6.22

Wat is dat nou weer voor titel, nou dat is de tijd waarop mijn wekker afgesteld stond, 6.22 en de wekker liep dan precies 13 minuten voor, ook zo’n tik die ik van mijn vader heb “georven” een wekker vooruit zetten.
Dan kon ik altijd nog 10 minuten in bed blijven liggen en wakker worden voordat ik er uit moest om naar mijn werk te gaan In die drie jaar ben ik nooit te laat gekomen al was het best vroeg voor een avondmens zoals ik ben.

Gisteren mijn laatste dag op het werk gehad, een voor mij heel emotionele dag, alles ging goed, ’s morgens nog de laatste controles van deze salarisronde gedaan en ’s middags in het archief nog wat papieren opgeruimd en om 3 uur was ik helemaal klaar met alles, ik ging naar mijn bureau, zag alle lege bakjes, lege laden en opeens was het over, ik was ineens in tranen, liep naar mijn leidinggevende en zei, ik wil naar huis.

We gingen even zitten praten en daarna ging ik terug naar mijn afdeling, dronk mijn kopje thee nog op en ging afscheid nemen van iedereen en dat viel niet mee. Een prachtig getuigschrift kreeg ik van  de directeur.

Daarbij nog een leuke lantaarn als afscheidscadeau en een cheque van het bedrag dat overgemaakt was naar Kika met daarbij alle lieve wensen geschreven door mijn collega’s.

En toen naar huis, ik weet sommige stukken totaal niet meer dat ik ze gereden heb maar ik was behoorlijk snel thuis dus hoop niet dat ik op het laatst nog bekeuringen krijg voor snelheidsoverschrijdingen.

Thuis voelde het zowel als een opluchting als heel verdrietig aan, over en uit en nieuwe wegen inslaan.  Blij dat ik klaar was maar bedroefd om wat ik ga missen. Mijn werk was mijn passie en mijn “zekerheid” en dat ben ik nu kwijt.

Dit is mijn laatste logje over mijn werk, wil wat dat betreft ook alles afsluiten en me weer focussen op nieuwe dingen kijken wat er op mijn pad komt in de toekomst.

Vrijdag ga ik een weekje op vakantie dus zal even hier niet te lezen zijn en ook even geen reacties op andere geven, het komt wel weer als ik terug ben.
Iedereen bedankt die zo met me meegeleefd heeft, vind het echt hartverwarmend en het maakt me blij en hoewel het “maar” digitale vrienden zijn heeft het me veel steun gegeven.

De rode draad in mijn leven

Ken je dat verschijnsel, het zal best een naam hebben maar na een poosje googelen heb ik het opgegeven en beken, ik weet niet hoe het heet,dat wanneer je bijvoorbeeld een auto koopt van een bepaald merk het wel lijkt of je alleen maar auto’s van dat merk ziet.

Of wanneer je iemand in de familie hebt die een bepaalde ziekte heeft dat je dat ook opeens van alle kanten om je heen hoort.

Staan je antennes daar dan op gericht, ik kan het niet verklaren maar ik heb dat met kinderen met het syndroom van Down.

In 1980 werd ik moeder van een dochter Angela  met het syndroom van Down, ik was er niet blij mee want wees nou eerlijk iedereen wil toch gewoon een gezond kind, ik ook.

Gelukkig duurde dat gevoel maar 1 dag en toen was het mijn kind tot in alle poriën van mijn lijf aan toe en het voelde dan ook alsof mijn hart uit mijn lijf werd gerukt  toen dit fantastische kindje onverwacht overleed toen ze 14 maanden oud was.

Daarna liepen kinderen met het syndroom van Down als een rode draad door mijn leven, artikelen er over, foto’s, ouders met kinderen, ik zie en zag ze allemaal en nog steeds.

Afgelopen week maakte ik echt iets aardigs bizars mee, ik kreeg een persbericht over een fototentoonstelling Down’s Upside naar aanleiding van een fotoboek gemaakt doorFotografe Eva Snoijink  met kinderen met het syndroom van Down.
Belangstellend las ik het boek en keek naar het youtube filmpje waarin de fotografe vertelde hoe dit boek ontstaan was. Prachtige foto’s.

