Weer opgeknapt……

Ziek zijn is nooit leuk en hoewel ik nu ook weer niet zo ontzettend ziek was voelde ik me wel behoorlijk beroerd de afgelopen week en heb heel wat uurtjes slapend op de bank en in bed doorgebracht de afgelopen dagen.

Heb nog wel geprobeerd om iedere dag toch even naar buiten te gaan maar maandag lukte dat echt niet, was zo moe en beroerd en het grijze sombere weer nodigde ook niet echt uit.

Ik weet ook van mezelf dat ik niet de makkelijkste ben als ik ziek ben, gelukkig komt het niet zoveel voor, maar met mijn beetje hypochondrische instelling vrees ik allerlei enge kwalen opeens te hebben.

En zeker als je dan geen afleiding hebt lijkt het wel of het steeds erger wordt.

Vanmorgen had ik een afspraak bij een echtpaar dat 50 jaar getrouwd was voor de krant, ben er toch maar naar toe gegaan en toen ik klaar was en de zon zo lekker scheen dacht ik, kom op ga lekker fietsen en dat deed ik.

Even naar een winkelcentrum een km of 10 verderop, langs de rivier, best nog een flinke wind tegen maar het voelde goed aan, ik had het even nodig.

Ik kocht een broodje en kop koffie en toen ik een plekje zocht zat er een stel dat ik redelijk goed kende en die zeiden meteen, schuif even aan.
Heel gezellig en lekker zitten keuvelen en ik knapte er helemaal van op.

Op de terugweg moest ik noodgedwongen (vanwege wegwerkzaamheden) via een natuurgebied naar huis terugfietsen, wel een stukje langer maar met de wind in mijn rug was het heerlijk en ik had er gewoon energie van gekregen zodat ik thuis eindelijk de stofzuiger pakte die al twee dagen in de kamer klaarstond maar waarvoor ik geen puf had.

Vanavond maar weer even rustig aan gedaan, beetje tv gekeken en eens wat blogs gelezen, ook een tijdje niet gedaan en nu maar weer een blogje geschreven. Nog niet helemaal de oude maar het gaat gelukkig weer de goeie kant op.

 

Een vliegende kraai……..

Een vliegende kraai vangt altijd wat, het spreekwoord luidt niet zomaar zo want als je zoals ik voor mijn werk voor de krant bij veel mensen komt gebeurt het wel eens dat mensen je gewoon een aardigheidje geven.

En zolang dat de spuitgaten niet uitloopt vind ik ook wel dat ik dat aan mag pakken.

Zoals deze week toen ik een artikel schreef over een echtpaar dat een slijterij had gehad en na 35 jaar afscheid nam. Toen ik wegging kreeg ik twee lekkere flessen wijn mee.
Of vorige week de opening van een nieuw pand van een bedrijf waar ik toen ik wegging een paraplu meekreeg.
Woensdag was het weer prijs, er was een mooi foto boek over de Krimpenerwaard gemaakt en ik liep de fotograaf tegen het lijf en hij gaf me het mooie boek mee naar huis. http://www.panoramaboeken.nl/index.php/panoramaboeken/3-panorama-krimpenerwaard

Meestal als ik ergens ben koop ik geen lootjes of dingen, tenslotte heb ik geen zin om geld toe te geven als ik ergens voor mijn werk ben maar soms maak ik een uitzondering zoals vorige week op een bazaar, ik kocht een paar lootjes en won een bon van 20 euro van een eetcafé.

Gisteren deed ik de post open en daar zaten twee entreekaarten van een concert, buiten mijn regio maar ik had er toch iets over geschreven in mijn krant en dat leverde deze vrijkaarten ter waarde van 25 euro op.

En last but nog least vanmiddag lag ik op de bank omdat ik de laatste dagen een aardige tik van de griep heb en ondanks een dik vest en een deken nog lag te rillen van de kou.  Telefoon, de buurvrouw, ze had een grote pan erwtensoep gemaakt en vroeg of ik ook wilde hebben. Wat een lieverd is het toch eigenlijk en ik hoefde zelf even geen eten te maken.

