Mannen……… Pfff

De eerste tijd na mijn scheiding heb ik best wat gedate en ook al snel nadat ik alleen was, alsof ik die leegte meteen weer op wilde vullen.  Maar zo werkt het dus niet kwam ik al vrij snel achter.
De zo zwaar bevochte vrijheid, althans zo voelde ik dat, wilde ik ook niet kwijt maar wat mannelijke aandacht voor mijn toch wel wat geknakte zelfvertrouwen deed me toch best goed eigenlijk.
Had absoluut ook geen moeite om een date te krijgen.  Heb leuke en minder leuke dates gehad maar het eigenlijk maar een keer vervelend gevonden.
Ook gelachen, leuke dingen gedaan maar meestal als ze te dicht op mijn huid kwamen zitten kreeg ik het toch wel een soort benauwd. Niet weer in zo’n situatie komen waarin ik in mijn huwelijk op het laatst zat. Altijd het gevoel hebben om op eieren te lopen.
Nou dat is niets voor mij, stamp ze liever kapot bij wijze van spreken dan. (rotzooi om op te ruimen hoor !!!).
Heb wel eens gehoord dat je heel wat dates moet hebben voordat je iemand tegenkomt waar de zo beroemde “klik” mee is en dan ook wederzijds. Nou aan dat aantal zit ik nog lang niet en weet ook niet of ik daar wel aan zal komen.
Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van een man, hij had me op televisie gezien, een paar jaar geleden had ik wel eens met hem zitten praten op een ontmoetingssite, geen datingsite maar het heeft er naastgelegen zal ik maar zeggen.
Kan het dat ik je op tv zag, schreef hij en zo kwamen we weer in gesprek.
Best een leuke man, niks mis mee, niet dat hij me een heel speciaal gevoel gaf maar het was wel fijn om met hem te praten. Alleen hij woont gewoon in een heel ander deel van het land.
En ook al zegt iedereen altijd als je elkaar leuk vindt moet dat niet uitmaken maar ik denk dat het wel uitmaakt. Als je elkaar leuk gaat vinden dan wil je elkaar toch ook zien en niet alleen via een computer.  En gewoon een keer een eerste date op neutraal terrein was al lastig om te doen.  Hij zag het totaal niet als bezwaar maar bij mij ging dat wel steeds zwaarder meewegen. Heb geen zin meer om weken achter elkaar te gaan zitten kletsen, wil die iemand dan ook zien en spreken. Dat zegt veel meer dan 100 gesprekken op Skype is mijn ervaring.
Dus heb ik vanmorgen toch maar de knoop doorgehakt en gezegd dat ik het uitbouwen van de vriendschap niet zag zitten.
Mijn zoon zei wel, kijk niet zover vooruit, ga gewoon gezellig uit met die man en geniet er gewoon eens van. Maar zo zit ik niet in elkaar, heb gewoon geen zin om daar energie in te steken. En toch voelt het dan wel dubbel aan eigenlijk.
Soms denk ik dan ook wel waar begin ik weer aan. Laat het lekker allemaal gaan, heb best een lekker leven momenteel en zoiets gooit het toch weer allemaal op zijn kop. Bovendien gaat er ook veel tijd inzitten om elkaar wat beter te leren kennen.
Mannen pfff ben er geloof ik even helemaal klaar mee.
Vanmiddag verlangde ik dan ook even weggaan naar een tropisch eiland, oké toch maar een man erbij haha……  en even niets doen. Ook niet nadenken.
Maar ik had toch een rare zondagmiddag zo heel dubbel en niets gedaan alleen wat foto’s in de tuin gemaakt. Wat zitten oefenen met mijn macroringen die ik gekocht had. Dat wordt nog veel oefenen maar wel ontzettend leuk om te doen. Veel leuker dan mannen eigenlijk. 😉 .

