeslacht, kwam met oorverdovend lawaai voorbij gereden en verbrijzelde met één mokerslag de broodoven van de reus. Wat overbleef was de rand van de oven, die we vandaag nog terug kunnen zien als de Hunneschans.

---

Uddelermeer tegenwoordig 

Het Uddelermeer was vroeger groter dan zoals het tegenwoordig is. Na 1857 heeft men een gedeelte ingepolderd. Vroeger ging men in het Uddelermeer de schapen wassen voor men ze ging scheren. Jaren lang was er de gelegenheid om te zwemmen, maar dit is al tientallen jaren niet meer het geval i.v.m. onder andere de blauwalg.
Het Uddelermeer is langzaam maar zeker aan het dichtslibben.Het water is nog maar een paar meter diep. Voor wetenschappers ligt er een vrijwel uniek, historisch archief van o.a. stuifmeelpollen.

Het dierenkerkhof

Tijdens onze wandeling kwamen we ook een dierenbegraafplaats tegen. Nou ja Wim vond dat helemaal niks maar ik vond het wel leuk om even wat te kijken en een aantal te fotograferen al waren de opschriften op veel niet goed meer te lezen.
Zelf ben ik nooit heel sentimenteel geweest met dieren, de eerste honden die we hadden gingen toen ze dood waren gegaan mee met de Gekro (destructiebedrijf). De katten werden in de tuin begraven of ook naar de Gekro toen we geen tuin hadden.
Was best gek met mijn honden (katten iets minder) en alleen de laatste twee honden hebben we laten cremeren. Onze allerliefste hond die we 13 jaar hadden heb ik ook best verdriet van gehad. Maar dat zat gewoon in mijn opvoeding denk ik. Konijnen werden opgegeten met de Kerstmis, mijn vader verdronk jonge katjes in een jute zak met een steen er in meteen na de geboorte en ook de honden gingen op een gegeven moment weer dood. Ja dat klinkt misschien hard en ook wel goed dat het niet meer zo gaat maar wij wisten niet beter. Terwijl de dieren bij ons thuis echt heel goed verzorgd werden en het goed hadden. Ruimte en vrijheid.
Als ik dan die opschriften las hier en daar dacht ik wel. Zo’n prinsesje dat zo alleen opgroeide in die tijd zoals Wilhelmina of Juliana kan ik me best bij voorstellen dat die heel erg gehecht waren aan hun dieren en daar liefde van kregen en aan gaven.
Onderstaande tekst er over kwam ik tegen op het www…….

In Paleispark Het Loo, ten noordoosten van In Paleispark Het Loo, ten noordoosten van kasteel Het Oude Loo,ligt een dierenbegraafplaats, waar de ‘huisdieren’ van de Oranjes rusten. De begraafplaats is op kaarten aangegeven als ‘paardenkerkhof’ maar die benaming klopt niet helemaal; er liggen behalve paarden ook honden en poezen. Het oudste graf stamt uit 1886. Hier ligt Baby, de eerste pony van de toen zesjarige Prinses Wilhelmina. De rust en de idyllische plek zorgen voor een gewijde sfeer. Het zijn soms ontroerende opschriften, die in de grafstenen zijn gebeiteld. Opmerkelijk zijn de graven van vijf paarden op deze begraafplaats; het jaar van overlijden is van alle paarden gelijk. Het zijn de paarden van de in 1934 overleden prins Hendrik, die een passie had voor Lippizaner schimmels. Het verhaal gaat rond dat koningin Wilhelmina aan het begin van de oorlog een moeilijke beslissing heeft genomen. Om te voorkomen dat de schimmels in handen van de Duitsers kwamen, zou zij ze in mei 1940 hebben laten doden. Wat niet strookt met dit verhaal is echter dat in de grafstenen het jaar 1939 gebeiteld staat. Paardengraven kennen we al uit heel oude tijden. Bij de Romeinen werden paarden niet opgegeten, maar met zorg begraven na vele jaren trouwe dienst. Ook bij de Germanen was het paard heel belangrijk; het was aan de oppergod Wodan gewijd. Wodan reed door de lucht op Sleipnir, zijn paard met acht benen. Soms werd het paard van een overledene door de Germaanse priester gedood om mee te gaan in het graf. Het paard kon zijn meester dan dienen en het was tegelijk een offer aan Wodan. Soms gingen delen van het paard mee; de rest werd gegeten als dodenmaal bij de begrafenis. Dit offerritueel werd door de christelijke kerk verboden in de Vroege Middeleeuwen. Dat is in onze tijd nog merkbaar, veel mensen eten nog steeds principieel geen paardenvlees. Wel brengen hoefijzers ook in onze tijd nog geluk.
Ingezonden door: Robert de Hoop

 

Afzien en genieten…..