Natuurlijk komen dit soort zaken allemaal niet iedere week voor maar deze afgelopen week heeft deze vliegende kraai inderdaad aardig wat gevangen 😉

Photochallange “FALL/AUTUMN”

“FALL/AUTUMN” (Falling/Colorful Leaves, Warmer Clothing, Windy, Cloudy, Flying Kites,…)

Maar weer een keer meedoen met deze fotouitdaging.
Ik heb niet zoveel met de herfst hoewel ik de kleuren wel prachtig vind momenteel.

Meer foto’s op : http://www.spunwithtears.com/thursday.html

Zorgen voor zorg

Vandaag ben ik met mijn zwager naar het ziekenhuis geweest, ik heb er nu de tijd voor en hij vindt het fijn als ik met hem mee ga.

De rolstoeltaxi was mooi op tijd, een goeie bus en een prima chauffeuse en dus goed op tijd voor onze afspraak.
Mijn zwager heeft een medicijnpomp gekregen die in zijn buik is geïmplanteerd en die moest afgesteld worden.

Een kwestie van 5 minuten werk, we moesten nog wel even wachten dus de taxi was weer vertrokken huiswaarts.
Nu is zo’n ziekenhuis bezoek voor mijn zwager ook een soort uitje dus ik zei, kom op dan bel ik de taxi weer om terug te gaan en gaan we lekker een broodje eten en een bakje doen.

Ik had aan de chauffeuse gevraagd wie ik moest bellen voor een taxi terug en zij vertelde dat ze dat wisten in het ziekenhuis.
Toen ik dat vroeg aan de infobalie wist ze nergens van maar zij zocht de desbetreffende taxicentrale op. Ik belde en hoorde dat alle ziekenhuizen dat wisten en dat ik een zorglijn moest bellen, welk nummer is dat vroeg ik, dat weten ze in het ziekenhuis zei ze.

Ik legde mijn vraag opnieuw neer bij de infobalie, die mevrouw zei dat ze het echt niet wist, via mijn zus die in het zorgcentrum van mijn zwager werkt kreeg ik het telefoonnummer en belde hen op. Wij bellen altijd gewoon naar de taxicentrale zei de verpleegster. Dus ik weer die taxicentrale bellen.

En binnen 1 minuut gaf ze me het telefoonnummer dat ik moest bellen, ik was laaiend en vroeg waarom ze dat niet meteen gegeven had toen ik opbelde ongeveer een half uur daarvoor.  U legt het probleem bij ons neer zei ze. Ik ontplofte en zei dat ik vond dat ze belachelijk bezig was met hoe ze reageerde. Maar blijkbaar was haar IQ niet zodanig hoog dat ze begreep wat ik bedoelde.

We hadden nog ¾  uur om lekker even een broodje te eten en dat deden we dus en waren net klaar toen de taxi kwam. Een oud barrel en mijn zwager kwam totaal scheefgezakt en door elkaar gerammeld weer thuis. Eigenlijk geen taxi waarin je iemand met zo’n zware handicap kan en mag vervoeren maar blijkbaar wordt daar geen rekening mee gehouden.

Zorgen voor goeie zorg, soms is het niet zo makkelijk terwijl het in dit geval toch niet zo ingewikkeld had hoeven te zijn.

Pure nostalgie

Vandaag naar het dorp geweest waar mijn moeder opgegroeid is namelijk Haastrecht en waar wij vaak kwamen om onze oma en andere familieleden te bezoeken.

Reden is de begrafenis van mijn tante, heel eerlijk had ik daar nooit zo veel contact mee, ook vroeger niet maar omdat onze moeder niet kon vanwege haar val gingen mijn zus en ik naar de begrafenis toe.

