Soms denk ik wel eens dat ik nooit “wijs” word want altijd heb ik weer van die gekke dingen die als ze ooit gefilmd zouden worden op Youtube een hit zouden zijn.
Zoals vorige week, heerlijk weer dus ik ging even een eindje fietsen, er stond wel een straffe wind maar met mijn fiets is dat niet zo’n probleem.
Voordat ik ging fietsen had ik nog bij iemand een paar contracten laten ondertekenen en mezelf een beetje kennende bewaakte ik die met mijn leven.
Bij het bakje koffiedrinken liet ik ze eens een keer niet op tafel liggen (wat me al een keer gebeurde met mijn fototoestel en een net bijgemaakte foto) .
Nee het ging allemaal goed tot ik langs het tuincentrum fietste dat binnenkort weggaat en nu alles met 60 % korting verkocht.
Ik dacht even kijken of ze nog een zak koemestkorrels hebben voor mijn tuin en een zak kalk.
En ja hoor dat hadden ze nog maar niet zoveel meer, dus ik dacht, ik neem er van elk 2 mee (5 kg per stuk) , dat moet net kunnen op mijn fiets maar ik zag ook nog een emmer granulaat voor in mijn vijverpomp (4 kg) , die kon nog mooi in mijn mandje voorop.
Alles netjes ingepakt, best zwaar hoor eigenlijk een beetje te maar goed, voorzichtig fietsen dacht ik dat moet kunnen.
Het plastic mapje met contracten deed ik klemvast dubbelgevouwen tussen twee zakken in, dat kon niet mis gaan (dacht ik).
Lekker gaan fietsen op een mooie polderweg tussen de sloten, windje in de rug dus het ging goed snel en opeens zie ik in mijn ooghoek iets geels waaien. Sjips, nee hé. Mijn plastic mapje met contracten is door een flinke windvlaag uit mijn fietstas gewaaid.
Zo snel mogelijk mijn fiets neergezet tegen een lantaarnpaal zonder dat hij om zou kunnen vallen en een sprintje ingezet naar het plastic mapje dat nog net in het riet langs de slootkant lag.
Ik zie het bewegen met een nieuwe windvlaag en ik neem een snoekduik, mijn ene arm in de natte slootkant en met mijn andere hand pak ik het mapje “hebbes”.
Maar goed dat ik mezelf niet kon zien en ik hoop andere het ook niet gezien hebben want dat moet er niet uitgezien hebben. Het mapje was een klein beetje nat geworden maar de gegevens waren gelukkig niet gevlekt, dus ik had weer mazzel.
Het mapje maar even een nog beter plaatsje gegeven en naar huis gefietst. Onderweg zat ik toch ook wel weer in en om mezelf te lachen, wat een sufferd ben ik soms toch.
Waarom ook zoveel tegelijk meenemen op die fiets, het is tenslotte geen bakfiets maar goed, het was gebeurd en mijn tuin zal er blij mee zijn.
Vanmiddag toen ik thuis kwam was het heerlijk, ik hoorde de kikkers zachtjes kwaken, merels en musjes kwamen badderen, de vissen zwommen vrolijk rond.
En dan op het terras naast de vijver zitten in het zonnetje met een kop groene thee.
Beter kan ik het toch niet hebben.
Gewoon Ik 