’t Klikt of het klikt niet

Soms is het gewoon raar, chemie tussen twee mensen, je hebt een klik met iemand of je hebt het niet. Ik heb dat tenminste wel heel snel eigenlijk.
En dat heeft eigenlijk niets te maken met hoe iemand er uit ziet, wat hij doet maar het is vaak het totaalplaatje wat me aanstaat. Het gevoel dat ik bij iemand mezelf kan zijn zonder na te denken of me een bepaalde houding aan te meten die “van me verwacht wordt”.
En niet dat ik zo star ben dat ik door ervaring of omgang met mensen niet van gedachte kan veranderen en iemand toch ga waarderen. Dat gebeurt ook wel eens.
Maar die eerste indruk is voor mij toch wel vaak belangrijk.
En als die klik er is kan het soms ook helemaal niet meer kapot, wat dat betreft ben ik wel behoorlijk trouw in vriendschappen moet ik zeggen.

Zelfs met digitale vrienden heb ik dat ook, was ooit lid geworden van een mailclub en ook daar had ik met een aantal net iets meer als met de anderen net zoals bij mijn weblog merk ik bij mezelf die klikken.
De blogs die ik lees bij andere zijn eigenlijk allemaal van mensen die ik niet privé ken ( een paar uitgezonderd) en toch heb ik met sommige meer een klik als met andere bloggers.

Misschien door de manier van schrijven, de overeenkomsten hoe mensen over dingen denken en er mee omgaan.
Maar eigenlijk is het wel raar dat er ook bloggers bij zijn die ik ook niet ken maar waarvan ik gewoon weet “dat zou in het echie geen vriend/vriendin van me zijn”.

Moet me ook wel eens inhouden als ik ergens op reageer, weet wel ze kennen me verder toch niet maar toch ik zou ook niet iemand niet willen kwetsen omdat ik gewoon het hele verhaal vaak niet ken. En iemand misschien heel anders is.

Een bijzonder kind

Mijn zus ging zo’n 28 jaar geleden samenwonen met een man die al twee kinderen en ook al een kleinkind had dus met haar 30 jaar werd ze meteen al oma.
Later kwamen er nog drie kleinkinderen bij. Een van deze kinderen is Mark, een jochie dat ik vanaf het begin in mijn hart gesloten heb.
Toen mijn zus haar man overleed 5 jaar geleden trok ik veel met haar op en als haar kleinkinderen bij haar logeerden ging ik altijd met ze op stap of ging ik er eten.
Altijd liep Mark bij mij, zoals ik meteen voor hem gevallen was, was hij dat ook voor mij, we konden gewoon heel goed met elkaar opschieten.
Heel erg leuk was het dus. Mark is een joch met gebruiksaanwijzingen zeg ik altijd, hij heeft enigszins een autistisch iets over zich, focust erg op dingen, neemt alles wat je zegt heel serieus, moeite met te snappen dat iemand wel eens iets anders bedoelt dan het letterlijk gezegd wordt, is ook dyslectisch maar niet dom. Nou ja eigenlijk een bijzonder kind met een zus die een paar jaar ouder is en heel bijdehand niet altijd gemakkelijk voor hem.
Nu mijn zus een nieuwe relatie heeft is dat eigenlijk helemaal over, niet de contacten van haar met haar kleinkinderen maar wel dat met mij en haar kleinkinderen.
Daarvoor is natuurlijk haar vriend in de plaats gekomen, ik snap het wel maar soms doet het ook wel zeer.
Vandaag is Mark jarig 11 jaar geworden. Gisteren had hij op FB geschreven in zijn nog wat kromme Nederlands. Aneke kom je ook op mijn verjaardag morgen, want dan viert hij het.
Ja natuurlijk zei ik, kom ik ook op je verjaardag, dat had zijn moeder speciaal gevraagd of ik ook wilde komen. ( En ik ga gewoon samen met mijn zus en haar vriend hoor, het is niet zo dat ze dat bewust tegenhoudt of zo, dingen gaan gewoon zo.)
Naast de klik die we samen hebben delen we ook de liefde voor tuinieren, hij heeft dit jaar ook een eigen kasje gekregen en is daar hartstikke trots op. Vorig jaar heeft hij echt heel veel groente verbouwd. Zo leuk allemaal.
Ik heb een gieter voor hem gekocht die op zijn verlanglijstje stond met wat zakjes zaad erbij dan kan hij zijn hart weer ophalen.
Heb er zin in om hem weer eens te zien morgen want ondanks het feit dat we elkaar nu minder zien blijft hij toch een speciaal plaatsje in mijn hart houden.