Vrijdag had ik een extra vrije dag genomen om lekker te genieten van het mooie weer en kort geleden had ik van een vriendin een stapel oude tijdschriften gekregen van alles wat en ik pakte twee Libelles om heerlijk in de zon te gaan liggen lezen.
In de eerste de beste Libelle, notabene uit 2009, die ik opensla en ga lezen kom ik een rubriek tegen die “sterke vrouwen” heet. Het zijn twee moeders van een kind met het downsyndroom en het zijn ook hun kinderen die door de fotografe in dat fotoboek zijn gezet.
Ik vroeg me echt af, hoe kan het dat precies nu ik net dat persbericht kreeg van die tentoonstelling en ik een willekeurige Libelle pakte uit de stapel van zo’n 50 tijdschriften, een artikel daar over las.
Maar soms verbaas ik me maar nergens meer over.

Hier in het dorp is een heel actieve vereniging van ouders van kinderen met een verstandelijke beperking en afgelopen dinsdag was ik bij de opening van een lunchroom die door hen gerund gaat worden. Een mooi initiatief net zoals ze hier een G voetbalteam hebben, de G Soos en nog veel meer activiteiten.

Ook daar kom ik natuurlijk veel jong volwassenen met het syndroom van down tegen en altijd weer voel ik me tot ze aangetrokken. Een rode draad die gewoon door mijn hele leven zal blijven lopen.

Social media

Oke ik beken, ik heb Hyves en Facebook, niet dat ik er zo veel mee doe maar soms gooi ik er eens een berichtje op of ga ik eens zitten kijken wat andere voor fraais mededelen en of ik het dan ook wel wil lezen eigenlijk.

En gisterenavond zag ik bij een lijstje “ken je deze vrienden ook” opeens wel een heel bekende naam staan, was dat een vriendje van me van vroeger waar ik verkering mee had gehad?
Zijn profiel was redelijk open dus ik zag de geboortedatum en geboorteplaats en zijn interesses en ik dacht dat kan niet missen dat moet hem zijn en klikte op de buttom “vrienden worden”

Ik waande me opeens in memories, ik vond het zo grappig, zou hij reageren, ik was stiekem wel heel benieuwd eigenlijk hoe het hem vergaan was verder in zijn leven.

Mijn herinneringen gingen meteen terug naar die tijd, de hippietijd zo einde van de jaren 60. En hoewel zowel hij als ik niet de meest fanatieke hippies waren had hij wel een vriend die helemaal in die scene zat en dat leverde de nodig feestjes op in oude schuren, loodsen en dat soort dingen. Muziek, schuivelen, gewoon stiekem rokend bij elkaar zijn, kussens op de grond, visnetten, kleden, hotpants. Ik zag ons weer helemaal terug in die tijd. Het was best een aardig serieuze vriendschap en we kwamen ook vaak bij elkaar thuis.
Een onbezorgde tijd waarin alles leek te kunnen en je verder nergens over na hoefde te denken.

Vanmorgen even mijn mailtjes kijken en opeens hoor ik ergens een piepje op de computer, facebook, dus ik kijk en ziet dat hij wil chatten. Nu doe ik dat normaliter nooit op facebook, vind MSN eigenlijk wel meer dan genoeg, maar goed we raken in gesprek.

We praten bij hoe het ons vergaan is, herinneringen worden opgehaald, hij en zijn vrouw zijn al opa en oma van twee kleinkinderen, ik zie zijn foto’s, herken nog wel de leuke blik in zijn ogen. Hij vindt het ook leuk dat ik hem gevonden heb en we praten over zijn familie, zijn moeder ook 96 net zo oud als de mijne en op nog geen 200 meter van mijn moeder woont, het is gewoon zo grappig om hem weer eens te spreken.

Hij woont redelijk in de buurt nog en belooft als hij in de buurt van mijn dorp is dat we een keer een bakje koffie samen gaan drinken om even bij te praten en herinneringen op te halen. Of dat er ooit van komt zal de vraag zijn. Maar “even in memories” zijn, vond het zo leuk. Kan me nu voorstellen hoe dat voor die mensen moet zijn. Even weer dat gevoel van vroeger terug te hebben.  Gewoon genieten……..