Wim is een vroege vogel en ik juist niet….. pff half 7 was ie al wakker…. ben nog lekker even blijven liggen hoor mij veel te vroeg.
We hadden het plan om naar het Oude Loo te gaan, gaan wandelen in het kroondomein  dat er bij hoort.
Er is ook een oud jachtslot maar dat was maar twee maanden open tot 31 mei. Dat houden we nog een keer te goed.
Wim woont er dichtbij, op de fiets er naar toe gegaan en een wandeling uitgezocht van 7 km, dat zou ik wel moeten kunnen met mijn ene gammele knie. We hadden de tijd aan onszelf, er is nergens horeca dus broodjes en een flesje water meegenomen voor onderweg.
Gaan wandelen in het park, jammer dat we verder geen beschrijvingen hadden van wat we tegenkwamen. Dat vinden we altijd wel leuk eigenlijk. Maar heb het thuis dus wel opgezocht. Sommige dingen klopten zoals wij bedacht hadden dat het zou moeten zijn, sommige dingen zaten we er helemaal naast.
Een klein gebouwtje met daarvoor een trap naar beneden en een hele lange wat dieper gelegen soort laan dachten wij dat het misschien een ijsbaan was. Maar het bleek dus een schietbaan te zijn.

Het theehuis, badhuis, botenhuis hadden we goed bedacht. Maar bij de heuvels waarvan Wim dacht dat het grafheuvels waren bleken dat vestingwerken te zijn.
Het park wordt ook doorkruist met veel sprengen waar dit gebied ook bekend om staat omdat er vroeger veel grote papierfabrieken waren. Hier in het park allemaal goed onderhouden en gerestaureerd. Een prachtig gezicht, soms heel diep gelegen deze sprengen. Soms staan ze helemaal droog maar ondanks het lange droge weer waren nu de meeste wel goed gevuld met water.
Dit zegt Wikipedia over sprengen:|Een spreng, sprang of sprengebeek is een door mensen gegraven of verlegde beek met zodanige gegraven bronnen dat er onder druk staand grondwater aan de oppervlakte wordt gebracht. Op de Veluwe heeft het woord spreng een bijzondere betekenis, spreng wordt hier gebruikt voor een gegraven bron of sprengkop. Een sprengebeek is dan ook een gegraven beek en deze werden met name gebruikt voor de aandrijving van watermolens, voor het maken van papier en/of voor water voor de wasserijen.
Zo nu en dan hadden we nog wel een beetje regen maar er waren genoeg schuilplaatsen waar we even konden zitten, ook om ons broodje op te eten dat deden we in het badhuis met uitzicht op de grote vijver.

Zoals gewoonlijk bij ons werd de 7 km wel een paar kilometer langer omdat we hier en daar even afsloegen en ik redde het wel met mijn knie hoewel aan het einde ik toch wel blij was weer te kunnen fietsen. Maar het was de moeite waar. We gaan zeker nog een keer de andere routes ook lopen want we hebben nog niet alles gezien.
In het park hebben we ook nog twee keer reeën gespot…. (geen super foto’s) wat een mooi gezicht.
Een aanrader en de moeite waard dus om daar een keer te gaan wandelen. Voor de kosten van 2 euro hoeven we het ook niet te laten.

Mooi Apeldoorn…..

