Feessie !!

Ja ik vond deze datum toch iets om even bij stil te staan weer. Even mijn gedachten over die tijd te laten gaan.
Heb een aantal stukjes uit mijn dagboek zitten lezen en weet dat het nog steeds een goede beslissing is geweest.
Mijn solo tijd zal ik maar zeggen (alleenstaande of alleengaande vind ik van die trieste woorden, ik ga/ging gelukkig niet alleen) heb ik zoveel dingen beleefd, meegemaakt, leuke vakanties nieuwe dingen ontdekt gedaan.
Mijn oude ik toch weer grotendeels terug gevonden.
Spreken over de schuldvraag wil ik niet, waar er twee kijven hebben er twee schuld zei mijn moeder altijd. En al het verdriet over onze overleden kinderen heeft ons ook gevormd. Sommige mensen zullen er dichter door bij elkaar komen maar wij beleefden dingen toch heel anders en dat botste ook wel vaak.
Het eerste half jaar of jaar misschien na onze scheiding hadden mijn ex en ik weinig contact meer. Hoewel we in hetzelfde dorp wonen zagen we elkaar praktisch nooit. Ik miste het ook niet. Alleen bij dingen die onze zoon betroffen zagen we elkaar. Ondanks dat we in een klein dorp woonden en ik door mijn werk voor de krant toch wel bij veel mensen bekend was, waren we nooit “the tolk of the town”.  Mede door het feit dat we gewoon allebei zonder het afgesproken te hebben elkaar nooit hebben zwart gemaakt.
Kreeg zelfs wel eens een opmerking van iemand die zei “Waarom zijn jullie nou eigenlijk gescheiden” waarop ik altijd antwoordde, dat is onze zaak.
Toen zijn broer zo ziek werd, werd ons contact ook weer intensiever, gingen vaak samen naar ziekenhuis en revalidatie. En dat voelde best goed aan eigenlijk. Denk dat we beide elkaar alle toch wel het beste op een of andere manier gunden. Beter met elkaar konden opschieten als tijdens ons huwelijk de laatste jaren. Oude koeien werden er ook tijdens onze autoritten nooit uit de sloot gehaald.
Hij kreeg een relatie en ging samenwonen, met mijn hand op mijn hart, ik ben geen seconde jaloers geweest, eigenlijk meer iets van, dat is wel goed voor hem want na onze scheiding zat hij wel heel vaak in het café en dronk behoorlijk wat. Dat normaliseerde door haar wel. En sterker, zijn vriendin en ik  kunnen het samen prima vinden, ik rij zelfs vaak met hen mee naar verjaardagen omdat die allemaal in de winter zijn. En daar ben ik heel bij om.
Zeker nu we allemaal grootouders zijn van Pretty, ook toen reed ik met hen mee naar het ziekenhuis, hoe mooi kan dat toch zijn eigenlijk. En straks het huwelijk ook dan. Zeker ook voor mijn zoon, die wel 21 jaar was toen we gingen scheiden maar toch ook wel een tik er van kreeg, een schooljaar miste maar ook hij is er gekomen weer.
Niemand krijgt in het leven toch een pad dat over rozen gaat… al heeft hij zijn naam wel mee dan.
Op het moment dat ik mijn dating avonturen helemaal gestopt was, had het alleen ook goed kreeg ik een mailtje van Wim. Dacht dat ik me uitgeschreven had op die datingsite maar blijkbaar zat ik toch nog ergens in het systeem. We ontmoette elkaar al weer 4 ½  jaar geleden voor het eerst en het klikte meteen. Wat zoek je in een man, vroeg hij en in antwoordde: “Een man die naast me in het gras gaat zitten zonder te denken dat zijn broek misschien wel eens vies zou kunnen worden”. We bleken zoveel overeenkomsten te hebben en ook in interesses zodat we al een aantal jaren een fijne omhetweekend relatie hebben. Het beste van twee werelden zoals ik het altijd noem, de polder en de bossen. Hij heeft zoveel moois aan mijn leven toegevoegd. En natuurlijk last but not least de geboorte van Pretty. Zo beladen voor me maar zo mooi en ben zo ontzettend blij met haar dat is niet te beschrijven.
Kortom…….  Toch reden toch een feestje want ik ben momenteel toch best een gelukkig mens…… met mijn kinderen, schoondochter, kleinkind, lief, vrienden en familie,  mijn huis, mijn tuin, mijn fiets……Het was een goede beslissing.