We gaan ruim op tijd weg en dat geeft ons de gelegenheid om nog even rond te lopen en te kijken naar al de oude plekjes waar we vroeger kwamen.
Zoals in de drogisterij van mijn tante,  altijd welkom waren we  in de oude woonkeuken achter de winkel. We kregen dan monstertjes en er was altijd wat te snoepen voor ons. Inmiddels overgegaan in andere handen maar leuk om nog even wat nostalgie te snuiven.

Of lopen langs het bos van de familie Bisdom van Vliet, tegenwoordig in onderhoud bij de gemeente, een mooi wandelpark en het museum daar tegenover.
Ik vond dat vroeger heel spannend om daar naar toe te gaan, hier bevindt zich namelijk het graf van de heer en mevrouw le Fèvre de Montigny – Bisdom van Vliet en hun hond Nora.
Ik weet nog dat ik dat zo raar vond, een hond die begraven werd en ook nog een stenen monument krijgt met haar naam er op. En altijd wilde ik dat zien als ik bij mijn oma was die daar dichtbij woonde.

Lopend over de oude haven, langs het stadhuis, kijkend naar de toenmalige grote speeltuin “De Kleine Betuwe” waarvan ik altijd zeg als ik ooit een grote prijs in een loterij win ik deze zou willen laten restaureren omdat ik daar zulke goeie herinneringen aan bewaar toen we daar gingen spelen. Hij is nu helemaal in verval maar alle authentieke speelwerken staan er nog inclusief het watervliegtuig en de midgetgolfbaan.

We drinken nog een kopje koffie/thee in een oud restaurant met uitzicht op de IJssel en daarna gaan we naar de kerk waar de herdenkingsdienst gehouden wordt.

Ook hier liggen volop herinneringen aan begrafenissen van familieleden, bruiloften en feesten en toen een neef achter de kerk woonde, daar koster was en wij in de kerk mochten spelen.

Na afloop van de begrafenis lijkt het een soort familiereünie, herinneringen worden opgehaald en mooie verhalen vertelt toen onze oma nog leefde en wij altijd met alle nichten en neven op haar verjaardag op visite kwamen.

Mijn opa en oma woonden, hoewel ze straatarm waren, nog in een relatief luxe huis twee onder een kap met best aardig wat ruimte er in. En in gedachte zie ik het huis nog precies voor me zoals het was.

Een dagje nostalgie, soms is dat gewoon even leuk omdat we ondanks dat we onze neven en nichten zelden of nooit zien op zo’n dag toch die verbondenheid voelen van onze ouders die allemaal broers en zussen waren en één gezin vormden.

Door alle verhalen hoor je soms ook weer andere dingen en wordt het plaatje van vroeger weer heel levendig en dat is gewoon ontzettend leuk, ondanks het feit dat de aanleiding hiervan dit niet was.

 

Dit keer zonder camera

In 1998 werd hij wethouder van onze gemeente een paar maanden nadat ik eind 1997 begonnen was met het schrijven voor mijn krant.

Vaak kwam ik hem tegen in zijn hoedanigheid als wethouder, eerst was het een parttime baan maar de laatste jaren was hij fulltime wethouder tot aan nu toe. Altijd iemand met oor voor de mensen, veel humor en toegankelijk voor iedereen.
Altijd nog enthousiast spelend in zijn band met veel jonge musici.

Afgelopen donderdag kreeg ik een mailtje toegestuurd net voordat ik ergens naar toe ging voor de krant en snel wilde ik het nog even lezen.
Daarin stond te lezen dat deze wethouder was overleden, ik las het nog een keer en nog keer en kon het gewoon niet geloven.
Heel de avond was ik van de kaart, pas was ik nog samen met hem bij een huwelijksjubileum en dan kan je nauwelijks geloven dat iemand zo ziek wordt dat hij binnen een week gewoon er niet meer is.

Vanavond was het condoleren, rijen stonden er om zijn vrouw en kinderen te condoleren, al de mensen die ik sprak waren eigenlijk verbijsterd over dit plotselinge overlijden.

