Plagiaat

En dan krijg je opeens van Aileen ( nog bedankt daar voor) een bericht dat jouw blog over je sieradenkast bij iemand anders op haar blog staat.

Zonder vermelding waar het vandaan komt zie je daar je verhaal staan, jouw foto’s staan ze heeft er alleen TIP boven gezet. Ik vind het niet leuk dat iemand dat doet en heb haar vandaag een reactie gegeven dat ik er niet blij mee was.

Het is een meisje van 13 jaar dus waarschijnlijk heeft ze er niet over nagedacht dat je dat niet zomaar kan doen en ik heb dan ook in mijn reactie gevraagd of ze het weg wil halen en hoop dan maar ook dat ze dat doet.

Grappig was wel om te lezen dat in een andere reactie iemand vroeg hoe het mogelijk was dat je als je 13 jaar bent, je een zoon en schoondochter hebt, daar kon ik dan wel om lachen eigenlijk. 😉

http://thebeautyways.blogspot.com/2012/04/tip-xenos-sieraden-spiegelkast.html

Weerprofeten

Onze weerprofeten weten het vaak mooi te vertellen maar toch gebeurt het nog regelmatig dat het heel anders uitpakt dan voorspeld is.
Zelf kijk ik het liefst gewoon ’s morgens maar naar buiten hoe het weer er uit ziet.

Net keek ik even op teletekst, weersites naar de verwachtingen voor morgen Koninginnedag en die berichten zijn onverdeeld goed te noemen.

En dan bekruipt me toch een soort wantrouwen, zou het nou precies op Koninginnedag echt één dag mooi weer zijn, zonnig en 20 graden en er voor koud en grijs en daarna ook weer grijs, kouder en kans op regen.

En precies die dag???? Is de wens hier ook de vader van de gedachte van de weermannen of worden ze er voor betaald om positieve berichten voor de feestdagen te geven zodat mensen er op uittrekken of ben ik te wantrouwig.

Wat dan weer goed is voor alle evenementen, muzikale optredens, pretparken, horeca, tuincentra en al van dat soort zaken, kortom voor de hele Nederlandse economie die daardoor meteen weer een zetje in de goeie richting kan krijgen ;).

Ik heb er echt mijn twijfels over of morgen echt het Oranjezonnetje zal heel de dag zal schijnen, hopen doe ik het wel want dat maakt het allemaal wel feestelijker en gezelliger en een biertje buiten smaakt nu eenmaal lekkerder in het zonnetje bij 20 graden dan als je staat te bibberen, maar ik hou voor alle zekerheid mijn jas toch nog maar bij de hand.

Want ook weerprofeten zijn mensen die brood eten………

 

Zomaar een droom

Soms heb je van die dromen die vergeet je gewoon niet meer en deze was zo leuk dat ik die zeker niet gauw meer zal vergeten.

Ik noem eerst de ingrediënten die verantwoordelijk waren voor deze droom, tenminste zoals ik het zie en voor mezelf verklaarde.

1. Bezoek aan een echtpaar dat 60 jaar getrouwd was en waar het zo gezellig was omdat mevrouw een enorme babbelaarster was en meneer die aardig doof was zo nu en dan de draad helemaal kwijt was. Maar zo leuk.

2. Een programma dat ik zag op televisie over grote gezinnen.

3. Het verhaal dat mijn zoon vertelde over de jonge katjes bij zijn vriendin thuis en het filmpje dat hij liet zien.

Sla die verhalen op in je hoofd, haspel ze door elkaar en voilà een droom is geboren.

Ik droomde dus dat ik op bezoek was bij een echtpaar dat 60 jaar getrouwd was, ze hadden 16 kinderen.
Die zaten vier aan vier op banken toen ik op bezoek kwam en met het echtpaar ging praten.
Het leek me leuk om te weten hoe oud al die kinderen bij elkaar waren dus ik zat dat op te schrijven en al een beetje op te tellen in gedachten maar tussendoor vroeg ik nog aan mevrouw: Dat was zeker wel heel druk met zoveel kinderen.

Zij antwoordde me toen “Ja dat wel maar gelukkig werden ze allemaal met de oogjes al open geboren” waarop zoonlief zei,  “ja mam alle kinderen worden met hun oogjes open geboren”.