 

Belasting

Het thema van Plato’s WE300  BELASTING
Meer verhalen op http://platoonline.wordpress.com/2012/03/08/de-we-300-voor-maart-2012/

Schrijven, het is haar passie, ze doet niets liever en soms gaat er ook veel te veel tijd inzitten maar die tijd haalt ze dan wel weer in door met haar vele andere werk een stapje harder te lopen of gewoon eens een keer wat minder uurtjes te slapen.

Dat brengt haar wel zover dat ze zelfs in het weekend haar “vrije” dagen vol gepland heeft en praktisch ieder uurtje gevuld is met een activiteit.

Niet dat het allemaal werken is maar gewoon eens een keer onverwacht met een boek op de bank gaan zitten is er niet bij of een televisie programma kijken zonder ook nog van alles tussendoor of er bij te doen komt niet meer voor met dit strakke schema.

Altijd is ze bezig en eigenlijk vindt ze dat ook nog best lekker om te doen, geen leeg leven integendeel totaal gevuld met van alles en nog wat en als iemand vraagt om wat te doen kan het er ook nog wel bij.

Ze ervaart dit leven totaal niet als zwaar omdat ze zoveel plezier heeft in alles wat ze doet en daarom kan ze veel  aan.

Tot er iets gebeurt in haar leven waar ze totaal geen rekening mee heeft gehouden, iets dat haar schema totaal in de war gooit. En opeens wordt ze met haar neus op de feiten gedrukt, dit leven zoals zij het leeft is ook niet normaal eigenlijk want waarom eist ze nooit voor zichzelf wat vrije tijd op om gewoon eens een keer “niets” te doen en nee te zeggen.  Iets wat ze zichzelf jaren niet toegestaan heeft.

De vrije tijd die ze opeens heeft beangstigt haar soms en eigenlijk weet ze niet goed wat ze er mee aan moet. Maar heel langzamerhand begint ze te beseffen.  Het is goed zo!

“GREEN” (Fruit, Vegetables, Animals, Clothing, Vehicles,…)

Het thema van deze week “Groen”

Ik heb geen verzamelingen maar ben wel gek op kikkers en deze foto maakte ik in De Tuinen van Appeltern, de moeite waard om eens naar toe te gaan. Zag daar ook genoeg echte kikkers maar deze vond ik ook wel gaaf en vroeg me ook wel af :”Waar praten ze over, die twee daar op dat bankje”.

Meer foto’s op  http://www.spunwithtears.com/thursday.html

De laatste loodjes……

Als er een spreekwoord waar is, dan is dat wel het spreekwoord “De laatste loodjes wegen het zwaarst”  en dat ondervind ik momenteel iedere dag aan den lijve.

Nog 6 dagen moet ik werken en dan is het afgelopen voor me en het kost me iedere dag meer moeite om naar mijn werk toe te gaan.

Sterker nog soms krijg ik halverwege de weg er naar toe de neiging om terug naar huis te gaan en er gewoon nooit meer naar toe te gaan.

Geen afscheid nemen, gewoon wegblijven, ik zie als een berg op tegen het afscheid, alleen al als ik er aan denk voel ik dat de tranen al weer heel hoog zitten.

En zo ken ik mezelf eigenlijk niet zo goed, kan me niet herinneren dat ik ooit een periode in mijn leven gehad heb dat ik zo ontzettend veel gehuild heb en ik heb toch wel veel ergere dingen meegemaakt dan het verliezen van een baan.

Ik heb een duidelijke afspraak met mijn leidinggevende gemaakt over de datum dat ik wegga en dat ik geen afscheid wil, sterker nog ik heb tegen iedereen gezegd dat ik op woensdag over een week de laatste dag werk terwijl ik eigenlijk dinsdag over een week al voor het laatst ben. Dat laat aan mij de keuze om afscheid te nemen van wie ik ook echt afscheid wil nemen. En daar hoeft voor mij geen mooie toespraak bij van een directeur die mij totaal niet kent, niets van mijn werk weet maar gewoon poppetje 1899 geschrapt heeft.