Mijn eerste weekendje Apeldoorn sinds 3 maanden zit er weer op en het werd best een enerverend mooi weekend ook.
Gaan fietsen naar Gouda, de buien vielen ’s morgens, ik kwam droog over, was veel te vroeg bij het treinstation vandaar dat ik nog even een half uurtje ben gaan wandelen in de Heemtuin in Gouda.  Was zo vroeg weggegaan omdat het op dat moment droog was, een goed besluit want ik was nauwelijks in het station toen het begon te regenen.
Een rare gewaarwording hoor op het station, zo stil overal, bijna lege treinen, deelde een coupé met een andere jonge vrouw. Mondkapje op natuurlijk, als iedereen dat doet lijkt het minder “gek”.
Richting Utrecht kwam er al een bericht dat deze trein dus niet verder ging dan Amersfoort, er was iets aan de bovenleiding tussen Amersfoort en Apeldoorn.. Tja niks aan te doen maar wel even een dingetje.
Omdat het nog maar net gebeurd was, reden er ook nog geen NS bussen. Er kwam wel net een bus aanrijden die richting Apeldoorn ging. Daar stonden al heel wat mensen te wachten, het was wel een dubbele bus en ik kon er nog bij. Alleen geen zitplaats meer, een aardige jonge man bood me zijn zitplaats aan en wetend dat ik anders 1 ½  uur zou moeten staan nam ik het aanbod dankbaar aan.
In plaats van een uurtje trein was ik nu 2 ½  uur onderweg. Wel leuk trouwens kwam langs allerlei plaatsen waar ik al eens geweest was onder andere met mijn zus op vakantie Voorthuizen, Barneveld.. etc. Mijn lief stond te wachten op het station (had hem natuurlijk wel gebeld later te komen)….
Alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden zo vertrouwd  voelde het meteen weer aan.
Even een bakje gedaan in een café waar we vaak koffie gaan drinken, was inmiddels bijna 4 uur onderweg dus kon ook wel een sanitaire stop gebruiken.
Lekker naar huis gegaan meteen even snuffelen in de tuin hoe zijn groentes en fruit er bij stonden… Gesnoept van de rode bessen daar heeft ie er altijd zoveel van, heerlijk.
Kreeg een mooi boekje dat hij voor me gekocht had….  Lieve gedichtjes met lekkere recepten er bij haha.  Zo grappig.
Samen koken, samen eten, het lijkt allemaal niet bijzonder maar voor ons was het dat toch wel weer. Samen afwassen…
Niet zo heel veel verder gedaan de eerste dag, wat kletsen, wat naar de radio luisteren, een mooie eerste dag.
Kom gauw weer lezen bij anders blogs, even niet van gekomen…….

Fröbelen…

Vanmorgen meteen begonnen met het maken van mondkapjes. Ik had op internet 3 verschillende patronen gedownload. Sommige leken me nogal ingewikkeld vandaar dat ik koos voor de meest simpele geplaatst op de site van de Rijksoverheid.
Dat zou dus goed moeten zijn.
En inderdaad het was heel simpel om te doen.
Moest nog wel even weer kijken op mijn naaimachine hoe ik de draden ook al weer moest spannen want het is best lang geleden dat ik iets genaaid heb.
De eerste keer mislukte het, gevolg allemaal lange halen, bleek dat ie ergens niet goed door een oogje ging.
Best snel had ik het eerste mondkapje gemaakt. Even wat prutsen met een elastiek op maat maken en klaar was ik er mee.
Heb er meteen twee gemaakt en morgen nog twee voor Wim uit een blauw stofje.
Voelde wel een beetje raar aan moet ik zeggen, beetje benauwd gevoel.
Dacht hou hem gewoon een poosje op om het even te proberen en het wende best wel snel.
De treinreis is een uur dat moet allemaal wel kunnen.
Denk ook als iedereen met zo’n mondkapje loopt in het OV het ook anders aanvoelt.
Nu zie ik zo nu en dan wel iemand in het winkelcentrum met een mondkapje maar dat is toch wel een uitzondering.
Komt allemaal vast wel goed.
Kreeg vandaag bericht dat maandag al mijn nieuwe tegels komen. Weet niet hoe Peter zijn agenda er uit ziet. Hij is ook weer bij zijn eigen huis bezig om de buitenboel te verven dat moet ook gedaan worden.
Ze lopen niet weg, krijg ook nog 3 weken weer steigers om mijn huis omdat ze alles nog gaan verven en dan hoop ik daarna eindelijk even van alle werkzaamheden af te zijn.
Had ook nog een hek te koop en kreeg vanavond een mooi bod dat ik geaccepteerd heb. Als die man het nou ook eens snel op komt halen.
Dan schat ik alles bij elkaar in dat over een week of 6 alles wel klaar zal zijn…… na toch meer dan een half jaar reuring om en in mijn huis ben ik daar wel een keer aan toe.

