Fietsend door de polder en al weer heel veel madeliefjes zien staan in het weiland.
Vroeger maakten we van bloemen kettingen of gingen we bloemen plukken voor mijn moeder die ze dan altijd in een vaasje zette.
In de steeltjes maakten we dan met onze nagels gaatjes waardoor we het volgende steeltje instaken, zo kon je hele lange kettingen maken.
Sport was wie de langste ketting kon maken want heel sterk was het allemaal niet en regelmatig brak zo’n ketting al in tweeën voordat hij klaar was.
Volgens mij wordt het nog steeds wel gedaan want zoiets blijft altijd leuk.
Plaatje internet.
Gewoon Ik 
Ach ja. De laatste die ik maakte was voor onze jongste peuter 30 jaar geleden.
Dan moet je het nodig weer eens gaan doen Marja haha met je kleinkinderen misschien.
Ik heb er ..ik dacht… 2 jaar geleden nog één gemaakt en op het koppie van ons leenhondje gezet;-) staat nog ergens in een logje!
Grappig, ja die dingen blijven gewoon leuk om te doen. En vond het leenhondje het leuk of niets aan ??
Nou ze schreef zélf dat ze het maar matig viond als ik het goed heb;-)
http://rietepietz.wordpress.com/2012/05/18/eyra-blaft/
Ja, daar moest ik inderdaad gisteren ook aan denken, aan die kettingen, toen ik al die madeliefjes zag 🙂
Ook weer zo’n leuke herinnering! Wij deden ook wedstrijdjes met die kettingen van madeliefjes, wie had de langste en wie hield hem het langste heel ;-).