Het  is bij ons de gewoonte dat als er iemand weggaat dat er een envelop rondgaat bij de collega’s voor een afscheidscadeau maar ik vind cadeaus passen bij iets feestelijks en voor mij is er aan dit gedwongen afscheid niets feestelijks.

Om er toch nog enigszins een positieve draai er aan te geven heb ik aan mijn leidinggevende gevraagd of zij het bedrag dat opgehaald wordt stort op rekening van KIKA.  Zij heeft een dochter die momenteel kanker heeft en heeft het daardoor ook heel moeilijk.

Ik heb alle jaren heel intensief met haar samengewerkt en we hebben samen heel wat oud zeer opgelost en schoon schip gemaakt. Zij was ook degene die mij de kans gaf zonder veel van me te weten om daar te gaan werken.

En ik durf gerust te zeggen dat ze daar totaal geen spijt van gehad heeft, integendeel, ze vindt het echt heel erg dat ik weg moet maar zij heeft daar verder ook niet veel in te zeggen. Je merkt ook dat niemand meer een duidelijk standpunt in durft te nemen, bang voor zijn eigen hachie en dat begrijp ik dan ook wel weer.

Ondanks alles vind ik mijn werk nog steeds ontzettend leuk om te doen en zal ik deze salarisronde ook gewoon afmaken en heb ik zelfs van al mijn werkzaamheden een duidelijke werkomschrijving gemaakt en ik vond het ook nog leuk om te doen.
Ik wil gewoon mijn werk goed achterlaten, voor mezelf en voor mijn collega’s waar ik altijd zo goed mee samengewerkt heb maar die laatste loodjes, pfff ze zijn echt heel zwaar…………

Een ongenode gast

Gisterenavond zat ik op de bank wat televisie te kijken, lekker op mijn gemakkie tot ik opeens wat zie bewegen in mijn kamer.
Een heel klein muisje loopt in mijn computermeubel, in een gedeelte dat aan de achterkant afgesloten is maar voordat ik zover ben dat ik hem op kan sluiten is het roets, roets en weg is ie, hij vlucht onder de verwarming.

Ik kijk nog even maar zie hem niet meer zitten. Misschien weer vertrokken, vond ie het toch niet zo gezellig bij me tot een uur of 10, ik zit even met iemand te praten op MSN en opeens hoor ik een knagend geluid vanuit de plaats waar al mijn bedrading verstopt zit van tv, computer en andere apparatuur. Oeps dat is minder en ik ga even kijken of ik hem ergens zie zitten maar hij is vlugger en slimmer waarschijnlijk dan ik want verdwenen is hij weer.

Ik vermoed (hoop) dat hij gisteren toen ik bezig was met mijn hoge drukreiniger en de buitendeur openstond per ongeluk naar binnen is gekomen, zich bedacht heeft en weer vertrokken is voordat hij de rest van zijn familie binnen had uitgenodigd.

Ik weet dat er onder mijn vlonder voor de schuur wat van deze muisjes wonen, ooit zag ik er zelfs een in mijn vijver zwemmen, ook zo’n gek gezicht, moest toen ook twee keer kijken voordat ik geloofde wat ik zag. Misschien is muislief door de harde waterstralen verstoord en had hij een ander onderkomen gezocht, in dit geval in mijn huis.

Dus ik wacht nog even met drastische maatregelen zoals muizengif of vallen. Wel speur ik iedere dag of ik geen muizenkeuteltjes zie die zijn verblijf in mijn huis zouden verraden. Want hoewel ik er niet bang voor ben, zijn zulke ongenode gasten nou ook weer niet welkom in mijn huis.

 

 

 

Paniek in huis…….

Ik ben op zijn tijd best aardig slordig met dingen en subtiel dingen aanpakken is niet mijn sterkste punt.

Een nieuwe witte broek aantrekken vraagt bij mij om problemen, is het geen mascara roller die ik er eens op liet vallen omdat ik me nog snel op wilde maken voordat ik ergens heen ging dan is het wel dat ik er iets te eten of te drinken op knoei.

(Hoewel ik eerlijkheidshalve moet zeggen, sinds het me niet meer te pas en te onpas gezegd wordt dat ik zo slordig ben het ook een stuk minder is.)

