Een dagboek

Ik heb er al best vaker over geschreven dat is al heel lang een dagboek heb waar ik nog steeds in schrijf.
Het begon met een cadeautje van mijn vriendin voor mijn verjaardag met zo’n dagboek met een slotje er op. Ik was er heel erg blij mee en ging er dingen in schrijven.
Het was op mijn 13e of 14e verjaardag. Toen het vol was kocht ik er nog zelf een bij en ook die kwam wel weer vol.
Als ik er wel eens in kijk begon ik in de tijd wel de jongens heel interessant te vinden en verder was het best heel onschuldig allemaal.
Ik deed hem wel altijd op slot. Een eigen kamer had ik toen nog niet maar wel een eigen plekje met wat ruimte voor wat boekjes en dat soort dingen.
Ik bleef het schrijven in een dagboek leuk vinden om te doen al had ik wel op een gegeven moment het idee dat mijn oudste broer er wel eens stiekem in las. In die tijd ging ik een tijdje in het Frans schrijven, dat kon hij niet lezen en ik dacht dat wel heel goed te kunnen doen met mijn paar jaar Frans op de middelbare school.

Ook heb ik wel een tijdje een dubbel dagboek bijgehouden. In die tijd gingen we vaak met een groep jongeren naar “de Hut”. Dat was ook een hut ergens bij een oude molen en ja wat deden we daar, muziek luisteren, roken, kletsen en er kregen ook een aantal verkering met elkaar. Het stond niet zo goed aangeschreven en ik mocht er ook niet naar toe.
Wat mij er niet van weerhield om toch te gaan. Mijn vriendin woonde er dichtbij en dan zei ik dat ik naar haar toe ging. In mijn originele dagboek schreef ik dan dat ik naar mijn vriendin was geweest en in mijn dubbele dagboek dat ik naar de Hut was geweest.
Bij de komst van de computer heb ik al mijn oude dagboeken gedigitaliseerd, daar ben ik vijf jaar mee bezig geweest. Wel spijt dat ik die eerste twee dagboeken met slotjes ook weggegooid heb nadat ik ze gedigitaliseerd had.
Inmiddels telt mijn dagboek zo’n 80 multo banden en naast teksten zitten daar ook alle kaarten die ik ooit gekregen heb in. Foto’s, entree bewijzen en allemaal dat soort dingen.

Zag pas een keer dat zelfs de eerste lege pillenstrip er in geplakt zat en nog bonnen uit de oliecrisis. Ook best veel historische dingen die ik uitgeknipt had uit de krant.
Het is naast een heel persoonlijk iets ook best een tijdsbeeld dat er in weer gegeven wordt.
Mijn dagboek is altijd mijn beste vriend geweest aan wie ik alles kon vertellen en nog steeds alles kwijt kan.
Waarom opeens weer een blogje over een dagboek?
Gisteren ging ik met mijn kleindochter even kijken in de speelgoedzaak. Kinderen zijn echt zo heerlijk eerlijk nog want ze vroeg “Oma toen ik jarig was kreeg mijn zusje ook een cadeautje van je, krijg ik nu ook een cadeautje als zij jarig is”

En ik zei, ja hoor, laten we even in de winkel kijken en zeg een paar dingen die je leuk vindt dan weet ik wat ik moet kiezen. We gingen overal kijken, ze wees ook een aantal dure dingen aan maar ik zei, nee het moet een kleinigheid zijn want jij bent niet jarig.
En opeens stond ze daar met een dagboekje in haar handen met een slotje en ze zei “O dat vind ik leuk”. Wat ga je daar mee doen vroeg ik. “Schrijven wat ik gedaan heb en andere dingen, verhaaltjes” .
Ja je snapt het al ik ging meteen overstag en kocht het maar vast maar ze kreeg het nog niet.
Ik liet het als cadeautje inpakken en het bijdehandje zei nog “Als ik het dan krijg oma doe ik net alsof ik niet weet wat er in zit en ik vertel het ook niet”. Zo grappig.
Als haar vader haar op komt halen wijst ze op het cadeautje en zegt, dat is voor mij. Ik ga niet zeggen wat er in zit maar er zit wel een slotje op. Ik moest zo lachen volgens mij houdt ze dat echt niet vol om niet te vertellen maar dat geeft ook niet hoor.
Ik vind het een leuk cadeautje en hoop dat ze er met net zoveel lol in gaat schrijven als ik altijd gedaan heb en wie weet houdt ze het wel net zo lang vol…..

