Vandaag is zo’n dag die ik nooit zag vergeten, de dag namelijk dat ik al weer 46 jaar geleden voor het eerste moeder werd van een dochtertje Sanne maar ik ging met lege handen naar huis want zij werd dood geboren. Al vind ik de Engelse uitdrukking still born minder hard klinken. Al blijft het resultaat hetzelfde natuurlijk, complete wanhoop en zeker in die tijd werd er geen rekening gehouden dat de ouders het kindje wel zouden willen zien en op gepaste manier afscheid nemen. Sterker nog er werd een soort frame over mijn bed gemaakt met groene lakens er over zodat ik er maar niets van zou zien tijdens de bevalling. Zo ging het in die tijd, gelukkig gaan ze hier nu heel anders mee om. Ik kon ook niet mee om haar te begraven want ik moest nog in het ziekenhuis blijven.
Afijn er zijn jaren dat deze datum een soort ongemerkt voorbij ging al dacht ik op die dag altijd wel aan. Maar sommige periodes in mijn leven was het meer op de achtergrond.
Soms dacht ik wel hoe langer het geleden is hoe “gemakkelijker” er aan denken zal gaan. Maar het gekke is dat het juist de laatste jaren meer binnen lijkt te komen zoals vannacht dat ik er toch weer van wakker lag en alles nog precies kon herinneren zoals het ging.
De andere kant. Vandaag eindelijk eens een zonnige dag met best lekker weer om in de tuin te werken en dat heb ik ook gedaan. Doperwten geoogst en vanavond gegeten. Wat onkruid uit de tuin gehaald. De pomp uit mijn vijver gehaald. Hij stond al maanden stil, het filter lekte en had geen zin om weer een nieuw filter te gaan kopen. Omdat ik geen vissen in de vijver heb is het ook niet hard nodig dus zonder gaat ook prima. Ieder jaar kwamen ook wel een aantal kikkervisjes en jonge stekelbaarsjes en soms ook salamanders in de aanzuiggaten terecht die er niet meer uit konden natuurlijk.
Vanmiddag uren gaan fietsen, fotograferen in de bermen, langs de Lek en de fietspaden. Het is daar prachtig momenteel en daar kan ik dan ook weer onwijs van genieten om dat allemaal te zien. Vandaag was mijn missie paarse bloemen fotograferen en dat is aardig gelukt die kleur komt heel veel voor in de bermen.
En natuurlijk weet ik dat het mag en dat ik het ook doe genieten van wat het leven nu te bieden heeft, count my blessings en dat doe ik ook. Mijn familie, mijn kleindochters met hun ouders natuurlijk, mijn lief. Weer goed uit de voeten kunnen en nog lekker op stap kunnen gaan. Wat gebeurd is is gebeurd en mijn leven is verder gegaan en ik ben ook weer een gelukkig mens geworden, mijn verleden heeft me ook gemaakt wie ik ben.
Vandaar die gemengde gevoelens op zo’n dag en dat mag ook weer. En zij die mij toch moeder maakte is het waard om bij haar stil te staan en vanavond steek ik een kaarsje voor haar op. Lieve Sanne, je was zo gewenst…
Gewoon Ik 
Heel begrijpelijk deze gevoelens, die blijvend zijn vanwege de impact.
Hulkenknuffel 🥰
Dank je wel……
Nu lees ik al heel wat jaren je blog maar kan me niet herinneren dat je ook nog eerder een dochtertje had gekregen. Liefdevolle laatste zinnen heb je eraan gegeven.
Toen ik 10 was is er een still born (omdat woord ook maar te gebruiken) broertje geboren op 4 mei, en op die leeftijd krijg je daar toch veel van mee, vooral het verdriet van mijn oma was heftig de eerste dagen dat mijn moeder nog in het ziekenhuis lag.
Nu ik geen contact met mijn zus heb die 14 jaar jonger is komt hij aldoor in mijn gedachten. Vandaag las ik bij Mevrouw W ook zo’n fijn verslagje van de afspraken met haar broer.
Zo bijzonder blogland.
Ik heb 3 dochtertjes gehad voor ik mijn zoon kreeg. Eerst Sanne die werd dood geboren, daarna mijn dochtertje Angela die overleden is toen ze net een jaar was en daarna nog een keer een doodgeboren dochtertje Hanna en daarna kreeg ik nog mijn zoon. Ik kan me voorstellen dat zoiets impact heeft als het je broertje is. Ik hoorde van mijn moeder ook pas jaren later dat ze met haar vuisten tegen de muur geslagen had toen ons derde dochtertje weer overleden was. Voor ons was het natuurlijk vreselijk maar ook voor de familie dat besef komt later pas. Ja hoe ouder je wordt dan komen die dingen lijkt het ook meer terug te komen.
Mixed feelings, zo mag je deze post wel noemen. Gevoelig.
Zelf nooit meegemaakt in de familie maar schoonmoeder wel, Ze dacht er aan tot in haar laatste levensjaar.
Ja ik sprak ooit eens een mevrouw terwijl ik ergens was voor een interview, hoe het ter sprake kwam weet je dan niet maar dit kwam dus wel te sprake. Zij was 82 jaar oud destijds en zei ook dat ze het nog steeds nooit kan vergeten en dat snap ik steeds beter. Al kan ik er nu echt wel goed mee omgaan en ben ik best een gelukkig mens en geniet misschien juist wel meer van wat ik nog wel heb.
Allemachtig drie kinderen verliezen. Gemengde gevoelens lijken me volledig op zijn plaats. Verdriet en geluk kunnen uiteindelijk toch samengaan.
Ja zo zit het hele leven in elkaar denk ik, zo zal het bij iedereen wel zijn ieder mens krijgt te maken met verdrietige en blije dingen.
Ik word er even stil van… Begrijp heel goed dat je daar op dagen als deze, in het bijzonder aan denkt. Gelukkig wordt er nu anders mee omgegaan
Ja het maakt het gemis niet minder maar voor de verwerking van zo’n verdriet is het wel heel belangrijk dat het anders gaat nu. Gelukkig wel.
Ach, op mijn verjaardag. En ik hoor het vaker dat die herinneringen op latere leeftijd vaak heftiger binnenkomen. Goed om bij stil te staan.
Ja dat is inderdaad heel toevallig ;)….. ze was het waard om even stil bij te staan.
Wat vreselijk verdrietig voor jullie. Fijn dat je desondanks toch een gelukkig mens geworden bent! Ik kan je moeder goed begrijpen, je wilt het zo graag anders voor je dochter.
Ja ze vertelde dat pas jaren later. Het was inderdaad een heel verdrietige tijd maar voel me inderdaad best weer bevoorrecht voor de mooie dingen die in mijn leven gekomen zijn.
Misschien wel juist omdat men er nu zo ander mee omgaat denk je er nu intenser aan. Het is toch een gemist rouwproces , het had zo anders gekund. Maar ook dan had Sanne natuurlijk een plekje in je leven gehouden , het was een grote gebeurtenis in je leven. En natúúrlijk mag je je nú gelukkig voelen, je hebt er hard genoeg aangewerkt om er weer iets van te maken.
Ja het is gewoon het moment dat er zoveel dingen spelen die het voor mij wat intensiever maken dan andere jaren. Gelukkig gaan ze er al jaren veel beter mee om. Ja hoor ik voel me ook meestal heel gelukkig en dat is prima.
En dan nóg is het natuurlijk een moeilijk stukje leven, maar er nu kunnen er ook wat mooiere herinneringen gemaakt worden.
Ja precies en dat doe ik wel hoor, gelukkig wel.