Maar met papieren, foto’s, pasjes en dat soort dingen ben ik juist het tegenovergestelde een pietlut dus en ik moet zeggen dat ik maar heel zelden iets kwijtraak.

Tot gisterenavond, ik wilde even geld over maken van mijn broer zijn rekening, een rekening die ik niet veel gebruik en dus ook de code niet uit mijn hoofd ken. Geen probleem, ik heb in mijn kluis een kleine stick liggen waar AL mijn gegevens op staan.
Van codes van bankpassen van mezelf, zwager en broer, alle digicodes van de mensen waarvoor ik de belasting doe en nog meer van dat soort zaken.
Ik open de kluis en wil de stick pakken uit het doosje waarin in hem altijd bewaar maar ik zie hem niet. Ik schrik er van. Hoe kan dat nou.

Heel de kluis wordt leeggehaald maar geen stick te vinden, ik ga verder op zoek, zal ik hem dan vergeten zijn er in te doen, ik kan het me niet voorstellen. Ik probeer te bedenken wanneer ik hem voor het laatst gebruikt heb en dat is toen ik me inschreef bij het UWV een week of drie geleden. Ik weet nog dat ik toen ik dat gedaan had behoefte had om er even uit te gaan en ik dacht, misschien was ik die stick vergeten en heb ik gedacht, ik leg hem even hier of daar neer om hem later in de kluis te leggen. MAAR WAAR !!!!!!!

Ik weet het echt niet dus alle laatjes, en kastjes in de kamer worden overhoop gehaald, helemaal leeggehaald, computer van zijn plaats, prullenbakken doorzocht. Ik kan hem echt niet vinden het is een hele kleine ministick met een gelukspoppetjes er aan hangend.

Met een toch wel rot gevoel ga ik naar mijn werk en als ik thuis kom begin ik meteen na het eten weer te zoeken. Laden worden zelfs er helemaal uitgehaald, misschien is ie ergens achter gevallen. Maar nee, ik vind hem niet.

Vanavond ging ik wandelen met mijn vriendin en toen we terugkwamen voelde ik in alle zakken van de jassen die aan de kapstok hingen. Zoek je wat vroeg ze dus ik vertelde haar wat ik kwijt was en zei misschien heb ik hem in mijn toilettasje gegooid dus ook die weer leeggehaald, ook niet.

Ik doe de kluis open en zeg tegen haar, in dit doosje zit ie altijd en haal alles opnieuw uit de kluis, we pluizen alle papieren en doosjes na maar nee, ik vind hem niet.
Dan wil ik alles er weer in gaan doen en ik voel opeens aan de zijkant van de kluis dat daar een brede naad zit. Ik voel, nee nx, dan aan de andere kant van de kluisdeur, ik voel en JAAAAAAAAAAAAAA daar ligt ie, ik ben zo ontzettend blij. Pfff al die gegevens die ik dus nergens anders had heb ik weer.
Het wordt meteen gevierd en de doos bonbons die ik eigenlijk voor mijn moeder had gekocht maken we open en we smikkelen even op de goede afloop.

Ik brand meteen een CD met alle gegevens zodat ik toch een kopie heb voor het geval dat. Ik had hem in mijn haast natuurlijk los in de kluis gelegd, stom…..stom…. stom maar ja zo gaat dat soms maar ik heb er wel van geleerd want ik was toch wel flink geschrokken..
Maar al mijn kasten en laatjes zijn wel weer meteen een keer goed opgeruimd en nagekeken dat is dan weer wel het positieve aan dit verhaal 😉

 

Groene thee en groene tegels……..

Een prachtig zonnig weekend maar ik had wel gezien dat na de winter mijn straat en terras behoorlijk groen geworden waren, dus daar zou wat aan gedaan moeten worden.

Afgelopen zaterdag was het tuinaarde dagen bij Karwei, dan kan je goedkoop zakken potgrond kopen en ze hadden ook een hogedrukreiniger in de aanbieding, dat leek me wel wat om de strijd tegen groene aanslag aan te gaan. Ik kocht hem samen met 15 zakken tuinaarde om hier en daar weer eens een beetje op te hogen.