De mooiste dag van je leven

De mooiste dag van je leven welke is dat, voor iedereen zal dat wel anders zijn.
Je trouwdag, de geboortedag van de kinderen, van de kleinkinderen, de trouwdag van je eigen kind, als getuige gevraagd worden.
Ik noem er maar een paar op die voor mij echt wel tot de mooiste dagen in mijn leven gerekend kunnen worden.

Als je zes jaar oud bent zoals mijn kleindochter dan gelden nog andere normen.
Vanmorgen had ik oppasdienst en kwam haar vader haar brengen. Ga je me erg missen, vroeg ie. Ga nou maar hoor zei ze… maar natuurlijk wilde ze nog wel even een knuffel.
We gingen wat dingen uitzoeken waar ze mee kon spelen en knutselen en daar gingen we mee aan de slag.
Haar concentratie ligt niet zo hoog ze wil eigenlijk wel alles tegelijk een beetje doen.
En dat gaat dan van moeder en kind spelen, ze is een hondje, ze is een poesje en bij iedere rol heeft ze een andere naam en ik moet dat dan maar onthouden haha. Zo verwisselde ik nog wel eens de hondennaam voor de kattennaam.
Afijn na een rondje markt, even in de speelgoedzaak rondkijken en onder de paraplu weer naar huis want het was afwisselend droog en dan weer een hagel/regenbui.
En toen vroeg ik of ze even bij de kikkervisjes wilde kijken en dat wilde ze wel en ze vangen uit de vijver. Het schepnet werd gepakt en daar ging ze hoor, ze kon er niet genoeg van krijgen.

Ook twee slakjes zaten in het net en een stekelbaarsje. Ze bleef maar doorgaan, ze vond het geweldig en ze zei “dit is de mooiste dag van mijn leven” . Hoe lief klonk dat en ik dacht ik hoop dat er nog veel meer mooie dagen voor jou gaan komen.
Er moest een filmpje van gemaakt worden en naar papa en mama gestuurd worden. Toen papa haar weer op kwam halen moest hij ook de kikkervisjes zien en daarna hebben we ze weer in de vijver terug gezet.
Een mooie ochtend zo en wat kan zo’n 6 jarige leuk praten en kletsen en wat hebben we gelachen toen we samen selfies gingen maken met gekke gezichten, ze bleef kijken en lachen. Een geweldige dag zo.

Ach hoe lief was dat…..

Vanmorgen was ik druk aan het stofzuigen toen er gebeld werd, mijn zoon, die zei doe je stofzuiger eens uit er loopt iemand in je tuin. Hij heeft wel een sleutel maar wilde me niet aan het schrikken maken.
Hij kwam de hogedrukreiniger ophalen, die gebruiken we allebei, hij is van mij maar waarom zou hij er een kopen als je zo’n apparaat toch maar een enkele keer gebruikt.
Momenteel wissel ik mijn dagen af met noodzakelijke dingen, nuttige dingen en leuke dingen zoals de polder in gaan.
Hoewel het nog wel steeds heel koud is, toch wel lekker om een stuk te fietsen, wat te lopen en te fotograferen.
Vandaag had ik gekozen voor een gebied wat ze momenteel aan het inrichten zijn in samenwerking met een aantal boeren om er meer kruidenrijke weilanden van te maken.
Een heel project dat ook heel veel gekost heeft maar nu zijn vorm begint te krijgen.