Count my blessings…..

Vandaag had ik van een vrijwilligersorganisatie waar ik hier en daar wat dingen voor doe een vrijwilligersochtend.
We kregen een workshop “communiceren vanuit je hart” en heel eerlijk gezegd had ik van te voren al zoiets wat zal het zijn. En inderdaad dat klopte haha. Op zich natuurlijk best leuk hoor ook wat testjes doen, iemand die je niet kent in de ogen kijken en kijken wie het langst volhoudt. Ik was naast iemand gaan zitten toen ik binnenkwam die ik niet kende, een leuke vrouw. We hadden al even met elkaar zitten praten. Met dit testje werden we er echt een beetje giebelig er van op een gegeven moment. Onder het mom van oogcontact is heel belangrijk. En tegenover gaan staan en na een paar minuten zeggen wat je intuïtie je over diegene ingaf.
Ik stond toen tegenover een vrouw die duidelijk met dit testje geen raad wist, ze keek een beetje nerveus en wist of durfde ook niets over mij te zeggen. (Wat ik dan wel weer jammer vond) Volgens mijn intuïtie vond ze die testjes doen maar niets en dat klopte dus ook wel. Ik probeerde haar een beetje op haar gemak te stellen. Tenslotte zijn we geen examen aan het doen toch.
Nou ja op zich leuk maar toch……. had er niet zo heel veel mee.
Tussendoor kregen we een high tea en was het heel gezellig. Tegenover me zat een man die ik (voor zover ik wist) niet kende. Hij sprak me met mijn naam aan en zei “Weet je niet meer wie ik ben”.  Ik piekerde er op los maar kon hem echt niet thuisbrengen. Toen hij zijn naam zei kende ik hem inderdaad nog wel van vroeger en hadden we een leuk gesprek over mijn geboortedorp waar hij nog steeds woont. Zijn vader was organist in de kerk waar wij ook altijd naar toe gingen.
Na afloop van de ochtend sta ik met nog wat mensen te wachten om even gedag te zeggen, goede wensen voor Kerstmis en het nieuwe jaar en niet onbelangrijk (haha) wachten op een attentie die we allemaal meekrijgen. Een leuk pakket met producten uit onze eigen Krimpenerwaard.
Ik sta met een vrouw te praten die ik ook ken, ze woont bij me in de straat. Haar zoon voetbalde altijd met mijn zoon, schelen zelfs maar een dag in leeftijd en ze zijn ook nog steeds bevriend met elkaar.
Drie jaar geleden werd ze oma en ze was supertrots. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, ik hoor het verhaal maar van een kant maar ze heeft geen contact meer met haar zoon, schoondochter en kleinkind. Ik vind het echt heel triest voor haar. Ze vertelt dat ze haar kleinkind een keer zag op een fietsje in een winkelcentrum. En dat ze daarna zo verdrietig was dat ze gewoon uren heeft lopen en zitten huilen.
Het lijkt me echt verschrikkelijk.
Als ik thuiskom ligt de brief van het bevolkingsonderzoek op darmkanker er. Andere keren was ik er echt niet zo mee bezig maar na het gerommel van mijn darmen vorig jaar bij mijn operaties was ik gewoon zenuwachtig voor de uitslag. Hoewel ik eigenlijk helemaal geen klachten heb maar gewoon onzekerheid.
De uitslag is gelukkig goed, ze hebben niets afwijkends kunnen vinden. Ik ben enorm opgelucht.
Ik ga nog een rondje fietsen, heb bij de Hema nog een leuk gesprek met een vrouw waarbij ik jaren geleden nog een paar jaar in de huishouding gewerkt heb.
Als ik naar huis fiets voel ik me echt een gelukkig mens.  De zon schijnt en het is helder weer, wel koud. Heb gewoon een lieve schoondochter die trouwens vandaag 31 jaar geworden is. ( Zaterdag is het feestje) Een geweldige zoon, mijn lief, mijn vrienden en familie.
Zie mijn kleindochter heel vaak en behalve wat gezeur van mijn knie die steeds vervelender wordt voel ik met eigenlijk best goed gezond en kan ik nog van alles doen.
And I count my blessings……..

