Dagje tuin

Vandaag nog een poosje lekker in de tuin aan het werk geweest, het was niet zo warm maar toch wel goed te doen als je bezig was.

Andere jaren zou ik al heel wat dingen die uitgebloeid waren gesnoeid hebben maar pas hoorde ik van onze televisie tuinman Rob dat je niet zomaar alles af moet snijden maar nog even moet laten staan omdat de sappen daarna nog doorgegeven worden aan de wortels waardoor je sterkere planten krijgt. Dus dat heb ik dit jaar maar eens gedaan, niet dat ik te klagen heb over mijn planten, die doen het eigenlijk best wel goed. Maar het levert wel mooie herfstkleuren op moet ik zeggen die ik in andere jaren nog nooit gezien heb.

Toch kriebelen mijn handen om alles af te snijden en winterklaar te maken maar ik hou me in.
Maak de pompen nog een keer schoon en zie dat de vissen zich ook lekker voelen, ze spelen met elkaar en zitten elkaar na in de vijver, zo enthousiast dat ze soms boven water uitkomen.

Tussen het werken door kan ik heerlijk snoepen want her en der hangt er nog wat fruit.
De laatste trosjes druiven, de allerlaatste bramen waarvoor  ik wel eerst een slalom moet maken tussen alle dikke kruisspinnen door.
Er hangen ook nog vier rijpe vijgen, ik kan me niet voorstellen dat ik die in het begin niet durfde eten omdat ik het eng vond. Ze zijn heerlijk. De boom bevat zeker nog meer dan 100 vijgen, ben benieuwd hoeveel er nog rijp worden dit jaar.
Ook de physalis bessen doen het goed, niet zo goed als andere jaren toen ik ze niet voor kon eten maar haal er toch weer een handje van af.
De tomaatjes zijn ook bijna op maar de lekkerste rode snoep ik tussendoor even op.

Ik hoop echt er in oktober nog een aantal mooie dagen komen zodat ik kan gaan snoeien want er zijn nog aardig wat bomen en planten waar aardig de snoeischaar in moet.

 

Griepprik

Vanmorgen kreeg ik van mijn huisarts een oproep om een griepprik te komen halen.
Ik bekijk de folder en lees wanneer het belangrijk is om een griepprik te halen zoals diabetes, chronische ziekte van hart en longen, nieraandoening, weinig weerstand wegens ziekten en gelukkig herken ik me in geen van deze omschrijvingen.

En dan lees ik verder “En voor alle mensen van 60 jaar en ouder”.
Getver, ja ik weet het, ik hoop in december 60 jaar te worden, een getal dat wel maar op een of andere manier voelt het voor mij niet zo goed aan.
Heb het gevoel dat ik nu echt oud wordt en nu ook al in aanmerking kan komen voor een griepprik.

Zo herinner ik me nog toen ik bijna 50 jaar werd, waar ik helemaal geen moeite mee had, sterker nog ik vond het hartstikke leuk om 50 te worden, binnen een paar weken een oproep kreeg voor een uitstrijkje en onderzoek voor borstkanker.
Toen dacht ik ook, gaat nu de aftakeling echt beginnen.

Nu heb ik dat nog sterker en zeker met zo’n griepprik waar ik ook nog wel wat twijfels over heb over de werking er van maar goed, dat is niet medisch en wetenschappelijk door mij onderbouwd, het is maar een gevoel.
Daarbij hoor ik ook nog regelmatig van mensen die wel een griepprik krijgen dat ze er dagen beroerd van zijn.

Zoals ik opgevoed ben zeg ik dus, het is niet mijn eigen verdienste, maar ik heb al jaren niet echt griep gehad, sterker nog ik kan me maar van een of twee keer in mijn hele leven herinneren dat ik ooit een dag in bed bleef omdat ik de griep had.
Dus waarom zou ik zo’n griepprik halen.
En mijn dualistische en een beetje fatalistische instelling zegt dan weer dat is de goden verzoeken en je zult zien dat je nu juist een keer flink de griep krijgt.

Dus ik zit nog op een weegschaal en weet nog niet welke kant hij op slaat, het zekere voor het onzekere nemen of gewoon vertrouwen op mijn gezondheid die momenteel gelukkig niet veel te wensen over laat.
Hoe denken jullie over de griepprik??? Ben heel benieuwd.