Vanaf 2022 voert de provincie werkzaamheden uit in Polder den Hoek. Dit in het kader van het project Natuurnetwerk Krimpenerwaard. Tijdens dat project wordt er tot 2250 hectare veenweidenatuur (her)ingericht in de Krimpenerwaard, zodat de natuur robuuster wordt. Het waterpeil gaat omhoog, er komen natuurvriendelijke oevers en er worden graslanden afgeplagd, zodat het gebied voedselarmer wordt. Goed voor kwetsbare planten die een nattere, voedselarme bodem nodig hebben, zoals orchideeën, teer guichelheil, zonnedauw en echte koekoeksbloem. Goed voor de insecten die daar weer op af komen. En goed voor weidevogels als grutto, tureluur en veldleeuwerik en moerasvogels als purperreiger, bruine kiekendief, zwarte stern en porseleinhoen. En misschien zwemt zelfs de otter straks in onze gebieden rond!
Om het wat beter te kunnen zien ga ik lopen, ik wil ook wat langere afstanden gaan lopen.
Wel mijn fiets bij me maar goed dat kan niet anders. Onderweg even kijken wat foto’s maken en weer verder lopen, zo’n 2,5 km dat is het langste wat ik tot nu toe gelopen heb.
Als ik daar zo loopt fiets een oudere man me voorbij, ik groet hem en loop weer verder. Als ik al een stuk verderop ben komt de man weer terug en ik ziet dat hij vaart mindert. Hij stapt al en zegt “heeft u een lekke band”. Ik antwoord nee hoor er is niets aan de hand ik wil gewoon een stuk lopen. O zegt hij, ik zag u net ook al lopen en dacht misschien is het een leegloper de band en ik heb een fietspomp bij me. Ik zeg dat vind ik heel aardig van u maar het is niet nodig hoor. Ik heb vorig jaar een nieuwe knie gekregen en dan wil ik ook wat meer gaan lopen. Ik ook zei die man maar het is het toch nog niet helemaal hé , ik beaam het maar waren we het beide wel eens die pijn is wel verdwenen. De man stapt weer op en ik wens hem nog een fijne dag.
Ik vond het zo lief van die man, dat hij speciaal terug kwam fietsen, er zijn nog steeds lieve mensen gelukkig rondlopen(fietsen) en met een lach op mijn gezicht fietste ik verder terug naar huis.

T time

Ja T time ik ben echt een thee drinker, drink zelden iets anders, frisdranken sowieso eigenlijk nooit alleen als het heel warm is wel eens een ijskoude sinas of bitter lemon.
Maar ik bedoelde nu met T time Tuin tijd, eindelijk eens de kans om wat in de tuin te gaan doen.
Mijn tuin ligt op het zuidwesten en met deze noordoostenwind zit ik daar lekker in het luwtje met een zonnetje er bij is het heerlijk om in te werken.
Er is nog genoeg te doen. Gisteren een beetje begonnen en vandaag weer wat gezaaid wat klaar gemaakt om later te zaaien.
Naast mijn blokhut had ik een oude kussenbak staan met daarin mijn bloempotten en kweekbakken maar met de stormen is ie zo nu en dan wat opgewaaid zodat hij te veel beschadigd was en de regen vrij spel had.
Vandaag alles eens uitgezocht en een plaatsje voor gevonden in mijn blokhut en de bak in kleine stukjes gehakt (heerlijk werk) en in de container gedaan die vanmorgen net geleegd was. Zit meteen weer vol.

Zo ben ik met van alles bezig, tussendoor ook T Time want een bakje thee hoort er wel bij.
Opeens heb ik er ook weer lol in om het allemaal in orde te maken. Maak vast van bamboe stokken een tent waar de bonen straks langs kunnen groeien. Met het leggen van de bonen wacht ik nog even dat mag officieel pas na de ijsheiligen. En dat blijkt ook wel terecht te zijn want voor aankomende nacht geven ze vorst aan de grond op en daar kunnen bonen echt niet tegen die hebben warmte nodig net als ik.
Vanmiddag nog een rondje gaan polderen en soms zit het echt zo mee dat alles voor mijn lens komt zonder dat ik er heel veel aan hoef te doen.
Als ik sta te kijken komen er twee zwaluwen voor me op een hekje zitten en een stukje verderop zie ik twee lepelaars. Op de grond zie ik een vogeltje dat ik niet ken, niet eens wegvliegt als ik langzaam wat dichterbij kom en thuis zie ik dat het een tapuit is. Een mooie vogel die ik ooit een keer eerder had gefotografeerd.
Er staat in de polder echt nog wel een koude noordoosten wind maar droog en zon ben ik al blij mee en die warmte komt vast ook nog wel een keer.