Ik werd echt letterlijk schaterlachend wakker en lag gewoon nog een poosje na te lachen over deze droom, hoe is het mogelijk dat je hersens er zo’n leuk verhaal van maken waar ik, als ik er aan denk, nog steeds om kan lachen.

Speedmeet

Ik had een uitnodiging gekregen van het UWV voor een speedmeeting met allerlei uitzendbureaus, nou ja uitnodiging, het was niet vrijblijvend dus “ik moest” er wel heen gaan.

Niet dat ik het zo erg vond want ook ik wil wel een baan vinden, gisteren om half 12 moest ik aanwezig zijn.

Gisterenochtend een mailtje, ’s middags zijn er niet genoeg uitzendbureaus dus ik kon kiezen over 2 weken opnieuw een uitnodiging krijgen of ’s morgens komen.

Ik koos voor het laatste had er op gerekend, voorbereid, cv’s geprint en alles klaar dus half 10 stapte ik in mijn auto en zo 10 uur was ik in Gouda bij het UWV.

En wat was ik daar blij mee, ik was vrij snel aan de beurt en kon met alle uitzendbureaus 5 minuten praten, mijn cv laten zien en vertellen wat voor soort werk ik zocht.

Er waren uitzendbureaus die niet in mijn regio actief waren, die vielen af, andere zochten alleen technisch personeel, nu ben ik wel handig maar niet zo handig en dus bleven er een paar over waar ik wel een serieus gevoel bij kreeg, mij ook uitnodigden om mijn cv digitaal door te sturen en in te schrijven.

Dus alles bij elkaar had ik er een goed gevoel bij en zeker toen ik klaar was en ik de rij zag die nog stond te wachten, pff wat zijn er veel mensen die werk zoeken.
Even de stad in en een grote cappuccino bij de Hema genomen om het toch wel goeie gevoel nog even vast te houden.

Stond nog even met een man te praten die 42 jaar gewerkt had en nog nooit een dag werkeloos was geweest en er nu ook uitgegooid was. Hij had echt een troosteloze blik in zijn ogen toen hij vertelde dat hij al zoveel sollicitaties had verstuurd en afwijzingen had ontvangen.

Tja ik snap wat hij bedoelt, iedere afwijzing die ik krijg neem ik me ook voor om het niet erg te vinden maar toch is het altijd weer een teleurstelling.
En toch hoe meer mensen zeggen, op jouw leeftijd krijg je echt geen werk meer, hoe harder ik ga zoeken en kijken of ik toch nog werk kan vinden.

Het zal wel mijn misschien wat onrealistische optimisme zijn, geloof dat 5% van de mensen boven de 55 nog werk vindt maar denk ik dan waarom zou ik daar niet bij zitten. Dus blijf ik gewoon, misschien tegen beter weten in, proberen om een baan te vinden en wie weet lukt het me ook nog wel ;).

 

Kan hij er wat aan doen ??????

Zoals de meeste wel gelezen hebben ben ik met mijn neef, de zoon van mijn zwager dus, het huis van zijn vader aan het leeghalen.
Mijn neef werd geboren uit een relatie van zijn vader die op dat moment aardig verslaafd was aan drugs en zijn vriendin die ook hele veel blowde.

Maar ze wilden samen een gezinnetje vormen en dat lukte ook voor een korte tijd en de baby werd geboren en beide waren heel blij met hem.

Toch bleken de verslavingen sterker dan het zorgen voor het kind en de relatie werd verbroken, mijn neefje ging naar zijn moeder en in het weekend was hij bij zijn vader.

Bij moeder kwam een lange reeks van mannen over de vloer en vaak werd hij achtergelaten bij vrienden die hij amper kende laat staan dat ze verantwoordelijk met hem om gingen.

Als hij in het weekend bij zijn vader was ging die meestal naar zijn eigen moeder toe met hem en dat ging dan goed, tot deze overleed en ook zijn vader die inmiddels wel niet meer blowde maar wel aan de drank was geraakt weer helemaal de weg kwijt raakte.