P.s.  Bij het opzoeken op internet van een plaatje kwam ik diverse artikelen tegen dat werkzaamheid bij 60 plus nauwelijks wetenschappelijk kan worden aangetoond.  En ik lees een aantal bijwerkingen die mensen kregen van de griepprik die erger zijn dan de kwaal.

Mijn weegschaal is opeens doorgeslagen naar “Niet inenten”.

 

Quality time

Vandaag om het maar met een mooie Nederlandse uitdrukking te zeggen Quality time gehad met mijn zoon en dat voelt altijd heel bijzonder aan.
Mijn zoon ging bij onze scheiding om praktische redenen bij zijn vader wonen en natuurlijk miste ik hem enorm, zeker de eerste tijd.

In het begin probeerde hij nog zijn week te verdelen tussen zijn vader en mij maar dat werkte niet, dan was hij bij mij en zijn sportspullen bij zijn pa en zo ging het ook met schoolspullen, dus dat werkte niet.
Met pijn in mijn hart zei ik dat hij een vaste stek moest hebben en dat werd bij zijn vader.

Maar wij hebben altijd een heel sterke band gehad dus hoewel ik hem niet zo vaak meer zag ( studie, pa, vriendin, sport, uitgaan) is het als we samen zijn altijd heel fijn en praten we weer over van alles lekker bij en nu dan ook als twee volwassenen.

Mijn mailbox open vanmorgen was daar een mailtje, eeehhh mam wilde je nog niet wakker sms’en maar zullen we even naar de stad gaan. Heerlijk om zo je eerst mailtje te lezen dus meteen even gebeld en afgesproken.

Samen gaan winkelen en dat kwam ook nog wel mooi uit want over een week of twee is hij jarig en nu kon ik hem mooi een cadeautje meteen geven.  Natuurlijk gaat hij tegenwoordig met zijn vriendin winkelen maar soms gaan we ook nog als in de goeie ouwe tijd samen.

Hij is gek op mooie kleding en vooral schoenen zijn een zwak punt van hem maar hij heeft inmiddels wel zijn smaak aangepast aan zijn portemonnee en koopt niet meer de allerduurste schoenen zoals vroeger wel een groot deel van zijn kleedgeld daaraan opging.

Als we samen zitten te lunchen sms’t hij even met zijn vriendin om te vragen wat ze met het avondeten zullen gaan doen.
Zij stelt voor om bij een Pannekoekenrestaurant te gaan eten en vraagt of ik ook mee gaat.

En natuurlijk zeg ik geen nee, het is echt een lieve schoondochter en vanavond hebben we dus in de Pannekoe gegeten, een leuk pannenkoekenrestaurant.  Een super leuke dag zo.

Duizenden spinnen?????

Dacht vanmiddag even in een film van Hitchcock te zijn beland toen ik de rekken in mijn kasje “even” waterpas ging stellen.

Bij het weghalen van de planken zaten er tussen ieder plankje wel een paar spinnennesten, en ik las dat er in zo’n dotje katoen, zoals het er uit ziet tientallen tot honderden spinnetjes kunnen zitten.

Ik had 16 planken daar er op iedere plank wel 2 of 3 van die bolletjes zaten, ga ik dat vermenigvuldigen kom ik toch uit op zo’n 50.000 spinnetjes die ik verwijderd heb. Je moet er toch niet aan denken dat die allemaal uit zouden komen.

Mijn broer had mooie rekken gemaakt in zijn kas die er alleen door mijn zoon niet bepaald subtiel uit gehaald zijn (van wie zou hij dat nou hebben, zei ze in de spiegel kijkend).
Dus die moest ik even mooi waterpas zien te krijgen zodat alle plankjes er weer in zouden passen.
Ik schatte zo in een half uurtje werk maar dat viel nog tegen, was heel de middag bezig met stellen, ook nog schoonmaken en alle plankjes weer op zijn plaats leggen.

Het is een vernuft systeem zodat je de planken aan kan passen aan de hoogtes van je potten en de gaten die in de dragers zitten ook nog kan gebruiken om draden tussen te spannen om bijvoorbeeld tomaten langs te laten groeien.