Soms denk ik dat…….

Ik eigenlijk een bril nodig heb voor veraf, een bril die ik eigenlijk heb maar nooit op, alleen als ik autoreed droeg ik hem wel altijd en dat is al jaren geleden en denk ook dat het niet meer zal gebeuren dat ik ga rijden. Heb nog ruim twee jaar om er over na te denken of ik het sowieso dan nog wel zal gaan verlengen. Dit terzijde.
Weet ook niet of de sterkte nog goed is, het is ook al zolang geleden dat ik bij een opticien ben geweest.
Maar vanmiddag was ik weer eens bij mijn broer en schoonzusje geweest, dat was al door al het gedoe van de laatste maanden een tijd geleden dat ik daar naar toe fietste.
Zoals ik al eerder geblogd heb woont hij in het huis waar wij opgegroeid zijn, ik ben er net niet geboren maar dat scheelde maar een maandje ongeveer.
Ik heb dus geen bewuste herinneringen aan mijn geboortehuis.

En hoewel het huis totaal veranderd is zijn er toch altijd nog een paar dingen die zo zijn als vroeger zoals die hele oude appelboom die nog steeds appels geeft.
Het was heel gezellig, een rondje in de tuin gelopen, rondom het huis is een heel grote tuin en mijn schoonzusje tuiniert ook graag en ze verbouwen ook groentes.
Als ik naar huis fiets neem ik een route langs de IJssel en ik zie een reiger zich lekker staan te drogen in het zonnetje. Altijd een apart gezicht, ik vind het altijd net een potloodventer dan.
Een moeder eend met 10 pulletjes die daar in het riet zaten zoeken snel het water op.

Even verderop zie ik een mooie roofvogel vliegen, ik stap even af en zie dat het een bruine kiekendief is, die zie ik niet zo heel veel en het lukt me om hem op de foto te zetten.
Als ik bijna thuis ben zie ik een fuut zwemmen, het valt met op dat ze er aardig gevuld uitziet en ik denk, het lijkt wel of ze meezwemmers op haar rug heeft, ik stap af en hoewel ze wel wat ver weg is zie ik toch dat ze drie jonkies op haar rug heeft zitten. Ieder jaar weer zo’n leuk gezicht die gestreepte pulletjes. Even later komt pa aanzwemmen met een visje dat er goed ingaat.
Als ik verder fiets naar huis denk ik, het valt nog wel mee hoor met dat zicht van mij als ik al fietsend zie dat een fuut pulletjes op de rug heeft zitten.

Pannen op ’t vuur

Nou veel vuur is er natuurlijk niet meer te zien bij mij omdat ik op inductie kook, dan zou het geen goed teken zijn.
De laatste weken heb ik weinig pannen gebruikt, had nog zoveel maaltijden in de vriezer omdat ik toch wel vaak in wat grotere hoeveelheden kook en het vers invries en die wilde ik opmaken.
Voor één maaltijd 2 of 3 pannen ik vind het zo’n gedoe. Ben ook dol op salade en dan eet ik er een handje krielaardappeltjes bij die ik in de air fryer doe. Gekookte aardappelen vind ik eigenlijk alleen lekker in een stamppotje.

Vanmorgen een rondje gaan fietsen en op de heenweg kwam ik zo’n 100 oude tractoren tegen die een rondrit maakten en bij de Landwinkel gingen lunchen. Leuk om te zien, van sommige dacht ik dat ze niet in elkaar storten zeg maar blijkbaar zijn die oude barrels nog bijzonder goed om op te rijden. Wat foto’s staan maken.
Weer eens een bakje gedaan bij de Hema dat was echt een hele tijd geleden en weer naar huis en daar kom ik die tractoren nog een keer tegen, ze maakten een rondrit door de Krimpenerwaard en de Lopikerwaard. Zo nu en dan een klein buitje en een koude wind leken de dames en heren blijkbaar niet te deren.