Op de pedalen……

Vandaag een wat langere rit gemaakt nog met mijn zusje, zo van in de trant van nu kan het nog wie weet is het mooie weer gauw weer over.
We zijn naar Papendrecht geweest niet zo heel ver weg maar wel een leuk winkelcentrum om wat te neuzen en rond te kijken.
Terwijl mijn zus naarstig op zoek is naar een jurk hobbel ik wat op de andere afdelingen rond. Ik heb verder niets nodig dus loop ik maar wat te kijken en zie daar echt zo’n schattig setje voor Pretty.  Een blauw stretch lange broekje met een jurkje er boven met twee egeltjes die elkaar zoenen en daarbij zo’n haarband. Ik zie het al helemaal voor me hoe het haar zal staan. Het jurkje is bordeaux rood…….zo schattig.
Ik laat het mijn zus zien en ze zegt, koop het toch je hebt maar een kleinkind, kan jou het schelen. Oma’s  zijn er toch om te verwennen. En daar heeft ze eigenlijk wel gelijk in maar ik moet mezelf soms wel inhouden want je ziet toch van die schattige dingen zeg. Paar weken geleden ook al zo’n leuk setje gekocht.  Inmiddels ken ik mijn schoondochter haar smaak ook wel en dit zal ze vast wel mooi vinden.
Net als de vorige keer hebben we terug een heel andere route opeens, we zijn ook van die postduiven.
Nog bij Alblasserdam aangewipt om bij de Wibra dusty te kopen, dat is zulk geweldig spul voor vlekken en dingen schoon te maken en meteen daar bij de Hema een broodje gegeten.
Heel wat stappen gezet vandaag want terwijl mijn zus weer naar huis ging fietste ik nog even langs zoonlief zijn huis om de vuilnisbak buiten te zetten. Dat is zo’n 10 km extra zodat ik zo’n kleine 45 km gefietst had vandaag. Mijn tuinmissie bij hem is nog niet helemaal voltooid, ben er ongeveer 6 middagen geweest en eigenlijk best veel gedaan. Als ze terug zijn de rest nog maar doen. Ga maar voorstellen om het gewoon een beetje bij te houden wekelijks voor ze, straks komen de bladeren weer. Ze wonen echt in een omgeving waar heel veel grote bomen met veel bladeren staan dus altijd handig als ik dan zo nu en dan even ga vegen en alles opruimen een beetje. Zaterdag komen ze weer terug van vakantie. Ze hebben het zo onwijs naar hun zin. Pretty ook in het zwembad zulke leuke foto’s kreeg ik van ze opgestuurd iedere keer. Eigenlijk de eerste keer dat ze echt twee weken met zijn 3 tjes zijn en als ik het zo hoor doen ze het rustig aan, echt vakantie houden en dat konden ze ook wel gebruiken.
Als ik thuiskom lees ik op FB allerlei berichten over de kinderen die verongelukt zijn bij de trein. Ik krijg echt kippenvel tot aan mijn tenen. Wat een verdriet voor die ouders……onbeschrijflijk erg… Weet niet hoe het gebeurd is maar wat maakt het uit, voor zowel de bestuurster als de ouders blijft het levenslang wond dit verlies……

Onverwachte fotoshoot….

Gisteren had ik onverwacht zo’n leuke dag zeg. Had eigenlijk helemaal geen plannen alleen dat ik zo rond de avond even een bakje ging doen bij mijn zoon die alleen thuis was met mijn kleindochter.
Schoondochter had een vriendinnenetentje dus en niet dat zoon het niet redt in zijn eentje met Pretty, daar draait ie zijn hand niet om maar volgende week ga ik ook weer een paar dagen weg dus wilde ik graag mijn kleindochter nog even zien. (en zoon ook natuurlijk maar die zie ik wel vaker omdat ie in mijn dorp werkt).

