Womanpower

Afgelopen week ging ik naar een aantal jubilarissen van de Vrouwen van Nu. Voorheen was dit de Plattelandsvrouwenbond maar de naam is een aantal jaren geleden aangepast om het beetje oubollige imago op te krikken. (eigen interpretatie) .
De voorzitter vroeg of ik een mevrouw die 65 jaar lid was een beetje in de schijnwerpers wilde zetten dus ik ging even een gesprekje met haar hebben.
Ik ken haar al jaren, een dame waar ik veel respect voor heb en als ik 100 mag worden dan graag zoals zij is. Iemand die nog volop in het leven staat, veel leest, overal mee naar toe gaat ondanks dat ze slecht loopt. Ze is inmiddels 96 jaar oud en haar man was huisarts bij ons in het dorp.
Ze vertelt me dat in de tijd dat zij lid werd van de club, zal ik het maar even noemen, dit eigenlijk voor de vrouwen het enige was waar zij eens zelf aan het woord kwamen want in die tijd was het toch nog wel voorbehouden aan de mannen.
Zelf was ze ook voorzitter geweest en ze vertelt me dat het haar heel erg verrijkt heeft. Een cursus spreken in het openbaar, boekbesprekingen, gezellige uitjes met elkaar, Engelse les gegeven door een docent van school.
Onder haar voorzitterschap ging een groep een uitwisselingsreis maken met Engelse dames.
In die tijd werd een klein vliegtuig afgehuurd en ze vertelde dat iemand van de KLM bij haar thuis kwam om dit te regelen. (?? )  De mannen gingen toen ook mee. Daarvoor hadden de dames die cursus Engels gevolgd.
Daarna gingen ze nog een keer naar Denemarken en werden ook met uitwisselingen alles provincies in Nederland bezocht.
Daarmee werden contacten opgebouwd die nog jaren geduurd hebben. Gezien haar leeftijd zijn er inmiddels natuurlijk al veel overleden.
Vol enthousiasme vertelt ze over deze club waar ze nog eigenlijk alle avonden dat er iets georganiseerd wordt komt. Ook op deze avond waren er toch meer dan 100 leden.
Zelf zat ze in het bestuur van een rustfonds. Daar werd door de leden 25 cent voor betaald om mensen die ernstig ziek waren geweest aan te laten sterken in een huis in de Lage Vuursche. Een bevlogen dame met mooie verhalen.
Ze hebben nu nog steeds heel interessante onderwerpen en regelmatig word ik gevraagd om er iets over te schrijven. De meest indrukwekkende vond ik van een vrouw die zelf besneden was en daar nu actie voor voerde om dit af te laten schaffen. Om kippenvel van te krijgen.
Daarnaast zijn er ook allerlei clubs waar je lid van kan worden, een tuinclubje, quilten, fietsen, boekbespreking en nog meer activiteiten.
Heel veel vriendschappen en contacten zijn via deze vrouwenclub ontstaan. Maar als ik zo van achteruit de zaal waar ik zit naar voren kijk zie ik praktisch allemaal grijze en witte kopjes. Ook deze club veroudert. Op de dringende oproep van de voorzitter voor nieuwe bestuursleden reageert nog niemand ondanks het grote leden bestand.
Pogingen om nieuwe jonge leden te enthousiasmeren zijn niet gelukt. Ik zie het bij al dit soort verenigingen die op een of andere manier de aansluiting met de jeugd missen.
Vrouwen zijn natuurlijk nu veel mondiger , hebben andere interesses en dat snap ik best wel ook.
En hoewel ik het een prima club vind ben ik zelf ook niet zo’n clubjesmens al hebben ze me al regelmatig gevraagd om ook lid te worden.
Toch eigenlijk wel jammer dat deze clubs op den duur ook gedoemd zullen zijn om uit te sterven want ze hebben toch veel bijgedragen aan de ontwikkeling en zelfverzekerdheid van veel vrouwen toen dit allemaal nog niet zo vanzelfsprekend was.