Gisteren had ik nog bij het tuincentrum wat aardbeienplantjes gekocht. (ging maar net op de polderweg met die harde wind pff) Had nog drie potten gevonden die ik om mijn gootafvoerpijp kan hangen en dat leek me wel leuk om daar doordragende aardbeien in te poten, meteen die grijze buis wat gecamoufleerd en als het meezit heel de zomer wat aardbeien kunnen eten. Heb ook vroege aardbeien en die staan al in bloei.
Geen weer om ze te poten, onderweg nog een buitje ook, echt dat weer pff erg.
Dan maar gaan kokkerellen. Ik verzamel altijd dingen die ik dan invries en als ik zin heb een kooksessie doen. Vandaag zuurkool, rode kool en macaroni. Alle drie dingen die ik heel lekker vind. Vandaag de rode kool gegeten, morgen macaroni en de rest de vriezer in. En dan heb ik het hopelijk ook wel gehad met de stamppotjes en soepen. Een beetje op naar de zomersalades waar ik zo dol op ben…..maar ja dat weer he……pfff

Een datum die je onthoudt

Er zijn van die gebeurtenissen waarvan je nog precies weet waar je was of wat je aan het doen was toen het gebeurde.
Zo herinner ik me nog goed toen Prinses Diana overleed ik aan het werk was na een feest in het café en het op de radio hoorde.
Of de keer van 9-11 toen ik in het kantoor van de Rabobank was (ja toen kon je nog gewoon een bank binnen stappen ).
En de afgelopen tijd heb ik de reportages gezien over de ramp in Tsjernobyl en ik wist niet de datum maar wel precies het jaar dat dit plaatsvond namelijk 1986.
Ik was toen het gebeurde zo ruim 2 maanden zwanger. En ik weet nog dat ik dacht, pff na al die nare zwangerschappen nu ook dit weer. Want er kwam het advies om niets vers van het land te eten vanwege de neerslag die ook hier gemeten werd en dat zwangere vrouwen op moesten letten. En daar heb ik me streng aan gehouden. Heb alleen groentes en fruit uit pot of blik gegeten, wilde echt niet het risico nemen dat er iets met mijn kind zou gebeuren.
Natuurlijk is dat niets vergeleken wat die mensen die daar in de buurt woonden te verduren kregen naar toch staat het in mijn geheugen gegrift.
De kernramp van Tsjernobyl is de grootste kernramp die tot nu toe ooit heeft plaatsgevonden. Het ongeval gebeurde op 26 april 1986 nabij de Oekraïense (toen nog deel van de Sovjet-Unie) steden Tsjernobyl en Pripjat, vlak bij de grens met Wit-Rusland. Reactor 4 van de kerncentrale explodeerde bij dit ongeluk. Dit gebeurde midden in de nacht, toen de meeste inwoners van Tsjernobyl en Pripjat sliepen.
Ik zag in de reportage een mevrouw die ook zwanger was, al een maand of 5 en er veel voor gedaan had om zwanger te worden. Zij werd min of meer gedwongen om abortus te plegen, in haar kamer in het ziekenhuis werd opgesloten en vluchtte via een raam uit het ziekenhuis. Later werd zij opgepakt door de politie en pas nadat ze getekend had dat ze alle risico’s die het uitdragen van de zwangerschap met zich meebracht voor haar eigen rekening nam mocht ze naar huis. Ze kreeg en heeft nog een gezond kind.
Ik hoorde ook in het programma dat echt duizenden vrouwen in Europa abortus pleegden omdat zelfs artsen direct na de ramp last van “stralingsfobie” hadden.
Een aantal mensen zijn er nog steeds blijven wonen of kwamen weer terug die wilden niet weggaan daar zoals een vrouw van een jaar of 80 die ze lieten zien. Het worden er steeds minder omdat het voornamelijk oudere mensen zijn.