Ja wat dat betreft wat mijn broer een handige donder, hij was natuurlijk niet voor niets timmerman. En hij heeft nog rekening gehouden dat zijn onhandige zus zodat als ze in het kasje bezig is niet met blauwe plekken er uit komt door mooie doppen op de stalen draagpennen te maken.

Nu is mijn kasje, dat ik ook wel eens liefkozend “mijn keesje” noem naar mijn broer, haha het moet niet gekker worden, helemaal klaar en ga ik jullie er niet meer mee vervelen totdat de eerste kweekresultaten klaar zijn dan laat ik jullie virtueel mee proeven.  Laat het maar gauw weer voorjaar worden.

Oeps, goed weggekomen zo……

Gisteren wilde ik een rekening voor mijn zwager betalen en wilde het pasje uit de kluis pakken. Ik tikte  de code in maar het kluisje ging niet open.

Ik probeerde het nog een keer, had ik misschien de verkeerde code ingetoetst, zou zomaar kunnen maar nee hoor, ook toen ik het heel langzaam deed ging de kluis niet open.

Wat te doen?  Gebruiksaanwijzingen opzoeken, want hoewel ik ze niet lees bewaar ik ze dus wel goed. Ik ging op zoek en inderdaad in doos twee vond ik de gebruiksaanwijzing.

Toen ik net gescheiden was had ik het kluisje gekocht dus een kleine vijf jaar geleden. Ik wist dat je op een of andere manier het kluisje ook zonder code open kon krijgen maar hoe of wat, dat wist ik echt niet meer.

En daar las ik, haal een plaatje er af en gebruik de sleutel voor noodgevallen. Pfff sleutel voor noodgevallen, waar zou dat ding in vredesnaam zijn. Ik wist het echt niet.

Pas had ik mijn sleutelkastje nogal drastisch opgeruimd dus ik vreesde met grote vrezen. Dan maar zoeken in mijn doosje met sleutels die ik altijd bewaar, een tik die nu dus wel goed van pas kwam want daar zag ik nog 3x 2 sleutels met labeltjes er aan waarvan ik vermoedde dat een setje daarvan wel bij de kluis zou horen.

Ik had er een afwijkende omschrijving opgeschreven, nou dat herinnerde ik me echt niet meer maar goed, na even proberen ging mijn kluisje toch weer open.

Pfff daar kwam ik weer goed weg, ik had me zelf al gezien met boren en weet ik veel in de weer om die kluis te slopen en dan heb ik het nog niet over de vier keilbouten waarmee ik de kluis aan de vloer van de kast bevestigd heb. (Ik doe niet voor minder).
Natuurlijk zijn die alleen IN het kluisje los te draaien, dus had ik heel de kast moeten slopen.

Gelukkig bleef dat me allemaal bespaard en kon ik zo de kluis open krijgen, nu nog even kijken wat de reden is maar ik denk een heel simpele “de batterijen” zullen wel leeg zijn. Een mooi klu(i)sje om morgen even te bekijken.

Lucht

Het nieuwe woord voor deze maand van Plato’s WE300 is dit keer Lucht.

Als kind kon ze er eindeloos naar kijken, liggend op haar rug in het gras, iedere keer zag het er anders uit.  Daar zag ze een grote aap en daar een oude man met een baard, een mooi schilderij dat soms meteen weer was verdwenen.

Uren kon ze liggen fantaseren, kijkend naar de wolken.

Ze kwam uit een heel warm nest met vier zussen en broers waar iedereen altijd warm verwelkomd werd  dus was het kleine huis met grote regelmaat voor haar gevoel overvol.

En zij had het zo nu en dan even nodig om het te ontvluchten, even wat ruimer kunnen ademhalen en dan ging ze naar buiten.

In het voorjaar snoof ze die zo speciale geur op die zo kenmerkend is voor dit seizoen en de belofte inhoudt van een zomer die er weer aan komt.  De bomen en planten zie zich klaarmaken om uit te barsten in een overvloed van groen.

In de zomer betekende dat liggen in het gras en kijken naar de wolken die langs de blauwe hemelboog met elkaar spelen. Iedere keer weer nieuwe beelden ontdekken en zo haar gedachten de vrijheid geven.

