Afgelopen we
ek is het al weer vier jaar geleden dat mijn broer overleed, wat vliegt de tijd.
Natuurlijk denk ik best nog wel regelmatig aan hem niet met heel veel verdriet, hij had er vrede mee, we hebben nog een mooie laatste maanden met elkaar gehad. Daar kan ik best vrede mee hebben.
Maar zoals tweede Pinksterdag, dat was altijd onze dag. Allebei gek op tuinieren gingen we dan naar een grote bloemetjesmarkt die in een naburig dorp al jarenlang op tweede Pinksterdag wordt georganiseerd.
Als we gingen was het altijd tegen elkaar, heb jij nog wat nodig, nee was ons antwoord altijd maar toch kwamen we dan wel weer met tassen vol plantjes terug naar huis.
We voelden elkaar goed aan, eerst gingen we een rondje doen en kijken, soms al wat kopen en het in de auto brengen.
Dan gingen we in het restaurant in de buurt altijd koffie met appeltaart
nuttigen voordat we aan ons tweede rondje begonnen.
Ik weet nog de eerste keer dat hij net overleden was dat ik wel geweest ben maar het toch helemaal anders was, niet zo leuk meer. Mijn zus was wel meegegaan maar die heeft helemaal niets met tuinen, dan is het toch anders.
Maar ik sloeg nooit een jaar over tot gisteren, ik was al heel erg moe, last van mijn keel, gewoon een beetje niet lekker een paar dagen dus ik besloot om niet te gaan.
Bovendien is mijn tuin echt vol dus heb ik echt niets nodig, alleen gewoon daar rondlopen is dan nog wel leuk vind ik. Maar nu dus niet. En dat voelde best raar aan eigenlijk.
’s Middags ging ik naar mijn moeder op de fiets even, nam een route door de polder en kwam langs het kerkhof waar mijn broer en mijn vader begraven liggen. Nu ben ik niet zo’n kerkhof bezoeker, niet opgegroeid in die traditie maar een paar keer per jaar ga ik wel even kijken bij zijn graf en dat van mijn vader, eigenlijk pas sinds ik alleen ben.
Vorig jaar had ik op allebei de graven bakjes 
neergezet en daar plantjes ingepoot die uit mijn broer zijn tuin komen.
Dus ik ging gisteren even kijken daar, even de stenen schoonmaken en tot mijn grote vreugde stonden de plantjes uit zijn tuin daar volop in bloei.
En dat gaf me toch eigenlijk wel een goed gevoel, net alsof ik op tweede Pinksterdag gewoon heel even bij hem was.
Gewoon Ik 
Goed dat je dat gedaan hebt, Anneke. Tweede Pinksterdag NIET afschaffen dus.
Nee hoor doe ik ook niet die dag blijft voor mij altijd speciaal……
Dat zijn toch dierbare herinneringen Anneke, 2e Pinksterdag in ere houden hoor.
Ja dat doe ik zeker hoor.
Toch een fijn gevoel.
Zeker Marja, voelde goed aan.
Wat een mooi blog Anneke.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan…
Toch nog even samen tussen de bloemen.
Ja precies soms kan het niet anders en is het toch ook mooi.
Je zou bijna zeggen…..alles komt zoals het komen moet!
Zo voelde het in ieder geval wel aan.
Een ontroerend logje Anneke! Fijn dat het goed deed dat je even het kerkhof op ging. Ik heb er ook niks mee.. Mijn moeder is begraven, maar ik kom er zelden, alleen om af en toe inderdaad te kijken hoe alles erbij staat. Maar ik vind haar daar niet… ze zit in mijn hart!
Ja dat heb ik ook hoor Trees moet bekennen toen ik een jaar of 7 geleden voor het eerst de behoefte had om even naar het graf van mijn vader te gaan ik hem niet eens kon vinden. Was er na zijn overlijden een keer geweest om de steen te bekijken. Sinds mijn broer er ook ligt ga ik iets vaker een paar keer per jaar. En dat geeft me dan ook wel weer een goed gevoel.
Ja, als het maar netjes is.. Mijn vader’s graf is al lang geruimd. En de keren dat ik er geweest ben kan ik op een hand tellen. Mijn moeder’s wens was begraven en daar ga je dan toch in mee. Maar ik vind het een gedoe hoor. En niemand van ons heeft een plek nodig om haar te herdenken eigenlijk. Maar goed, het is netjes en zo moet het blijven.
Je heb aan die bijzondere dag een andere, maar net zo’n waardevolle invulling gegeven dit jaar, als ik het zo lees. En hoe mooi is het om te zien hoe de plantjes van je broer op zijn graf ook vrolijk bloeien en groeien 🙂
Ja daar was ik ook wel blij om dat ze het nog deden en al in bloei stonden.
Wat een mooi blog. Soms kun je door een eenvoudig karweitje zomaar dicht bij iemand zijn. Koester dat gevoel!
Liefs Kakel