Thuis meteen dat apparaat in elkaar gezet, gebruiksaanwijzingen gelezen, leek me niet al te moeilijk maar toch twijfel ik dan wel of ik het wel goed zal doen. ’s Avonds zei kindlief dat kan je wel hoor mam, gewoon de waterslang aansluiten, stroom erop en spuiten maar.

Een mooi klein handzaam apparaat en vanmorgen al snel aan de slag gegaan. En het lijkt wel een wonder, een groen muurtje is in no time weer tegelkleurig en het groen op mijn straat verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Ik ken mezelf dan ga ik door, als ik voor klaar ben geef ik mezelf een verplichte pauze voordat ik met achter begin en ik ga heerlijk even op mijn stretcher zitten eten en lezen. Heerlijk de grootste mok die ik kan vinden met groene thee, op een of andere manier dé thee die bij het in de tuin werken hoort.

Daarna is het vlonder naast de vijver en voor de blokhut aan de beurt, pff wat knapt dat op zeg, ik zie er zelf inmiddels wel niet meer uit onder de zandspetters maar dat mag de pret niet drukken.
Na het terras stop ik er mee, even pak ik een paar tegels van het terras achter mee om te kijken hoe dat gaat worden, ik kan mijn naam met het apparaat in de tegels schrijven, zo knappen ze er van op. Dus die staan voor de volgende mooie vrije dag op het programma.

Met een voldaan gevoel pik ik nog een uurtje zonnestralen op mijn stretcher, muziekje, opnieuw een kop groene thee en een boek, wat kan een mens nog meer wensen.
Een beetje rozig ga ik naar binnen als de zon uit mijn tuin verdwijnt, neem een hete douche en trek wat makkelijks aan, eet een lekkere salade en nestel me op de bank om de rest van mijn boek uit te lezen.

HEERLIJK  HET IS LENTE…………………………..

Ik heb hem……….

Gisteren zat ik even blogjes van medebloggers te lezen en kwam ik ook bij Plato op zijn blog, waar Tuinier een prachtig verhaal beleefde in een boekenzaak. http://platoonline.wordpress.com/2012/03/06/533/
Dat verhaal bracht me terug naar toen ik nog jong was en er één boek was wat ik wel tientallen keren gelezen heb en nog steeds mooi bleef vinden.  Het was een boek dat ik voor mijn vader altijd mee moest nemen uit de bibliotheek (geld om zelf boeken te kopen was er echt niet ) en op een of andere manier hadden we het al zo vaak geleend of hoe het gekomen is weet ik niet maar dat boek ging nooit meer terug.
Het was Rob en de stroper van Tjot Idi geschreven door J.B. Schuil.
Nu was mijn moeder een aardige opruimer dus ik denk dat deze boeken op een gegeven moment wel naar een rommelmarkt of wat dan ook gebracht zijn.  Nog regelmatig, zelfs vorig jaar nog toen mijn broer overleed en wij de zolder met zijn allen leeg gingen halen, zocht ik toch tussen alle boeken nog naar dit boek.
Het bleef altijd in mijn gedachten.

Om te kijken of ik de naam wel goed herinnerde,  had ik de titel even op Google ingetikt en wat schetst mijn verbazing, ik word doorverwezen naar Bol.com en naar marktplaats en ook van Plato kreeg ik links waar dit boek verkrijgbaar is. Bij Bol.com bleek het niet meer te koop te zijn maar op marktplaats stond een exemplaar.

Ik deed meteen een bod en stuurde de aanbieder een mailtje dat ik het heel graag wilde hebben dit boek.
De omschrijving van het verhaal die er bij stond gaf me nu al weer kippenvel.

Vanmorgen kreeg ik een mailtje terug dat het bod geaccepteerd was en voor 10 euro ben ik (bijna) eigenaar van het boek waar ik zo lang naar gezocht heb.  Ik kijk er nu al naar uit.
Het is natuurlijk niet hetzelfde boek van toen uit de bieb maar ik ben er toch heel blij mee en ga het zeker dit weekend lezen en dan hoop ik weer even datzelfde gevoel van  toen te ervaren.
Dank Plato voor je hulp en tips. Ik ben er echt heel blij mee……..