Het dilemma….

Daar zit ik dan vanmiddag in mijn schone huisje helemaal klaar om morgen te vertrekken naar Apeldoorn als ik de extra uitzending hoor over het coronavirus en de maatregelen en adviezen die gegeven worden.
Een daarvan is vermijd het openbaar vervoer als je ouder bent.
Om een uur of 5 belt Peter me op en ik vertel hem mijn dilemma, wat moet ik doen, wel of niet naar Apeldoorn gaan. Hij is er redelijk luchtig over, je gaat de goede kant op mam, als je nou richting Brabant zou moeten. En ja in Italië daar is alles toch wel anders dan hier in Nederland geregeld. Je bent toch gezond en mankeert niets.
Had er zelf ook al over na zitten denken. Dan maar met de fiets naar Gouda (nog wel een dingetje met die knie maar goed, wel te doen, dan maar wat langer onderweg) zodat ik de bus zou vermijden. En had me voorgenomen, ik neem dan een 1e klas kaartje daar zitten altijd maar een paar mensen.
De trein waar ik gewoonlijk mee gaat is altijd een heel drukke trein en zeker als ik naar huis ga is het altijd wel stampen.
Eigenlijk had ik mijn besluit al genomen om toch maar te gaan.
Zo’n uur of 7 belt Peter me weer en zegt, mam denk er toch maar eens over na hoor, ze raden toch echt aan oudere mensen om niet met het OV te gaan. En ik hoorde dat het hier nu al net zo erg is als twee weken geleden in Italië het geval was.
Mijn twijfel die ik al had werd nog wel groter en ik ging Wim opbellen en vertelde mijn dilemma. Tja en ook hij had zoiets ik snap het best als je niet komt met het OV. Ja als ik naar hem op de fiets zou kunnen was het totaal geen probleem. Vorige week kon ik ook al niet door mijn val. Ik baal er best van maar ja soms zijn dingen belangrijker.
En ik ben echt niet iemand die als een slaaf van alles opvolgt wat er gezegd wordt maar toch, we zullen dit als Nederland met elkaar moeten klaren en die adviezen worden niet voor niets gegeven. Je moet toch vertrouwen op deskundigen. Hoewel die het naar mijn gevoel ook niet altijd precies weten omdat het gewoon zoiets onbekends is.
Ik blijf dus thuis.  Wim gaat alles op zitten noemen wat hij al voorbereid heeft voor ons weekend. Hij kookt altijd iets bijzonders en had voor morgen een Japans gerecht gedacht. De pestkop.
Alle inkopen al gedaan……. ik zeg hou op, hou op, het is kwart voor 8 stop maar ik fiets gauw naar Appie en koop een fles wijn en ga me bedrinken vanavond. Hij schiet in de lach maar gaat vrolijk verder. Ik had voor zaterdag al een leuke route opgezocht om te gaan fietsen. Speciaal voor jou van die beschuiten gekocht die je zo lekker vind.
Mijn schuldgevoel groeit en groeit maar nee hoor, hij snapt het best hoor.Dit wordt weer een weekendje zonder hem..  ik ga hem zeker missen. Getver. Dat is het risico van een lange afstandsliefde en beide zonder auto afhankelijk van OV. Het is niet anders maar ik hoop dat het snel beter gaat met dat virus en het onder controle is. We moeten het met elkaar maar uitzitten….. ben niet de enige die zijn planning moet omgooien.
Kan gelukkig weer lekker fietsen en buiten zijn, in de tuin werken op mijn gemakkie als het weer meezit, daar heb ik geen last van virussen en dat soort dingen…… vervelen zal ik me zeker niet maar jammer is het wel.