’s Morgens belde mijn zus nog of ik zin had in een rondje Alblasserdam fietsen dus heb ik dat maar gedaan, gezellig even ergens een bakje gedaan samen en een stukje fietsen. En daar in een winkel zag ik zo’n leuk pakje voor Pretty voor als het wat frisser wordt kon het niet laten hangen en daar zijn oma’s ook voor denk ik dan maar dus heb ik het gekocht.
Een uur of 5 dus weer naar Krimpen gaan fietsen, toen ik kwam lag ze nog even te slapen in zijn armen, zo schattig maar al snel werd ze wakker. Zoon wilde ze meteen aan mij geven maar ik zei, laat haar even wakker worden joh, je zag ze helemaal nog kijken met zo’n halfslapende blik van wat nou weer.
Maar ik deed mijn handen naar voren en meteen begon ze al te lachen en ze had er helemaal geen moeite mee om bij me te komen zo leuk. Haar wangetje was nog helemaal warm van het slapen.
Ze begon meteen al weer te kletsen, echt een meid hoor haha. Ze is op de leeftijd nu dat ze grijpgraag is dus oorbellen, brillen niets is meer veilig. Tijd om mijn kopje thee wat kouder te maken met een scheutje water erin. Dat deed ik toen zoon klein was ook altijd nadat ik een ooit op tv een kind had gezien dat een kopje gloeiende thee over zich heen had gekregen. Echt zo erg verbrand.
Even daarna was het etenstijd, vandaag stond er broccoli met aardappelen op het menu. Ze maken alles vers en vriezen het dan in porties in, dus geen kant en klare potjes.
Hun reden daarvoor is dat, hoewel die potjes van prima kwaliteit zijn, daar vaak groentes door elkaar zitten en ze willen haar aan verschillende smaken laten wennen.
Nou eten kan ze hoor, het ging er makkelijk in terwijl ze nu ook nog afgeleid was omdat ik er was volgens zoon en ik geloof het. Het bakje met aardappelen met groentes was zo opgegeten door haar.  Ik had mijn camera bij me en maakte er wat foto’s van en toen ze daarna nog even een poosje in haar maxicosi zat om “uit te buiken” en later op haar speelkleed lag te draaien en te spelen ging ik er ook mee door. Zo had ik onverwacht een fotoshoot van mijn kleindochter en zoon, zo ontzettend leuk om te doen en ze vond het maar mooi dat oma ook op haar buik op de grond ging liggen. Het is echt prachtig kind (ja welke oma zou dat niet zeggen toch) maar ze is ook echt lief hoor ze treffen het, het is een gemakkelijk kind, weinig huilen. Natuurlijk huilt ze ook wel eens of heeft ze een slechte bui, wie niet maar ik heb het nog weinig meegemaakt. Vandaag was ik er ook zo’n 2 1/2 uur en heb haar helemaal niet horen piepen alleen maar lachen en spelen.
Werd dan ook opnieuw weer helemaal verliefd op haar haha…. heel de avond bezig geweest om de foto’s te bewerken en inmiddels al minstens 10 x weer bekeken.
Helaas mag ik geen foto’s plaatsen dat is wel jammer dan maar dat is hun keuze en ik houd me daar aan.
Dus vandaar maar wat foto’s van bloemetjes en bijtjes (en vlindertjes) die ik vrijdagochtend nam want tenslotte is dit wondertje toen de kinderen dat verhaal daarvan begrepen toch ontstaan.

We worden nog beroemd….

