Voor dochters is de vader speciaal. En niet dat ik het lievelingetje van mijn vader was of dat hij naamziek was maar doordat ik naar zijn jong gestorven moeder was genoemd voelde ik me toch altijd zelf wel een beetje speciaal.
Met hem mee naar Gouda om boodschappen te doen, naar het dorp achter op de fiets. En ook toen ik jong was, was ik graag buiten te vinden, net als mijn vader.
Hij leerde me ontzag te hebben voor natuurverschijnselen maar er niet bang voor te zijn. Kijken naar de lucht en nog steeds maak ik daar gebruik van.
Gewoon Ik 
O heerlijk. Zo’n vader heb ik ook. Ik koester hem.
Fijn dat je die band met je vader had, die is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Heerlijk als je zo kunt terugdenken hè.
Ik liep mijn vader vaak een eind tegemoet als hij ongeveer thuis zou komen van zijn werk. Om het laatste stuk dan mee te kunnen rijden. Dan was ik even alleen met hem, dat voelde heel speciaal. En hij ging altijd met mij mee naar de oogarts. Daar kwamen we al van voordat ik 4 jaar was en dat was gewoon een uitje! Mooi toch die herinneringen!