En het bijzondere is dat doordat in een groot gebied 4200 m2 om de kerncentrale heen niet gewoond of verbouwd mag worden de natuur zijn eigen gang is gegaan. En dat heeft geresulteerd dat in een bijzondere flora en fauna. Dieren die er lang verdwenen waren kwamen terug, evenals planten en insecten.
Ik vond het een indrukwekkende documentaire die me weer even terug bracht naar 1986, het jaar waarin mijn zoon werd geboren.

Weet je wel….

Vanavond ging in nog even een rondje lopen in het parkje dicht bij mijn huis. Achter me liepen een man en een vrouw ook daar te wandelen en te praten samen.
Ik hoorde het gesprek wel maar volgde het niet, wel hoorde ik die mevrouw na iedere zin “weet je wel” zeggen. En een keer in een zin zei ze het wel drie keer.
Ik hoorde opeens niets anders meer dan dat zinnetje en dacht, zou die man dat ook niet horen dat ze dat zo vaak zegt.
Stopwoordjes of in dit geval stopzinnetjes. Ik heb ze ook hoor, ik betrap mezelf er heel vaak op dat ik het woord leuk gebruik. En soms ook wel heel vaak, probeer daar wel op te letten en er een andere draai aan te geven. Maar een blogjes snel geschreven of een verslag van een geslaagde (lees leuke) 😉 dag overkomt het me zeker wel.
Soms als ik een blogje nog eens later doorlees valt het me gewoon op.
In gesprekken op tv heb je het soms ook wel eens dat iemand veel “he” zegt of een ander woord waardoor ik dat dan alleen nog maar hoor en het hele verdere gesprek me ontgaat.

Ach weet ik veel….. wat maakt het ook uit toch. Iedereen drukt zich op zijn of haar eigen manier uit en dat is prima.
Hoewel gisterenavond hadden we vergadering van de huurdersbelangenvereniging en daarbij hadden we een presentatie gekregen met veel tekentjes en plaatjes met teksten over hoe te doen als mensen overlast veroorzaken voor de omgeving gemaakt door iemand van de woningcorporatie.
En het enige dat ik zag was dat er drie heel stomme taalfouten in stonden, ik las alleen nog die taalfouten en de rest ontging me een beetje. Het was wel een interne presentatie en niet bestemd voor de bewoners.
Het was ook de meest gemaakte taalfout die ik heel vaak tegen ben gekomen zoals “dat betekent” en dan met een d op het einde geschreven.
En nu maar hopen dat ik in dit blogje geen taalfouten heb gemaakt (ik maak ze zat hoor) en geen tien keer het woordje leuk gebruikt heb, al was het gisteren voor me echt wel een leuke dag.

Eendenkooi Bakkerswaal

Wij hebben in ons dorp een eendenkooi Bakkerswaal in beheer bij het Zuid-Hollands landschap en ik ben zoals ze dat noemen beschermer er van.
Ontstaan tijdens de Sint-Elisabethsvloed van 1421, een watersnoodramp in de graafschappen Zeeland, Holland en Vlaanderen die plaatsvond op of rond 19 november 1421, de naamdag van Sint-Elisabeth
Dit lees ik op de site van het Zuid-Hollands landschap.
Eendenkooi Bakkerswaal bij Lekkerkerk is met 22 hectare de grootste, nog gebruikte eendenkooi van Nederland. Vroeger werden in eendenkooien wilde eenden gevangen voor consumptie. 90 procent van de eendenkooien in ons land is intussen verdwenen. Het Zuid-Hollands Landschap heeft meerdere eendenkooien in beheer. We willen zo dit stukje cultuurhistorie behouden voor de toekomst. Bovendien vormen de kooien een oase van rust, waarin veel dieren zich thuis voelen. In Bakkerswaal bivakkeren in de winter duizenden eenden. ’s Zomers hoor je veel zang- en bosvogels. We vangen in de kooi nog steeds eenden, maar dan voor onderzoek en het in bedrijf houden van de eendenkooi. Daarna laten we de eenden weer vrij.