De weekends dat hij bij zijn vader was gingen niet goed meer, vaak zat hij hele dagen zonder normaal eten gehad te hebben in zijn pyjama met een zak snoep televisie te kijken en zelfs ging hij toen hij rond de 10 jaar was vaak zijn vader stomdronken uit de kroeg halen.

Dat was zijn leven, bij beide ouders ging het niet goed tot hij in het circuit terecht kwam van de jeugdzorg.
Hij kwam in een gezinsvervangend tehuis en het gebeurde soms dat hij zowel bij pa als bij ma in het weekend of vakantie niet welkom was, veel te lastig allemaal en dan kwam hij bij ons logeren, soms weekenden maar ook wel eens een week of 2, 3. De diagnose borderline werd gesteld.

In die tijd hebben we gesprekken gehad met de jeugdzorg om hem bij ons in huis op te nemen maar zij vonden dat geen goed idee omdat hij nu altijd toch nog een plaats had waar hij in geval van nood terecht kon. En soms denk ik nog wel eens hadden we het toen misschien anders moeten doen?

Zo ging zijn leven verder, op een gegeven moment kwam hij weer bij zijn moeder waar het ook niet goed ging en in een driftbui pakte hij een mes en stak iemand, gelukkig niet ernstig, maar toch hij kwam wel in de jeugdgevangenis terecht.

Een leven vol drama en hindernissen zal ik maar heel voorzichtig zeggen en dat maakte hem wat hij nu is.
Iemand die niets wil, leeft van een uitkering, een kopie van zijn vader is, blowt en niets van een ander aan wil nemen.

Ook ik wil hem vaak een schop onder zijn kont geven als ie zich weer niet aan zijn afspraken houdt maar soms denk ik ook “kan je het hem eigenlijk wel kwalijk nemen dat hij zo is” ?
Wat voor vooruitzichten heeft hij. Hij heeft zelf ook, ik weet het, via meerdere projecten de kans gekregen, begeleid kamer wonen, begeleid werken maar hij maakt er zelf ook iedere keer een potje van.

Blowen, gokken op internet, soms zijn hele uitkering er aan en alle hulp die hij aangeboden krijgt afslaan. Hij doet het zelf wel zegt hij maar ik merk soms dat hem ook het water aan zijn lippen staat en hij het ook niet meer weet.
Ik probeer wel met hem te praten en ik moet zeggen als we samen werken gaat het prima, we lachen en hebben lol, gaan samen een broodje eten en soms vertelt hij dingen waar mijn haren ter berge van rijzen. Zoals dat zijn stiefvader zijn allerliefste knuffel die hij had vanaf zijn babytijd weggooide omdat hij een keer niet luisterde.

Is het gek dat hij zo geworden is, denk dat diep in hem gewoon een heel kwetsbare jongen zit.
Het afgelopen weekend nam ik drie vuilniszakken vol met wasgoed mee en die had ik gewassen en gestreken en vandaag bracht ik ze bij hem.

Ik heb nog nooit kleding gehad die gestreken was zei hij en hij begon te lachen.
Ondanks alles hou ik echt van deze jongen en hoewel hij ook mijn hulp niet aan wil nemen hoop ik echt dat hij het redt.

Het is een bijzonder intelligente jongen en ik heb altijd tegen hem gezegd, ik hoop dat jouw intelligentie je redt jongen en dat hoop ik nog steeds.

Probeer hem hier en daar toch stiekem een klein steuntje te geven, wie weet helpt het toch een klein beetje en dan maar hopen dat hij toch net die stap kan en durft te nemen om iets van zijn leven te maken.

Dat was ook één van de redenen dat ik de huur een maand verlengd heb zodat hij toch de kans krijgt om dat flatje wat hij misschien kan krijgen te huren zodat hij al zijn eigen spulletjes mee kan nemen en wie weet misschien een nieuwe start maken al heb ik er een zwaar hoofd in.

 

Te veel van het goede

Pff wat een klus is dat om een huis leeg te maken en mijn ex schoonmoeder hield er ook nog van om alles maar gewoon over elkaar te leggen dus in sommige kamer lagen er twee lagen zeil over elkaar en dan nog vloerbedekking er over.