Heel wat keren heb ik hem op de foto gezet in al deze jaren en ook wel eens gegniffeld de keer dat hij vroeg of hij de foto mocht hebben waarop hij met Sinterklaas stond. Ik vond dat toen zo grappig van een volwassen man.

Hij was pas 62 jaar oud, morgen op de dag die zijn 63e verjaardag zou zijn geweest wordt hij gecremeerd.

In het gemeentehuis waar het condoleren plaatsvindt is een grote bloemenzee met daartussen staande zijn gitaar. Een waardig afscheid voor deze bewogen en bevlogen man.

 

Sterke botten…….

Mam, je moet wel beschikken over sterkte botten, zei ik vanmorgen tegen mijn moeder nadat ze gisteren weer eens een keer gevallen was en na al die valpartijen toch nog nooit wat gebroken heeft.
Ja dat denk ik ook wel, zegt ze.

Als er iets is wat ik van mijn moeder geërfd heb dan is het wel “vallen” want ook ik ben iemand die regelmatig ergens lig te stuiteren.
Sterker nog er is zelfs iemand die me voor de grap wel eens een “gevallen vrouw” noemt.

En dan ook vaak niet weet hoe het komt en dat heeft mijn moeder ook wel al zie ik bij haar wel altijd het verband tussen spanningen en vallen (en als ik heel eerlijk ben heb ik dat ook ) en dat was nu ook weer het geval.

Donderdag overleed haar schoonzusje en daar was ze toch weer verdrietig over en liep ze weer te piekeren of ze nu wel of niet nog naar de begrafenis moest gaan.
Nou dat laatste is door haar val meteen opgelost want ze moest een paar dagen in bed blijven op doktersadvies.

Niet dat ze zich daar aan houdt en ze weet precies aan wie ze het moet vertellen zonder “op haar kop” te krijgen dus vertelt ze mij dat ze toch weer vannacht haar bed uitgegaan is om de stekker van een lampje er uit te trekken dat de thuiszorg aangelaten had voor haar.
Ze kon het niet goed zien dus had ze ook de stekker van haar orgel er uitgetrokken en of ik die er weer in wilde doen voordat de zorg of mijn broer kwamen.

Omdat ze weet dat ook wat dat betreft we gewoon veel op elkaar lijken en ze daarom zulke dingen altijd aan mij vertelt.
En dat is ook zo, ik vind dat ondanks alles ze gewoon haar eigen gang moet gaan zonder dat we haar allemaal (overigens wel goedbedoelde) regels opleggen wat ze moet doen of laten want ik ben bang dat ik later precies hetzelfde zal zijn.

 

Allemaal Rommel

Een keer per jaar wordt hier een grote Rommelmarkt gehouden in het dorp die georganiseerd wordt door een VCJC vereniging waar mijn zoon ook jaren lid van was en nu nog als vrijwilliger helpt bij het organiseren hiervan.

En als ouder help je dan ook mee dus dat doe ik inmiddels al weer heel wat jaren. Heel veel jaren oliebollen gebakken en de laatste jaren samen met nog een vriendin doen we de catering en het uitsorteren van de goederen, hartstikke leuk om te doen.

Nog even voordat de mensen die al achter de dranghekken staan te wachten naar binnen mogen doe ik een rondje en ach ja, wie het eerst komt wie het eerst maalt, koop ik al een paar dingen die ik zie.
Als de catering begint heb je daar geen tijd meer voor, ik hou me in en koop niet te veel.

En dan zie ik opeens een vijverpomp staan, nu had die pomp van mij al aardig wat kuren dus ik dacht, dat is niet gek en voor 5 euro kocht ik hem. Dat risico wilde ik wel nemen of ie het wel of niet deed.

In de pauze zit ik even met mijn zoon wat te drinken en hij zegt, kijkt even of ie het doet mam, anders kan je hem weer terugzetten.
Ik doe de doos open en schiet onbedaarlijk in de lach, want alles wat er inzat, geen pomp.
Wel de doos van de pomp vol met spulletjes voor de rommelmarkt.