In de herfst waren het de jagende wolken die haar aantrokken, liefst ging ze dan wandelen langs de rivier, even haar jas open om de wind op te vangen. Langs het water,  die speciale geur ruiken, kijken naar de witte koppen op de golven en het opspattende water voelen.

In de winter, natuurlijk het liefst door dikke lagen sneeuw baggeren, met rode wangen en schitterende ogen weer thuis komen.
De ijle atmosfeer en dat speciale licht in de polder waar ze overal de schaatsers op de sloten ziet rijden.

En ook na zoveel jaren trekt nog steeds het naar buiten gaan en voelt ze zich weer even dat kind van toen.

Meer verhalen op:  http://platoonline.wordpress.com/2012/09/23/we-300-een-nieuw-woord-een-nieuw-geluid/

plaatje internet.

 

Tot in mijn tenen…..

Afgelopen vrijdag kreeg ik een mailtje dat mijn fotocadeaus klaar waren bij het Kruidvat. Ik kreeg van mijn buuf voor het verzorgen van haar hondje 75 euro en ik vond dat belachelijk veel maar ze wilde er geen cent van terug hebben.

Nu had ik toen Dusty er was wel meer dan 100 foto’s van hem gemaakt, hem laten poseren en van deze foto’s heb ik voor haar een kalender gemaakt en voor hem een mok met een foto er op om iets terug te doen omdat ik het veel te gek vond.
Ik kon niet wachten tot de volgende dag dus reed ik even naar het Kruidvat om ze op te halen en ze waren meer dan geslaagd, echt prachtig.

Maar terwijl ik daar en passent maar even een bakje koffie dronk bij de Hema zat ik eigenlijk al weer te hippen omdat ik de zon zag schijnen en graag mijn kasje schoon wilde gaan maken.

Snel dus naar huis gegaan weer en aan de slag, de hogedrukreiniger gepakt en geprobeerd of de kas het kon hebben en ja hoor, zonder problemen. Helemaal schoongespoten, in de kas was het gewoon 22 graden, heerlijk warm dus en daarna afgenomen.

Nu moest er in de kas een paadje van stenen gemaakt worden dus ik aan de slag. Ik bedacht me dat er wel onderscheid moest komen tussen de stenen en de aarde er naast dus ik moest daar iets op verzinnen.

Nu had ik op mijn zoldertje in de schuur (waar van alles ligt waarvan ik denk dat kan ik nog wel eens een keer gebruiken misschien) een aantal plankjes van een oude bedbodem. Nu zijn die enigszins krom maar ik dacht, dat gaat wel, ik sla er latjes tegenaan in de grond zodat ze goed blijven zitten.
Maar drie tegels verder zag ik wel dat het echt niet ging, dat krijg je nooit recht geslagen ook niet met een aantal spies er naast dus.

Weer de schuur in gedoken en daar vond ik nog een paar hardhouten latten, even passen en meten en wat schets mijn verbazing op 1 cm na precies passend in mijn kasje. Bingo en ik aan de slag om het verder af te maken.

Zo nu en dan even tussendoor een lekkere bak groene thee, voor mij het pure genieten tot aan mijn tenen toe zo’n middag, zeker toen het allemaal ook nog lukte. De verstelbare rekken die mijn broer gemaakt had er weer in gezet en even lekker er in gaan zitten en genieten…….HEERLIJK.

Ps. Mijn druif probeert al naar binnen te piepen, die denkt vast ook lekker warm daar 😉

Dolfinarium

Natuurlijk zijn we in de vakantie ook naar het Dolfinarium geweest, voor mij was dat wel weer een kleine 20 jaar geleden dat ik daar geweest was.

We troffen het die dag niet erg, sterker nog we kregen een bui op ons dak ( geen regenjassen bij ons) en werden echt tot ons hempie toe nat (niet dat we dat aanhadden dus)

Nog zieliger was het voor een groot aantal mensen in rolstoelen met amper een regencape over hun heen en tegen zo’n wolkbreuk kan eigenlijk niemand op, een mevrouw zat te huilen “Ik vind het echt niet leuk meer”.

Wij gingen ons even binnen warmen, in de toiletten even onder de warme föhn waar je handen kan drogen onze haren gedroogd en wat gewapperd met onze natte kleding.