En degelijk alles gespijkerd en weet ik veel, dus uren spijkers inslaan, rommel opruimen, sorteren wat bewaard moet blijven, rails er af, deuren moeten vervangen worden en nog heel veel meer werk, zwaar en vies werk.

Ik merk dat het voor mijzelf ook een soort vlucht is uit mijn huis, dat ik maar niet na hoef te denken dat ik geen werk meer heb.
Gedraag me er ook naar ga iedere morgen om dezelfde tijd naar dat huis van mijn ex zwager om op te gaan ruimen zodat ik weer een ritme heb.

En werk zo hard dat ik ’s avonds als een blok in slaap val en misschien is het wel of niet goed dat ik mezelf zo afpeiger, ik weet het niet maar voorlopig doe ik het er maar even mee.

Nog een week de tijd zou er zijn om het huis leeg te krijgen maar in die week moest alles nog naar de afvalverwerking, heel de tuin ligt nog vol, er moeten nog 5 deuren vervangen worden, alles moet nog schoongemaakt en nog veel meer wat gedaan moet worden.

Dus vanmorgen had ik opeen zoiets dat ik dacht, dit wordt me allemaal te gek, dat gaat nooit lukken in één week want ook mijn neef die daar dus nog woont en nog geen woonruimte heeft wordt met de dag meer opgefokt omdat hij het ook niet meer weet.

Natuurlijk is hij veel te laat begonnen met het zoeken naar andere woonruimte en nu verwacht hij dat alles in een week rond kan zijn en dat lukt natuurlijk niet.
Hij kreeg 3 maanden geleden al een schrijven dat hij daar niet mocht blijven wonen met een telefoonnummer waar hij vervangende woonruimte kon krijgen maar hij heeft nog nooit gereageerd tot afgelopen donderdag pas.

Dus heb ik vanmorgen de knoop doorgehakt, de woningbouwvereniging gebeld en een maand uitstel gevraagd en gekregen dus ook, was totaal geen probleem.
Neef opgelucht, mijn zwager had er geen moeite mee en ik ook opgelucht om even lucht te hebben om deze megaklus goed af te ronden.

Opzij opzij opzij maak plaats.. we hebben ongelofelijke haast

Bekende tekst, inderdaad een nummer van Herman van Veen over de haast die we tegenwoordig allemaal blijken te hebben.
Ik heb nu makkelijk praten omdat ik geen werk heb dus tijd om het allemaal zo eens aan te kijken allemaal en me heel vaak te verbazen over mensen.
Afgelopen zaterdag bij Albert Heijn een paar boodschappen gedaan en dan is het altijd kiezen welke rij neem je en ik koos dus een rij waar iemand achter de kassa zat die het nog moest leren en dat duurt gewoon even wat langer dan normaal.

Ik had ook wat dingen die afgeprijsd waren met een sticker er op waar zij dus wat van kon leren en uitleg bij kreeg.  Achter me hoorde ik de mensen gaan schuifelen , een soort onrustig worden en een andere rij kiezen. Hun eigen keuze natuurlijk. Mij maakte het niet zoveel uit want het scheelde hooguit misschien 2 minuten dat ik langer bezig was.

Toevallig gisteren bij Karwei weer iemand die het leren moest, op maandagochtend, stil bij Karwei, voor me een man van zo’n jaar of 70. Het meisje moet het helemaal nog leren en dat gaat nog niet heel vlot.
Als ze dan ook nog vraagt of die mijnheer er 20 cent bij kan geven zegt hij “ Dan duurt het nog langer”.

Ik kan het niet laten en zeg tegen hem, heeft u vroeger nooit wat hoeven te leren, is het nou zo erg dat u even moet wachten of heeft u zo’n haast.

Nee ik heb geen haast antwoordt hij maar er staan wel mensen te wachten. Vinden die dat erg , vroeg ik, want de twee,  ook toevallig wat oudere heren,  staan gemoedelijk met elkaar te praten en geven geen enkel blijk van ongeduld.
De man druipt af en geeft geen antwoord meer, ik zie de mevrouw van Karwei die het meisje begeleidt haar duim opsteken naar me en schiet in de lach.

Opzij, opzij, opzij maak plaats, maak plaats maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.

