Een paar maanden geleden ging ik met mijn zwager naar Rotterdam naar het revalidatiecentrum, toen we in de taxibus stapten ( ik stapte en mijn zwager reed 😉 ) zat er al een man in de bus, iemand die ik kende, ik had namelijk met hem op de lagere school een of twee jaar in dezelfde klas gezeten, hij herkende mij ook. Hallo Anneke zei ie.
Henri heet hij, hij vertelde dat hij naar de Daniël den Hoed ging om te bestralen omdat hij darmkanker had. Zo onderweg hebben we wat zitten praten.
Hij is het type eeuwige vrijgezel zal ik maar zeggen, een beetje simpele man, zonder ook maar een vorm van gene zijn verhaal vertellend, maar niet onaardig.
Een paar weken daarna ging ik bij de Hema een broodje eten en daar kwam hij weer aanlopen. Zonder te vragen ging hij bij mij zitten en terwijl ik mijn broodje op zat te eten kreeg ik het hele verhaal van hem te horen over de bestralingen, zijn kwaal, zijn stoma en weet ik veel nog meer. Niet echt smakelijk als je zit te eten maar goed, ik dacht die man wil ook zijn verhaal een keer kwijt, hij is alleen en zoveel mensen in zijn omgeving zijn er niet begreep ik er wel uit.
Weer een paar weken later zat ik met mijn buuf bij de Hema (ja dat is mijn stamkoffiezaak haha ) toen hij weer bij ons kwam zitten. Het ging niet goed zei hij de chemo en bestralingen hadden niet geholpen en nu zou hij een zware operatie krijgen.
Ik praatte even met hem en wenste hem het allerbeste met zijn operatie.
Vanmorgen waren ze bij mij bezig geweest dubbel glas in de kozijnen te maken en toen die mannen vertrokken dacht ik even een stukje gaan fietsen dus zo’n 15 km gefietst en daarna bij de Hema aanbeland voor een broodje en een bakje cappuccino.
Ik sta bij de kassa en daar staat Henri naast me, het eerste dat ik dacht, o nee hé, even niet nu.
Maar goed hij merkte daar niets van en zei, waar ga je zitten, dus ik zei, buiten, oké zei hij dan ga ik er vast zitten, ik heb goed nieuws.
Nou ja dacht ik, verdorie Anna (zo spreek ik mezelf altijd toe) , doe niet zo egoïstisch , maak even een praatje met die man.
Dus ik ga bij hem zitten aan tafel. Hij begint te vertellen terwijl ik aan mijn broodje ga beginnen. Zijn operatie was heel goed geslaagd en ze hadden alles weg kunnen halen. Ook andere testen hadden aangetoond dat er geen verdere uitzaaiingen waren.
Een heel blije man, ben ook gestopt met roken zei hij, 8 weken geleden al. Hij straalt helemaal, ik was zo opgelucht toen ik het hoorde vertelde hij me.
En ik schaamde me voor mijn eerdere gedachtes, jeetje mooi toch dat zo’n man dat wil delen met me. En zo zitten we gezellig even te praten. Over een paar weken hoop ik weer te gaan werken zegt hij, want als ik zo heel de dag thuis zit is ook niet goed voor me. En ik begrijp hem helemaal. Nou ik ga weer zegt hij en ik wens hem het allerbeste toe en voel me ook gewoon een beetje blij en met het windje in mijn rug fiets ik de laatste 10 kilometers weer naar huis.
Gewoon Ik 