In de winter zijn er geen excursies maar in het voorjaar worden er regelmatig excursies gehouden en voor vandaag had ik me ingeschreven daarvoor. Ik ben er al vaker geweest maar het was nu al weer een paar jaar geleden. Ook wel eens een avondexcursie gedaan zoekend naar vleermuizen en nachtvlinders. Destijds troffen we het met een tropische nacht, Wim was er destijds ook bij en we hebben na de excursie daar nog lang buiten zitten praten met de kooiker die net als Wim ook heel erg geïnteresseerd was in paleontologie.
De kooiker was een erg betrokken man , de kooi was zijn leven en hij was er altijd werkzaam in.
Ik schrijf het in de verleden tijd want hij is vorig jaar plotseling overleden, kort nadat hij het baby’tje gevonden had tegenover de eendenkooi op een terrein dat ook hoort bij het Zuid-Hollands landschap.
Een groot gemis voor de eendenkooi die wel nog steeds door gaat maar momenteel alleen met vrijwilligers.
Zoals vandaag Gerard die al 50 jaar vrijwilliger in de Eendenkooi is en weet van de hoed en de rand.
Heel de dag bij ons regen en flinke hagelbuien, in de buurgemeente was het nog erger daar zag ik foto’s van dat alles echt wit was.
Ik had er dus een hard hoofd in om vanmiddag naar de Eendenkooi te gaan, een km of 3 fietsen bij mij vandaan.

Maar wat een gelukkie zo tegen 3 uur werd het droog en begon zelfs de zon te schijnen en het bleef de twee uur dat ik daar was ook droog en zonnig. Hoe kan je het zo treffen zeg.
Een leuke groep met zelfs twee vrouwen die ik goed ken en in mijn straat wonen,
De excursie leider bleek ik ook nog te kennen al had ik hem echt al heel veel jaren niet gezien of gesproken en hij eerst zijn naam moest zeggen voordat ik hem herkende.
Hij mij wel al zei hij wel dat hij me nog kende onder de naam van mijn exgenoot. Hij was vroeger heel actief in een jeugdnatuurwacht, die al niet meer bestaat en daar kenden we hem van. Daarvoor kwam hij regelmatig bij ons in de winkel. Leuk om hem weer eens een keer te zien.
Een geslaagde middag en zo heerlijk toch nog even een paar uur buiten te zijn en te genieten van die mooie eendenkooi.

blablablabla

Eigenlijk heb ik gewoon niks te vertellen.
April doet wat ie wil……. Apriltje zoet geeft nog wel eens een witte hoed…..

Ik weet ze allemaal en vandaag was weer zo’n dag die ik zo ontzettend zat ben met al die wind en regen getver wat kan ik daar slecht tegen zeg.
Vanavond toen het nog net even droog en zelfs zonnig werd toch maar een rondje gaan fietsen maar een harde koude wind maakte het niet echt lekker al knapte ik er wel een beetje van op.
Hopelijk morgen wat minder regen en wat meer droog al ziet het er niet heel goed uit de voorspellingen. Heb me ingeschreven voor een excursie en die is buiten dus maar duimen, ga sowieso er naar toe wat voor weer het ook is.
Vooral die wind, kan me niet herinneren dat het vroeger ook zo vaak zo hard waaide maar dat kan ook aan mijn beleving liggen.

Afgelopen weekend hebben we ons al vast een beetje voorbereid op onze vakantie op Terschelling. Wim heeft heel veel spellen en deze hadden we nog nooit gedaan.
Het Wad-speur-spel. Best een leuk spel, vrij simpel de regels en leuk om te doen, wat weetjes over de Wadden er bij. Twee avonden gespeeld en twee keer 1-1. Al dit soort spellen met een dobbelsteen hebben ook een groot deel van “geluk” in zich maar dat geldt voor beide dus wat dat betreft zijn de kansen ook weer gelijk.