Het lijkt wel of het er helemaal bij hoort en iedereen er last van heeft. En laat ik eerlijk zijn, toen ik nog fulltime werkte baalde ik ook wel eens als je lang moest wachten bij Appie of een andere winkel en je graag naar huis wilde na een lange dag werken. Dus het was ook even een spiegel die ik mezelf voorhield en hopelijk wat van geleerd heb  ;).

Cadeautje voor mezelf

Tweede Paasdag op de Oosterhof liepen we nog even Xenos binnen, zo’n winkel waar je van alles kan kopen wat je eigenlijk niet nodig hebt maar soms leuk is om te hebben.

En daar zag ik een schatje van een passpiegel staan met een sleutel en een slot en een smalle kast er achter.
Ik opende de kast en daar zag ik DE oplossing voor mijn oorbellenverslaving, ik beken, bij iedere kleur kledingstuk heb ik wel een paar oorbellen.

Geen dure exemplaren maar inmiddels wel aardig wat bij elkaar zo en die lagen allemaal in doosjes in laatjes, een beetje kleur bij kleur maar erg overzichtelijk was het dus niet en soms was het aardig zoeken om die oorbellen te vinden die ik zocht.

Oké ik weet het een luxe probleem maar zo vaak geef ik mezelf niet zomaar een cadeautje maar deze kast/spiegel vond ik wel heel erg leuk alleen we konden hem niet meenemen omdat we een stukje met de metro gegaan waren en je zo’n kast niet zomaar onder je armen meeneemt de metro in.

Afgelopen vrijdag zit ik met zoon en schoondochter even een broodje te eten en vertel ik hen over de kast en zoonlief zegt zullen we hem vanmiddag als ik uit school kom even op gaan halen, ik vind het super van hem dat hij het wil doen en zeg meteen ja en we halen hem op.

Vrijdagavond als ik om 12 uur naar bed ga neem ik hem mee naar mijn slaapkamer niet met de intentie om hem in elkaar te zetten maar toch kijk ik vast even de gebruiksaanwijzing in hoe hij in elkaar gezet moet worden.

Toch maar even beneden een schroevendraaier gehaald en vast het frame waar hij in moet komen in elkaar gezet, niet zo heel moeilijk, dan ook nog maar even de spiegel/kast er in hangen.

Even vast een doosje pakken om te kijken hoe het er uit ziet en ja je raadt het al misschien van het een komt het ander en zo tegen half 3 ’s nachts heb ik al mijn oorbellen, armbandjes en kettingen in de kast gehangen.
Het ziet er echt mooi uit vind ik zelf en ben er dan ook heel blij mee, ach ja soms mag je ook jezelf wel eens een keer verwennen.

 

 

Paaltjes geven niet mee…….

Tweede Paasdag, na een tijdje op de Oosterhof geweest te zijn waar het (on)gezellig druk was reed ik nog even langs mijn zwager om afspraken te maken over het leegmaken van zijn huis.

Mijn neef heeft in een driftbui een aantal deuren (5) ingetrapt dus die moeten allemaal vervangen gaan worden en ik kan veel maar dat nog net niet en weet niet precies welke deuren ik bestellen moet.

Mijn zwager zegt dat zijn broer het wel zou willen doen en ik bel dus even mijn ex om te vragen of hij tijd heeft om naar die deuren te kijken op de folder van Karwei en dat wil hij wel dus rij ik even naar zijn huis.

Een straat vol met paaltjes maar ik vind nog een parkeerplaats, ik overleg even met mijn ex welke deuren ik moet gaan bestellen en zijn houding irriteert me al weer meteen maar goed hij wil de deuren wel verder in orde maken als ze er zijn en ik vertrek weer.

Als ik achteruit gereden ben uit de parkeerplaats komt er een auto aan rijden en ik kan niet anders dan achteruit, een combinatie van irritatie, het snel willen doen omdat die man staat te wachten en achteruit rijden blijkt niet echt een goede te zijn want opeens hoor ik een schurend geluid en meteen denk ik shit……mijn auto.

Ik stap uit en zie dat er een flinke schuurplek zit op de voor en achterdeur, dus dat is ff flink balen.
Thuis bekijk ik het nog even goed en ja, ik heb hem flink geraakt dus dat wordt weer laten repareren.