Maar toch was het de moeite waard, we hadden van een vriend ( dank Alex) nog twee kortingskaarten gekregen met een gratis patatje met. En je kon daar voor 4,95 een metalen mok kopen waarmee je heel de dag door gratis thee, koffie of warme chocolademelk kon gaan halen bij alle horecagelegenheden.
Dat hebben wij er wel uitgehaald dat geld, de chocolade melk was warm en lekker en daar kikkerden we weer van op na zo’n bui.

Een mooie show met de Dolfijnen, toch wel knap hoe ze dat voor elkaar krijgen maar het aller-leukste vond ik toch wel de zeehonden. Wat een grappige dieren zijn dat.  Naast me zat een meisje met een verstandelijke beperking, ze ging zo op in het verhaal van de Piraten, blijkbaar had ze het al eerder gezien, want ze wist het hele scenario en iedere keer zei ze “mooi he”.
Een meiske met het downsyndroom mocht de ringen om de nek van een zeehond gooien en hoe hij het deed, deed hij het maar die zeehond ving ze allemaal op terwijl het gooien toch niet zo zuiver ging.

Het meiske (om te knuffelen) keerde zich na afloop om naar het publiek en kreeg een enorm applaus terwijl ze netjes boog. Zij had de dag van haar leven.

Ondanks de regen toch geen spijt dat we gegaan zijn want het was best leuk en halverwege de dag werd het zelfs weer zo zonnig en warm dat we op een terras later nog heerlijk buiten konden eten.

 

Bedelbrieven

September/oktober zijn de maanden van de collectes, al een paar weken achter elkaar komen er mensen langs met een collectebus.
Ik vind dat een hele prestatie om langs de deuren te gaan en alleen daarom gooi ik altijd voor wat voor doel ze ook komen iets in de collectebus.

In de meterkast (tip kreeg ik van iemand) heb ik een potje met wat muntgeld staan en naargelang het doel gooi ik daar wat van in, je hoeft niet naar een portemonnee te gaan zoeken dus best makkelijk zo.

Meer moeite heb ik met de bedelbrieven, ook voor hele goeie doelen, ik weet het maar net als vanmorgen kreeg ik een brief voor de Stichting MS met daarin een aantal enveloppen met hele leuke kaarten en daarbij een velletje met naamstickers.

En dan gaan mijn haren al weer overeind staan, ik word dan namelijk heen en weer geslingerd door een soort schuldgevoel als ik het bij de oude kranten gooi en de kaarten wel er uit haal en ergernis dat ze op zo’n manier dat gevoel bij me opwekken. En alleen daarom geef ik daar niet aan. Inmiddels heb ik al een doos vol met kaarten die ik ook zelden gebruik.

Eigenlijk vind ik het ergste nog dat sinds ik alle goede doelen van mijn broer (die gaf echt aan alles, dat is te prijzen in hem ) heb afgeschreven en op mijn eigen naam een bevestiging daarvan gevraagd had  ik opeens in allerlei systemen schijn te zitten.

De een is dood en dan probeer ik het maar bij de ander is misschien de gedachte er achter, ik weet niet hoe dat werkt maar leuk vind ik het helemaal niet en dat is een understatement.

Ik heb ook geen zin om al die instanties weer aan te gaan schrijven dus gaat het bij mij brievenbus/oprapen/kijken/versnipperaar/oudpapierdoos.
Dan heeft het toch nog nut namelijk voor de voetbalvereniging die het oude papier ophaalt.
En de goede doelen waar ik uit eigen beweging aan wil geven die weet ik zelf best te vinden.

 

Park

De foto uitdaging van deze donderdag is:
“PARK” (Woodland, Recreation Area, Playground, Garden,…)

Doe niet altijd meer mee maar dit sprak me wel aan omdat deze foto heel veel herinneringen brengt. Een foto genomen in een parkje dicht bij mij huis waar ik altijd de hond uit ging laten.

Met mijn logeerhondje er weer iedere dag geweest, zo leuk om er weer eens te komen, in je uppie ga je daar niet zo gauw wandelen, waarom eigenlijk niet vraag ik me meteen af.

In het water was toen een boomstronk gevallen en vormde een klein bruggetje midden in het water.
In de loop van de tijd zag je het steeds verzakken, veranderen en op een gegeven moment helemaal verdwenen.

Meer foto’s op http://www.spunwithtears.com/thursday.html