Onze Krimpenerwaard is de laatste week aardig op de kaart gezet. Sowieso natuurlijk door Patrick Roest die eerst zilver en vandaag een bronzen medaille won op de Olympische spelen. En daarna was er eerst een kleine geelpootruiter die aardig wat mensen onze richting opbracht, gisteren en eergisteren schijnt er dus een bastaardarend (nog nooit van gehoord)  gesignaleerd te zijn.
En dat bracht aardig wat vogelmensen op de been die soms uren stonden te wachten of ie weer ergens te zien was. Een man vertelde voor de lokale televisie dat hij de ene dag vier uur zonder resultaat had staan kijken en de volgende dag weer een aantal uren met resultaat.
Ik kan me daar echt niets bij voorstellen hoor om uren te gaan staan wachten om een vogeltje te zien, bij mij zijn het altijd toevallig ontmoetingen en soms wel als ik weet waar vogels regelmatig komen dat ik wel eens ga kijken. Maar meer dan een kwartier of zo investeer ik er niet in. Ik heb hem dus ook niet gezien.
Of het moet een mooie zonnige zomerdag zijn dan ga ik ook wel gerust een uurtje zitten kijken bijvoorbeeld bij de zwarte sterns, futen, visdiefjes of andere broedende watervogels.
Vandaag zou ik gaan zwemmen maar mijn vriendin belde af omdat haar auto het niet deed, vervelend voor haar maar heel eerlijk gezegd vond ik het niet zo heel erg. Ben lekker gaan fietsen het was prachtig weer. Beetje rondkijken een kleine 30 km fietsen, bakje doen, nog wat snuffelen in de kringloopwinkels.  Gewoon een heerlijke dag die afgesloten werd met een bezoekje vanavond aan Pretty. Samen met mijn exgenoot en zijn vriendin even gedag wezen zeggen want ze gaan al een weekje op vakantie naar de wintersport. Ik vind het rijkelijk vroeg maar goed, de jeugd denkt daar anders over.
Ze gaan met de hele familie van mijn schoondochter en rijden ook met haar ouders mee, doen nog een overnachting onderweg dus zal best goed komen allemaal. Maar ik moet dan natuurlijk wel een dag of 10 zonder Pretty doen. En mijn voorstel om haar maar thuis te laten en mij op te laten passen werd niet gehonoreerd. 😉
Nou ja heb dan maar aangeboden om een paar keer even de post op te gaan ruimen en kijken of ik nog wat kan doen daar en dat werd wel in dank aangenomen. Hoop ook dat ze een mooie tijd hebben met elkaar en dat zal best wel hoor. En tenslotte zijn 10 dagen ook zo weer om. Komend weekend weer naar Apeldoorn, ze geven prachtig winterweer op dus heel veel zin in. De laatste dagen ook niet veel foto’s gemaakt. Het is wel prachtig in de polder momenteel, veel vogels die al voorjaarskriebels hebben, die al weer samen gaan scholen met elkaar in open water.  Zag vanmiddag weer een zwaan die het ijs nog probeerde te breken. Kortom………. heerlijk winterweertje zo en hopelijk voor de kinderen dat het even blijft vriezen zodat ze volgende week als er schoolvakantie is lekker kunnen schaatsen.

Een bijzonder kind

Mijn zus ging zo’n 28 jaar geleden samenwonen met een man die al twee kinderen en ook al een kleinkind had dus met haar 30 jaar werd ze meteen al oma.
Later kwamen er nog drie kleinkinderen bij. Een van deze kinderen is Mark, een jochie dat ik vanaf het begin in mijn hart gesloten heb.
Toen mijn zus haar man overleed 5 jaar geleden trok ik veel met haar op en als haar kleinkinderen bij haar logeerden ging ik altijd met ze op stap of ging ik er eten.
Altijd liep Mark bij mij, zoals ik meteen voor hem gevallen was, was hij dat ook voor mij, we konden gewoon heel goed met elkaar opschieten.
Heel erg leuk was het dus. Mark is een joch met gebruiksaanwijzingen zeg ik altijd, hij heeft enigszins een autistisch iets over zich, focust erg op dingen, neemt alles wat je zegt heel serieus, moeite met te snappen dat iemand wel eens iets anders bedoelt dan het letterlijk gezegd wordt, is ook dyslectisch maar niet dom. Nou ja eigenlijk een bijzonder kind met een zus die een paar jaar ouder is en heel bijdehand niet altijd gemakkelijk voor hem.
Nu mijn zus een nieuwe relatie heeft is dat eigenlijk helemaal over, niet de contacten van haar met haar kleinkinderen maar wel dat met mij en haar kleinkinderen.
Daarvoor is natuurlijk haar vriend in de plaats gekomen, ik snap het wel maar soms doet het ook wel zeer.
Vandaag is Mark jarig 11 jaar geworden. Gisteren had hij op FB geschreven in zijn nog wat kromme Nederlands. Aneke kom je ook op mijn verjaardag morgen, want dan viert hij het.
Ja natuurlijk zei ik, kom ik ook op je verjaardag, dat had zijn moeder speciaal gevraagd of ik ook wilde komen. ( En ik ga gewoon samen met mijn zus en haar vriend hoor, het is niet zo dat ze dat bewust tegenhoudt of zo, dingen gaan gewoon zo.)
Naast de klik die we samen hebben delen we ook de liefde voor tuinieren, hij heeft dit jaar ook een eigen kasje gekregen en is daar hartstikke trots op. Vorig jaar heeft hij echt heel veel groente verbouwd. Zo leuk allemaal.
Ik heb een gieter voor hem gekocht die op zijn verlanglijstje stond met wat zakjes zaad erbij dan kan hij zijn hart weer ophalen.
Heb er zin in om hem weer eens te zien morgen want ondanks het feit dat we elkaar nu minder zien blijft hij toch een speciaal plaatsje in mijn hart houden.