Maandag meld ik het bij de verzekering, rij  langs het autoschadebedrijf en krijg te horen 1200,00 schade geschat, gelukkig ben ik wel allrisk verzekerd en het is natuurlijk maar blik maar stom is het wel natuurlijk.

Wie wat bewaard heeft wat ????

Sommige mensen hebben een enorme bewaarwoede en zo iemand was mijn schoonmoeder dus ook.

Of het door de oorlog kwam ik weet het niet maar zij bewaarde echt alles en toen zij overleed en het huis leggemaakt moest worden was het een hele klus.

Zakken vol met plastic tasjes, dozen vol inpakpapiertjes, lintjes en strikjes. Een kast vol met nieuw linnengoed en dozen vol met nieuwe panty’s. Lapjes en restjes wol enz.

En als je dan bedenkt dat wanneer je daar aan het afdrogen was je dat altijd deed met een verstelde theedoek en als ik met mijn schoonmoeder naar het ziekenhuis ging zij regelmatig een panty aan had met ladders.

En ook geld had zij overal verstopt, tussen tijdschriften zaten bankbiljetten, in kastjes, laatjes en zelfs in de schuur stonden tussen de potjes met schroeven allemaal potjes met guldens, rijksdaalders en vijfgulden munten.

Mijn zwager bleef in het ouderlijk huis van mijn schoonfamilie wonen toen zijn moeder overleden was,  dus zowel in de schuur als op de zolder bleven nog wel dingen staan die hij kon gebruiken.

Afgelopen maandag ben ik begonnen met het leegmaken van het huis van mijn zwager, na zijn ernstige ongeluk zal hij nooit meer in zijn huis terug kunnen komen.
Zijn zoon was bij gebrek aan woonruimte bij hem ingetrokken maar mag niet in het huis blijven wonen. ( misschien later hier nog iets over)

En dat betekent dat het huis leeg moet helemaal en dat is een hele klus, buiten dat het zo ontzettend smerig is aan alle kanten staat het ook nog vol met weet ik veel van alles wat er gewoon uit moet en dat is voor mij een mooie klus als baanloos mens.

Ik kan het namelijk redelijk zonder sentiment doen en verder is er ook gewoon niemand voorhanden om het te doen. Mijn neef die er dus woont heb ik  verplicht me te helpen, tenslotte is het zijn vader, en samen begonnen we maandag op de zolder.

Vanmiddag was de schuur aan de beurt, die schuur die nog helemaal vol stond met herinneringen aan mijn schoonouders.
De oliekan van mijn schoonvader (een schat) die olieboer was, een wasplank en wasknijper om de was te pakken van mijn schoonmoeder en nog meer oude dingen zoals weckpotten en dat soort zaken.

En tussen de potjes met spijkers en schroeven vindt mijn neefje nog een spaarpot, we maken hem open en er zitten allemaal guldens en rijksdaalders in.
Hij rekent zich meteen rijk maar ik moet hem de illusie ontnemen, want muntgeld is gewoon niets meer waard.

We gaan verder en onder een kastje vinden we nog een hele zak met 5 guldenmunten, een zilveren ketting en een gouden horloge.
Mijn neef kennende weet ik dat als hij er maar 10 euro voor kan krijgen hij het verkoopt om weer te gaan blowen want hij is wat dat betreft aardig verslaafd.

En dat wil ik niet dus ik neem alles mee naar huis, een totaal bedrag van bijna 400 guldens, je hebt er gewoon niets meer aan maar de sieraden ga ik aan mijn (ex) schoonzusjes geven tenslotte zijn die van mijn schoonmoeder geweest en voor hun misschien nog een dierbare herinnering.

De andere oude dingen moeten maar naar mijn ex-man en zelf neem ik de glazen weckpotten mee. Niet dat ik zo’n goeie band met mijn schoonmoeder had maar ik stond al bij de glasbak om ze weg te gooien en ik kon het niet. Dacht aan alle keren dat zij ze gevuld had met groentes en fruit en al zal ik dat zelf niet meer doen, voor mijn theetjes zijn het ook mooie potten in de vensterbank.