Het nieuwe WE300 woord van Plato voor deze maand is Verlaten.
Meer verhalen op : http://platoonline.wordpress.com/category/we-300/
Als meisje van 13 jaar moest ze gaan werken bij een boer als stoepmeid. Ondanks het feit dat ze een klas over had geslagen, goed kon leren en de hoofdonderwijzer speciaal thuis kwam om te vragen of ze door mocht leren. Als tweede dochter van een groot gezin moest ze gaan werken.
Ze werd door haar vader op maandagochtend naar een boer gebracht die een hulpje zocht en toen ze zaterdag weer opgehaald werd zei ze tegen haar vader “Ik ga niet meer hoor”, ze vond het maar niks om heel de week van huis te zijn.
Maar natuurlijk bracht haar vader haar maandag opnieuw naar de boer toe, dat kon toen niet anders.
Een heel warme augustusmaand in 1929, de boer en boerin gingen met de brik naar de kaasmarkt en zij als 14 jarige bleef alleen achter op de boerderij om op te passen.
Een enorme storm stak op, het werd nacht. Nog nooit had ze zoiets meegemaakt en ze was bang. De varkenskoopman kwam langs en zei dat ze het kindje bij familie moest brengen en zelf een schuilplaats moest zoeken en dat deed ze.
Ze vluchtte naar binnen, verstopte zich in huis en ging angstig 
afwachtend ergens zitten terwijl de storm de boerderij teisterde. Ze hoorde de boerderij aan alle kanten kraken en piepen, de koeien onrustig loeien in de stal en de varkens gillen tot na een schijnbaar eindeloze tijd de storm weer ging liggen.
De windhoos had alle ramen vernield, varkens liepen in het glas, gordijnen waren allemaal aan flarden en de boerderij flinke schade maar zij had het er goed vanaf gebracht.
Het verhaal is al zoveel keren door haar verteld maar nog steeds hoor je in haar stem hoe zij zich die dag, alleen op de boerderij, gevoeld heeft er in doorklinken.
Plaatjes internet
Gewoon Ik 