Dus voor 5 euro kocht ik een autoradio, een portable DVD speler, een kaartlezer, een nieuwe thermoskan en 2 mooie nieuwe glazen, nog een glazen bakje en nog wat dingen waarvan ik nog die achter ben wat het eigenlijk zijn.

Tja dat is gewoon weer echt iets voor mij maar ik besluit het te houden, tenslotte is die rommelmarkt voor het goeie doel en ach het levert weer een prachtig verhaal op.

En als ik later in de verloting nog een fles wijn, een leuke fotolijst en een taart win ( die ik toch maar weggeef aan kindlief) is mijn dag toch weer goed.

’s Avonds gaan we met heel de club vrijwilligers en de kinderen van de club eten en zo bij elkaar was het gewoon een heel gezellig, wel drukke maar leuke dag op de Rommelmarkt.

 

Nazomeren……..

Heerlijk dat toetje van de zomer zoals gisteren en vandaag, je kan zomaar naar buiten lopen zonder jas of zoals vanmiddag gewoon lekker buiten zitten in de tuin.

Mijn tablet op schoot, het is zulk rustig weer, totaal geen wind, heerlijk stil in de tuin,geen spelende kinderen in de tuinen om me heen.
Geen buren die aan het barbecuen zijn, ik zet zelfs mijn radio niet aan maar luister naar het kabbelende water van de vijver en kijk naar de musjes en meesjes die mijn vetbollen en pindanetjes ontdekt hebben en ik geniet.

Tussendoor speel ik een spelletje wordfeud en ik drink een kopje groene thee en ik voel me echt zo super lekker en gelukkig.
Van mij mag het nog lang zo heerlijk zacht blijven….. En ik pak de momenten die er zijn.

Ver-zorgen

Het nieuwe woord van deze maand van de WE300 van Plato is Verzorgen. Ik heb het even in stukken gehakt en ver-zorgen er van gemaakt.
Meer verhalen op http://platoonline.wordpress.com/2012/10/16/een-we-300-voor-iedereen/

Veel mensen van mijn leeftijd krijgen er mee te maken, ouders die ouder worden en die verhuizen naar zorgcentra of extra hulp krijgen in hun eigen huis omdat ze bepaalde zaken niet verder kunnen doen.

Ik heb het gezien bij mijn ex-schoonouders, mijn vader en nu mijn moeder en soms kan het heel intensief zijn zeker als je daarnaast nog een baan hebt.

In mijn geval sta ik er niet alleen voor, ik deel het met mijn zussen en broer maar je hebt ook mensen die er wel alleen voor staan en dan kan dat een flink stuk van de privé leven in beslag nemen en komt een ouder te overlijden brengt dit dan ook weer een leegte met zich mee.

In dat verband moet ik bij dit woord ook altijd denken aan mensen die ver weg wonen zoals mijn schoonzusje in Australië.  Toen haar moeder ziek werd had ze niet de kans om hier te komen en bij haar te zijn en haar te helpen.

Vorig jaar kreeg mijn zwager een ernstig ongeluk en hij moet volledig hulp krijgen in een zorgcentrum, totaal afhankelijk van een ander zijn.

Kortgeleden was ze hier voor een paar weken en ging ze ook zo veel mogelijk naar haar broer toe, het afscheid nemen was weer hartverscheurend want hoe graag ze ook zou willen, daar kan ze niets concreets voor hem doen.

En zo zijn er veel mensen die ouders of kinderen ver weg hebben wonen, niets verder kunnen doen maar ook meeleven en soms zo heel graag daadwerkelijk de handen uit de mouwen zouden willen steken maar het niet kunnen.

Een dilemma dat al bestaat vanaf het moment dat ze geëmigreerd zijn naar een ander land, het nieuwe land omarmen maar hun geboorteland met familie nog steeds niet  kunnen en willen vergeten.